Op de grens

... tussen winter en voorjaar.

Dat speelt al van vorige week. En, ik geef het meteen toe, het is meer het uitzicht dan de realiteit, want het vriest namelijk nog 's morgens. Dat is niet zo lente-achtig.
Dat is hoe het weer de voorbije week aanvoelde. 's Morgens aanzetten met vriesweer en 's avond terug bij zowat 8° C.

Soms met zon, soms onder een grijze sluier en af en toe in de mist.
Maar toch: onderweg zie je de lucht oranje-roze kleuren door de opkomende zon. Het licht reflecteert in de Schelde, waar ik een hele tijd langs rij. Tussen de bomen bespeur je al meer leven, vooral van de gevederde soort; de kleuren in de omgeving lijken rijker en feller te worden. Kortom: er hangt een vage belofte van zachter weer in de lucht.

Hier begint het zalige stuk: cruisen over de Scheldeoever; licht slingerend, heerlijk rustig en met meestal een heel behoorlijk wegdek.

Dit is de splitsing tussen de oude Scheldeloop naar Merelbeke en een nieuwer kanaal naar de Ringvaart. Die laatste is de route die de binnenschepen nemen.

 
De belofte van kilometers rijden langs een bijna verlaten jaagpad. Geen kruispunten, geen auto's, amper fietsers. Op dit vroege uur zijn diegenen die me kruisen bijna elke dag dezelfden. We kennen elkaar ondertussen.

Koud is het wel, maar o, zo mooi! Stilaan geeft de zon wat kleur aan de omgeving. De geluiden die ik hoor, zijn vooral afkomstig van de voortrazende Orca, waar ik weggedoken zit achter het minivizier. Buiten vriest het; binnen zweet ik. Er hangt een belofte van een mooie, zonnige dag aan de horizon.

En rustig dat het is! En fris! Alles wit bevroren, op het jaagpad na en de dampende rivier. Af en toe kruis ik een flink ingepakte fietser: dikke handschoenen, schoenen en overtrekschoenen, sjaal rond het hoofd gewikkeld, helm met muts eronder, ... Geef mij dan maar het gezellige interieur van de E-Orca, met via de oortjes wat muziek en de ochtendlijke actualiteiten.
De nevelslierten geven de omgeving een mythische sfeer.

Maar toch: al enkele dagen krijg ik een combinatie van vriesweer en mist voorgeschoteld. 

 
Slechter kun je het niet treffen in een velomobiel, althans wat zicht betreft: het vocht uit de lucht vriest aan op het ruitje van het velomobieldakje en op het minivizier van de schuimkap. Het zichtveld raakt beperkt tot een kier van net 1 cm hoog. Dan zijn er twee opties:

• de snelheid heel sterk beperken, zodat je turend door die spleet nog net kunt zien waar je rijdt
• het schuimdeksel opbergen, waardoor het zicht sterk verbetert, maar meteen ook de kou de velomobiel binnenduikt (aankomen op het werk en praten met een halfbevroren smoelwerk is niet ideaal)

Ik kies maar voor het laatste. Er gaat sowieso al wat tijd verloren omdat ik het niet kan laten het schitterende zicht te vereeuwigen. Stoppen, Fuji X20 uithalen, beeldje schieten, toestel weer in zijn etui stoppen en verder rijden. Een eind verder is het uitzicht ook al zo schitterend, dus wordt de reeks acties herhaald.

Na het werk is de weg terug een andere beleving: de temperatuur ligt zowat 10° C hoger: van -2 naar +8. Rugwind, een laag zittende zon achter me, soms schitterend in de spiegels. Dan voel je echt wel dat het voorjaar eraan komt.
De mist is al lang opgetrokken, de lucht felblauw. Vliegtuigen trekken witte strepen hoog aan de hemel en af en toe passeert een reiger of aalscholver mijn pad. Zoiets geeft je vleugels! Waar het 's morgens "bwa, ja, niet slecht" is, wordt het genieten van de tocht. Dat is geen woon-werk rit meer, maar gewoon een ritje maken.

Nu nog een graad of 10 erbij, wat meer groen aan de bomen, wat meer bloemen in de bermen en dan kan het niet meer stuk.