zand

Op enkele plaatsen in Gent wordt geëxperimenteerd met het strooien van zand in de plaats van zout. De zoutvoorraad is sowieso al erg beperkt en op een fietspad haalt het weinig uit. Zand dus. 

bescheiden hoeveelheid zand aan de rechterkant

Het verschil in grip is opmerkelijk. Zand werkt dus. Ecologisch is het ook heel wat aantrekkelijker, want naar de natuur toe heeft het geen invloed en economisch is het wellicht ook interessanter.

Het voornaamste nadeel merk je als de dooi intreedt: eerst krijg je een zandpap en daarna, als het droog ligt, vormt het een tapijt van heel kleine knikkertjes waarop je glijdt en slipt. Daar zal dus vegen aan te pas komen !

Op moeilijk bereikbare plaatsen en bij het ontbreken van de geschikte machines kan het een alternatief zijn voor ruimen en vegen, hoewel dat laatste de voorkeur wegdraagt: geen sneeuw is nog altijd vlotter dan met zand bestrooide sneeuw.

wieltje herstellen: bedenking

Er kwamen enkele reacties binnen - ook mondeling - op de post over het herstellen van een geplooide velg, in de stijl van: je hebt moed om zo'n wiel te herstellen. Akkoord, het is zeker niet perfect geworden. De bedenking is dat het wiel bedoeld is voor een studentenfiets ! Dat wil zeggen: een fiets die in een open fietsenrek gestald wordt, langs de straatkant (de Arteveldehogeschool aan Sint-Anna beschikt niet over een fietsenstalling !), en waar andere studenten meestal niet zachtzinnig met hun stalen ros omgaan. In die omstandigheden ziet elke fiets af en het is er aan te merken: de aansluiting van de achterderailleurkabel aan de triggers is bijna doorgetrokken. De stelschroef waar die kabel in de bediening komt is ook stuk (nog een klus voor binnenkort). De bel is krom, de spatborden zijn vervormd, ...

Zo bekeken is een licht wiebelend wiel - amper merkbaar - niet direct een probleem. De eigenares van de fiets heeft er ook geen bezwaar tegen en vooral: het licht werkt en doet dat onder alle omstandigheden !

De fiets is het eigendom van mijn dochter, die zoals de meeste tieners niet echt doorheeft hoe een fiets werkt. Het is de taak van de mecanicien van dienst, ondergetekende, om de staat van werking van de fietsen van zoon en dochter na te gaan. Pas dan blijkt dat een rem het niet meer doet, dat banden te weinig druk hebben, dat licht het niet meer doet, ... Vandaar dat de componenten naar mijn mening ook niet perfect hoeven te zijn: de gebruikers hebben daar toch geen waardering voor. Life can be hard.
Pas als er echt niet meer mee te rijden valt, zal ik het te horen krijgen. Anticiperen dus en inschatten hoe goed het moet worden. De nadruk ligt bij een studentenfiets eerder op "onverwoestbaar" en "eenvoudig maar degelijk" en niet zozeer op de laagst mogelijke weerstand, efficiëntie, esthetiek en dergelijke.

Eén afspraak is gemaakt omwille van bewustmaking: een bekeuring voor niet-werkende onderdelen (waarvan het defect me niet gemeld is) is voor eigen rekening...

bevroren remmen

Als de temperatuur onder het vriespunt daalt, heb je ermee te maken: bevroren remmen. Of beter: wellicht bevroren remleidingen. De trike is safe: die beschikt over hydraulische schijfremmen, dus kunnen enkel de derailleurkabels het laten afweten.

Deze keer was het de bukker, een Trek 7320, die er de brui aan gaf. Om de zaak wat erger te maken: het was de achterrem die het niet meer deed. Erg vervelend: als het glad ligt, is het laatste wat je wil doen remmen met de voorrem, zeker indien de voorband ook zijn beste tijd gehad heeft (dat is de originele Schwalbe Silento II, ondertussen ruim 8 jaar oud).

Helaas merk je het probleem pas onderweg.

