l'embarras du choix

Vele mensen hebben het wat makkelijk. Er staat een auto voor de deur en als ze ergens naartoe willen, hoeven ze niet na te denken: de auto in en rijden maar.
De fiets? Dat is enkel voor op zondagnamiddag, als de zon schijnt (of in de voormiddag, voor meneer in een lycra condoom op zijn carbon racefiets).

Voor mij - en echt niet voor mij alleen - is het veel ingewikkelder. Dat begint 's avonds al: welk weer wordt het morgen? Als ik geluk heb, zal het regenen. Dat maakt de keuze makkelijk: de E-Orca is dan een evidentie. (Versatile was toch echt een prima benaming voor dergelijke fiets)

2014: op weg naar de Oliebollentocht

Jawel: er is ook een rode VW T4, maar die is enkel voor op zondag, als het mooi weer is (zonder lycra).

Zondags vervoer

Zal het de stenen uit de grond vriezen en er is kans op sneeuw? De E-Orca.

Maar als mooi weer verwacht wordt, slaap ik amper. 's Morgens wordt aandachtig geluisterd naar de weersverwachting, zodat een gefundeerde beslissing genomen kan worden. Want het is niet enkel het weer bij het vertrek, maar ook hoe het 's avonds wordt, als ik terug naar huis fiets.

Wordt het de E-Orca, maar dan zonder dakje (of met het dakje achterin)? Of rij ik met de recentste aanwinst: de eTangens?

Thorax eTangens alias 'het vliegende tapijt'

Lekker rustig, het motortje zoemend achter mijn rug, aan een gezapige 30 km/u zwevend over het asfalt? O, wacht, er is ook nog een Seiran in de stal. Wat sportiever, niet ondersteund, aerodynamischer en in cool geel.

Pastoraal tafereel, waarin toevallig een Challenge Seiran gespot werd

Hmm. En als ik nu iets vroeger vertrek, dan kan ook de Heinzmann pedelec wel.

Pedelec in restauratiefase (nu afgelopen)

Weer ondersteund, maar met een onhoorbare motor en minder ingewikkeld voor andere fietsers. Veel herkenbaarder, want gewoon rechtop. Maar dat is dan weer lastig voor mezelf, want je krijgt veel druk op de polsen.

En als ik echt energie teveel heb, zijn er nog keuzes. Er is de R+M Birdy vouwfiets, die, net als de Tangens, volgeveerd is.

Bij Herent (Leuven): trappen af rijden. Leuk!

Heel af en toe neem ik zelfs mijn Trek toerfiets om naar het werk te rijden.

Dan denken de collega's dat er iets aan de hand is. Dat is niet normaal: Jan op een gewone fiets. Maar dat is echt uitzonderlijk. Die fiets dient eerder als muilezel, voor boodschappen, om rommel naar het containerpark te brengen.

Als er een ritje met de Ligfietsers (WOL, LiA ...) georganiseerd wordt, is het al eenvoudiger. Dan vallen alle niet-ligfietsen al af. Misschien moeten al die fietsen de deur wel uit. Dan blijft enkel die T4 over en is er geen keuzestress.

Varianten op de 'klassieke' velomobiel

Naast de nieuwe modellen van de gekende fabrikanten, Quattrovelo, DF..., zijn er recent verfrissende concepten opgedoken. De meesten zijn nog niet marktrijp - de markt is er misschien ook nog niet klaar voor -, maar de andere invalshoek lijkt me wel aantrekkelijk. Het lijkt erop dat de bedenkers van de onderstaande concepten de huidige velonauten links laten liggen: hun doel is meer het bieden van een oplossing voor mobiliteitsproblemen in de steden. Laat dat nu net het gebied zijn waar je met de meeste huidige velomobielen vooral niet wil komen. Dat ligt aan de velomobielen (laag, lang, grote draaicircel) en aan de eigenaars ervan, die vooral van snelheid lijken te houden.
Met de nieuwe concepten wordt gepoogd de markt open te trekken, wat tot nu toe niet leek te lukken.

Armadillo

Hij is al een tijdje gekend, de Armadillo, en ook als two-seater (prototypes). De cargoversie ervan draait al een tijdje mee. Onder andere DHL gebruikt deze in Almere.



De (ondersteunde) snelheid is beperkt tot 25 km/u, dus voor de traditionele velonaut allicht niet aantrekkelijk, maar als compact stadsvoertuig heeft de Armadillo ook wel zijn plek, vermoed ik.

Bekijk de mooie ophanging (doet aan Steintrikes denken), met instelbare vering.

Velove is erg open over de tests. Lees het oordeel na een jaar gebruik maar: het is duidelijk dat er nog werk aan is en waarom het concept is zoals het is.

