geniale wegontwerpen: deel 1

Ik beperk me tot één foto

en de daarbij horende bedenking: probeer eens aan 20 km/u of meer deze chicane te nemen, zonder het fietspad te verlaten...

Wellicht getekend door iemand die niet fietst ?

nieuw schoeisel

Kilometerstand: 4 600

Uiteindelijk is het toch gelukt: de Gforce Trike is uitgerust met Vredestein Perfect Moirées en meteen werd de fiets in zomertenu gezet.

Dat wil zeggen: de spatborden voor en achter zijn verwijderd. Dit was achteraan ook nodig om plaats te geven aan de toch weer bredere band. De huidige configuratie op dat vlak bestaat uit twee 47-406 vooraan (voordien 35-406) en een 47-559 achteraan (voordien een 42-559). Het doel: een beter compromis tussen baanvastheid, lage rolweerstand en comfort. Als het kan ook nog zo lekvrij mogelijk en sleetbestendig. Het ideaal - een band die op alle vlakken optimaal scoort - bestaat niet, maar beter dan wat erop lag mag geen probleem vormen.

Het resultaat, na een korte test van zo'n 20 km: de lichtvoetigheid van de Kojaks (waren 35-406, enkel vooraan) is er weer, het tempo lijkt hoger te liggen en - dit is uiterst belangrijk - de onstabiliteit en de shimmy van de Kojaks blijft afwezig.

Vandaag, dinsdag, reed ik ermee naar het werk. Het gemiddelde lag meteen hoger dan voor de wissel. Nu was het toch weer 26 km/u !

Dit is ergens onderweg deze morgen.

Vooraan lagen sinds enige tijd weer de originele Marathon Plus bandjes, maar die zijn toch aan het gaan. Ik leg ze opzij voor de winter. Achteraan lag er al een tijdje een Continental SportContact Reflex op. Die deed het heel behoorlijk, maar een energieke rijstijl en het geleverde vermogen (SPD-systeem laat me toe te duwen en te trekken, dus meer vermogen over te zetten op de aandrijving) zorgde toch voor een geregeld doorslippende band bij het aanzetten.

Voorlopig worden de Vredesteins getest met een druk van 4 bar, voor en achter.

Voor de aardigheid nog een beeld van de terugweg, vlak bij huis.

Tijdens het vervangen bleek de linkerrem aan te lopen. Na inspectie was de oorzaak snel gevonden: de wielas was wat losgekomen. 1mm meer naar buiten betekent meteen een verhoogde weerstand, omdat de remschijf wel op het wiel blijft, maar de klauw niet meebeweegt en de binnenste remplaat dus continu sleept.

De kopstanglagers, die de wielen met de spoorstang verbinden, beginnen ook wat tekenen van slijtage te vertonen. Die tekenen beperken zich nu nog tot wat gerammel, maar het houdt wel in dat ik dit in het oog zal moeten houden. Ik kan me voorstellen dat een toenemende speling zal betekenen dat de stuurprecisie eronder gaat lijden.

te koop

Neen, geen trike, wel een setje Schwalbe Kojak vouwbandjes, maat  35-406 (20 x 1,35), met een kleine 2000 km. Zo op het oog moeten ze minstens nog eens zo lang meegaan.

Aankoopprijs was € 33 per stuk. Vraagprijs is te bespreken. Om een idee te geven: € 25 voor beide samen ?

Wie interesse heeft, mailt me maar (of zet een reactie bij dit bericht)

Update: ze zijn verkocht !

meer ligfietsen in huis

Maar niet permanent: gedurende een week had de Gforce trike het gezelschap van een Challenge Wizard, door de eigenaar liefhebbend een "vrouwenfiets" genoemd.

Voor zoonlief is het een ideale kennismaking met het ligfietsen: de lengte blijkt voor hem goed te zijn, de fiets is erg stabiel en wekt vertrouwen. Woensdag haalden we hem af en tijdens het weekend, twee ritjes later, stoof hij aan meer dan 25 km/u over het asfalt, in alle vertrouwen en zonder vertragen door de bochten zoevend.

