6 jaar E-Orca

Wat gaat de tijd snel. Dit is alweer zes jaar geleden: eind december 2013 reed ik mijn Orca van Dronten naar huis, door hoosbuien en met windkracht 5 of 6 op kop.

Zo'n E-Orca kost een flinke duit, maar ik heb er al die tijd veel plezier aan beleefd. Het doel was vooral om het woonwerkverkeer ermee te doen en dat is heel goed gelukt.

Kostenplaatje en milieu

Een belangrijk financieel element in België: het bedrijf betaalt me 20 cent per kilometer fietsvergoeding. Belastingsvrij. Op 6 jaar is de fiets met dat geld nog niet terugverdiend (nog zowat een jaar), maar je moet rekenen dat de autokost daardoor ook daalt: geen verbruik en meer tijd tussen de onderhoudsbeurten).
Zoals in een vorige post vermeld, bleef het onderhoud in 2019 beperkt tot een bandenwissel: 2 x Tryker (2 x € 20) en een Marathon 47-406 die ik liggen had. Dat is alles.

Daarnaast is elke gefietste kilometer - indien die een autoverplaatsing vervangt - ook winst voor milieu en gezondheid en is het veel meer genieten onderweg. Wie fietst, weet het wel: de beelden die je onderweg te zien krijgt, zal je vanuit een auto nooit hebben.

Technisch

In december 2018 was er een ernstig probleem met de Orca: de draaikrans (waar de achterbrug scharniert in de romp) was losgescheurd. Daarvoor moest ik in allerijl naar Dronten, waar het snel en kundig hersteld werd door Arjan.

De E-Orca op de operatietafel. Dokter Arjan Vrieling voert de ingreep uit.

2019 was dan, wat de Orca betreft en de ritten ermee, een jaar zonder rimpelingen. Geen defecten, enkel drie banden vervangen. Geen lekken, geen pannes ... Instappen en wegwezen, zonder enig omkijken. De volledig ingekapselde primaire en secundaire ketting hebben al lang hun waarde bewezen.
De kilometerstand hou ik niet nauwkeurig (meer) bij, maar zal om en bij 70.000 km bedragen. Misschien 75.000, maar dat is niet belangrijk.

De koetswerkpanelen beginnen hier en daar hun leeftijd te tonen: haarscheurtjes op de dunste plaatsen worden zichtbaar. Maar dat doet niets af aan de functionaliteit.
Aan de fiets is amper iets gewijzigd. Er werden nieuwe zijruitjes gemaakt, die nog beter afsluiten en die er makkelijk af te nemen zijn. Die voldoen aan de verwachtingen.

Verder deed ik nog een kleine aanpassing aan de elektronica van de lichtvin: nu knipperen zowel de witte als de rode ledstrip. Voordien was het enkel de witte. Het doel: er is een constant brandend achterlicht en nu is er daarboven een rood knipperend vlak. Zo ben ik nog beter zichtbaar en daalt het verbruik wat.

Ondersteuning

Wat de ondersteuning betreft: dit jaar probeerde ik niet om de accu leeg te rijden. Onlangs zat ik aan 10 Ah opgenomen energie en er was nog redelijk wat over. Ik schat dat er zowat 11 tot 11,5 Ah (ongeveer 400 Wh) resteert. Dat betekent dat er nog zeker 80 % van de capaciteit blijft na 6 jaar intensief gebruik. Dat lukt naar mijn weten niet met de meeste elektrische fietsen. Dat pleit dus nog maar eens voor de kwaliteit van de producten van Flevobike.
Daarbij moet ik vermelden dat mijn Orca nog uitgerust is met de LiFePo4 accu, die een product was van Flevobike zelf: André stak die ineen in Dronten. Sinds de productie naar Roemenië verhuisde, is omgeschakeld naar een extern product. Sindsdien is het een 48V accu met meer conventionele cellen. Ik heb geen idee van de kwaliteit daarvan.

Reizen en trips

Er waren dit jaar geen (grote) reizen, geen meerdaagse trips met de E-Orca of de eTangens. Te druk: verbouwingen in huis, tijdelijk inwonende dochter en partner (ook verbouwingen in hun nieuw gekochte huis van 1935), allerlei andere beslommeringen. Maar op enkele uitzonderingen na werd elke woonwerkrit met de fiets gemaakt. Af en toe met eTangens, af en toe - voor de sport - met de Heinzmann pedelec, maar het grootste deel met de E-Orca.

Ook voor 2020 staan (nog?) geen fietsreizen op de planning. Ik wil wat verder trekken en de Orca is dan niet zo makkelijk om mee te nemen: hij kan wel in het VW busje, maar dat is niet echt praktisch. 

Het handigste, zo blijkt, is een fiets achterop zetten en dan is het geen ligfiets, maar de pedelec. Een belangrijke reden hiervoor is veiligheid: je wil echt niet hard remmen met 50 kg fiets op de achterbank. Een andere reden is dat het busje op reis de slaapplek is. Telkens de fiets in- en uitladen is niet zo praktisch.

Indien ik opnieuw mocht kiezen

... dan had ik wellicht dezelfde keuze gemaakt. In 2012/2013 postte ik enkele berichten over testritten die ik maakte. Daaruit kan je duidelijk afleiden wat de behoeften waren.
Sindsdien is de velomobielmarkt geëvolueerd, maar het is vooral in de richting van de sportieve velomobielen dat het aanbod verruimde: DF, nieuwe Milans, Alpha 7 ... Not my cup of tea.


