2013: een jaaroverzicht

31 december is traditioneel de dag om terug te blikken. Dat kan op vele vlakken, maar op deze blog gaat het natuurlijk om hoe ik het jaar fietsend doormaakte.

1. De Valenteyn Kobra krijgt een tweede leven

De Kobra is ontworpen als lage racer, ergens in de vorige eeuw. Aanvankelijk werd hij gebruikt om indoorraces mee te rijden op kartingcircuits, zo vertelde de vorige eigenaar me.
Nu gaat hij door het leven als forens- en toerfiets. Ondanks de roots als racer, blijkt het een comfortabele toerfiets te zijn, zelfs met de 28mm racebandjes (breder kan niet) en zonder vering.

2. 160 woonwerkverplaatsingen met de fiets. Aangezien ik 4/5 werk, betekent dit zo goed als alle verplaatsingen. In januari haakte ik enkele keren af: 10 cm sneeuw en temperaturen van -11 ° C waren me te gortig.

3. De eerste reisverplaatsing zonder auto. Een combinatie van trein (Thalys en TGV) en fiets (Birdy met Kidcar Combi) bracht me tot de bestemming.

4. De eFAW werd intensief gebruikt: bij benadering 8000 km werden ermee afgelegd. Tel er de kilometers bij die gereden werden met de Birdy, de Trek (toerfiets) en de Kobra en het totaal komt ruim boven 10000.

5. De eFAW liet merken dat een intensief gebruik als forensfiets stilaan teveel werd. Velgen scheurden, L-balken braken, het koetswerk scheurde, ... Naast de vele kilometers rijden kwamen er vele uren onderhoudswerk aan te pas.

6. Dit leidde tot een zoektocht naar een geschikte opvolger, waarvan uitgebreid verslag werd gedaan. Omdat ondersteuning een voorwaarde was, passeerden de eWAW, de eMango en de E-Orca de revue.

5. Helemaal op het eind van het jaar kwam de E-Orca in huis. Die zal eFAW aflossen. Zoals het er nu uit ziet, zal die laatste naar het verre Nantes verhuizen.

Al bij al was het een geslaagd fietsjaar, waarin alweer veel ervaring opgedaan werd. Prima voor de conditie. Ook de beslissing om de auto de verkopen, bleek absoluut geen nadeel.

Eerste officieuze Oost-Vlaamse Orcatreffen

Vrijdag 27 december 2013: de meerderheid van de Oost-Vlaamse Flevobike Orca's verzamelde zich in Gentbrugge.

Er zou er nog een in Sleidinge rondrijden, vernam ik. Maar dit zijn de enige Oost-Vlaamse E-Orca's op dit moment. Officieel.

Paul berichtte er ook al over.

De E-Orca door andere ogen

Wat sprokkels uit de reacties van anderen op de nieuwe velomobiel, die er nog maar enkele dagen is.
Die reacties zijn zonder uitzondering positief: een Orca straalt stijl en degelijkheid uit.

Toen ik zaterdagavond in Sas-van-Gent aankwam, was de eerste reactie al "net een Porsche"! De afwerking werd ook geprezen en als dat komt uit de mond van iemand die houdt van perfectie kan het tellen. Nu ja: die perfectie is echt een handelsmerk bij Flevobike.

Broer maakt een testrit

Op het werk was de nieuwe nog maar één keer te zien. Daar waren de collega's vol lof, maar dan enkel over de buitenkant, want dat is tot nu het enige wat ze zagen. Niemand haalt het in zijn hoofd om de kap even open te maken, gelukkig maar.

Ook bij mijn lieverds is de Orca goed onthaald: de jongste vroeg vandaag spontaan of hij ermee naar huis mocht rijden van bij oma en opa (dat is maar anderhalve kilometer). Ergens onderweg begon het te regenen en toen heeft hij met zijn zus van fiets gewisseld. Dat is een primeur: dochterlief die in een velomobiel rijdt!

De keuze voor een Rohloffnaaf maakt ook dat ik de fiets met (iets) meer vertrouwen in andere handen kan geven: misschakelen is amper mogelijk. Met een derailleur moet je toch voorzichtiger omspringen.

"Sidesticks, net als in een Airbus!", was de opmerking van een neef die het interieur bekeek en jawel: ook hij reed er even mee.

Het is duidelijk dat de Orca veel uitnodigender is dan de Alleweder. Het feit dat de ketting helemaal afgeschermd is, maakt het ook makkelijker: je hoeft geen fietskleding aan. Dat is ondertussen ook duidelijk: ook voor een kortere afstand neem ik deze sneller dan de Alleweder, waar meer omkleden bij komt kijken.

