typisch Gents

Zondag werd ik weer geconfronteerd met een eeuwige ergernis: signalisatie bij openbare werken. Nota bene in een straat grenzend aan een politiekantoor (Gent West): de Andrieslaan.

Wat zie je: (mijn zoon en) een voet- en fietspad. In de verte (nou ja, enkele tientallen meters verder) zijn het voet- en fietspad afgesloten. Aan de linkerkant, op de rijstrook merk je dat de automobilisten gewaarschuwd worden voor fietsers op de weg (waar ?).

Dan kom je aan de afsluiting. Voor de voetgangers staat duidelijk aangegeven dat ze moeten oversteken, maar wat met de fietsers ? 't Is nogal evident dat je niet verder kunt, maar de aanduiding van hoe het moet ontbreekt... Er is een afritje gemaakt, maar even verder zie je dan weer een flinke hindernis.

Raad eens hoe gereageerd zou worden indien de signalisatie voor automobilisten op zo'n manier zou gebeuren ?

beetje van alles en een primeur

Eerst: het lijkt steeds duidelijker dat de Kojaks wel degelijk verschil maken. Deze week op weg naar het werk lag de kruissnelheid zo rond 31 km/u en dat is heel wat hoger dan voordien. Het gemiddelde lag op 29 km/u en ook dat is beter dan met de Marathon Plus banden ! Waar ik in het begin 1u15 nodig had om op het werk te raken, was dat de laatste keer 45 min. Dat moest ook, want toen ik om 6u45 wou aanzetten, bleek het ventiel van de rechter binnenband vooraan lek, dus moest in allerijl de band gewisseld worden.

Aangezien er momenteel geen spatborden op de fiets zitten, ging die wissel erg vlot. Gelukkig maar, want ik merkte onlangs een nadeel van schijfremmen op de trike: de remklauw moet verwijderd worden om het wiel eruit te kunnen halen (of ik moet wel heel erg fout bezig zijn).

De snelheid was in het terugkeren even hoog, tot ik in Zwijnaarde tussen het stadsverkeer terechtkwam. Dat deed de kruissnelheid en bijgevolg het gemiddelde pijlsnel dalen, zeker toen ik ergens aan de Ottergemse Steenweg op de kasseien terechtkwam !

Positieve indruk over de Kojaks dus.

In opdracht van Fietsersbond Gent liet ik nieuwe stickers drukken: een reflecterende achtergrond, het frisse nieuwe logo van onze afdeling erop en met 65 mm breedte mooi gepast voor op een fietsspatbord.

Hier zie je zo'n sticker op de trike

Ook de fietstransportaanhanger (hoe noem je dit anders ?) is bijna op punt: nu kunnen ofwel de trike ofwel drie conventionele fietsen vervoerd worden. Eén probleempje nog: de bouten voor het systeem om de voorbuis te klemmen zijn te kort. De "nieuwe" fietsendragers dateren vermoedelijk nog uit de tijd dat alle fietsen een dun stalen kader hadden. Ik moet dus nog even twee langere bouten zoeken.

Morgen wordt het geval een eerste keer grondig getest: ik ga naar een triketreffen in Essen. Dat wil zeggen zo'n 160 km bollen heen en terug. Als alles daarna nog vastzit, beschouw ik het geheel als goedgekeurd.

Ik kijk er wel naar uit. Er is schitterend weer in het vooruitzicht gesteld en er zal hopelijk een behoorlijke variatie aan trikes te keuren zijn: alvast een Gforce std, een Thorax Tangens en een splinternieuwe Ice Vortex. Ofwel een budgetmodel, een supercomfortabele cruiser en een bolide...

rode loper actie

De Fietsersbond wil mensen aanmoedigen om de fiets te gebruiken voor allerlei verplaatsingen, om vele redenen. Dat veronderstelt wel dat mensen zich veilig voelen en weten op hun fiets. Daarvoor heb je liefst duidelijk afgescheiden fietspaden nodig. De stad Gent promoot al jaren hun fietsbeleid, dat het vooral op papier goed doet. Let wel: er zijn al heel wat mooie realisaties die steevast de (lokale) pers halen, maar de recent opnieuw gelanceerde fietskaart getuigt dan weer van veel fantasie. Kijk maar eens onder de links op Fietsbult !

Dus wilden we actie voeren om aan te tonen dat de vele stukjes fietspad niet aan elkaar hangen; dat er geen echte routes zijn en dat ouders met jonge kinderen zich heus niet als kamikazes, als mobiele chicanes, tussen de auto's zullen werpen.

Een rode-loper-actie dus.