Daar rij je dan, aan de aflopende kant van de straat, de auto's geparkeerd aan de overzijde, in een smal spoor gemaakt door autobanden, met sneeuw links en rechts. Uitgerekend op dat moment komt een auto je tegemoet en de bestuurder denkt er uiteraard niet aan dat fietsen in die omstandigheden ware heldenmoed vereist en onwaarschijnlijke stuurmanskunst. Daar denkt die dus niet aan, eerder aan "het is hier erg glad, ik mag zeker niet remmen want anders gaat mijn koets van 30.000 euro glijden en wie weet kom ik wel tegen een geparkeerde auto terecht en dan is mijn blinkende koetswerk geblutst." Neen, doorrijden dus. Die fietser ? Die gaat wel opzij, want een fiets kost veel minder, dus heeft die minder rechten toch ?

Die fietser ziet de auto met verkrampte bestuurder op zich afkomen, knijpt in de remhendel en... niets. Bevroren. De andere, minder geliefde, voorremhendel dan maar en jawel: die doet het. Het wiel blokkeert meteen, glijdt van het schuine wegdek de goot in en daar ga je dan, onelegant, de grond op.

Op enkele seconden sta je weer rechtop en spring je, met de fiets in de hand, de stoep op, uit de weg van anderhalve ton aanschuivend staal en plastics.

De bestuurder ? Die zit nog steeds verkrampt in zijn verwarmde koekblik (met ABS, ESP, etc), met de radio aan, de verwarming op 23° en met de blik gericht op de zo gevaarlijke geparkeerde wagens. Fietser ? Waar ? Niet gezien...

Ik zal toch maar eens die achterremkabel nazien.

reactie van het stadsbestuur

Een poos geleden postte ik een bericht over een actie van Fietsersbond Gent aan het Woodrow Wilsonplein in Gent (hier "het Zuid" genoemd). Kort daarna vernamen we dat er voordien wat heen en weer gepraat werd tussen een stadsambtenaar en de scholen in het centrum, die mee aan de basis liggen van het gevaarlijke verkeer op die plaats.

En kijk: de voorbije week kreeg ik een mail van de school van zoonlief, waarin richtlijnen meegegeven werden aan de ouders die hun schatjes met de auto komen afhalen. Enkel op een beperkte strook is park&ride toegelaten; de rest is voetgangersgebied.
De laatste paragraaf is duidelijk: volgende maand wordt preventief opgetreden door de politie (dat wil zeggen: verwittigen en alternatieven aangeven), maar vanaf februari wordt dit repressief werken. Repressief betekent dat deze overtreding van tweede graad onmiddellijk beboet wordt met € 100 !

En het beste nieuws is dat aan de binnenbocht - waar de fietsers tegen de verkeersstroom in rijden - fietspictogrammen komen om het wat veiliger te maken.

Of dit nu het gevolg is van onze actie of van de dialoog tussen het bestuur en de scholen heeft geen belang. Er is een resultaat en daar gaat het om.

referentie

Winter, sneeuw, sneeuwellende op de fiets en met de auto. Dus zocht ik even naar hoe het in het fietswalhalla (Kopenhagen) aangepakt wordt.

Kijk: zo kan het ook.

De fietsstad bij uitstek - Kopenhagen - houdt wel degelijk rekening met sneeuw op fietspaden ! Zo te zien is daar vanaf het begin rekening mee gehouden: de fietspaden zijn breed en bereikbaar voor de ruimers en veegmachines. Er is een ruimplan, er zijn prioriteiten naargelang de categorie van het fietspad en bovenal: fietspaden krijgen een voorrangsbehandeling bij het sneeuwruimen !

Op de site waarnaar ik verwijs, wordt op vele plaatsen uiteengezet hoe de aanpak daar is. Het is vrij duidelijk dat volop de kaart van de fietsers getrokken wordt: fietspaden worden met voorrang geruimd en dat meerdere keren per dag als dat nodig is. Er wordt uitgelegd dat de hoofdassen in eerste instantie geruimd worden en daarna volgen, naargelang de rangschikking, de andere paden. Dat is een logische en wenselijke benadering. Hoe moeilijk kan het zijn ?

ijsrijden

Gisterenmorgen was er een heel klein beetje sneeuw gevallen. Daar bovenop had het licht gedooid. Het resultaat was dat de wegen in ijspistes veranderd waren; auto's kropen over de weg, fietsers gingen te voet of glibberden zo goed en zo kwaad als het kon over de minst gladde plekken.