Omdat voor het maken van ritjes wel motivatie nodig is:

Eerst een keuze maken en dan genieten van de beloning voor de geleverde en nog te leveren inspanningen.

Een gezellig terrasje langs de Schelde (Vissershuis in Destelbergen), schitterend weer en een ontspannen tocht; wat wil je nog meer om ligfietsen leuk te vinden ?

Het resultaat: "ik wil er wel eentje". Jaja...

De fiets is ondertussen terug naar de eigenaar, zoonlief wordt heen en weer geslingerd tussen "een ligfiets is leuk" en "vrienden zullen dit niet cool vinden". Foute vrienden dus.

Ik testte de Wizard ondertussen ook eens uit. Van de snelheid had ik geen idee, wegens een niet functionerende fietscomputer. Anderzijds: ik haalde een hersteld objectief af aan de andere kant van Gent, op zo'n 12 km. Heen en weer rijden én het oponthoud in de winkel meegerekend, duurde dit een uur. Ik vermoed dus dat het sneller ging dan met de trike.

Dat, samen met de testrit met de lage Raptobike, doet me wel denken aan een bijkomende fiets. Dat lijkt ook nogal symptomatisch voor (lig)fietsers: de meesten beschikken over meerdere fietsen.

Méteren

Dat ligt in Frans-Vlaanderen, net over "de schreve". Het is de regio met de Zwarte en Rode Berg, de Kattenberg en zo. Heuvelachtig, ruraal gebied; rustig, met vooral wandelaars en fietsers.

Daar hadden enkele Gentse Liggers afgesproken met hun Franse kompanen van Vélorizontal voor een familiale uitstap. De variëteit aan fietsen was erg groot.

Terratrike tandem

Ice Q NT met héél veel gadgets

Batavus Ultimo: 8 kg !

De weergoden waren ons gunstig, zéér gunstig, gezind: de temperatuur zou rond de 20 ° bedragen, droog, lange perioden met blauwe lucht en matige wind. Ideaal voor een fietsuitstapje dus.

De organisatie was wel "op zijn Frans": afspraak rond 9u in Méteren, waar we begonnen met een ontbijt, terwijl de (lig)fietsers toekwamen. Krentenbrood, koffie, thee, fruitsap, ... Tegen 10 u gaf "Miss Méteren" het startsein voor de groep van pakweg 30 fietsers van allerlei slag en alle leeftijden (van kleuters tot gepensioneerden).

Dit was een ander soort tocht dan wat we door de band doen met de Gentse Liggers: familiaal betekent erg traag (een gemiddelde van 14 km/u), geregeld wachten.  Kort voor de middag was er een ernstig oponthoud als gevolg van een valpartij, die eindigde met dit:

Juist: dit is een ziekenheli. Eén van de meefietsende kids was geslipt op wat grint en de nooddiensten vonden het nodig om haar met de heli naar het ziekenhuis te vervoeren. Gelukkig was Louise tegen 's avonds alweer thuis, met enkel wat hechtingen.

Op het einde van de rit stonden 40 km op mijn teller en kon ik de trike weer in de auto laden om naar Gent te rijden, na een gezellig, gezapige fietsdag.

bijna dood

Nu ja, onkruid vergaat niet, he. Maar toch, zo voelde het vrijdagavond aan..

Het zit zo: binnen veertien dagen hebben we het ligfietstreffen (indien de site het doet) in Lembeke. Daar komt wel wat voorbereiding bij en het is uiteraard de bedoeling dat er ook ge(lig)fietst wordt. Dus moeten routes uitgetekend en verkend worden. Ondergetekende had zich als vrijwilliger gemeld om één van de drie routes voor te rijden en dus spraken we onlangs met tweeën af om die eens vooraf te bekijken.

Volgens fietsnet een nette 60 km, goed te doen dus op een namiddag.