Hoewel zo'n aankoop altijd een persoonlijke beslissing is, blijft het leuk dat niemand aankomt met "wat heb je nu weer gekocht". De reacties zijn zonder uitzondering het tegendeel hiervan.

records zijn er om te breken

Een kort berichtje vandaag.

Ondanks de falende ondersteuning nam ik vandaag toch maar de Orca om naar het werk te rijden (wat een luxe: keuze tussen twee velomobielen). Op de terugweg van het werk gaf ik de (E-)Orca de sporen.
Meteen is de topsnelheid bijgesteld: 50.4 km/u maar liefst! Ik geef toe: dat was met rugwind, maar voor een velomobiel die als "traag" te boek staat, is dit toch een respectabele snelheid.
Voor de volledigheid: onder de Orca liggen Schwalbe Tryker banden. Dat heten ook niet de snelste banden te zijn, maar aangezien ook Ice ze nu standaard levert bij de trikes, zullen ze toch niet zo slecht zijn. Dat is trouwens ook mijn ervaring.

En voor de aardigheid: Ronny maakte een kort filmpje van onze overtocht over een nieuwe fietsersbrug in de Gentse haven. Starring: Ice Sprint 26 en Flevobike Orca.

Nou ja...

De planning van de voorbije dagen was als volgt:

• vrijdag rijden van Dronten naar Dordrecht
• zaterdag een rit van Dordrecht naar Sas-van-Gent
• zondag van Sas-van-Gent tot thuis

De praktijk was - heel vervelend - wat anders. Laat ons zeggen dat Murphy op vrijdag de 13de de processie van Echternach organiseerde.

vrijdag 20 december

Het begon zo: vrijdagmorgen werden de laatste details afgesteld en ik maakte nog een laatste testrit vooraleer de bagage in de E-Orca te laden. Na nog geen kilometer viel de ondersteuning weg...

André wijzigde wat parameters en er werd getest. Zag er goed uit. Zodra ik weer aanzette, viel de boel weer uit. Balen!

De Orca werd binnengehaald om de oorzaak van het probleem op te sporen. Motorunit uithalen, controleren, controller checken, koppelsensor nagaan...

op de operatietafel

motorhuis eraf gehaald

Bij het opnieuw monteren brak dan nog een boutkop af en dat was natuurlijk van de moeilijkst bereikbaar bout. Daarna kon gezocht worden naar de reden van het falen. Uiteindelijk duurde dat een hele dag!

Om het kort te houden: tegen 17u leek alles klaar. Een testrit bevestigde dit. Te laat om naar Dordrecht te rijden, dus Arjan gaf mij en de E-Orca een lift.

zaterdag 21 december

Zaterdagmorgen vertrok ik dan van mijn tussenstop in Dordrecht (leuke stad, trouwens), maar meteen bleek de ondersteuning het alweer niet te doen. Na een telefoontje met Flevobike besloten we dat ik de tocht zou aanzetten en André zou zijn hoofd breken over de mogelijke oorzaak, om dan naar Gent te komen om dit op te lossen. Absoluut niet leuk, natuurlijk, maar het kan gebeuren.

Vervelende bijkomstigheid: er stond een heel strakke zuidenwind. Laat dat nu net de richting zijn die ik uit moest.

Het werd dus een hele dag tegen de wind in beuken, met een E-Orca van 47 kg, waarvan 8kg aan elektro-ondersteuning die enkel als ballast dienst deed. Daar bovenop had ik natuurlijk ook bagage mee. Al bij al was het behoorlijk wat gewicht.

Tot daar de ellende. Er waren ook positieve kanten aan.

Het sturen met de knuppels is fantastisch. Je hoeft geen stuur omhoog te houden of met een kabeltje vast te leggen en je kunt letterlijk met twee vingers sturen. Op een vlakke weg kan ik zelfs die knuppels loslaten: de Orca gaat mooi rechtdoor.

Qua rijgeluiden valt die ook niet te vergelijken met de Alleweder. De Orca is echt stil. Wat ik vooral hoor, is de tussenas. Je hoort of de Rohloff in de onderste of bovenste helft van het bereik werkt: dat klinkt duidelijk anders.

De bediening is mooi uitgewerkt: knipperlichten op de knuppels, net als de claxon en het lichtsignaal. Je hoeft je handen niet te verleggen om die knoppen te bedienen.