In elk geval lijkt dit me een boeiende ontwikkeling.

Daarnaast zijn er nog twee Scandinavische concepten die stilaan verkoopbaar worden, telkens varianten op de klassieke velomobiel en telkens met vier wielen. Ook hier weer: de velonauten met Quests, Milans en DF halen er wellicht hun neus voor op, want ze zijn telkens elektrisch ondersteund en niet erg snel. Pedelecs hebben de markt stormenderhand veroverd, of we dat nu leuk vinden of niet. De ondersteuning is een sterk argument om de niet-fietsende medemens te overtuigen.

Mijn idee is dat dit helemaal niet slecht is: de bestaande velomobielmarkt is erg beperkt. De nieuwe concepten proberen een ander publiek te bereiken, namelijk automobilisten in dichtslibbende steden.

Podride

De PodRide is het resultaat van het denkwerk van één man. Aantrekkelijk voor de man in de straat is dat dit concept qua uiterlijk heel sterk doet denken aan een auto.

Het promofilmpje op een BMX-parcours is ondertussen al gekend, maar blijft leuk. Dit is iets wat je met pakweg een Quest niet hoeft te proberen.



De vorm is geen toeval, want de hoogte zorgt bijvoorbeeld voor een makkelijke instap. Laten we eerlijk zijn: om in een DF, WAW en dergelijke te raken, is toch wel wat lenigheid vereist. Dat geldt nog meer voor het uitstappen. De bagage is ook niet makkelijk bereikbaar. Dat is met die nieuwe modellen wel even anders!

PodBike

Zou het toeval zijn dat de naam zoveel op die van zijn Zweedse broer lijkt? De PodBike oogt veel gestroomlijnder, meer hi-tech ook, met naafmotoren in beide achterwielen.


Podbike: futureproof mobility from Podbike.com on Vimeo.


De ontwikkeling staat ook al heel wat verder, want deze zou nog dit jaar op de markt komen. Eerst enkel in Noorwegen, dan in Scandinavië en tenslotte in de rest van Europa.

Verrassend: de geschatte prijs zal 4500 euro bedragen (exclusief BTW). Dat is heel erg weinig voor een ondersteunde velomobiel.

Een beetje wind

Gisteren werd code oranje aangekondigd voor vandaag. Dat wil zeggen: gevaarlijk veel wind. Er was sprake van rukwinden met een snelheid van 100 km/u en meer. Bij de noorderburen (Nederland en Duitsland) zou het nog heftiger worden.

Nu heeft een beetje wind me nog nooit tegengehouden. Waar sommigen smalend doen over het hoge gewicht van een E-Orca, is dat bij storm net een voordeel: het houdt hem met de drie wielen op de grond. Daarvoor hoef ik echt geen extra gewicht (flessen water of iets dergelijks) toe te voegen.

De grote overhang vooraan en de korte staart daarentegen, die zorgen dat een Orca bij zijwind makkelijker van richting verandert. Dat is dus wel opletten.

Wie hier geregeld mee leest, weet dat mijn normale werkroute me gedurende 12 km over een jaagpad langs de Schelde stuurt. De Schelde stroomt in Antwerpen door stedelijk gebied, maar tussen Gent en Oudenaarde is het puur een open landschap, met hier en daar wat stukjes bos. De noordenwind had vrij spel en kon verraderlijk uithalen.

De route naar het werk gaat naar het zuidwesten, wat betekent dat ik min of meer zijwind had. Spannend, want dan poogt de wind me de hele tijd van de koers te doen afwijken. Alert blijven is dan de boodschap, met een rivier aan de linkerkant en een gracht rechts, beiden ruim een meter lager. Het jaagpas is bij benadering 4 m breed en dat biedt me heel wat speling.

Het hoogtepunt van de storm was aangekondigd tussen 8 en 12 u. Om 8 u moet ik op kantoor zijn, dus het moet nog meegevallen zijn. Toch was het echt opletten: hevige windstoten vroegen een snelle reactie om min of meer de gekozen weg te kunnen volgen. Deze keer volstonden twee vingers aan de stuurknuppels niet: ik moest ze stevig vasthouden.

Bijna aan het eind nam de wind nog in kracht toe. Zonder trappen voelde ik de Orca versnellen. Ik reed al 30 op dat moment en een windstoot trok het schuimdeksel los. Stevige rukwind, de rechterhand aan de stuurknuppel en met de linker moest ik verhinderen dat het schuimdeksel de Schelde in vloog... Dat was even spannend, maar wat verder kon ik achter een muurtje in de luwte stoppen om de zuignappen van het schuimdeksel nat te maken en weer vast te drukken.

Er ging geen wieltje in de lucht, de Orca verliet het asfaltpad niet. Andere fietsers zag ik amper. Logisch: op twee wielen ben je veel minder stabiel.