Maar: als je "fietsnet" en de knooppuntenroutes in Vlaanderen kent, dan weet je dat die niet echt afgestemd zijn op ongeveerde fietsen met harde opgeblazen banden (of hoe noem je 7 bar ?). Vlaanderen, dat betekent kasseien. Onverhard betekent ook "trage wegen", zoals in eeuwenoude kerkwegels tussen landbouwpercelen, landwegen waar landbouwers stelselmatig stukjes van afsnoepen...

Met een trike was het af en toe met het aangedreven achterwiel op het paadje en met beide voorwielen ploeteren in rulle grond, schuin hangend omdat het pad zijwaarts helde, voortdurend corrigerend, ...

Verkennen betekent ook af en toe fout rijden (Watervliet, Anne, weet je nog ?). Dus reden we eerder 75 dan 60 km.

Slechte voorbereiding en zich tweemaal aan dezelfde steen stoten, dat betekent in dit geval een halve liter water mee en niets meer. Geen energiedrank, geen suikers, geen eten... Rekening houdend met mijn minder dan eindige reserves (die zitten in vet en dat moet ik ver zoeken), was het na 50 km gedaan met spelen. Het kostte meer en meer moeite om vooruit te raken; de snelheid zakte, tunnelvisie, ... We zijn er wel geraakt, hoor.

Zondag volgde nog een ritje met onze Franse vrienden van Vélorizontal, maar ik had me beter voorbereid ! Kilo's energierepen, liters isotonische vloeistof, zout, koolhydraten in allerlei vormen en verpakkingen. Daarover hoor je meer in een volgend bericht.

Zaterdag, als intermezzo, ging ik een uurtje badmintonnen met zoonlief. Een uurtje, niet meer, want de kathedraal die mijn lichaam is voelde als een strooien hutje aan: even blazen en het lag omver. Recup dus, pauze, break. En het energiepeil aanvullen. En indien de zon wil schijnen, haar weldoende warmte absorberen.

het is begonnen

Er waren al een poosje duidelijke tekenen en er circuleert een brochure met de planning van de werken, maar wat de aanleg van een ontbrekend stuk R4 (R4 zuid, tussen Zwijnaarde en Merelbeke) voor de fietsers zou betekenen, was nog niet zo duidelijk.

Er was de vrees dat niet aan de fietsers zou gedacht worden, maar geen zekerheid. We wisten ook dat de huidige voetgangers- en fietsersbrug (Ottergemsesteenweg Zuid) zou verdwijnen, maar hoe de fietsers dan zouden gestuurd worden, dat bleef een raadsel. Nochtans is het belangrijk, want dit is een hoofdfietsas; een belangrijke verbinding voor zowel recreatief als functioneel fietsverkeer. En het is een as die druk gebruikt wordt. Kijk maar eens naar de beelden op Fietsbult !

Dit is het stukje waarover het gaat: welgeteld 1,5 km.

Grotere kaart weergeven

Gisterenmorgen, op weg naar het werk, was het duidelijk dat de werken nu echt gestart zijn.

zicht richting Zwijnaarde

zicht richting Schelde/Merelbeke

Een eindje verder was het laveren tussen de werfwagens. Mits de nodige voorzichtigheid was dat wel te doen, maar het wegdek was al bezaaid met aarde en steenpuin.

De verrassing kwam er in de namiddag, tijdens de rit terug. Daar werd me de weg versperd op deze manier:

Nieuwscheldestraat, stadinwaarts

Tja, rekening houdend met wat ik 's morgens gemerkt had, zou de Vlaamse fietsersattitude (we rijden erdoor en zien wel) hier niet helpen. Achter mij zag ik in de spiegel een bordje, oranje, met een fietser erop. Ik besloot te kijken hoe de fietsers hier omgeleid worden om de afstand van 1,5 km tot aan de Ottergemse Steenweg Zuid te overbruggen. De aanduidingen waren makkelijk te volgen.

Het resultaat: de fietser wordt langs Heerweg-Noord over de Ringvaart geleid en verder langs de R4 tot aan de bestemming. Die 1,5 km wordt er zo ongeveer 4,5 ! Ik weet het: het is niet simpel en als je het water over moet, dan heb je een brug nodig.