Dit blijken ideale omstandigheden voor de trike: omvallen kan niet, sturen kan nog redelijk goed en het gewicht is zo laag dat glijden en slippen weinig risico inhoudt. Gisterenmorgen stond ik dus om 8u30 aan de winkel, lekker opgewarmd en met een grote grijns op het gezicht. Het vervelendste onderweg waren de auto's die ik voorbij moest zien te raken... Nadien moest ik nog even met dochterlief naar het stadscentrum en ook die rit was leuk: slippend, glijdend, af en toe zijwaarts ging het behoorlijk vooruit. Voor alle duidelijkheid: dat slippen en glijden was zo goed als elke keer uitgelokt.

ijsvlakte voor de deur

De nieuwe kabel voor de achterderailleur blijkt picobello te werken, ondanks de bijtende noordenwind en navenant lage gevoelstemperatuur. De dynamo hield het even voor bekeken, maar houdt het redelijk (ik wacht nog altijd op de spaken om de naafdynamo in gebruik te kunnen nemen: het wiel moet gemaakt worden).

diefstalbeveiliging

Tja, als je het niet zo goed doet - bijvoorbeeld door je voorwiel vast te leggen in plaats van je frame - kan je de volgende verrassing te wachten staan.

Heeft iemand met een stevig slot het slechte idee gehad om dat door het voorwiel te halen of is het gewoon nep ? Het signaal is in elk geval duidelijk.

remolie bijvullen

In de vorige post meldde ik dat de remmen het niet meer deden. Daar is natuurlijk maar één oplossing voor: herstellen. Dat betekent eerst en vooral de remhendel zo positioneren dat het reservoir horizontaal staat.

Daarna haalde ik de remklauwen eraf en legde die op de grond. Zo kan de eventuele lucht stijgen. Aangezien ik geen informatie heb noch vind over het ontluchten van de set of over het bijvullen van de kant van de klauwen, moet het maar zo.

Daarna is het een kwestie van wat olie bij te vullen (het reservoir was leeg) en voorzichtig te pompen met de remhendel, tot er geen lucht meer uitkomt. Het eigenaardige is dat ik nergens een spoor van een lek vond. Veiligheidshalve haalde ik alle koppelstukken wat aan. Bij het testen nadien functioneerden de remmen weer zoals het hoort. Benieuwd voor hoe lang...

regenrit

Vandaag, ondanks alle ongunstige voorspellingen (regen, sneeuw, temperaturen rond het vriespunt) besloot ik toch naar het werk te fietsen. De nieuwe derailleurkabel moest toch eens zijn waarde bewijzen en constante regen kon me tonen of mijn aangepaste spatborden nu écht werken zoals het hoort.

De regenuitrusting bestond uit een paar schoenovertrekken, een fleece muts en een fietsbril. O ja, die laatste haalde ik onlangs bij Decathlon: fotochromatisch, met een ventilatiestand en voor een treffelijke prijs (rond de € 25). De Streamer moest de rest maar doen.

Decathlon Aptonia 900

Wel: voeten en benen bleven behoorlijk droog, zelfs mijn handen bleven quasi droog ! Enkel mijn gezicht en schouders kregen de regen te verwerken. Indien ik met een behoorlijke vaart (zeg + 20 km/u) door een grote plas reed, voelde ik wel wat spatten net voor het zitje terechtkomen, maar echt niet veel. Die fietsbril is ook echt handig: geen last meer met neerslag die in de ogen terechtkomt. In de regen rijden is echt niet erg.