De actie kreeg héél veel sympathie van de fietsers. Dat is dus een duidelijk signaal naar de stad: er is nog véél werk aan de winkel. Als we er samen aan werken, lukt het ook wel. O.a. Martine De Regge, zeer binnenkort schepen van mobiliteit, kwam ons haar steun betuigen.

Het moet gezegd: de contacten met heel wat diensten (stad Gent, politie Gent, havenbedrijf, provincie, ...) verlopen doorgaans behoorlijk positief. Het probleem is dat begrip en goede bedoelingen niet voldoende zijn: mensen willen NU veilig kunnen fietsen.

Er is door de federale overheid met veel kabaal een enorm budget voor fietsinfrastructuur aangekondigd, maar de regels zijn dan weer zo strikt dat heel wat noodzakelijke ingrepen niet uit die pot kunnen komen. Datzelfde merk je steeds weer: er worden centen ter beschikking gesteld en er zijn ingrepen nodig, maar de voorwaarden zijn zo gesteld dat alles vastloopt, ondanks alle goed bedoelde pogingen.

fun in de stad

Onlangs moest ik voor een vergadering met Fietsersbond Gent in het stadscentrum zijn, zoals elke maand. Deze keer, omdat het mooi weer was en omdat ik er zin in had, koos ik voor de trike (meestal neem ik mijn Trek om stadwaarts te rijden). Na een hele dag op een stoel zitten op het werk, was er energie genoeg om er stevig tegenaan te gaan. Da's leuk als je er zin in hebt: aan de Visserij zijn er enkele verkeersplateaus. Als je die neemt aan 30 km/u kiezen de voorwielen het luchtruim bij het op- en afrijden van elk plateau (gelukkig weeg ik niet veel, zodat het frame niet teveel te verduren heeft). In de bochten is het aan die snelheid goed naar binnen leunen, om al driftend de hoek om te gaan.

Aangezien zo'n vergadering pas om 20 u start, is het behoorlijk rustig in de stad en hoef ik weinig rekening te houden met andere fietsers: slalommen tussen ouders met jonge kinderen vind ik niet echt kunnen.

Na de vergadering bekeken we hoe de werken aan de Korenmarkt en Sint-Michielshelling vorderden: daar worden prefab elementen met ingewerkte tramsporen geplaatst. De hele site is een werf ! Onderweg, in de verlaten Veldstraat (winkelstraat in de voetgangerszone van het centrum) bleek de combinatie trike/tramsporen/kasseien niet ideaal. Geregeld zat een voor- of achterwiel in een rail of in de goot, waarbij de trike tegensputterend en onder een hoek vooruit ging. De kasseien waren daarbij niet bevorderend voor het comfort, maar wat klagen we: dit is tenslotte een voetgangerszone, niet ?

De Korenmarkt was, zoals in de lokale pers al maanden aangeklaagd wordt, een bouwput! Sportief schoeisel of een terreinfiets sterk aangeraden. Van de Veldstraat naar de Korenmarkt was een "doorgang" voor voetgangers en fietsers vrijgelaten. Aan de kant van de Korenmarkt eindigde die op een aarden wal, met een niveauverschil van pakweg een halve meter. Gelukkig weegt de trike niet te veel...

Al bij al was het een boeiende verplaatsing, die de nodige energie vroeg. Het stadscentrum is niet echt het natuurlijke biotoop van de trike.

nog plannen

Een mensenleven is véél te kort en in een dag zitten veel te weinig uren ! Wie heeft dat zo verzonnen ?

Daarom moet je proberen om zoveel mogelijk zaken die je wil doen te combineren. In mijn geval is dat bijvoorbeeld fotograferen (kwestie van een saaie blog wat op te fleuren) en fietsen.

Op een gewone fiets - een "bukker" in ligfietsersjargon - neem ik dan mijn fotorugzak mee bijvoorbeeld.

Op de trike is dat niet echt praktisch ;-)

Op de bukker zou ik dat ook nog kunnen oplossen met een stuurtas: die hang recht voor je neus. Maar op de trike heb je zo niet direct een stuurstang om dat aan te hangen...

ICE maakt daarvoor een "side bar", maar die past natuurlijk niet op een Gforce. Ook hier moet ik, zoals de meeste ligfietsers, kiezen voor eigen creativiteit. Een standaard stuurtas is niet het probleem. Zoiets bijvoorbeeld: 

De uitdaging is hoe en waar je die bevestigt. Een camera wil ik binnen handbereik, niet in een fietstas ver achter mij. Dus moet ik het idee van ICE overnemen en aanpassen aan mijn situatie. Ron, een Nederlandse collega-triker loste dit op met een buis van een oude vouwstoel, maar ook zijn fiets is een ICE met spanzitting. Daarbij komt dat een DSLR met power grip toch wat gewicht in de weegschaal legt. Ik twijfel of het dunwandige aluminium van zo'n vouwzitje het gewicht kan dragen. Wellicht ga ik dus voor inox, maar dat moet dan nog gebogen en bevestigd worden... Nog wat denkwerk dus.

sportieve zomeroutfit

Om in de Belgische politieke actualiteit te blijven: alea iacta est. De Gforce is ondertussen dus uitgerust met de set nieuwe voorbanden, Schwalbe Kojak, 35 mm breed.