De beschutting is prima. Beter dan in de Alleweder, maar ik denk toch zijruitjes te maken als ik een esthetische manier kan bedenken om ze te bevestigen. De felle zijwind die ik af en toe had, maakte het duidelijk dat de open zijkanten niet altijd makkelijk zijn. Bij echt heel sterke zijwind - en die was er af en toe wel - had de klep de neiging wat omhoog te komen. Op zich niet erg, maar de spiegels zitten daar wel in, dus kon ik nog enkel de lucht bekijken.

Berguimte is er niet alleen héél veel, ze is ook nog makkelijk bereikbaar. Het netje boven/achter is een mooie vondst: daar legde ik de fototas met de reflexcamera in. Mooi schokvrij en binnen bereik. De achterkant van de kap sluit dit dan ook nog eens af van eventueel binnenkomend regenwater.

Het buizenframe dient vele doelen: het vormt een veiligheidskooi, met geïntegreerde rolbeugel. Daarnaast blijkt het extreem handig om allerlei zaken aan te bevestigen, zowel bij de opbouw van de Orca als nadien. Zo monteerde ik de RAM-mount voor de gps zonder problemen. (foto volgt later)

De rit op zich, los van het "iets" lager dan voorziene tempo, was grotendeels boeiend. Ik kwam langs een aantal gekende plaatsnamen. Veel tijd voor foto's was er niet, want er was een heel eind te gaan - 170 km - en dat zou behoorlijk wat tijd vragen.

Toch stopte ik hier en daar even, zowel om foto's te maken als om wat op adem te komen en de spieren te ontspannen.

Moerdijk

Markiezaatmeer (Bergen op Zoom)

Hier, aan de grens tussen Nederland en België, had ik afgesproken met Gert Jan, die me met zijn nagelnieuwe Quest XS opwachtte.
Van hieraf ging het door het havengebied tot in het centrum van Antwerpen en door de voetgangerstunnel. Dit was de eerste mogelijkheid om over de Schelde te raken. Geen enkele overzet werkt namelijk in de winter...
Dank zij mijn gids ging dit deel van de trip behoorlijk vlot. Vanaf de linkeroever ging de tocht eerder westelijk, daar waar hij voordien overwegend zuidwaarts liep. Dit betekende dat er 40 km met zijwind volgde, maar helaas nam de regen gestaag toe.
Zodra de wind niet meer van rechtvoor kwam, maar van schuinvoor tot opzij, merkte ik dat die meteen een extra duwtje gaf. Ondanks de vermoeidheid ging het tempo omhoog.

De gemiddelde snelheid, gerekend vanaf de start tot de aankomst, bedroeg ongeveer 20 km/u, alle pauzes inbegrepen.

zondag 22 december

Zondag, vandaag, was het nog een boogscheut: 30 km, maar helaas weer met een even felle tegenwind. Voor deze rit had ik afgesproken met de liggende fietser, Ronny.
Hij was 's morgens met zijn Ice trike naar Sas-van-Gent gereden, gedragen door een stevige rugwind. Samen keerden we terug, nu met de wind op kop. Toen bleek dat de stroomlijn van een velomobiel wel degelijk werkt: ondanks de zware trip van de dag ervoor, moest ik het tempo drukken.

Zijn valpartij vorige maand, als gevolg van een aanvaring met een hond, zat er waarschijnlijk ook wel voor wat tussen.

Om af te sluiten nog eentje van de Orca op een nieuwe fietsersbrug in het Gentse havengebied, met sporen van de stevige trip erop.

De Orca, met reissporen, op een nieuwe fietsersbrug in de Gentse kanaalzone

Conclusie na ongeveer 200 km met een manke E-Orca: de ondersteuning is bij dit type velomobiel essentieel. Natuurlijk voegt de niet werkende ondersteuning behoorlijk wat gewicht toe, maar de Orca lijkt me een prima reisvelomobiel: comfortabel, behoorlijk wat volume voor bagage, wat hoger en dus beter zichtbaar en absoluut onderhoudsarm (als alles werkt).

Nu blijft de nieuwe even op stal staan tot Flevobike het probleem kan oplossen. eFAW zal dus nog wat langer dienst moeten doen.

Even een E-Orca afhalen

Vandaag was het zover. Om 7u45 vertrok ik naar het station Gent-Dampoort, om dan via Antwerpen, Rotterdam en Zwolle tot in Dronten te sporen. Al bij al is het een flink eind en mat de overstap- en wachttijden erbij, werd het 13u45 eer ik op mijn bestemming aan kwam. Vanaf het station is het een flinke boogscheut tot bij Flevobike, dus dat eindje stappen kon er nog wel bij.

