Orcanieuws

Vers van de pers: het Roemeense avontuur van Flevobike gaat verder. Een eerste proefexemplaar is daar grotendeels geassembleerd onder de leiding van de gebroeders Vrielink en binnen enkele maanden zullen ze een tweede Orca helemaal zelfstandig in elkaar knutselen. Die komt dan naar Dronten voor keuring.

Foto: Velomobiel.nl

Daarna kan de serieproductie van start gaan. Dat betekent dat, indien alles volgens de planning verloopt, rond de zomer weer Orca's leverbaar zullen zijn. Indien de afwerking volgens dezelfde normen gebeurt als bij de andere producten die bij Velomobiel Roemenië gemaakt worden (en naar de vereisten van Flevobike), ziet het er prima uit. Het valt ook te verwachten dat de leveringstermijn flink zal inkorten.

Over de prijzen kreeg ik nog geen nieuws. Wel kan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gesteld worden dat die niet zullen dalen.

Bucketlist 2017

Terugblik: 2016

Voor 2016 was er een ambitieus plan, naast alle gewone voornemens: ik zou een 'rondje Frankrijk' rijden in de zomer.

Deel 1 van het rondje

Helaas stak de werkrealiteit er een stokje voor. Het was zo druk dat de geplande vijf weken vakantie er niet van af konden.
Daarna volgde een onmogelijk te bereiken trefpunt (in de Haute-Savoie, in de Franse Alpen). Onmogelijk met de combinatie trein en fiets op korte tijd. Die frustratie was dan weer de directe aanleiding om een einde te maken aan drie autoloze jaren.

De 'nieuwe' auto werd wel gekozen in functie van recreatieve verplaatsingen, vooral voor lange afstanden en met - uiteraard - een fiets aan boord. Die 'fiets' kan zelfs een velomobiel zijn. Woon-werk en boodschappen, dat gebeurt nog altijd met de fiets.

Dit alles maakt dat de keuzes voor de komende jaren lastiger en uitgebreider geworden zijn.

Vooruit kijken: de plannen

Rondje Frankrijk

2017 zou op het werk wat kalmer moeten worden (geen nieuw programma te lanceren, minder opleidingen te geven), dus zit wat meer vakantie er wel in. Eind mei en begin juni trek ik een drietal weken uit voor dat rondje Frankrijk.  En deze keer buig ik niet af naar de Atlantische kust, maar gaat het van Limoges naar de Franse Alpen. Dan kan ik ontdekken hoe de E-Orca het doet op de Alpencols. Niet de spectaculairste, want die liggen nog zuidelijker, maar toch...

De eerste twee derden zouden ongeveer als volgt zijn:

Het andere stuk wordt dan zowat dit:

Grof geschat is dit een toer van zo'n 2100 km. Als je rekent aan een gemiddelde van 25 km/u, doe je op één dag makkelijk 100 km. Afhankelijk van het reliëf en de bezienswaardigheden, lijkt zowat 120 km per dag goed haalbaar. Meer niet, maar wel soms wat minder. Mocht het nodig blijken, dan kan de route onderweg nog aangepast worden.
De boekjes 'langs oude wegen en pelgrimssteden naar Compostela' (voor de heenweg) en 'de groene weg naar de Middellandse Zee' (voor de terugkeer) liggen al klaar. Een gps-track is makkelijk om te volgen, maar de boekjes leren me wat er onderweg te zien valt en welke ommetjes de moeite waard zijn.

Leuk is dat de vakantie voor die periode (mei-juni) al goedgekeurd is. En meer nog: er is een kandidaat om een eindje mee op te trekken, omdat hij aan een verzetje toe is.

Net zoals vorige keer wordt het weer kamperen. Er moeten deze keer geen watersportspullen mee, dus kan het kamperen wat comfortabeler worden. Er is evenveel bagageruimte en er is ondertussen een kampeerstoeltje bij gekomen. Misschien kan zelfs de reflexcamera mee...

Zo kan ik nog eens ervaren wat reizen met een velomobiel inhoudt.

