Even naar Arzon - dag 25

25 juli - dag 8 van de terugrit

Saint-Quentin, 's morgens rond 6u. "Un, deux, ..., deux, ..., deux". De gendarmes in opleiding verlaten, alweer in drie peletons de camping. Deze keer zijn ze in camouflage-uitrusting. De wekker is niet nodig.

Ik draai me nog even om, lekker knus in de donsslaapzak, maar eigenlijk is het genoeg geweest.

Voor vandaag is het vooropgestelde doel Tournai (Doornik). Da's een rit van ongeveer 110 km, dus er is ruim tijd om rustig koffie te zetten en lekker in het ochtendzonnetje te ontbijten.

Rond 8u30 neem ik afscheid van mijn buren: een koppel dat met een oudere tandem een uitgebreide fietsvakantie maakte, die hier eindigt voor hen.

Voor deze voormiddag staan enkele tussenstops op het programma. Enkele kilometers buiten Saint-Quentin bevindt zich de bron van de Schelde. Aangezien die rivier op 100m van mijn deur passeert en die bron al in de lagere school aan bod kwam, wil ik dat wel even zien. Daarnaast zijn er de onvermijdelijke historische monumenten en in dit stuk rij ik langs talloze kanaaltjes uit het Napoleontische tijdperk, waarbij een aantal kilometers lang ondergronds gaan. Bij sommige kanaaltjes moeten de boten ettelijke sluizen passeren, waarbij dikwijls geen kilometer tussen de opeenvolgende sluizen ligt. In dit eerste deel ligt namelijk de waterscheiding tussen de bekkens van de Somme (kant Saint-Quentin) en de Schelde (iets noordelijker).

Canal de St-Quentin

Na een tiental kilometers duikt een wegwijzer op naar de "sources de l'Escaut".

Dat is makkelijk: ik hoef de pijlen maar te volgen. De bron ligt, volgens de kaart, op een paar honderden meters van mijn route. Op dit uur zijn de wegen, op wat landbouwvoertuigen na, helemaal leeg. Die bronnen zijn niets spectaculairs, maar nu ik er zo goed als langs rij, kan ik maar meteen een blik werpen.

Erg natuurlijk ziet het er niet uit

Het bewijs: ik was er wel degelijk

Een eindje verder zouden monumentale ruïnes van de eeuwenoude abdij van Vaucelles moeten te zien zijn, maar een ondernemende landbouwer, eigenaar van het lapje grond, heeft zijn poort helemaal dicht gemaakt, waardoor er niets van te zien valt. Wil je de ruïnes bekijken, dan moet je de portemonnee opentrekken.

Doorrijden maar.

Laatste restant van een kilometerslange verdedigingswal

Om 11u30 rijd ik door Cambrai. Dit lijkt een grijze, saaie stad en dus ga ik meteen door. Het landschap daarna is eentonig, maar wel vlak, dus het tempo ligt eerder hoog. Tussen Cambrai en de grens gaat de rit door het "parc naturel régional Scarpe-Escaut" over een smalle, aangename weg door het bos.

Met 100 km op de (dag-)teller, overschrijd ik rond 14u de grens met België.

Typisch: in het eerste dorp waar ik doorkom, volgt de route een kasseiweg...

Tegen 16u kom ik, onder een dreigende lucht, aan in Tournai/Doornik. De accu is quasi leeg en eigenlijk is het nog te vroeg om al een camping te zoeken. Dat laatste doe ik toch, om te vragen of ik van hun infrastructuur gebruik mag maken om de accu te laden. Dat kan, mits het betalen van een standplaats voor de nacht... Neen, dank u.

100 m verder, om de hoek, is er een recreatiedomein. Ik vraag bij het cafetaria of ik daar kan bijladen: "natuurlijk, daar is een stopcontact. Doe maar alsof je thuis bent". Wat een verschil! Het besluit is snel genomen: er is slechts één camping in Doornik en daar zien ze me niet meer, dus rij ik door tot thuis, na een pauze van twee uren.

Vanaf hier betekent dit de Schelde volgen tot in Gent. Veel kan niet fout lopen. Het beeld oogt erg vertrouwd.

Bijna ongemerkt gaat het over de taalgrens (tussen Wallonië en Vlaanderen, tussen Frans en Nederlands).

 

 

De hele tijd rijd ik langs een rivier waarvan ik deze morgen de bron bezocht. Ondertussen is die wel wat breder geworden.

Rond 21u30 ben ik weer aan mijn vertrouwde stek.

Vandaag werden de meeste kilometers gereden van de hele trip: maar liefst 195. Het totaal voor de terugrit bedraagt hiermee 1117 km.

Wat cijfertjes tot slot:

•  heenrit: 908 km
• ter plaatse: 136 km
•  terugrit: 1117 km
• totaal afgelegd: 2161 km

Een schitterende trip is afgelopen. Dat maakt niets uit: de herinneringen en ervaringen blijven. De beelden zijn opgeslagen in mijn geheugen en impressies ervan zijn via de blog aan het wereldwijde web toevertrouwd.