In een werkruimte stond mijn voertuig te wachten. 

De witte is die van mij. Het dakje was eraf gehaald om wat te sleutelen.

Een Orca is (nu toch nog) een behoorlijk exclusieve velomobiel: deze is nr. 36 en ongeveer de 25ste in E-uitvoering.

Vanmiddag was het dan een kwestie van nog wat details na te zien - gps-houder monteren, pedalen wisselen (ik wil SPD), zitje afstellen - en even een rondje te rijden om te zien of alles goed gaat.

Morgenochtend vat ik de terugweg aan en dan zal de nieuwe meteen ingereden worden. Tussen Amersfoort en Utrecht blijkt er nog een aardige heuvelrug te beklimmen (en weer af te dalen), dus zien we ook hoe dat gaat met de toch zware Orca.

Meer informatie volgt in de komende dagen.

Bijna zover...

Morgenochtend stap ik op de trein, om na enkele keren overstappen in Dronten aan te komen, waar de E-Orca klaarstaat.

Mocht iemand er zin in hebben: dit is de planning

• vrijdagochtend vertrek ik bij Flevobike om dan via Huizen, Hilversum en Utrecht naar Dordrecht te rijden. Dit is zowat de geplande route.
  
  
• zaterdag gaat de rit vanaf Dordrecht over Dinteloord, Bergen op Zoom, langs het Markiezaatmeer, over Antwerpen en via Hulst tot in Sas-van-Gent.
  
  

Er rijdt iemand mee van ongeveer Bergen op Zoom tot iets ten westen van Antwerpen en zondag wordt ik vergezeld gedurende de hele 30 km.
Wie zin heeft om een eindje mee te rijden, laat het maar weten.

oogverblindend

Vandaag was aangekondigd als een mooie najaarsdag: temperaturen tot bijna 10° C, droog en zonnig. Enkel de wind zou een spelbreker zijn, vooral 's morgens, met windsnelheden tot 25 km/u. Wel: ik heb het gemerkt. Met zo'n verwachting kon de Kobra weer van stal, maar die moest de hele heenrit opboksen tegen een strakke zuidenwind.

25 km/u haalde ik gemiddeld. Niet meer. Maar dat betekent dat ik tegen een windsnelheid van rond de 50 km/u moest duwen! Dat is hard werken en de normale 45 minuten werden ruim een uur eer ik op de bestemming aankwam.

Ik vertrek telkens rond 7u en bij aankomst tegen 8u begint de horizon in het oosten rozerood te kleuren. De hele trip langs het jaagpad - ruim 12 km - zorgt de Small Sun T013 voor licht. En met 700 tot 900 lumen zorgt die voor een bak licht!

Die lamp gaat pas aan op het jaagpad, want anders is die te fel voor tegenliggers. En dan kwam ik op het jaagpad... een auto tegen! Een controleur van de Vlaamse Gemeenschap, die het recht heeft daar te rijden, maar mij al van ver lichtsignalen gaf, vermoedelijk omdat mijn licht te fel was. Ik reed met de zwakste leds aan (2x Cree XP-E R2), maar omdat de man bleef aandringen, moest ik mijn licht dan maar uitschakelen, anders bleef hij mij verblinden... Gelukkig was het al aan het schemeren, zodat ik nog zag waar de berm begon.

Vanavond was de wind wat afgezwakt, maar nog nadrukkelijk aanwezig. Het verschil was dat die me deze keer een duwtje in de rug gaf. Hele kilometers aan 38 tot 40 km/u! Niet mis. Niet voor de oude Kobra en ook niet voor de nog oudere fietser erop. Zo'n lage racer heeft ook wel wat.

De komende dagen neemt eFAW de taak weer over voor de allerlaatste ritten, want daarna komt de E-Orca het werk overnemen.

Sleutelen en zo

Geen nieuwe velomobielmodellen deze keer. Geen nieuws over mijn velomobiel en zelfs niet over  ligfietsen.

Zondag wisselde ik banden op mijn ex haar fiets: december is een mooi moment om winterbanden op te leggen. Sinds vorig jaar hebben we goede ervaringen met de Conti TopContact Winter, dus die werden uit de opslag gehaald en weer op de fiets gelegd.