Aangezien ze er net een week op liggen, is het nog wat vroeg om het over snelheidsverschillen te hebben. Toch lijkt er ook op dat vlak verschil te zijn.

Vrijdag, tijdens een ritje in de buurt (met de zoon op zijn bmx) werd de zijdelingse grip grondig uitgetest aan een rondpunt in een doodlopende straat: geen zijwaarts wegglijden, wel bijna continu op twee wielen rond het pleintje draaien. De grip is dus OK. Het sturen lijkt er wel zenuwachtiger op geworden en het stuur loslaten is er nu helemaal niet meer bij !

Achteraan werd een 50 mm Kojak aanbevolen, maar ik heb er mijn twijfels over of de velg dit aankan.

Maandag reed ik na het werk via een knooppuntroute tot bij mijn broer. De route, opgemaakt via fietsnet, werd afgedrukt in een formaat voor de bikepointer en tegelijk geëxporteerd naar de Zümo. Die heeft wel een beperkte autonomie (4u ongeveer), maar als hij geschikt is voor op de motor, zal hij wel tegen de schokken van de fiets kunnen ook. Het is wel een beetje wennen: de gps navigeert je van punt naar punt, maar je moet wel hier en daar zelf uitzoeken langs welke weg je er raakt. Ergens onderweg, zo tussen Sint-Martens-Latem en Vinderhoute, raakte ik het spoor bijster. Een kaart erbij is dus ook nuttig.

Onderweg leidde het systeem me hier en daar over onverharde wegen en soms koos ik achterafpaadjes door het gras, achter tuinen door. Ergens op zo'n pad moet de kabel van de fietscomputer blijven haken zijn, want hij was finaal door. Ik heb dus naar schatting 30 km meer afgelegd dan de teller opgeeft. Een half uurtje werk en een soldeerbout (en krimpkous) losten dit op.

Aangezien de zomer in aantocht is, moest ook de Streamer eraf. Da's simpelweg te warm als de temperatuur boven 20 ° klimt.

De trike in zomertrim ziet er zo uit:

Daar komt wel één en ander bij kijken, want een aantal accessoires was op die streamer bevestigd. De fietscomputer moest een nieuwe plaats krijgen, de koplamp eveneens en ook voor de bevestiging van de gps was een oplossing nodig. Zoals je ziet, is dat allemaal behoorlijk gelukt.

Tussentijdse evaluatie van het Hygia Multi remsysteem: na een tijdje wennen is het gekoppelde systeem meestal een duidelijk voordeel. Je hebt maar één hand - eigenlijk maar een paar vingers - nodig om tot stilstand te komen. Enkel bij het rechts afslaan kan dat een probleem zijn: je kunt niet tegelijk vertragen en je arm uitsteken. Het systeem is zeer fijn te doseren ook. De pads staan behoorlijk dicht bij de schijven en dat merk je in elke bocht. Door de zijdelingse kracht die op de voorwielen uitgeoefend wordt, slepen die pads telkens weer lichtjes tegen de schijven.

De handrem is ondertussen onmisbaar geworden: snel even het hendeltje omzetten en de bike staat vast.

Nog even dit: de Gforce trike STD is standaard, zoals de meeste trikes, eerder kaal. De toeroptie breidt dit pakket uit met spatborden voor en achter en een pakdrager. De pakdrager steunt boven de achteras en door middel van twee lange stangen ook voor de achtervork. Dat is niet ideaal, want zodra er wat gewicht aan hangt, slingert de boel heen en weer. Om die reden verbond de vorige eigenaar de voorkant van de pakdrager met het zitje. Dat maakt het geheel véél stabieler, maar even snel de hoek van de zit veranderen zit er niet meer in. Als ik de balans opmaak, kies ik toch voor dit toerpakket. In ons Belgische klimaat  kun je nooit rekenen op droog weer, dus zijn spatborden een noodzaak. Ook de bagagedrager is handig, want je kunt verder met standaard fietstassen. Daarbij moet je wel opletten met het gewicht dat je erin stopt, want dit heeft een zeer duidelijke invloed op de baanvastheid: je hoogtepunt komt merkelijk hoger te liggen en de trike vertoont een neiging tot onderstuur met een fikse lading (neiging om rechtdoor te gaan en sneller - tot ontzettend véél sneller - het binnenwiel lichten).