Het jammere is dat de informatie volledig ontbreekt en dat er - zo op het eerste zicht - weinig of geen rekening gehouden is met het belang van deze fietsas. Er is vooraf ter plaatse niets aangekondigd en wie met het mooie weer een recreatief tochtje wil maken, zal er zomaar 3 km bij mogen doen, langs een drukke weg met smalle fietspaden ( de trike met een spoorbreedte van 78 cm past niet binnen de lijnen).

Aangezien dit vermoedelijk voor een hele poos zo zal blijven - ik weet het, signalisatie kan van de ene dag op de andere veranderen -, kan misschien wel gewerkt worden aan betere alternatieven.

magie

Wat eraan voorafging: onlangs verkoos de fietscomputer op de trike zijn bestaan verder te zetten in een andere dimensie. Het ene moment zat die op de achterste steun van de Streamer, het volgende ogenblik was hij verdwenen.

Het vervolg speelt zich af tijdens de eerste aflevering van de nieuwe editie van Trapkracht. Ergens onderweg stopte ik om de groep fietsers te filmen. Toen iedereen voorbij was, stapte ik weer in de trike en zette aan. Van onder mij steeg een geknars op; de aandrijving reageerde plots erg stroef en daarna schoof de bovenste kettingbuis onweerstaanbaar vooruit, met de ketting mee over het kettingblad, waarna de boel blokkeerde. Tegelijk schoot een projectiel van ergens onder mij de straat op.

Dat projectiel bleek een Sigma BC 1606 te zijn ! Die andere dimensie was blijkbaar niet zo aangenaam...

Ik vermoed dat het ding ergens tussen het zitje terechtgekomen was en na bijna een week losraakte, daarbij een kabelbinder stuktrok en weggekatapulteerd werd. Er is enkel wat frictieschade te zien op het display, maar voor de rest functioneert alles nog !

Helaas was de BC1609 ondertussen aangekomen: € 24,50 teveel betaald dus.

Het opent wel opties: ik zal een houder voor een tweede fiets bestellen, zodat de nieuwe teller meteen op beide fietsen dienst kan doen; de 1606 schuift dan door naar de vintage bike van zoonlief en de oude 906 van mijn bukker, nou ja, die vindt ook nog wel een bestemming.

de noodzaak van fietsonderhoud

Vorige week hoorde ik dat een neef zijn fiets total loss is: derailleur was in het wiel geslagen. Diagnose van de fietshersteller: "dat zal dan € 250 zijn voor de herstelling, alstublieft, dankuwel". Neef heeft hiervoor feestelijk bedankt en dat is begrijpelijk. De fiets staat dus, onbruikbaar, in het stalletje in de tuin.

Minder begrijpelijk was zijn conclusie: "volgende keer koop ik een mountainbike, want dat is veel steviger". Jawel, waarschijnlijk wel, maar wat heeft dat met het defect te maken ?

De ware oorzaak: veel mensen lijken te denken dat een fiets een zelfonderhoudend mechanisme is. Je stapt erop en rijdt ermee en daarmee is de kous af. Niet dus, zeker niet indien er onderhoudsintensieve onderdelen op zitten, zoals een derailleur. (Je had zijn ketting eens moeten zien: stijf van het roest en vuil)

S. is een doodnormale puber, die het onderhoud van een fiets beneden zijn waardigheid vindt. Ma en pa, begrijpelijk, weten ook niet goed hoe het moet en vinden terecht dat een 17-jarige dat zelf ook wel mag kunnen. De fietsen gaan pas naar de hersteller indien ze defect zijn. Te laat dus, maar periodiek onderhoud kost geld en waarvoor ?

Je ziet het zo dikwijls: mensen wiegend heen en weer stampend op de fiets, die krakend en piepend amper vooruitkomt. Een opmerking als "die heeft wel wat onderhoud nodig" wordt op onbegrip onthaald. Onderhoud ? Een fiets ? En zou die beter rijden daardoor ? Ik merk niets verkeerds ... (Waarom krijg ik bij deze beschrijving een typische studentenfiets voor ogen ?)

