Ongebaande wegen

Het mag dan wel winter zijn, maar het vriest niet en sneeuw is ook nergens te vinden. Fietsweer!

Vandaag stond een ritje met de Gentse Liggers op het programma. Kort: met een start rond 14u en enkele mensen die van ver komen, moet je niet te ver rijden: de ritafstand bedroeg een ruime 50 km.

Het startpunt lag midden in Gent, bij Fietser.be. Als organisator heb je dan alle keuze, dus ik had besloten, met goedkeuring van enkele andere deelnemers, om de regio ten noorden van Gent, het Meetjesland, te verkennen.

Na wat strubbelingen (één van de velonauten raakte verdwaald in Gent) konden we de tocht aanvatten. In extremis, op verzoek van een andere deelnemer, werd de rijrichting van de tocht omgekeerd, zodat twee van de zes fietsers tegen het eind konden afhaken om de terugrit naar het verre West-Vlaanderen aan te vangen.

De rit begon met een opwarming op de linker Scheldeoever, van Gent tot Destelbergen. Vandaar bogen we weg van het water, richting Lochristi. Ergens daar tussenin zag Paul knopjes (enfin, één knopje) vliegen; blijkbaar een zwak punt bij de Orca, want het was al niet de eerste keer.

In Pauls Orca is een knopje zoek

Voor PJ is dan weer de weg zoek (alweer)

Als je ten oosten van Gent rijdt en naar het noorden wil, naar het Meetjesland, dan moet je onvermijdelijk het kanaal Gent-Terneuzen over. Dat deden we in Langerbrugge, via de overzet. Net hiervoor ligt een mooi stuk asfalt, waar ik even goed doortrapte. Het resultaat was een nieuw persoonlijk record: 55 km/u.

Alle Oost-Vlaamse Orca's verenigd (2 dus)

Na een flink eind kwamen we op het grondgebied van Sleidinge, waar de off road capaciteiten van de deelnemers en hun materiaal op de proef gesteld werden.

Paul geeft zijn Orca de sporen op een gravelweg

En jawel: waar je voor de Orca een rijtje knotwilgen ziet staan, ligt er rechts daarvan een paadje. Net gepast, met een gracht links en ploegvoren rechts...

Een eind verder werd het scenario herhaald, deze keer op een grove gravelondergrond.

De groene Orca verdwijnt alweer in de verte

Paul rijdt in zijn vrije tijd met een mountainbike. Telkens als we op onverhard kwamen, zagen we zijn groene velomobiel aan hoge snelheid weglopen van de rest. Wie zegt dat een velomobiel enkel goed is voor lange, rechte einden?

(Mijn verontschuldigingen voor de matige beeldkwaliteit: al rijdend met een compactje beeldjes schieten, is niet zo eenvoudig.)

Zoals de traditie het wil, namen we afscheid van elkaar bij een glas, in Vinderhoute, waar de waardin toch maar even in een Orca wou gaan zitten. Het hele café stroomde leeg: iedereen wou die gekke fietsen van dichtbij bekijken en vooral bewonderen.

Eindnoot: bij thuiskomst bleek de nagelnieuwe Sigma BC 12.12 48 km geregistreerd te hebben. Dat kan niet: vanmorgen reed ik om boodschappen, daarna naar de sporthal en vanmiddag kwam daar - met de verbindingsrit erbij - ruim 60 km bij. Die 48 km moet zowat 80 km zijn. Bij nazicht blijkt dat de sensor verdwenen is: de spanbandjes zitten om de veerpoot en klemmen een stukje plastic vast, terwijl de rest van de sensor ergens langs de Vlaamse wegen ligt... Niet zo stevig dus.