Even naar Arzon - dag 1

1 juli 2014 - dag 1

Reisthema’s

• Fietsen, natuurlijk. Een lange reis maken met de Orca was een doel op zich.      
•  Herinneringen: de opaalkust, de Normandische kust, de Golfe de Morbihan,… zijn allemaal eerder bezochte bestemmingen. De beelden ervan komen weer voor ogen als ik in de omgeving ben. 
•  Zeilen: rendez-vous met Manuel en Monique, vrienden uit de omgeving van Angers. Met hen ga ik een tiental dagen zeilen.

Alles was ingepakt de avond voordien, op wat laatste zaken na (eten voor onderweg, bijvoorbeeld). 

Om 8u liet ik het huis achter mij, in goede handen: dochterlief past erop terwijl papa door Frankrijk trekt.

De eerste opdracht: naar het Sint-Pietersstation in Gent rijden. Zoonlief vertrekt vandaag op scoutskamp en ik wil hem nog uitwuiven. Een indrukwekkende groep jongeren in uniform, ik schat zo’n 80, staat met veel enthousiasme in formatie, om daarna naar de Ardennen te trekken.
Als hij terugkomt, zal hij zijn zus assisteren bij de zware taak om twee kittens van ongeveer een maand oud op te voeden.

Hij heeft het erop en keurt me geen blik waardig. Ik vind het wel een mooi zicht, zo'n 17-jarige, in scoutsuitrusting, met zijn gitaar op de rug. Kleine kinderen worden groot...

Om 9u is dan de echte start.

Het eerste deel van de rit is oersaai: langs een gewestweg (de Kortrijksesteenweg) rijden tot voorbij Deinze.

Hier was er tenminste nog een treffelijk, vrijliggend fietspad en wat groen

Dan, in Zulte, wordt het leuk: daar verlaat ik de drukke gewestweg om de Leie te volgen.

Ik had mijn geplande route beter moeten bekijken: vanaf hier tot een eind in Frankrijk volg ik die kronkelende rivier. Het blijkt zelfs deel uit te maken van nog maar een fietsroute.

Onderweg kom ik in Vlaanderen onvermijdelijk langs wegenwerken. Soms prima aangeduid, maar andere keren is het “zoek het maar uit”. Op één zo’n plek kan ik een 90° bocht amper nemen met de combinantie Orca-Cyclone. Toch is het mooi, toch is het rustig.

In Kortrijk is de laatste tijd blijkbaar heel wat gerealiseerd ten gunste van de fietsers. Mooi.

Het panoramaprogamma (MS ICE) maakte de Orca wat kreupel, maar het gaat om de elegante fietsbrug

De gedachten gaan ondertussen alle richtingen uit. Ik ben nog niet in reismodus, want overheersend is het idee “waar ben ik aan begonnen?”
De kwaliteit van de jaagpaden blijkt ook hier al erg variabel.

Stilaan slaat die stemming om: ik onderga het landschap en volg de route op de gps. Op een bepaald moment worden de aanduidingen tweetalig: ik nader de grens.

12u30: de middagpauze hou ik in Waasten/Warneton. De eerste halve dag van de heenreis zit erop.

Ondertussen wordt de accu geladen, want een flink beladen Orca met daarachter een stampvolle Cyclone, dat vraag wat meer energie

Cijfers in dat verband: 8,5 Ah verbruikt over 80 km. Of anders gezegd: 4,2 Wh/km. Dat tussendoor laden is dus noodzakelijk, maar ook lastig. De accu wordt slechts gedeeltelijk geladen, dus vanaf dat moment wordt het schatten wat de autonomie is. Schatten doe ik als volgt: de reislader levert (maximaal) 5A . Dat betekent dat één uur laden me zowat 50 km ver brengt onder normale omstandigheden. Ik zal de komende dagen wel nog andere systemen moeten verzinnen om te weten hoe ver ik nog zal raken.

Vanaf daar gaat het de grens over, nog steeds langs de Leie.

Leuk en rustig fietsen langs de Leie

Een keer in Frankrijk krijg ik af en toe een verrassing voorgeschoteld: slagbomen waar de Orca niet langs of onder kan (gelukkig zijn ze niet met een slot vastgemaakt), stukken gravel in plaats van asfalt, …

Oeps... Gelukkig niet vergrendeld

Rond 14u verlaat ik Armentières, waar ooit in een ver verleden voorouders van mij gewoond zouden hebben (de familienaam komt uit wat nu Frans-Vlaanderen is). 

Omstreeks 15 u rij ik langs Béthune. Daar wordt het even moeilijker, want blijkbaar is dit een deel van de kaart (OpenFietsMap) dat niet mee geladen is. De route wordt wel aangegeven, maar op een witte achtergrond…
De route houdt ook geen rekening met zwaarbeladen velomobielen. Zo kom ik op een gegeven moment op een wandelpad terecht.

Neen, bedankt. Dit doe ik echt niet

Een eindje verder, in een onooglijk mijndorpje, wordt ik door een enthousiaste man aangesproken. Hij wil weten waar ik mee rijd, hoe het werkt, … en nodigt me uit om bij hem thuis een glaasje fris te drinken. Prima: ondertussen kan de accu nog wat extra stroom krijgen.

Dit wordt een constante over de hele reis: mensen vragen me de oren van het hoofd over wat dat is, waarom ik ervoor koos, hoe het rijdt, of het wel veilig is... Enfin, wie met een velomobiel rijdt, kent het gamma vragen wel.

En weer gaat het verder. De vlakten worden vervangen door een glooiend landschap en dat glooiende wordt af en toe onderbroken door flinke en venijnige hellingen. Dit heet het "Pays du Ternois" en de wegen zijn een voorbode van wat komen gaat.

Op dit moment weet ik het nog niet, maar deze helling valt best nog mee

Hier ondervind ik een nadeel van het principe dat Flevobike toepast voor de ondersteuning: er is geen regeneratie mogelijk. Dat op zich is al vervelend, want een flinke afdaling kan behoorlijk wat stroom genereren, maar wat meer is: regeneratie betekent ondertussen een elektrische motorrem en die kun je af en toe wel gebruiken. De 90 mm trommelremmen krijgen flink wat te verduren: ze moeten een volgeladen Orca én een volgeladen Cyclone in toom houden. Gelukkig koos ik voor 90 mm exemplaren.

De route levert ondertussen nog een paar verrassingen op, waarvan de flinkste wel een fors dalende en stijgende veldweg is. Twee sporen, af en toe een flinke plas, onkruid en bomen aan beide zijden. De Tryker op het achterwiel krijgt het lastig om de grip te behouden.

Het wordt nog slechter

Eén keer en daarna nooit meer!

Om 18u30 kom ik aan in Hernicourt, in het Pays de Ternois. Net op tijd: de accu is leeg en het is hier helemaal niet vlak! Vandaag heb ik volgens de Garmin 165 km afgelegd.

Snel wordt de tent rechtgezet. Tijd voor een douche en een pastamaal. Dit is het Franse platteland ten voeten uit: hier is niets. Geen café, geen bakker, geen eten… Maar ik ben erop voorzien, dus dat is geen probleem.

Kampeerplaats in Hernicourt. De enige tent op de camping, maar wel vriendelijke mensen

Morgen gaat het naar de kust, naar de baai van de Somme en dan zuidwaarts. Dan komen we aan de eerste herinneringen. Dit deel was blank, wat mijn herinneringen betreft. Hier was ik nog nooit gekomen.