Mijn voorstel aan de neef: koop een fiets die onderhoudsvriendelijk is. Dat wil zeggen: naafdynamo, naafversnellingen, gesloten kettingkast, LED-koplamp en achterlicht en voor de rest zo weinig mogelijk toeters en bellen.

"Jaja, maar weet je wat dat kost ?" Jawel, dat weet ik. Weet jij wat het nadien zal kosten indien je fiets voorzien is van een zijloper, een derailleur voor en achter, vering voor en achter, etcetera ?

Een fiets is een consumptieartikel geworden. Lekke band ? Nieuwe fiets (enigszins overdreven). Een nieuwe fiets met veel blingbling en indrukwekkende specificaties kost ook niet veel meer indien je hem in het grootwarenhuis koopt. Maar zet die eens naast een degelijke fiets voor alledag...

Wat doen de fabrikanten van die grootwarenhuisfietsen ? De zichtbare elementen worden gepresenteerd met indrukwekkende specificaties: 30 versnellingen, voorvering, LED-koplamp, fietscomputer met 20 functies ... en wat je niet ziet, daarvoor wordt het goedkoopst mogelijke materiaal gebruikt. Stap met zo'n fiets bij een bonafide fietsenhandelaar binnen en die zal je wijzen op de zwakke plekken en de kost voor vervanging van de snel slijtende onderdelen.

Wat ? Een Shimano Alfine Inter 8 ? Hoeveel ? 170 euro ? Dat is precies wat ik in gedachten had... voor de hele fiets.

Trapkracht: wat was het ?

Woensdag 6 april was de eerste aflevering van een nieuwe editie van Trapkracht. Critical Mass bijeenkomsten waren er in Gent al nog geweest, maar de laatste aflevering van de vorige editie, in 2005, bracht welgeteld 2 fietsers bijeen...

Deze keer werd om 18u33 gestart aan het Zuid in Gent onder een stralend blauwe hemel en bij zomerse temperaturen. Ideaal voor een fietsfeest dus, met een hele variëteit aan pedaalaangedreven voertuigen.

Zuid: voor de start

Zuid: voor de start

Zuid: voor de start

Zuid: uitleg

Bijgaardepark/Forelstraat

De organisatie is op hun site op een zeer objectieve manier uiterst tevreden over de eerste editie. De pers besteedde er ook uitgebreid aandacht aan.

Tot slot nog een filmpje van de meer dan 140 voorbijtrekkende fietsers.

groot onderhoud

Deze week werden volgende zaken geleverd van bij Rose:

• 2x Continental SportContact Reflex 37-622
• Sigma BC 1609
• remhendels Shimano Deore BL-M590
• een Extreme spaaksleutel 2mm

De Conti's en de remhendels waren bestemd voor de Trek 7320 bukker; de Sigma diende als vervanging voor de magisch verdwenen 1606, die maar één jaar dienst geleverd had en de spaaksleutel dient voor bijna alle fietsen, aangezien 2 mm een behoorlijk universele maat is.

Waarom die Conti's ? Wel: er zit een antileklaag in, de commentaren op die banden zijn positief en de kostprijs is laag (€ 16,95 bij Rose). Daarnaast blijkt de band op de trike goed te functioneren. De oude remhendels (ondertussen bijna 10 jaar) waren verbogen en wat kon oxideren, was dat ook.

Banden en remhendels wisselen: fluitje van een cent. Helaas, in de realiteit van elke dag loopt het niet zoals gepland. De Trek werd aan de fietslift omhoog getakeld, het voorwiel verwijderd en de band gewisseld. Tot daar liep alles volgens plan. Een voorwiel verwijderen betekent bij een V-brake de rem losmaken en toen merkte ik dat één arm van de V-brake niet echt soepel bewoog, dus moest die eraf om alles te reinigen. Dat was het eerste onvoorziene.