Er was ook een probleem met het schakelen, maar dat kon niet bijgesteld worden als de fiets niet opgehangen is.
Dus deze week had ik een "opdracht": de ex haar mooie Trek T400 toerfiets thuis, in het atelier, afstellen. Dat wil zeggen: de fiets kon achteraan wel nog naar een groter tandwiel schakelen, maar niet meer terug. Dat werd eerst en vooral poetsen. Aan een derailleur valt niet zoveel bij te stellen (wel aan de positie en aan de uiterste stand naar binnen en buiten), dus de oorzaak ligt ofwel bij slecht werkende scharnierpunten ofwel bij een vermoeide veer. Poetsen dus, reinigen, zodat het geheel vrij kon bewegen, en dan de scharnierpunten van smeermiddel (siliconenolie in dit geval) voorzien.
Daarna maakte ik nog een testrit en zie: de fiets schakelt weer als nieuw. Gelukkig, want het enige alternatief was een nieuwe derailleur en dat is toch wat meer werk (en kosten).
Ondertussen werd ook de versnellingskabel geolied, zodat ook die de winter weer goed zou doorstaan.

Dochterlief heeft ook nood aan sneeuwbanden om zich zeker te voelen, dus haalde ik nog een setje Conti's bij Plum.

Vorige winter kreeg elk van de dames één zo'n band vooraan en met de goede ervaringen worden het er dit jaar twee voor elk. Die van vorig jaar liggen dus op moeders fiets en de dochter krijgt twee nieuwe. Dan is bij elk niet enkel de stuurvastheid verbeterd, maar is ook de tractie verzekerd. Werkt het? Kijk maar naar wat Wim Schermer besloot.

Dan denk je: fluitje van een cent. Even twee banden wisselen. Alleen: achteraan zat een spaak los. Bij inspectie bleek dat eigenlijk alle spaken te weinig gespannen waren. Dat heb je met een goedkoop machinaal gespaakt wiel. Dus moest meteen het wiel in de richter en werden de spaken allemaal bijgespannen en ondertussen controleerde ik of het wiel gericht moest worden. De afwijking bedroeg maximaal 1 mm, maar dat werd ondertussen ook gecorrigeerd.

Spaken spannen en wiel richten

Zoonlief vond zich achtergesteld, maar aangezien die als fietsacrobaat vorige winter aan 25 door de sneeuw stoof, acht ik die dure Conti's (ongeveer € 50/stuk) in zijn geval overbodig. Zijn banden zijn kaalgereden en dan is het toch tijd voor vernieuwing. Hij krijgt een setje Little Big Bens (40-622) op de fiets. Ze zijn besteld, maar de leverancier van mijn fietshandelaar noemde het "flutbandjes" (...want ze kosten een pak minder).

Foto: Schwalbe

Ter vergelijking: een Little Big Ben kost geen € 20, heeft behoorlijke noppen en een antileklaag (Raceguard).

En om het toch even over eFAW te hebben: daar ligt sinds de voorbije winter ook een Big Ben (55-406) op (zonder "little") en die rijdt zeer behoorlijk, biedt een goede grip en ging nog niet lek.Na zowat 6000 km is het profiel nog heel behoorlijk, dus qua slijtvastheid zit het ook wel snor.

23 december

Even een aanvulling: de Nederlandse verdeler voor Continental fietsbanden startte een actie ter promotie van de Winter II. Ga hiervoor naar www.winterbandopjefiets.nl

Afhalen E-Orca

Het gaat steeds sneller: toen ik de knoop doorgehakt had en de E-Orca bestelde die eFAW moet opvolgen, was de leveringstermijn 5 maanden en dat leek een eeuwigheid. Zo gaat dat als je moet wachten op zo'n voertuig. Van die levertijd zijn nu geen twee weken meer over!

foto: Flevobike

Het is dus tijd voor concrete plannen om naar Dronten te trekken. Die zijn als volgt:

