wispelturig ?

Donderdag werd aangekondigd als een uiterst mooie dag, met een staalblauwe hemel en temperaturen tot 20°C. En mijn dag zou er als volgt uitzien: met eFAW naar het werk en van daaruit (Nazareth) met een bedrijfswagen naar Oostrozebeke heen en weer, waarna ik met eFAW terug naar huis zou rijden.

Wat ? Op zo'n schitterende vroege lentedag ? Ik zegde de auto af en ging met eFAW op klantenbezoek (opleiding geven), langs wat de GPS de kortste route noemde. De dagelijkse 46 km werd er dus wat meer: op de kop af 100 kilometers legde ik af.

Dat is een ideale manier om het uiterst gevarieerde aanbod qua fietsinfrastructuur in Vlaanderen te bekijken. Dat aanbod gaat van brede, rode fietspaden in naadloos asfalt, over pokdalige paden in betonplaten tot geen fietspaden op wegen waar auto's aan 70 km/ mogen rijden (en dat blijkbaar als de aanbevolen minimumsnelheid beschouwen).

Het valt daarbij ook op dat de borden die je de weg tonen naar omliggende plaatsen op auto-maat gesneden zijn. Ze leiden iedereen langs de voor de auto vlotste weg, of daar nu een fietspad ligt of niet, of het nu de kortste weg is of niet. Wordt fietsen dan nog altijd puur als recreatief beschouwd ? De fietspaden doen eerder geloven dat ze vooral niet dienen om te gebruiken...

Tweerichtingsfietspad ?

Dan schrikken automobilisten als een fietser plots naar de rijbaan uitwijkt...

eFAW zelf vond het in het weerkeren welletjes: in Vosselare begaf een kopstanglager het. Alweer aan de linkerkant. Een losgeraakte kopstanglager kun je niet negeren: de fiets wordt zo goed als onbestuurbaar. eFAW ging dus op de kant, het wiel haalde ik eraf en meteen was het probleem zichtbaar.

In ware McGyver-stijl werd de lager weer op elkaar geperst, dankzij een welwillende passant die een grote tang in de kofer liggen had, waarna de verbinding geborgd werd met twee spanbandjes (tie raps). Het vervolg van de route werd licht gewijzigd, waardoor ik nog bij Fietser zou kunnen langsgaan om het lager te vervangen. Meteen werd daarbij ook aan de rechterkant een verdacht lager en de draadstang voor de besturing vervangen, nu door een roestvrij exemplaar. Nadien volgde nog een gezellige babbel met Brecht, waardoor ik heel wat later thuis aankwam dan voorzien.

Tijdens de werken langs de weg raasde een ziekenwagen voorbij. Een eind verder, in Sint-Martens-Latem, werd ook duidelijk waarom: een fiets op het wegdek, een man in fietsuitrusting op de grond, een auto aan de kant... Het is zo gauw gebeurd, zeker op een smalle en drukke baan zonder ook maar enige vorm van fietsinfrastructuur.