Frontroutetrip - dag 2

Het grootste deel van dag 2 heeft weinig met fietsen te maken: rond 9u trek ik de deur achter me dicht en stap recht naar de kust. Ik heb een flinke wandeling voor de boeg: langs de dijk (vanaf Mariakerke bij Oostende ) stap ik tot aan de haven, waar "Oostende voor anker" plaatsvindt. Dat is pakweg 4 km stappen.

Doel: ongeveer aan de vuurtoren in de verte

Onderweg passeer ik de "Venetiaanse gaanderijen", waar telkens weer een andere fototentoonstelling te bekijken valt. Deze keer zijn het luchtfoto's van de Vlaamse natuurgebieden in al hun diversiteit.

Voor de rest is het voornamelijk een uitzicht op de zee aan mijn linkerzijde, met het eeuwigdurende ruisen van de aanrollende golven, en een eindeloze rij uniforme appartementsgebouwen aan de rechterkant. Hier en daar vind je nog een zeldzaam pareltje fin-de-siècle-architectuur, in de vorm van sierlijke "villa's": grote rijwoningen, waar de toenmalige bourgeoisie de vakantie kwam doorbrengen. De meeste daarvan zijn helaas al lang gesloopt; vervangen door flats "met zicht op zee".

De weersverwachtingen zijn niet denderend: opklaringen in de voormiddag, met een aanwakkerende wind en kans op buien en regen vanaf de middag. Die wind zou aanwakkeren tot 70 km/u uit het zuidwesten, waardoor ook de zeiltochten met oude tweemasters voor de namiddag afgelast worden. De zee zal te ruw zijn voor zo'n rondvaarten.
Wel maak ik van de gelegenheid gebruik om een 60 jaar oude Nederlandse reddingsboot te bezoeken: het interieur is spartaans en mijn respect voor de redders die hiermee tijdens hevig stormweer de zee opgaan, neemt nog meer toe.

Nieuwe reddingsboot van de Belgische kustwacht

Kijk eens hoe deze heet..

Als ik dan, kort na de middag, de terugtocht aanvat, is alvast een deel van het voorspelde weer al present: ik moet opboksen tegen een strakke zuidwester, waardoor mijn benen gezandstraald worden.

"Zandrivier", bij windsnelheden van meer dan 60 km/u

Ik heb één paar schoenen mee: Shimano SH-MT40 toerschoenen. Ze blijken niet alleen niet waterdicht (dat wist ik al bij de aankoop), maar ook absoluut niet zanddicht te zijn. Da's niet erg: op het einde van de strandwandeling doe je je schoenen en sokken uit en schudt je al het zand weer waar het hoort. Wat ze alvast wel waarmaken, is dat er prima mee te stappen valt.

Strakke zuidwester

Ik zie een tweemaster hevig te keer gaan op de zee, terwijl hij amper nog zeil voert. Vermoedelijk vinden de meesten aan boord dat helemaal niet leuk.

Ik vermoed de Nederlandse "Iris"

Tegen 15u ben ik terug. Een uurtje later staat de Orca langs de straat en ben ik klaar om het "Groen Lint" te fietsen: een rondje van 32 km rond Oostende. Veiligheidshalve ligt het velomobieldakje achter het zitje, want er is tenslotte regen voorspeld.
Ik ben amper vertrokken als de eerste druppels op me vallen. In Stene volgt een snelle stop om het dakje te monteren en da's niets te vroeg, want algauw volgt een heuse plensbui. Omdat de Orca stampvol zat bij het vertrek, ligt het schuimdek in Gent. Het minivizier doet wat het kan, maar de opspattende regen kan het niet buiten houden. Een softshell jasje met kap beschermt me afdoende, terwijl een bril de regen uit mijn ogen houdt.

De rit zelf wordt goed beschreven in de link, dus dat hoef ik niet te doen. Te onthouden is dat het wel degelijk haalbaar is met een velomobiel, ondanks het stukje grintpad door het krekengebied rond Zandvoorde.

Iets lastiger is wel dat de wegaanduidingen voor het Groen Lint op de weg gespoten staan: vanuit de lage zitpositie is dat niet makkelijk te zien.

Aanduiding van de fietsroute

De rest van de rit, langs kleine, maar meestal goede, wegen, verloopt door de regen. Die varieert van miezeren tot hoosbuien, maar de hele tijd valt er water uit de lucht.

Als ik door het centrum moet, maakt Oostende voor anker het niet makkelijk: langs de kaaien staat het vol kraampjes en mensen die de uitgestalde waren bekijken, hebben geen oog voor een langzaam voorbijrijdend laag voertuig. Het is dus opletten geblazen.

Dan kom ik aan de dijk en meteen weet ik wat een zuidwestenwind van 70 km/u betekent. Eerst rij ik de recente westelijke strekdam op, waarbij de Orca en ik gezandstraald worden. 

Wazig beeld op 1/3 van de onderkant: zand dat aan 70 km/u over de dam raast

Eens terug thuis, zal ik zeker de stofzuiger moeten bovenhalen. Dit kan niet gezond zijn voor de lagers en de aandrijflijn...
Daarna is het een heel eind - 4 km - tegen de wind opboksen. Gelukkig zit ik in een gestroomlijnd voertuig, verscholen achter mijn vizier. Zelfs met de Orca haal ik hier amper 20 km/u. Het is geen wonder dat er geen kat meer te zien is op de dijk. Dit is wel het weer waar de wind- en kitesurfers op kicken, want daarvan zijn er heel wat te zien op de onstuimige zee.

Dan trek ik naar mijn volgende verblijfplaats, ook in Oostende, waar ik, samen met een oom en tante, alweer kan genieten van een schitterende zonsondergang.

De zoveelste schitterende zonsondergang boven de zee

Achteraf hoor ik van een collega, die een appartement bezit in Oostende, dat ze een windhoos zag op zee. Het was dus wel degelijk een ruige dag, wat het weer betreft.