Wat moet ik er nu van denken? Is een Orca stabieler dan andere velomobielen bij zo'n weer of heb ik tot nu toe altijd geluk gehad?

2018

2017 was een schitterend fietsjaar voor mij. Nu worden plannen gesmeed voor 2018.

Reisplannen

Na een op fietsvlak prachtig jaar - het beste tot nu toe - heb ik de smaak goed te pakken. Dat betekent natuurlijk dat er gedacht wordt over wat voor dit jaar mogelijk is. Een greep uit de ideeënbak:

- een langere fietsreis, reken twee tot drie weken, is zo goed als zeker. De katharenstreek (Carcassonne en omgeving) wordt het doel.

- een vervolg op de groeps-velomobieltrip van dit jaar (die liep langs de Maas). Dit is nog uit te werken, zowel wat het doel betreft, de route en het aantal deelnemers. Ook de periode is nog niet bepaald, hoewel september mee viel. Daar horen weer enkele voorwaarden bij, zoals voldoende interesse en de beschikbaarheid van de nodige vakantiedagen.

Aan de Maas, tussen Namen en Dinant

Een iets langer weekend om - ook weer in groep - het Vlaamse deel van het front van de Eerste Wereldoorlog te verkennen. Ook al een bijna-zekerheid. Vermoedelijk in het voorjaar.

Tyne Cot Cemetary

Dilemma: het jaarlijkse ligfietstreffen (deze keer zou het over de grens, in Zeeuws-Vlaanderen, te doen zijn) of toch een keer Spezi? Het kan niet elk weekend fietsen zijn, dus moet ik hier kiezen, want beide zaken liggen dicht bij elkaar. Of doe ik ze toch allebei?

Ligfietstreffen 2017 (Nieuwpoort)

Een ander, beter, traject zoeken om in de omgeving van Chimay te raken. Daar wonen namelijk vrienden en de streek vraagt gewoon om er naartoe te fietsen. Dat moet met de Orca, omwille van de afstand (minstens 160 km)

Betere route gezocht

Een vervolg op de 'hillbilly'-toer: een dagrit door heuvelend land, met de nadruk op niet-velomobielen. Dit is iets dat we met de ligfietsers vorig jaar voor het eerst deden en het werd sterk geapprecieerd.

Zicht op 'les Monts'

Hadrian's Cycleway: een fietstocht langs de muur van Hadrianus (Schotland). Dat kan ook 2019 worden: daar moet zowat heen en weer gereden worden (inspiratie: Bart Colson).

Hadrian's Wall, december 2017

Het eerste en laatste punt hebben een vervelend gemeenschappelijk kenmerk: er gaat noodgedwongen een flinke verplaatsing aan vooraf. Zowel de katharenstreek als de muur van Hadrianus liggen op pakweg 1000 km van huis. Naar daar fietsen is onbegonnen werk, rekening houdend met de beschikbare tijd. Dat wordt dus niet de E-Orca, maar telkens wellicht eTangens. Die kan achterin de auto. Voor sommige zaken is de Seiran ook een alternatief: die kan gewoon op de fietsendrager. Het gaat wel telkens om streken met flinke hellingen. Dan geef ik de voorkeur aan de trike.

Een belangrijk element bij de keuze die hierin gemaakt moet worden: het beperkte aantal verlofdagen.

Afwegingen

In 2018 zal ik ook moeten overwegen welke fietsen blijvers zijn en welke een andere eigenaar zullen zoeken. Dat wordt moeilijk, want elke fiets heeft wel zijn eigen voor- en nadelen. Enkele mogelijke elementen in de afweging:

• hoe vaak gebruikt
• hoeveel kilometers afgelegd (hoewel: daar wint de E-Orca ongetwijfeld)
• hoe onderhoudsgevoelig
• wat is de slijtagegraad
• comfort
• praktisch gebruik

In 2017 heb ik de afgelegde kilometers niet bijgehouden. Wel gedurende de reizen, maar niet bij het dagelijkse gebruik. Uiteindelijk heeft dat erg weinig belang. Wie wil weten hoe lang een ketting meegaat, hoeveel kilometers je met een band doet ... heeft er wat aan, maar ik vervang wat nodig is, wanneer het nodig is. Die kilometers doen er niet toe. Minder stress, minder controle, meer genieten en ontspannen.
Helemaal waar is dat niet, want van praktisch elke verplaatsing wordt de track geregistreerd, dus ook het aantal kilometers, de gemiddelde en maximum snelheid etc. Op basis daarvan zal ik via Garminconnect kunnen filteren welke fiets vaak of net niet vaak gebruikt is.