Ander rondje, met het kampeerbusje

Nog een lange vakantie

Vrienden vinden de rudimentaire T4 camper ook fijn en stelden prompt voor om samen een zwerfvakantie te houden in Italië of Oostenrijk. Zij beschikken over een 'echte' kampeerauto.
Het spreekt voor zich dat ook dan een fiets meegenomen wordt. Een vakantie is pas echt indien er gefietst kan worden, toch? Nog geen idee of het de Seiran of de Birdy wordt.

Omdat ik vorig jaar heel veel overuren maakte en het dit jaar kalmer is, heb ik de luxe om in de zomer nog eens drie weken op te kunnen nemen. Mooi, niet?

Andere plannen

En dan zijn er nog ideeën om gezamenlijke meerdaagse fietstochten te maken. Met enkele velonauten (Joop?) vanuit Vlaanderen tot aan Friesland, bijvoorbeeld. Of met Anne, waarmee ik in september door Zeeland toerde, met de ligfiets rondzwerven.

Eind april is er ook weer het traditionele ligfietstreffen, deze keer in Nieuwpoort aan de Vlaamse kust.

En een doel dat ik vorig jaar met de auto bereikte, wil ik in 2017 weer met de fiets halen: Oost-Picardië, in de richting van Charleville-Mézières. Eerst wil ik enkele routes van Gent naar daar uitproberen, zodat ook andere fietsers kunnen weten waaraan ze zich kunnen verwachten. 
Vereisten: 

• verkeersluw
• mooi
• behoorlijke ondergrond
• niet te lang.

Ter plaatse wil ik de vrienden die daar wonen meehelpen met het uitbouwen van fietstoerisme in de streek. Dat wordt uitzoeken hoe je knooppunten kiest: het knooppuntensysteem blijkt erg flexibel te zijn. Veel handiger dan allerlei vaste routes opmaken. Alleen moet hiervoor de regio zelf ook mee willen. Routes uitstippelen kun je op je eentje, als je dat wil. Zet ze op Routeyou en iedereen kan ze volgen. Knooppunten moeten aangeduid worden; er is infrastructuur nodig. Dit is duidelijk een meerjarenplan.

Daarnaast zijn er nog wat ritten en een treffen met de Vlaamse ligfietsers. Zo koos ik ervoor om in mei de hillbilly-toer te organiseren: we duiken onze Vlaamse 'bergen' in, met hellingen van maar liefst 3 of 4 %. Dit om te bewijzen dat ligfietsen wel degelijk omhoog raken.
Omdat er opmerkingen kwamen over scheefgegroeide verhoudingen tussen ligfietsen en velomobielen, wordt dit een 'ligfiets only' toer (behalve voor wie niets anders heeft dan een VM en absoluut mee wil).

Ongetwijfeld komt er op het onverwacht nog wel één of andere uitnodiging of aankondiging...

Dan is er nog het huis, met maar liefst twee katten, dat zorg vraagt. Ook als ik weg ben. Daar kunnen de kinderen dan weer voor instaan.

Winterbeeld

Kuisen heeft geen enkele zin met dit weer...

Alleen al daarvoor

Een vroege lenteochtend. Vroeg, omdat het ongeveer 7u30 is en ook omdat het nog winter is, hoewel het anders aanvoelt.
Alleen al voor het uitzicht tijdens de woon-werk rit  zou ik naar het werk rijden.

Jan gaat van de weg

Geef toe: dat doet iets anders verwachten dan het Engelse 'goes off road', niet?

Ik kreeg onlangs een berichtje van een vriend: of een bepaald stukje Merelbeke befietsbaar zou zijn. Ik vermoedde van niet. Het ligt min of meer langs de woon-werk route. Vandaag is het donderdag, dus had ik weer gedaan met werken rond 13u en zowaar: de zon brak door het wolkendek. Het voelde als lente aan, met zo'n 13° C. Dit was het ideale moment om dat stukje even te verkennen.
Ik kon me niet voorstellen dat daar straten liepen en Google Maps beloofde ook al niet veel goeds, maar even langsrijden kon zeker geen kwaad. De rest wordt een fotoverhaal.