• op donderdag 19 december neem ik de trein tot in Dronten, waar ik rond de middag poog aan te komen. Dan is er een namiddag om de velomobiel perfect af te stellen, nog enkele zaken te bekijken (installatie gps) en een testrit te maken. Ik denk er bijvoorbeeld aan om meteen zijruitjes te maken, zoals Johan Vrielink die ook heeft in zijn exemplaar (wel nog even broeden over een nette bevestiging hiervan). Overnachten gebeurt bij Flevobike.
• Vrijdag 20 december volgt de 1ste etappe: van Dronten tot Dordrecht. Er zijn al wat suggesties voor routes geboden en nu wordt het tijd om die goed uit te stippelen en in de gps te laden. Omdat een Garmin Oregon nogal beperkt is qua aantal waypoints, zal ik dat in stukken doen. Dit wordt een trip van 140 à 150 km. Google Maps geeft me vooral de keuze tussen een route via de Rietweg, de Rietweg en Vogelweg of de Flevoroute.Geen idee van wat de kwaliteit van die routes is. In Dordrecht logeer ik bij collega-velonaut Willem Jan.
• Zaterdag 21 december was het plan om van Dordrecht naar huis te rijden. Dat betekent nog eens dezelfde afstand, maar mijn broer blijkt razend benieuwd en zou me graag bij hem zien langskomen. Dan blijf ik dus nog (net) even in Nederland en dat betekent een zuidwestelijke koers, langs Bergen op Zoom en het Verdronken Land van Saeftinge, waarna ik westelijk - slingerend langs de grens - zal rijden tot in Sas-van-Gent. 130 km is dan de geplande afstand.
• Wellicht zondag 22 december vat ik dan het laatste eindje aan, tot thuis.

De bagage moet beperkt blijven, zodat alles in de Orca kan. Reservekleding natuurlijk, de gps met reservebatterijen (hoewel: in de Orca is de optionele 5V usb-voeding voorzien), lectuur en muziek voor de treinreis (een tablet is hier prima voor, mits voldoende autonomie).

Nu hopen dat de wegen berijdbaar zullen blijven.

Strada DF

Jawel, ook Velomobiel.nl heeft nu informatie vrijgegeven! 

Naar mijn mening is het een beetje jammer: je neemt de eerder polivalente Strada en kiest ervoor om die minder praktisch te maken... Grote draaicirkel, kleine instapopening, minder binnenvolume. Dit bevestigt nog eens wat ik schreef: snelheid lijkt te primeren.
Dat zal natuurlijk een evolutie zijn die ook zijn publiek heeft, maar het is niet de evolutie die zorgt voor een ruimere verpreiding, temeer omdat Velomobiel duidelijk stelt dat de Strada DF aanzienlijk duurder zal zijn dan de huidige producten.

Ook op het Franse forum wordt er meer over gepraat (en staat een andere foto). Hier vindt je nog een hele reeks beelden, onder andere van de carbon achterbrug. Dat is trouwens waar ik bovenstaande foto haalde.

Storm?

Gisteren was het 's morgens aan de frisse kant. Hier en daar slipte de Big Ben door bij ht aanzetten. Net voor ik op het jaagpad aankom, moet ik onmiddellijk na een brug een korte 180° bocht nemen en eFAW ging heel vlot - te vlot - het hoekje om: tegensturen en voorzichtig bijremmen was noodzakelijk, anders was het op een pirouette uitgedraaid. Nog een teken aan de wand: de winter nadert met rasse schreden.

Terwijl half Vlaanderen angstig afwachtte wat de combinatie van springtij en een noordoostelijke storm voor rampen zou veroorzaken, terwijl berichten van rampspoed uit Ierland, Schotland en ander exotische oorden me via het nieuws bereikten, reed ik die namiddag met mijn oude Alleweder langs één van Vlaanderens grote rivieren huiswaarts.
Storm! Zeileffect! Hoe meer wind, hoe steviger eFAW zijn hakken in de aarde plant. Ik voelde de rukwinden duwen en zonder veel moeite ging het tempo richting 40. Toegegeven, voor Quests en soortgenoten is dat bijna stationair draaien (behalve dat die binnenblijven bij windkracht 5 en meer), maar voor een Flevobike Alleweder is dit een pittig tempo. Geloof me vrij.

Het enige wat ik als extraatje hoefde te doen, was het Flevobike dakje met een elastiek borgen. Dat heeft het namelijk niet zo begrepen op hevige wind. Maar eFAW? Laat maar komen! Hoewel, tegelijk hoop ik dat die storm geen te ernstige gevolgen zal hebben: menselijk leed weegt zwaarder door dan pret beleven aan een stormrit.