Helaas: de Hygia Multi remmen weigerden dienst. Vermoedelijk is de remolie weer via één of ander lek verdwenen... Bij het vertrekken vertraagden ze de fiets nog, maar halfweg (toen ik op het werk aangekomen was dus) maakten ze enkel nog wat geluid. Gevaarlijk is dat en meteen het grootste nadeel van gekoppelde remmen: indien de rem niet meer werkt, heb je meteen niets meer ! Morgen, als de fiets weer wat droger is, kan ik dus de oorzaak weer zoeken. Tja, ik had me dan ook opgegeven om die remmen te testen voor de invoerder... Het weerkeren was ideaal om me te bekwamen in de edele kunst der anticipatie.

Toch vind ik dit niet kunnen: de fiets is een gebruiksvoorwerp en ik verwacht dat die even betrouwbaar is als de auto. Betrouwbaarder zelfs, want een fiets is veel minder complex, toch ?

Ook de Sigma fietscomputer gaf er de brui aan. Ik moet het ook nog even nakijken, maar heb wel een vermoeden van de reden: de kabel naar de sensor heb ik moeten verlengen en ik denk dat mijn soldeervaardigheden voor verbetering vatbaar zijn. Onlangs heb ik bij het vervangen van de derailleurkabel wat moeten trekken aan die draden en daarbij zal de verbinding wel gesneuveld zijn. Bij het herstellen zal ik de verbinding overigens niet meer met isolatietape afschermen (dat is niet zo weerbestendig), maar met degelijke krimpkous !

Op de dijk was het aartsdonker deze morgen en ik heb welgeteld één andere moedige fietser gezien. Een heel eind verder, aan het centrum van Eke, kwam ik op de N60 dit tegen:

N60 in Eke

Ik ben even gestopt om die heren op het gevaar te wijzen dat ze veroorzaakten: op deze gewestweg rijden de auto's 90 km/u en op dat uur (zo rond 8u) is het daar druk. Levensgevaarlijk om dan met de fiets op de rijweg te komen. Ze hebben zich netjes verontschuldigd en hun wagen meteen verzet. Het fietspad is hier overigens behoorlijk smal: de trike past er net op (78 cm dus).

pekelbad

Een vervolg op het voorgaande bericht: enkele beelden ter illustratie van het rijden op winterse wegen.

Dit is hoe de ketting er vorige week uitzag

En zo ziet de voorkant van de trike eruit.

Gisteren heb ik alles netjes afgespoeld. Enkel rond een bevestigingspunt voor het achterste spatbord vond ik sporen van oxidatie onder de lak. Even afwachten hoe dat verder loopt.

De foto's zijn niet denderend deze keer: de witbalans van het toestel had ik vergeten aanpassen...

zout strooien en fietskettingen

Vorige week woensdag en donderdag reed ik met de trike, vrijdag en zaterdag nam ik de bukker als afwisseling. In België hebben we de gewoonte om zout te strooien op de rijweg om sneeuw weg te krijgen en onvermijdelijk komt de pekel die hierdoor ontstaat ook op de fietspaden terecht indien ze aanliggend zijn (net naast de rijstroken liggen). Daar rij je dus met je fiets door en het spul komt overal op je fiets en je kleren terecht. Pekel is eerder agressief voor ijzer. 't Is ook niet zo netjes voor de kleren, maar die spoel je al snel eens uit.

Het resultaat was dat op beide voertuigen de ketting letterlijk stijf stond van het roest. Knarsend bewoog de fiets voor- of achteruit en schakels zaten gewoon vast.

Smeren is de boodschap ! Smeren en de fiets tijdig afspoelen.

Gent fietsstad ?

Het sneeuwen begon vorige week dinsdag (of woensdag). En zaterdag, drie dagen later - of vier- moest ik aan de andere kant van onze fietsstad zijn. De auto mocht op stal blijven (nou ja, voor de deur dan) en de stadsfiets werd als vervoermiddel gekozen om tot aan de bestemming te glibberen.

Ons bestuur zei dat ze hun best deden om de belangrijke assen vrij te maken, eerst voor het openbare vervoer, maar ook de belangrijke fietsassen werden onderhouden in de mate van het mogelijke.