Waarom spatborden: zolang je rechtdoor rijdt, merk je vooral het voordeel van het achterste spatbord - indien het nat ligt. Mocht dat er niet zijn volgt een constante douche. Een keer je een bocht neemt, zal ook het water dat de voorbanden opnemen je besproeien. Alle vuil dat op de weg ligt, wordt ook jouw kant uit geslingerd. Zelfs met spatborden vind ik dat de voorwielen onaangenaam veel water en smurrie naar je handen slingeren !

nieuwe banden

De knoop werd vandaag doorgehakt. Om de lokale handel wat te steunen, haalde ik een paar Schwalbe Kojak vouwbanden 35-406 bij fietser.be.

Ze zijn meteen op de trike gemonteerd en vanavond tijdens een korte rit uitgetest. Het verschil met de Marathon Plus is groot: waar de vroegere banden zongen op het asfalt, hoor ik deze niet meer. Waar de trike in de bochten naar buiten schoof, tilt hij nu het binnenwiel, maar zeer beheersbaar. Het lijkt erop dat de snelheid hoger ligt ook, maar om daar zekerheid over te hebben, zal ik toch meer dan 5 km moeten rijden.

Naar mijn gevoel is de rolweerstand lager, maar de zijdelingse weerstand is dan weer heel wat beter.

Net wat ik zocht.

Binnenkort, als fietser.be ze binnen heeft gekregen, leg ik er achteraan ook een Kojak op, maar dan wat breder: een 50 mm in plaats van de 32 mm Kenda Kwest die er nu om ligt. Het resultaat zou ongeveer status quo moeten zijn op het vlak van performantie, maar met een hoger comfort.

fietsen aan zee

Mijn ouders zitten een week aan zee, in een mooi appartement aan de dijk in Oostende. Dat was een gelegenheid om mijn geboortestad nog eens te bezoeken. In de voormiddag reed ik gezellig kriskras door het centrum en de haven.

Bij het Mercatordok reed ik over dit schitterende fietspad:

Het tweerichtingsfietspad is grosso modo even breed als de straat ernaast ! Rond het station was de infrastructuur iets warriger; hier ligt een fietspad, daar dan plots weer niet... Maar dit pad, zoals je het op de foto ziet, vond ik echt wel de moeite.

In één moeite dokkerde ik ook het staketsel op, tot aan de Beaufort, helemaal op de kop.

Vroeger, toen we elke zomer een paar maanden op vakantie waren bij oma, hoorde een wandeling naar hier bij het vaste traject. Zwaaien naar de in- en uitvarende zeil- en vissersboten, zoeken naar rondzwevende kwallen, krabben zoeken, ... De zee blijft haar aantrekkingskracht behouden.

In de namiddag reden we tot aan Nieuwpoort, achter de dijk door, en via het knooppuntennetwerk terug. Aan dat netwerk mangelt nog heel wat. Vanaf punt 12 tot 16 en dan naar 52 (Westende - Leffinge - Raversijde) rijd je de hele tijd over smalle wegen, zonder fietspad, met redelijk wat verkeer. Dit is niet het mooiste fietsgedeelte in West-Vlaanderen ! Rond Wilskerke reden we op een nagelnieuwe weg, waarbij ook weer geen fietspad te vinden was. Rekening houdend met het feit dat deze route deel uitmaakt van het knooppuntennetwerk, vind ik dit onbegrijpelijk...

transportkwestie

Een trike is fun om mee te rijden. Er stelt zich wel een probleem: als je een eind van huis wil fietsen, moet je aan je startpunt raken. Een trike transporteren blijkt iets minder evident dan een gewone fiets.

In de auto ? Te lang en te hoog (voor mijn auto toch), zeker met de streamer.

Op de auto ? Op het dak van mijn break staan langsrails en daarop passen merkeigen draagstangen, maar die zijn dan weer te breed om fietsendragers op te monteren.

Fietsendrager op de trekhaak ? Trike past er niet op...

Dus koos ik voor de volgende oplossing:

Een oud vlak wagentje van het Franse Erka zaliger. Daarop rails die eigenlijk de helften zijn van twee fietsendragers die bij het wagentje hoorden. Net gepast van lengte, redelijk compact en makkelijk om verticaal op te bergen.

In een volgende fase schik ik de drie rails te vervangen door drie volwaardige fietsendragers. Dan kan het wagentje evengoed gebruikt worden om gewone fietsen te vervoeren.