Beweging in velomobielland: wat bedenkingen

Na jaren stagnatie - het is te zeggen: stille verbeteringen aan bestaande producten - verschijnt langs verschillende kanten nieuws over nieuw in ontwikkeling zijnde velomobielen. Tot op heden zagen we vooral evoluties en variaties op een thema (met alle respect, maar de Milans en Beyss Evo-K's brachten weinig nieuws). Enkel de hier amper gekende Velayo was echt nieuw, zowel naar vorm als naar techniek. Maar nu:

• Velomobiel.nl is aan een nieuw type bezig, voorlopig (?) "Strada DF" gedoopt
• De Le Mans wordt getest (voorwielen buiten de romp)
• Wim Schermer en kompanen werken aan de VeloTilt (kantelvelomobiel)
• niet nieuw, maar Beyss heeft besloten om de EvoR opnieuw te produceren (in verbeterde versie)

Het spannendste lijkt me de VeloTilt, deels omdat het kantelprincipe aantrekkelijk klinkt en deels omdat via de blog van Wim tot in de kleinste details verteld wordt hoe de ontwikkeling loopt.

Fietser.be begint ondertussen wellicht aan een feestje te denken: binnenkort zijn ze aan WAW 200 toe. Tegenover het aantal Quests dat van de "band" loopt, is dat niet overweldigend als aantal, maar het kan wel al tellen.

Naast de "groten" (alles is relatief) zijn er natuurlijk nog artisanale zelfbouwers, die ook aan de weg timmeren. Zo was de Quattro van Miles Kingsbury een verfrissende verschijning op het Velomobile Seminar in Dronten vorig jaar en zo krijgt ook de Mosquito meer en meer vorm.

Naast de ontwikkelingen in functie van efficiëntie en snelheid (de VeloTilt zou met 150W tot 55 km/u moeten raken), wordt ook nog altijd gestreefd naar goedkopere productie om de velomobiel toegankelijker te maken. Daarbij is wel iets bizars aan de hand: er is namelijk een (relatief) goedkope velomobiel voor handen. Kijk maar naar de Alligt Alleweder A4, die je voor minder dan € 4.000 nieuw koopt, maar het model lijkt niet echt aan te slaan.

Wat me ook opvalt, is dat de overgrote meerderheid van de nieuwe ontwikkelingen prestatiegericht is. Daarbij gaat het vooral over een zo hoog mogelijke snelheid halen (VeloTilt, Le Mans, EvoR). Ik vraag me af of dit vraaggestuurd is.
Begrijp me niet verkeerd: het is een interessante ontwikkeling. Een hoger rendement werkt evengoed bij lagere snelheden, want het betekent in de eerste plaats dat je minder energie nodig hebt om een bepaalde snelheid te bereiken. Maar: het is een streven dat een velomobiel enkel duurder maakt, zonder dat de praktische inzetbaarheid daardoor verbetert. Wim Schermer stelt zelf duidelijk dat de VeloTilt in het huidige concept onbruikbaar is bij regen en/of duisternis. Daar is die gewoonweg niet voor ontworpen. De Le Mans heeft dan weer geen vering en de EvoR is een ook een compleet gesloten racefiets (de R staat er niet voor niets).

Het lijkt erop dat de Strada DF zowat de enige velomobiel is die bedoeld is voor dagelijks gebruik, maar daarover is nog erg weinig geweten. Het zou bijvoorbeeld een nieuw ontworpen koetswerk kunnen zijn met daarin de bestaande componenten.

De vereisten voor woon-werk verkeer - een ideaal inzetgebied voor velomobielen - zijn nu eenmaal anders: bagagecapaciteit, comfort (zitten en rijden), degelijke verlichting, inzetbaarheid bij slecht weer,... zijn hierbij belangrijk. Een race-georiënteerde velomobiel moet vooral zo aërodynamisch mogelijk zijn, zo hoog mogelijke bochtensnelheden toelaten (zwak punt bij de Quest) en een zo laag mogelijke massa hebben.
Dat zijn moeilijk te verenigen vereisten.

In het segment "utilitaire" velomobielen lijkt op dit moment de Sunrider II de belangrijkste nieuwigheid, maar die lijkt (nog veel meer dan de Flevobike Orca) bijna noodzakelijk aangewezen op elektrische ondersteuning: de Sunrider weegt zonder ondersteuning al 50 kg. Dat is erg veel massa om op gang te krijgen, puur op spierkracht. De originele Sunrider was heel netjes afgewerkt, maar ten opzichte van het buitenvolume was de bagagecapaciteit erg beperkt. Zou dit bij de nieuwe beter zijn?
Wat voor Alligt pleit, is dat de prijzen heel erg redelijk zijn. Je kunt zelfs deze nieuwe, onder de naam A9, als bouwpakket kopen!

Birdy: uitvallend achterlicht - opgelost

Sinds het voorjaar had de verlichting van de Birdy, net als die van de Trek toerfiets, geheel batterijloos moeten werken.