Schuin gezakt straatnaambord: hier ben je te ver

Hier, naast een hoogspanningsmast, begint de verkenning.

Algauw wordt het pad een paadje

Daarna slingert het tussen de bomen door

Links of rechts? Ik kies voor links

Hier rij ik een eindje achter een wijk door

Hmm. Dit ziet er niet goed uit.

Het pad wordt steeds natter en modderiger

Rechterwiel vastgereden

Linkerwiel ook en achteraan was het niet beter

Uiteindelijk moet ik een strook water dwarsen

De Orca werd door de greppel gesleept en daarna diende ik hem nog een 100-tal meter achter me mee te trekken. De achterband kreeg geen vat op de ondergrond, waardoor rijden niet mogelijk was.

Beetje vuil nadien

De conclusie: als het nat ligt, is dit geen velomobielroute. mooi is het ook niet, op een klein stukje na. Aan de overkant van de Ringvaart ligt een mooi geasfalteerd fietspad. Daar schiet het op. Op veel kortere tijd en met minder inspanning kun je op hetzelfde punt raken. Maar het is wel minder leuk...

Rood is wat ik deed. Groen het betere alternatief.

Nog een conclusie: het is bizar dat geen moeite gedaan wordt om dat pad fietsvriendelijk te maken. Het is een alternatief voor de veel drukkere route aan de andere oever van de Ringvaart.

Een andere weg uit

Flevobike werkt al een poos aan een concept. Min of meer een opvolger voor de E-Orca, maar dan groter, ondersteund tot 45 km/u en minder afhankelijk van het menselijk vermogen. In dat concept wordt komaf gemaakt met de ketting: met de pedalen drijf je een stroomgenerator aan, die dan weer een accu voedt. Die accu levert de energie voor de elektromotor.

Dit is een logisch vervolg van wat ze nu maken: minder HPV, maar wel voor een breder publiek.

Ze zijn niet de enigen die in die richting denken. Leo Visser (Alligt) is er ook mee aan het experimenteren.

Foto: Alligt

Lees maar op zijn blog. En Adri berichtte al uitgebreid over de nieuwe Noorse Podbike die ook dezelfde kant uit gaat.

Foto: Podbike.com

Godslastering voor de die-hard HPV fans en een interessante ontwikkeling voor techniekfanaten. Ik juich het toe, want zo wordt het wereldje van velomobielen en aanverwante nog verder gediversifieerd.
Die voertuigen zijn geen velomobielen meer of toch niet in de traditionele zin. Ze groeien naar de Twike toe, die meer een elektrische auto dan een velomobiel is: groter, veel zwaarder, veel duurder en sneller, maar wel nog altijd met pedalen.

Twike 4 (foto: Wiki commons)

De nieuwe klasse zit er tussenin: voor één persoon, een gewicht van ruim minder dan 100 kg, maar toegankelijker voor wie niet zo sportief is. Ze vormen een ecologisch alternatief voor de te grote, te zware, plaats innemende en vervuilende auto.
Neen, je kunt er niet met 4 of 5 in, maar als je weet dat de gemiddelde bezetting van een auto iets meer dan 1 persoon is, is dat geen bezwaar.

Nu hoor ik dit op het werk veel te vaak: 'ik weet het: ik zou beter met de fiets komen, maar...' Dergelijke voertuigen zouden veel van de klassieke bezwaren kunnen opvangen en tegelijk een hoop van de verkeersellende oplossen. Dat zal niet van vandaag op morgen gebeuren en ook niet zonder slag of stoot. Er zal geopperd worden dat dit gevaarlijk is (voor mij zijn auto's het gevaar, niet velomobielen, speed-pedelecs en dergelijke), dat de infrastructuur er niet op voorzien is, dat dit geen 'echte' velomobielen zijn... Velen willen ook geen voortrekkers zijn en doen liefst hetzelfde als alle anderen. Voor de fabrikanten wordt het dus zaak om dit goed in de markt te kunnen zetten. En dan is het probleem dat er geen belangengroep achter zit, zoals achter de auto-industrie, die hier al ruim een eeuw ervaring mee heeft. Er zijn dus heel wat uitdagingen; heel wat obstakels te overwinnen. Toch lijkt hier een trend te ontstaan.

