Cycle Vision 2015

CV ofte Cycle Vision vond alweer plaats in het Nederlands-Limburgse Venray. Wie de blog volgt, weet dat me gevraagd werd om een lezing te geven over de Orca. Vertellen hoe leuk het is om met een Orca te rijden en dan met de auto naar Venray trekken, dat is uitgesloten, dus fietste ik tot daar en uiteraard ook terug naar huis.

Gent-Venray is net geen 200 km. Dat is jammer, want 200 km is tot nog toe een grens die ik niet bereikte. Zomaar even een eindje omrijden om toch maar aan dat cijfertje te raken, is ook nogal zinloos. 195 km dus. Dat moet kunnen op één dag, zelfs met een Orca.

Een lezing geven houdt in dat je er wel wat voorbereiding aan hebt, zeker indien het de eerste keer is. Daarover volgt straks wel meer. Het gevolg was wel dat er minder tijd was voor de praktische voorbereiding: wat moet mee, hoe pak ik het in? Efficiënt pakken betekent puzzelwerk met als positieve kant dat alles in de Orca kan. Die tijd ontbrak, dus haakte ik de Cyclone achter de velomobiel en ik gooide een groot deel van de spullen daarin. Er was nog een zee van ruimte over, maar dat moest dan maar. De bandjes van de kar kregen wat extra druk in de hoop dat de rolweerstand wat minder zou zijn en vrijdagochtend om 8u sloot ik de garagepoort achter me.

Heenrit

Nu zou ik zien wat het nut is van twee accu's, want die kar vraagt toch extra vermogen en dus verkleint het bereik op één lading.

De route was uitgestippeld met openrouteservice.org, waarbij ik één enkel via-punt toegevoegd had, omdat ik door de voetgangerstunnel bij Antwerpen wilde gaan. Ik had namelijk afgesproken met Joop op de rechteroever, aan de uitgang van die tunnel.

Het eerste deel, 60 km, reed ik alleen. Dat ging vrij vlot en de route ging grotendeels over een fietspad dat de spoorlijn van Gent naar Sint-Niklaas en verder naar Antwerpen volgt. "Volgen" betekent in de praktijk dat je nu eens links en dan weer rechts van de sporen rijdt. Dat houdt ook in dat je af en toe een overweg nodig hebt. Laat het nu zijn dat de dames en heren van Infrabel (de Belgische beheerder van de spoorinfrastructuur) besloten hadden dat aan één van die overwegen werken moesten uitgevoerd worden. Voor de automobilisten was dit netjes aangekondigd en was een omlegging voorzien, maar gewoontegetrouw was met de fietsers geen rekening gehouden: op het fietspad - waar geen autoweg langs loopt - was niets aangegeven. Pas aan de overweg merkte ik dat ik niet door kon. Met de kaart op de gps zocht ik een alternatief in de richting die ik nodig had, maar helaas was dat niet de juiste weg: asfalt werd kasseien, de kasseien werden slechter, werden gravel en uiteindelijk gras, ondanks de aanduiding dat de weg doorliep voor fietsers en wandelaars.

Het resultaat: een half uur verloren, want ik moest op mijn stappen terugkeren en nog verder terug tot aan een vorige spoorwegovergang. Bijgevolg moest Joop tot bijna kwart voor elf op me wachten.
Gelukkig is hij een vriendelijk en geduldig mens... In Antwerpen aangekomen was de 10 Ah accu zo goed als leeg, mee door het gehots over een slechte kasseiweg (veel vermogensverlies) en de extra last van de Cyclone.

Nadat we onze weg zochten uit het centrum van Antwerpen, begon een schitterende rit langs rustige jaagpaden aan de boord van een kanaal, waarbij je je honderd jaar terug in de tijd waande.

Smalle, kleine sluizen, bloeiende waterlelies langs de oevers, ophaalbruggen,...

Neen, dit fietspad loopt toch niet door

Met een kruissnelheid van ongeveer 30 km/u schoot het goed op. Bij Arendonk reden we Nederland binnen. Vanaf daar tot aan Helmond viel minder mee: drukke wegen, veel verkeerslichten en ronde punten. Dat drukte het tempo en maakte het lastig: telkens weer afremmen, op het knopje drukken voor de verkeerslichten en weer aanzetten vergt een hoop energie. Vanaf de grens ongeveer begon het ook te regenen.

Een keer voorbij Helmond kwamen we in de Peel en daar werd het weer open. Even later zagen we de aanduidingen voor Cycle Vision en de heenrit zat er kort daarna op.

Gelukkig was het ondertussen weer droog, zodat de tent opzetten nog meeviel.

Mijn stek op de nogal ruime kampeerwei

De hele rit bleek, met Cyclone erbij, rustig haalbaar met die twee accu's. Dat was ook weer een geslaagde test.

Terugrit

Deze keer reed ik alleen. Joop, mijn reisgezel tijdens de heenrit, zou doorrijden naar Dronten voor onderhoud aan de Strada.

Het begon al heel vroeg: rond 5u werd ik wakker van de regen op de tent.