Tegelijk werd de remhendel voor de voorrem vervangen. No sweat.

 

 

 

nieuwe voorband

nieuwe remhendel

Dan was het achterwiel aan de beurt en toen begon het. Eigenlijk wist ik dat al vooraf: de aandrijving was ronduit smerig en hing vol aangekoekt vuil. Achterwiel verwijderen werd op die manier de hele aandrijving aanpakken zoals een poosje terug met de trike gebeurde: ketting los, reinigen in benzine; rechtercranck met kettingbladen eraf, reinigen met benzine. (band wisselen). Eigenlijk moet ook de derailleur zo'n behandeling ondergaan, maar daar was geen tijd meer voor. Bij de inspectie blijkt de cassette ergens halfweg de levensduur te zitten: niet meer nieuw, de tandjes op de meest gebruikte versnellingen worden wat spits, maar het werkt nog.

Vervelend: de cranck annex kettingbladen (3 stuks) is goedkoop materiaal van Suntour, waarbij alles vast verbonden is. Een heel gepriegel om alle vuil vantussen de bladen te krijgen is het gevolg.

opgepoetste cassette en ketting (en vuile derailleur)

Nog gevolgen van de inspectie: er zit wat slag op het achterwiel en de belangrijkste spaaknippel daarvoor is stukgedraaid. Dus zou het wiel er nogmaals uit moeten, de band verwijderd, de nippel vervangen en het wiel gericht. Een achterwiel heeft een zwaar leven: naast de slag zit er ook een put in de velgwang. Ik weet niet of ik dat nog goed krijg, maar het stoort ook niet echt.

back to basics

Ik wordt oud. Wat je nu moet hebben om trendy te zijn als fietser is echter nog ouder, véél ouder.

Wil je in zijn, dan moet je met een fixie rijden. Bare essentials, meer niet: een frame, een stuur, een zadel - bij voorkeur leder en dan liefst een Brooks - pedalen en een vaste overbrenging naar het achterwiel. Dat is het zowat. Remmen ? Niet nodig. Licht ? Waarvoor ?

Niets functioneels, puur stijl. En duur dat zoiets is ! Neem deze "Edelfixie" van Rose bijvoorbeeld.

Mooie fiets hoor, daar hoor je me niet over klagen. Maar rijd daar eens mee in Gent rond en daal de Sint-Pietersberg af zonder remmen... Je betaalt er wel € 1.200 voor !

De trend werd me enkele maanden geleden al gesignaleerd door de fietshandelaar: jongeren kopen oude pistefietsen en razen daarmee door het stadscentrum. Ik zei wel "pistefietsen" en dat is hun biotoop. Daar heb je geen kasseien, geen zijstraten, geen voorrang rechts, ...

Toch lijkt de trend aan te slaan. In dezelfde stad is nu het merk Sleepstreet gelanceerd. Bij Plum zag ik deze week de Puma Funk in de etalage staan.

Geen verchroomd frame, geen lederen handgrepen, wel remmen en naar keuze een vaste pion of freewheel (instelbaar). Bruikbaarder dus en goedkoper ook (€ 750).

Het ziet er wellicht cool uit, maar je kunt geen bagage meenemen (vloekt natuurlijk met de minimalistische lijnen), je moet er ook niet mee in de regen rijden (geen spatborden, om dezelfde reden) of in het duister en comfortabel ziet zoiets er ook niet uit. Tja, een mens moet wat over hebben om in te zijn, niet ?

Halen we even opa's koersfiets van de zolder ? Schakelen aan de onderbuis, voeten met riempjes vastzetten aan de pedalen, stalen frame, ... en zoiets vind je op de tweedehandsmarkt voor pakweg € 50.

Nu zal je me niet horen zeggen dat dit geen knappe fietsen zijn, maar feit is dat bijvoorbeeld die Edelrose niet aan de wet voldoet om op de baan te mogen: geen remmen (twee verplicht), geen bel, geen reflectoren, ...

afgekeurd

door dochterlief: de Pletscher Zoom fietssteun...

