Zalige fietsmomenten

De herfst is ondertussen aangebroken. Dat betekent dat het 's morgens, als ik rond 7u aanzet naar het werk, nog donker is buiten en dat het tijdens de rit geleidelijk klaar wordt. Soms breekt de zon door, soms niet, maar deze week was er elke keer flink wat nevel. Dat heb je, als je hele einden naast een rivier peddelt.

Af en toe wordt het ook al flink fris: een graad of 7 bij het vertrekken is toch al wat killer, zeker met de bijhorende herfstnevels. Fietshandschoentjes zijn dan welkom, net als een licht truitje (ik reed deze en vorige week elke dag met de Kobra), maar meer hoeft niet.

Wat een constante is, zijn de prachtige zichten onderweg. Een verlaten, slingerende asfaltstrook naast een rustige rivier. Af en toe doemen silhouetten van grazende koeien of voor zich uit starende paarden uit de nevelen op. In de verte hoor ik een specht of fazant roepen en sporadisch doemt van uit de verte het wit van een fietslamp op. En soms, zoals één van de voorbije dagen, brandt de zon zich een weg door de nevelslierten. Langzaam verandert het egaal grijze in een rijkgroene natuur, met een stralend blauwe lucht erboven.

Rustig rijden is dat, de omgeving absorberend. Onstressen, om ontspannen - maar bezweet - op kantoor aan te komen.