Klussen

De net aangebroken winter wordt ook de periode om enkele zaken aan te pakken.

eTangens

• 'Restaureren' van de remtrommels. Thorax bracht er een vernislaag op aan en die is stuk, waardoor de naven helemaal wit uitgeslagen zijn.
• Roest aan de trapboom wegwerken.
• Een accu met hoge capaciteit (ongeveer 1000 Wh) en hoge energiedichtheid installeren. Dat vergt ook het uitdenken en maken van een houder ervoor.
• Herstellen van het frame van de spanzitting. Aan één kant zitten daar heel wat roestsporen op. Dat moet opgeschuurd en herspoten worden. Nog geen idee of ik dit zelf zal doen of uitbesteden.
• Houders voor 'signaal'-lichten maken voor boven de spatborden. Vaak merk ik dat andere weggebruikers in het donker verrast worden door de breedte van de trike. De lampjes zijn al ruim een maand onderweg van China naar Gent; de houders moet ik zelf fabriceren. Daarover volgt later meer.

Scheldedijk, Zevergem - 11 januari 2018

E-Orca

• Ik heb in het hoofd een concept voor een betere houder voor het display van de ondersteuning, houder voor de gps en smartphone ... Dat wil ik uitwerken en grondig testen.
• Wat esthetische schade, na vier jaar gebruik, aanpakken bovenaan de neus: de gelcoat is daar gebarsten. Herstellen en van binnenuit versterken wordt de opdracht.

De allereerste rit, eind december 2013

Daarnaast zijn er natuurlijk de gewone onderhoudswerken aan elke fiets. Dat is niets bijzonders.

Het jaar uit fietsen

Om het jaareinde te vieren, was ik uitgenodigd bij goede vrienden net over de grens in de Thiérache, in Frankrijk. Het spreekt voor zich dat er een fiets meegenomen werd en deze keer werd het de Heinzmann pedelec. Zo kon ik testen wat zo'n fiets waard is in flink heuvelachtig gebied.
Een ander belangrijk argument: die fiets kan gewoon op de fietsendrager achterop de auto. Met een velomobiel is dat heel wat minder evident.

Een bukker, geen stroomlijn, dat houdt in dat ik moest hopen op droog weer. Fietsen op een bukker in de regen doe je niet voor je plezier. Ik toch niet.

Op zaterdag 30 december vertrok ik met het VW T4 busje. Lekker cruisen aan 90 km/u, met een aangenaam muziekje onderweg. Af en toe regen, af en toe droog, geen files en behoorlijk goede wegen, terwijl ik op de Garmin gps kon vertrouwen om terecht te komen waar ik moest zijn. Dat ging lekker.

Zondag 31 december pikte ik een ritje uit een boekje met wat fietstochten in de regio: de Thiérache is bekend om zijn 'églises fortifiées' ofte burchtkerken. In de buurt van waar ik verbleef, kon ik aanpikken op een fietsroute die me daarlangs zou gidsen.
De streek is verlaten: enkel wat boerderijen, wat burchtkerken en - l'histoire se répète - bijna nergens terrasjes of andere drink- en eetgelegenheden. De beton- en asfaltwegen slingeren heen en weer, op en neer, geregeld bedekt met een flinke laag modder, achtergelaten door de landbouwmachines.

De Heinzmann, met achternaafmotor, liet het niet aan zijn hart komen. Uitgerust met 47 mm banden met een flink profiel en een degelijke voorvering kon ik alles mooi onder controle houden. Het voordeel van zo'n direct drive naafmotor is dat die onhoorbaar zijn werk doet. Je hoort er echt niets van, behalve als de motor echt heel hard moet werken: dan hoor je wat gezoem. Meer niet.

De streek is, na al een reeks bezoeken, niets bijzonders meer. Rustig, dat wel. Verlaten ook, maar dat schreef ik al. Gedurende het ritje van 32 km kwam ik welgeteld 3 auto's tegen. Eén van toeristen die het kerkje van Jeantes bezochten; één die me onderweg inhaalde en de laatste stond gewoon midden op de weg, terwijl de inzittenden een praatje hielden. Hier hebben de mensen nog tijd. Voor elkaar, om te leven en te genieten.

Het is ook duidelijk dat een bukker iets helemaal anders is dan wat wij ligfietsers gewoon zijn: een hard zadel, druk op de polsen. Spartaans heet dat. Een marteltuig voor wie wat anders gewoon is.
32 km is nog uit te houden, maar veel meer hoeft niet. Alle respect voor Paul Van Roekel die met zo'n onding weken op tocht gaat door de pampa's en de bergen!

De volgende keer neem ik de Seiran weer of de eTangens trike. Lekker rustig achterover liggen. 

Een gelukkig 2018 met veel aangename fietsuren aan iedereen die dit leest!