En neen, het ligt niet aan de afwerking, de kwaliteit of het gebruiksgemak. Het designding past niet op haar jaren '80 vintage Giant.

Dus moest de steun er weer af en werd die gewisseld met de neutraler uitziende versie op mijn Trek. Maar ook daar is een probleem mee: het kunststof voetje van dat exemplaar is doorgesleten.

Pletscher (jawel, deze ook) blijkt vervangstukken in het gamma te hebben; de vraag is of die stukken in de praktijk ook leverbaar zijn. Eerst maar eens een mailtje doen naar de fietshandelaar.

optimisme

of niet nadenken. Kies maar.

Wat eraan voorafging: Sigma BC 1606 fietscomputer is verdwenen.

Dochterlief wou diezelfde dag met de fiets naar haar vriend, maar fietste nog nooit naar daar. "Daar" is op 10 km van hier en het aantal mogelijke routes is schier eindeloos.

Vrijdag was de avond mooi: licht bewolkte hemel, de zon scheen heerlijk, de temperatuur was in de loop van de dag gestaag omhoog gekropen. Kortom: het kriebelde. De trike met mij erop zou dus haar gids zijn. Omdat ik graag cijfertjes zie, klikte ik de trouwe Sigma 906 van mijn Trek en zette die in de houder van de Gforce. In het doorgaan ging het niet zo snel, naast een jongedame op een oude bukfiets en met tegenwind. Toch haalde ik bij een afdaling naar de Ringvaart (in Melle) een mooie 50 km/u.

In het weerkeren kon ik mijn eigen tempo bepalen, dan nog met rugwind. De snelheid ging niet onder de 30, flirtte zelfs met de 40 km/u. Dat was niet meer normaal !

Tot ik eraan dacht dat die computer afgesteld was op een 622 band (ETRTO maatgeving) - ofte 28" - en niet op een 559 (26"). Nou ja: het ging toch goed en de rit was leuk.

lost

in another dimension, probably.

Het zit zo: vrijdag nam ik de trike voor een korte verplaatsing naar het gemeentelijke administratieve centrum. Omdat het maar 2 km is, deed ik dat met mijn gewone kleren (lees: geen fietskleding), met als enige toegift zo'n fluoband om mijn rechterenkel. Kwestie van mijn ketting niet te kuisen met een broekspijp. Ik had zelfs een paar gewone stapschoenen aan. Niet zo handig, gecombineerd met MTB-SPD pedalen, maar het ging.

Helaas, ergens halfweg in het doorgaan veegde mijn linkerbroekspijp de Sigma fietscomputer uit de houder. Ik hoorde het ding losklikken en stopte onmiddellijk. De plaats: een brede, behoorlijk net geasfalteerde straat, met daarnaast huizen met imposante voortuinen. De fietscomputer: weg...

Ik heb nog de hele straat over een lengte van bijna 100 m afgespeurd, aan beide kanten, maar het ding was spoorloos. In het weerkeren, pakweg een kwartier later, herhaalde ik die procedure en een uur later ben ik - voor alle zekerheid - met dochterlief nog eens gaan kijken. We konden maar één ding besluiten: 't is weg ! Waarschijnlijk zit die nu op een trike in een andere dimensie. Of misschien is ie gewoon in een rioolkolk terechtgekomen, maar dat klinkt niet zo boeiend.

Zaterdag ging ik dan maar naar de fietshandel een nieuw exemplaar halen: BC 1606 is ondertussen vervangen door 1609 bij Sigma.

Ander kleurtje, enkele functies extra, maar zowat de dezelfde prijs volgens het wereldwijde web. Helaas: de Belgische invoerder heeft besloten dat enkel de draadloze versie hiervan nuttig is. Die kost dan wel het dubbele en draadloos werkt niet op de trike... Gelukkig is er nog Rose om een oplossing te bieden. Binnen een paar dagen kan ik weer zien hoe hard ik ga, hoe snel ik trap en welke afstand ik afleg.