Wat uniek is aan de Orca, is dat elektrische ondersteuning van meetaf aan bij het ontwerp voorzien was. Je kan dat als een nadeel zien, want je kan enkel bij Flevobike terecht hiervoor, maar het voordeel is dat de motor volledig geïntegreerd is in de aandrijflijn en (het is Flevobike) van de hoogste kwaliteit. Na al die jaren, na al die kilometers, draait die nog als nieuw.


De Orca wordt niet meer verkocht. Wat er nu het dichtst bij aansluit, voor zover ik weet, is de Quattrovelo. Dat is louter academisch, aangezien ik nog enkele jaren met mijn trouwe velomobiel schik te rijden, indien alles goed gaat.

Eindelijk eens een iets uitgebreidere rit

Dit jaar was druk, erg druk. Fietsen als recreatie, daar was weinig tijd voor, maar de zin bleef wel.

Mijn broer woont al jaren in het buitenland. Dat is altijd een leuk doel: even naar het buitenland fietsen. Goed: het 'buitenland' is Nederland. Meer concreet Sas van Gent en eigenlijk net 500 m over de grens. Maar het 'buitenland' klinkt wel helemaal anders, niet?

Ik maakte er een toeristisch rit van: vanuit Gent is het normaal gezien 30 km. Dat betekent ongeveer een uurtje rijden. Maar altijd dezelfde weg, daar leer je de streek niet mee kennen. Er werd een route uitgestippeld door het 'Meetjesland': vlak, doorsneden met kreken en kanaaltjes; de weiden omzoomd door wilgen en populieren. Het weer bepaalde mee de sfeer: grijs, grauw, vochtig en met veel wind. In de E-Orca was het knus, beschut door het Flevobike dakje en de recent gemaakte verbeterde zijruiten.

Verder laat ik de beelden spreken.

Sint-Kruis-Winkel, parallel aan kanaal Gent-Terneuzen

Zelfde dreef, maar zicht vanuit de Orca

Mendonk, aan de Moervaart. Niet echt een comfortabel pad, maar het wordt slechter.

Aandacht erbij houden: graskant is erg zacht.

Net gepast. Met de trike zou dit niet lukken.

De Langelede in Wachtebeke. Bijna aan de grens.

Na de visite, op weg naar huis.

stormachtig

Gisteren werd aangekondigd dat het vandaag flink zou spoken: windkracht 6 en aan zee tot windkracht 8. Wisselvallig weer met af en toe flinke buien. Velomobielweer dus.

Vanmorgen, op weg naar het werk, was er niets van te merken. Redelijk zacht, droog en weinig wind. Het werd een gewone rit zonder ook maar iets bijzonders.

In de loop van de dag draaide de wind naar het noorden en hij wakkerde aan. De vlaggen wapperden in de strakke wind, regen plensde bij pozen neer, bijna horizontaal in de harde wind. Ik keek al uit naar de rit naar huis. Maar naarmate de namiddag vorderde, ging die wind weer luwen.

Zoals ik al meerdere keren beschreef: de woonwerkrit verloopt gedurende 12 km over een jaagpad langs de Schelde. Er staan amper huizen langs. Op enkele kleine stukken na, rij ik langs meersen, weiden en afgesneden Scheldearmen. Daar staan flinke bomen, voornamelijk wilgen en populieren. Na al die jaren weet ik dat het met zo'n najaarsstormen opletten geblazen is: wilgen en populieren verliezen makkelijk takken onder al dat geweld.

Amper op het jaagpad gekomen, zag ik aan de overkant van het water de brandweer in de weer: er lag een grote boom dwars over het jaagpad. Aan mijn kant lag de weg bezaaid met takken groot en klein. Het tempo werd gedrukt, want in het bijna duister is zoiets moeilijk te zien. Je weet nooit dat er toch iets groters de weg zou versperren. Aangezien ik bijna alleen was, ging het grote licht aan, zodat ik wat verder vooruit kon kijken.

En jawel: op ongeveer een derde van de afstand was het zover.

Dwars over het jaagpad lag een omgewaaide boom. Daarnaast was er, naast het asfalt, net voldoende plaats om de Orca er omheen te duwen.
Amper was ik er voorbij toen een fiets met hoge snelheid op me afkwam. Niet verstandig met zo'n weer, maar de fietser zou wel weten wat hij/zij deed, zeker?

Niet dus. Toen ik dat merkte, riep ik een waarschuwing. Hij ging vol in de remmen, maar veel te laat en hij knalde tegen de kruin van de boom. Zijn fiets ging onderuit en hij vloog een meter of twee tussen de takken. Gelukkig had hij mijn waarschuwing begrepen, want anders was hij er aan zeker 40 km/u in gegaan.

Op een gekneusde knie na leek hij geen schade opgelopen te hebben.

Terwijl hij stond te bekomen, kwam de brandweer eraan. Dezelfde wagen die ik daarvoor aan de andere oever had gezien: ze kwamen ook deze boom weghalen.

Morgenochtend zal ik het weer wat langzaam aan doen. Je weet nooit, met zo'n weer. Ik ben benieuwd of die fietser ook iets geleerd zal hebben van wat gebeurde.