Dit wordt een Seiran-dag en dus even rust voor de E-Orca. Als ik dan, eens beneden, de gordijnen opentrek, blijkt de thermometer het niet eens te zijn met de zon: geen 10° C... Nu ja, het wordt wel warmer.
De rit naar het werk gaat vlot, echt vlot: op het jaagpad haal ik kruissnelheden tussen 32 en 40 km/u! In de spiegel zie ik een fietser me langzaam inhalen. Als hij langs me rijdt, blijkt hij op een full carbon tijdritfiets te rijden. Ik zet me in zijn wiel en ga mee: 38, 39 km/u. 't Is een beetje te hoog gegrepen voor mij. Tenslotte rij ik op een toer-ligfiets van pakweg 20 kg met 40 mm bandjes. Na een kilometer of twee los ik, maar dan merk ik dat ook de tijdrijder zijn tempo zakt. Op het moment dat onze wegen scheiden, pakweg 5 km verder, is hij nog altijd niet meer dan 200m op me uitgelopen. Het ging dus goed en die 38 km/u was uiteindelijk maar schijn. Eerst ik als haas voor hem en dan weer omgekeerd, maar het tempo was toch behoorlijk. Als de wind goed zit, kan ook de Seiran een wat hoger tempo aan (en ik ook).
's Avonds, op de weg terug, merk ik snel hoe dit komt. Een stijve bries, die ik nu recht op kop heb... Die 32 tot 40 km/u wordt nu 22 tot 30 km/u en dan nog met veel meer moeite. De Seiran rijdt wel aangenaam, maar een velomobiel heeft toch minder last van de wind!
Ik stop even om de windbreaker in de fietstas te stoppen en hoor een racefietser langs me razen. Als ik weer aanzet, zie ik hem om een bocht langs de Schelde verdwijnen, pakweg 500 m voor me. Stilaan pik ik m'n tempo weer op. Niet te snel, want die stijve bries voel je echt.
In de verte zie ik de racefietser voor me uit rijden. Langzaam loop ik op hem in. Niet met het doel hem in te halen, maar gewoon omdat ik in het juiste ritme zit, de snelheid variërend naargelang de wind voor tegendruk zorgt, maar toch net iets sneller dan de in witte lycra gehulde man voor me.
Op een bepaald moment zie ik hem over zijn schouder loeren. De aan een vast tempo rijdende racer verandert in een keirin-renner; zijn benen worden een waas; de trapfrequentie stijgt naar onwaarschijnlijke hoogten.
 |
| Foto: Velonews |
Voor mij hoeft dat ook niet: ik zal me niet leeg rijden. Wie weet, misschien stopt hij een kilometer verder, terwijl ik nog 10 km te gaan heb. Doseren is belangrijk.
Dan nader ik de brug in Zwijnaarde, waar ik de Schelde over ga. En jawel: de keirinman volgt het scenario van de meeste Schelderijders. Hij keert aan de brug en raast langs me in omgekeerde richting, met de wind in de rug nu. In zijn ogen lees ik: "je kon me lekker niet inhalen". Neen, makker, dan deed ik niet, want ik wilde niet. Geen behoefte aan.
RIS? Je moet weten wanneer je eraan toegeeft.
Ik heb de laatste tijd de indruk door wielrenners als een soortgenoot beschouwd te worden omdat ze als ze tegenliggers zijn vaak vriendelijk groeten. Voor de rest reageren ze eigenlijk amper op mijn Quest. Lijken de zinloosheid ervan in te zien. Ik denk dat Youtube ze wel wijzer heeft gemaakt wat betreft de effecten van een stroomlijn om een ligfiets.
BeantwoordenVerwijderenDat vriedelijk groeten is niet zo gek als je bedenkt dat we in praktijk vrij gelijkende snelheden zullen rijden ( mijn kruissnelheid is 30-35 km/u ) en dezelfde reacties en oordelen van andere weggebruikers ondervinden.
Mensen schijnen in dat soort hokjesgeest te denken. Hoor jij wel of niet bij mijn groep ? Ik ervaar dat ook al met mijn auto-caravan combinatie van 12 meter. Waar vrachtverkeer je meestal asociaal behandeld als je een solo auto rijdt zijn ze opvallend aardig als je ook een grote aanhanger trekt. Geven je alle gelegenheid wat langzamer accelererend in te voegen op een snelweg met lichtsignaal dat ze rekening met je houden en al.