Juist.

Dit is Gents trots: de designfietsbrug die Gentbrugge verbindt met de Visserij. Een hoofdfietsas noemen ze dit. Nog eens: dit is op zaterdag; er was al veel tijd geweest om te vegen.

En dit is de Groot-Brittanniëlaan, die de R40 verbindt met het Sint-Pietersstation: het grootste station in Vlaanderen. Let op de netjes gestrooide rijbanen en vergelijk dat met de staat van het vrijliggende fietspad, waar veegmachines op moeten kunnen. In de verte zie je alweer een auto zo geparkeerd dat je het smalle, iets beter berijdbare, strookje moet verlaten. " 't Is maar voor een minuutje ". Ook juist...

Voor alle duidelijkheid: dit was niet overal zo. Er waren zeker twee fietspaden die wel geveegd waren. Gelukkig.

eerste sneeuw

Ik ben zeker niet de enige, maar ook op deze blog ontkom je er niet aan: ervaringen in de eerste sneeuw van de winter van 2010, die eigenlijk nog niet eens begonnen is.

Ik dacht gisteren om vandaag met de fiets naar het werk te rijden, maar wou toch even testen wat dat zou geven. Dus reed ik toen naar de bib in het stadscentrum. Da's 11 km heen en terug. Bij het vertrek, zo rond 16u30, begon het net weer te sneeuwen. De rit verliep vlot en in het weerkeren - toen lag er een laagje van pakweg 3 cm - had ik vooral last van overdreven voorzichtige chauffeurs: de trike ging sneller vooruit dan de auto's.

Wat experimenten met wielen blokkeren, slippen en achteraan doen uitbreken maakten me duidelijk dat er eigenlijk geen enkel probleem was wat de veiligheid betreft.

Dus vanmorgen kleedde ik me goed aan: het was ongeveer -8 ° C toen ik vertrok. Katoenen onderhandschoenen, een set degelijke handschoenen, een bivakmuts uit mijn motortijdperk, een fleecemuts en een fietsbril waren de voornaamste wapens tegen de kou en eventuele sneeuwval. Het eerste deel ging door een besneeuwde en vrij rustige stadsrand, met alweer extreem voorzichtige automobilisten.

Dan kwam ik weer aan de ondertussen zo vertrouwde Scheldedijk, die bijna maagdelijk wit was. Enkele sporen in de sneeuw toonden aan dat er toch nog fietsers waren die niet bang waren van een slippertje.

Ondertussen had ik alweer last van een weerkerend probleem in de kou: de versnellingen waren hopeloos vastgevroren. Een hele verbetering tegenover het voor jaar zijn de hydraulische remmen: die blijven werken. Aangezien de vorstproblemen te verwachten waren, had ik er wel voor gezorgd om in de juiste versnelling vast te raken.

Zo lag de trekweg er deze morgen bij

Trekweg Zwijnaarde 7u30

De trike van  wat dichter en onder een andere hoek. Let op het pak sneeuw rond het achterwiel !

En vanmiddag was de zon zelfs van de partij !

De temperatuur bleef evenwel erg laag: -6° C.  De kou was echt geen probleem. Een beetje vervelend is wel dat de drie wielen elk continu op zoek gaan naar een spoor. Veel lastiger is dat een trike drie sporen maakt en dat dus drie wielen de sneeuwlaag moeten doorploegen. Het resultaat was dat de kruissnelheid 18 km/u bedroeg en nog vervelender was dat ik het wel onderschat had. Deze keer was ik echt blij om thuis te komen. Het had echt niet verder mogen zijn !

Het landschap onderweg was wel schitterend: alles lijkt onwaarschijnlijk helder en de sneeuw verbergt alle lelijkheid. In het doorgaan vergezelde het zingen van de dynamo me (tot die ermee ophield, bedolven onder een dikke laag sneeuw) en op de terugweg hoorde ik wat zachte geluiden van de transmissie en het geknisper van de banden in de sneeuw. Voor de rest was er stilte, volstrekte stilte. Een zen-moment gecombineerd met protesterende spieren...