Natgeregende Orca

Tegen 6u had ik genoeg van het liggen luisteren en stond ik op. Nog een uurtje later was alles ingepakt, inclusief een druipend natte tent, en vatte ik de terugtocht aan.

Veel valt daar niet over te vertellen. Het was een combinatie van natte en droge periodes, van het dakje erop, dakje eraf, schuimdeksel erop (bij plensbuien en hevige regen), schuimdeksel er weer af, vizier erop en eraf, ... Voor de rest volgde ik de track op de Oregon 450, die me feilloos naar huis gidste.

Als afwisseling: regen

Leve de regenhoes!

Het grootste deel van de route was dezelfde van de heenrit. Enkel bij Antwerpen werd ik anders geleid.

Rond 17 u opende ik de garagepoort en stalde de natte en bemodderde Orca met Cyclone in de garage. Net op tijd, want nog geen vijf minuten gingen de hemelsluizen helemaal open en stonden de straten blank.

Kamperen

Bij de inschrijving werd iedereen aangemaand om dat toch maar tijdig te doen, want "het aantal kampeerplaatsen was beperkt". Nu ja, ook pakweg 500 plaatsen is een beperking. Was de organisatie wat optimistisch geweest?

Kampeerweide XL

Van de enorme kampeerweide bleken enkel twee zijden min of meer bezet door trekkerstentjes en enkele grotere onderkomens. De vrees voor drukte was dan ook ongegrond: alles bleef erg rustig. Geen langsrazend verkeer, geen luide muziek, geen gejoel rond knetterende kampvuren (open vuur was ook niet toegestaan). Douches en toiletten functioneerden ook zoals het hoorde. Wat ik miste, was een internettoegang en stroom om allerlei gadgets op te laden. Gelukkig kon ik met de accu's voor de ondersteuning terecht in het gebouwtje van de organisatoren.

De activiteiten

Cycle Vision werd aangekondigd als een groot evenement en het programma was er ook naar.

Je kon er aan de ingang niet naast kijken: een grote opblaasboog verwelkomde je en onmiddellijk daarna kwam je terecht bij de exposanten. Daar was van alles te vinden: zowel de traditionele ligfietsproducenten (Elan, Nazca, ...), de velomobielfabrikanten (velomobiel.nl, Flevobike, ...), gekende grote fietsmerken zoals Santos (met een fiets met Pinion versnellingsbak, bijvoorbeeld) als spectaculaire ondersteunde fatbikes. Voor elk wat wils dus.

In de grote tent kon je recordfietsen bewonderen. Daar kreeg ik een hele uitleg over de Cygnus.

Erg krap, zo'n recordfiets

Achter het plein met de exposanten was een probeercircuit, maar dat vond ik wat tegenvallen. Wel geschikt om even snel een ligfiets uit te testen of het onderstel van de QuattroVelo, maar als parcours voor een velomobiel was het niet geschikt, want te klein. Het sterke punt van een velomobiel is de hoge snelheid die je ermee kunt halen, maar daarvoor heb je toch een behoorlijke afstand nodig. De toegangsweg vanaf de straat tot de ingang van de Raceway was beter geweest daarvoor. De raceway zelf ook, maar daar vonden de wedstrijden plaats en dat kan dus ook niet.

Het leek me ook dat de "gewone" fietsers de weg nog niet gevonden hebben. Ergens is dat niet verwonderlijk, want het ligfietswereldje is wel klein en iedereen kent er elkaar. Eer geweten is dat CV er ook voor de andere fietsers is, daar zal vermoedelijk nog wat tijd over gaan.

Omdat ik zelf op beide dagen een lezing gaf, was er voor mij geen tijd genoeg om alles mee te maken. Even kijken naar de races was natuurlijk mogelijk, maar andere lezingen bijwonen lukte dan weer niet.

Toen ik bij Flevobike de Armadillo zag staan, jeukten de vingers: die moest ik toch eens testen.

Andre Vrielink op de Armadillo (hij rijdt er ook op drie wielen mee)

Niets nieuws, maar wel een verrassende mix, met o.a. double wishbone ophanging

Het is geen ligfiets, het is geen velomobiel, maar zo'n vierwielige transportfiets, daar moet je toch eens mee rijden! In de onderdelen zit niets revolutionairs, maar het gehele concept is vernieuwend. De Armadillo is niet breder dan een driewieler en elk van de wielen is door middel van een dubbele wishbone, gecombineerd met standaard-MTB-vering opgehangen. Je kan er makkelijk 200 kg last mee vervoeren (wat DHL in Almere blijkbaar dagelijks doet). Daarenboven rijdt het ding echt goed.

Ook het onderstel van de QuattroVelo zag er uitnodigend uit, maar de afstand tot de pedalen was veel te groot voor mijn korte beentjes. Het bleef dus bij een kort rondje aan lage snelheid. De velomobiel zelf oogt ook knap, maar al bij al had ik van de bagageruimte toch meer verwacht.