We moeten dus naar een andere mobiliteit toe. Eénpersoonsvoertuigen kunnen in veel gevallen volstaan. Moet je toch met meer personen de baan op, dan kunnen deelauto's die nood opvangen. Stel je voor hoeveel plaats er op de wereld vrij komt als het aantal auto's sterk zou dalen. Niet enkel minder (drukke) wegen, maar ook minder parkeerplaatsen. Meer speelruimte, meer plaats om elkaar te ontmoeten, meer groen... Minder ongevallen, minder vervuiling en dus gezondere mensen...

Eigenlijk offeren we veel op om toch maar met de auto te kunnen rijden of in de praktijk vaak om ermee in de file te staan.

Compensatie

Op donderdag eindigt mijn werkdag normaal rond 13u. Vandaag was het 14u30, maar dat is nog altijd vroeg.

Het waait flink - 40 à 50 km/u -, maar het is ook droog en relatief zacht (10° C) en er staat niets dringends op het programma, dus wordt het een werk-woon-rit met een ommetje. De normale 23 km zouden er ongeveer 35 worden. Eerst de Schelde stroomafwaarts volgen, dan een hele bocht (aan Gent) afsnijden en dan een eind stroomopwaarts volgen tot thuis.

In Melle had een niet zo sympathieke aannemer besloten het jaagpad af te sluiten. Zomaar pats boem: 'hier kom je niet langs'. Zonder verwittiging.

Niet leuk.

Het geplande eindje stroomopwaarts moet dus een eind verder beginnen en tot daar moet ik maar de weg zoeken door een recent aangelegde wijk. Niet erg, want zo leer ik weer iets in de buurt kennen. Een mens moet flexibel zijn. Zeker een fietser die met dergelijke hindernissen geconfronteerd wordt.

Mijn huisje ligt midden in een natuurgebied in aanleg: de Gentbrugse Meersen. Al meerdere jaren wordt daaraan gewerkt. Continu rijden tractoren en vrachtwagens met hele bergen grond door de straat: hier wordt de grond afgegraven en daar weer opgehoogd. Speelbossen, ruige beemden, geboortebossen, wandelpaden... 'Natuur' is hier niet natuurlijk, maar wel aangenaam en meestal rustig. Het is het moment om enkele nieuwe paden te verkennen, nu je er met de fiets nog in kan.

Dit wordt dus de compensatie voor het afgesloten jaagpad: wat spelen op onverharde wegen. Het begint met een leuke uitdaging voor de velomobiel: een golvend pad.

Pech: ik zie iets verder enkele wandelaars met honden. Dan ga ik hier niet volle vaart door jagen. Een eind verder is het pad plots onderbroken of eigenlijk ondergelopen.

Jan gaat dus off road: rechtsom over een modderig stuk braakland, hopend dat de Orca zich hier door kan trekken. Met lichte fietsschoenen is uitstappen in die omstandigheden niet zo leuk.

Het lukt wonderwel. De kunst is niet stilvallen, want dan gaat de band zeker doorslippen.

En 100 m verder ligt de volgende plas al te wachten.

Het vervelende is dat je onmogelijk kunt weten hoe diep het water is. Gewoon erdoor rijden lijkt me het beste.

Het resultaat: het genoegen dat ook weer gedaan te hebben, nieuwe paden met de Orca verkend te hebben.
Een ander resultaat: een massa aarde en zand als extra ballast op en in de Orca, vooral in de wielkasten.
Het voordeel van een kunststof velomobiel: roest niet.

Morgen haal ik de tuinslang boven en spoel ik de wielkasten uit. Elke gram minder telt, nietwaar?