"Had moeten", inderdaad: elke keer viel het achterlicht na pakweg een minuut rijden uit. Het lag niet aan het achterlicht, want ik wisselde de (identieke) lichten van de Birdy en de Trek, maar het probleem bleef.
De volgende stap was het doormeten van de verbinding. Het zou bizar zijn dat die telkens na ongeveer dezelfde tijd niets meer zou doorgeven en da's ook moeilijk te meten, maar - zoals verwacht - vond ik ook daar niets fouts.

Achterlicht in orde, bedrading in orde, maar toch valt de spanning elke keer weg. De koplamp blijft werken. Er kon dus maar één oorzaak meer zijn: de stroom komt via een uitgang op de koplamp en vermoedelijk is het circuit daar defect.

Je moet weten dat ik origineel voor de verbinding via de koplamp koos om twee redenen:

• er zit een spanningsregelaar in de koplamp, die ook de uitgang bedient (nadien merkte ik dat ook het achterlicht over zo'n regeling beschikt)
• de bedrading is iets betrouwbaarder, omdat slechts één (dubbele) draad langs de vork naar de dynamo loopt

Vorige week ontkoppelde ik die verbinding dus en maakte een testopstelling met een kroonsteentje.

Jawel! Nu bleef het achterlicht werken! Het probleem zat in de koplamp! Vervelend, maar uiteindelijk is het niet de moeite om hiervoor de waarborg in te roepen.

Dit weekend werd de verbinding dus definitief gemaakt. Dat houdt in dat eerst een degelijke soldeerverbinding gemaakt werd.Nadien werd die waterdicht gemaakt met een eindje krimpkous.

Uiteindelijk werden de stroomdraden vastgelegd met kabelbindertjes. Dit moet zorgvuldig gebeuren, aangezien de vork van de Birdy scharniert om de fiets op te kunnen vouwen.

Nu zou de Birdy helemaal op punt moeten staan. Wat nog rest, is het periodieke onderhoud, dat vooral bestaat uit reinigen en smeren van de (zeer laag hangende) ketting en uit het weghalen van zand en modder.

A Look at the Roof

Logische vervolgtitel...

De vorige post was bijna enkel een foto, om te illustreren, min of meer, hoe het zicht bij mistig, vochtig weer is.

Eerst dit: fotografisch zijn er wat randbemerkingen, zoals dat het objectief van het compactcameraatje (Lumix TZ19) besloeg elke keer als het uitschoof. Of dat het toestel enkel wou scherpstellen op het vizier of het ruitje van het dak, maar niet in de verte. De foto is dus niet helemaal wat ik zag.

Ten tweede: ik merkte dat het al lang geleden is, als het al ooit gebeurde, dat er een foto verscheen van hoe dat dakje nu op eFAW staat. Bij deze...

Toen ik eFAW (toen nog zonder "e") in huis haalde, zat het mooie zwarte zeil erop, met het vizier. Dat laatste stond wel tegen de rand van de opening aan, waar het naar mijn zin te snel aandampte. Het Flevobike velomobieldak was er toen nog niet bij.

Het dakje is met hogere steunen gemonteerd vooraan (eigen fabrikaat) omdat je er onderdoor moet kijken. Eigenlijk zou het vizier lager moeten, zodat de kijk opening groter wordt en nog beter zou zijn dat ik tussen twee vizieren zou kunnen kiezen - een laag en een hoog - naargelang de weersomstandigheden. Maar, zoals jullie wel weten, over een drietal weken rijdt Jan met een nieuwe speeltje. Veel zin om nog dergelijke zaken te gaan uitzoeken heb ik dus niet meer.

Problemen met het zicht zijn beperkt tot uitzonderlijke omstandigheden, waarbij het vocht kleine druppeltjes vormt op het vizier. In het slechtste geval haal ik dat vizier eraf - het zit met drie eindjes klittenband vast - en zet ik een bril op. Bij goed weer is er natuurlijk geen probleem en bij "normale" regen ook niet.

Wat ik wel nog eens wil testen, is onderaan het vizier twee openingen maken, zodat aan de achterkant een luchtstroom kan gecreëerd worden. Dat leerde ik vorig jaar op de Oliebollentocht van een Duitse deelnemer. Enkele grote gaten (10 à 12 mm) boren net boven de onderrand schijnt goed te werken.
Omdat het zeiltje erachter oploopt, kan binnenkomend regenwater geen probleem vormen: dat loopt naar de zijkant.