Het zal dus meer om de hogere stabiliteit gaan dan om de laadcapaciteit. Uiteraard moet de praktijk nog volgen, maar ik heb er mijn bedenkingen bij: het is niet omdat een Quest het moeilijk heeft in snelle, korte bochten (nou ja, "kort" is relatief), dat dit een algemeen probleem is met velomobielen. Hij heeft wel een aantrekkelijk smoelwerk en prima hoog geplaatste koplampen.

Verder leek CV op een treffen voor bloggende ligfietsers en velonauten. Vrijdagavond en zaterdag liep ik de ene blogger na de andere tegen het lijf. Telkens weer waren het aangename ontmoetingen. "Mooigeelisnietlelijk"-Paul, Wim "de roetsende", "kampeer"Belle, ... teveel mensen om op te noemen. En verrassend veel mensen bleken ook mijn blog te lezen. Wat ik van de anderen leerde: ik zal tegen de volgende keer een t-shirt met de url van de blog aantrekken. Hopelijk is het weer dan beter, want onder een jasje zie je dat niet.

Races

Geen CV zonder races en die zijn gewoonweg indrukwekkend: ronde na ronde aan 60 km/u rijden, je moet het maar doen!

Een gepimpte DF

Ook naast de track viel één en ander te bekijken, zoals de VeloTilt, met de toerkap erbij. Ik ben benieuwd wanneer die ooit af zal zijn en commercieel verkrijgbaar zal worden.

Over de organisatoren overigens niets dan lof. Je vond overal wel iemand om aan te spreken en iedereen bleek even vriendelijk.

Lezingen geven

Toegegeven: al jaren maakt het geven van opleidingen deel uit van mijn job. Voor kleinere groepen (zowat 15 personen) spreken is dus niet echt iets nieuws. Maar toch: een lezing geven is iets helemaal anders.

Het onderwerp was dan weer een makkie: waarom ik met een E-Orca rijd. Wat ik zou vertellen, vulde ik naar eigen believen in.

De voorbereiding vroeg iets meer tijd dan ik inplande, maar dat is ook niets nieuws. Donderdag, de dag voor het vertrek, besloot ik er dan toch maar een Powerpoint-presentatie van te maken en dus werden de voorbereide tekst en de beelden algauw in slides gestopt. Daar hoorde uiteraard nog animatie bij (simpelweg overgangen) en dan kruipt er tijd in.

Zaterdag om 13u werd ik voor de leeuwen gegooid. Die waren evenwel erg vriendelijk, want in de loop van de vrijdagavond en zaterdagmorgen had ik met het merendeel ervan al kennis gemaakt. Om het extra spannend te maken zaten de gebroeders Vrielink - jawel, die van Flevobike - erbij. Ik schat het aantal toehoorders op 30 tot 35 (voor tellen was er geen tijd en dat is ook niet van belang).

Op een kleine onderbreking na - iets met een mislukte wissel van beamers omwille van niet compatibele aansluitingen - ging het vlot. Helaas: ik wilde meer vertellen dan wat paste in de mij toegemeten tijd. Leuk was wel dat er behoorlijk wat interactie was met de toehoorders. In dialoog gaan en vragen krijgen is veel aangenamer dan in je eentje staan oreren voor een passieve groep.

Als je dan nadien hoort dat toehoorders de neiging krijgen om ook voor een Orca uit te kijken, kan je enkel zeggen dat het enthousiasme overgekomen is.

Zondag om 13u30 werd de lezing herhaald. Een kink in de kabel was dat de beamer in de Velozinezaal geen digitale ingang had en mijn ultrabookje dus niet kon aangesloten worden. De presentatie werd vertoond vanop een laptop van de organisatie, die echter niet overweg bleek te kunnen met de presentatie: alle overgangen, alle beelden die op dezelfde slide stonden, werden meteen over elkaar getoond. Niet enkel de verbinding tussen de beamer en de ultrabook was niet compatibel, maar ook met de Office-versie had ik hetzelfde voor. 

Nou ja, dan ging het maar wat sneller vooruit en dan zou ik het einde misschien wel halen. Niet dus. Alweer was de belangstelling van de toehoorders groot, hoewel ze met minder waren. Na afloop ging het eigenlijk nog even door met enkele geïnteresseerden buiten de zaal. Geslaagd dus, wat mij betreft, maar eigenlijk is het oordeel aan de toehoorders (zoals Belle).

Conclusie

Die is kort: volgend jaar graag opnieuw. Of er weer een lezing volgt, dat hangt van de organisatie af. Zo ja: leuk. Zo neen, dan heb ik meer tijd om er zelf bij te wonen en om andere zaken uit te proberen. Het fatbike circuit van 6 km bijvoorbeeld, of de toer door de streek. Eén ding hoop ik wel: dat het beter weer zal zijn. Fietsen uitproberen is leuker onder een blauwe hemel en bij een aangename temperatuur.
En ja: respect voor de organisatie. Zo'n evenement op poten zetten is een hele klus. Dat er dan hier en daar iets de mist in gaat, is heel begrijpelijk. Het geheel is, wat mij betreft, heel erg meegevallen.