Nog een intermezzo: LIA maidentrip

Inleiding

Reeksen kun je een poosje opschorten indien de actualiteit belangrijker is. Een ritverslag publiceer je niet maanden nadien, maar zo snel mogelijk.

Zoals bij vele clubs die een groter oppervlak bestrijken, is ook de vroegere 'Gentse Liggers' uiteengevallen. Het is nu een conglomeraat van regionale afdelingen. De reden is simpel: de afstanden zijn vaak te groot om elkaar vaak te zien. Dan is het evident om lokaler te organiseren.

Zo ontstonden in de voorbije jaren LiLi (Limburgse Liggers) en WOL (West- en Oost-Vlaamse Liggers). Daar tussenin lag op de kaart van Vlaanderen een groot wit vlak: Antwerpen en Vlaams-Brabant.
Na wat aandringen van de andere afdelingen ('het houdt echt niet zoveel in'), startten enkele stoutmoedige ligfietsers LIA op: Ligfietsers uit (de provincie) Antwerpen.

LIA maidentrip op 11 november

Hun maidentrip was vastgelegd voor woensdag 11 november. Vertrekpunt: Lier. Netjes in het centrum en eerder vlot bereikbaar. Hun doel: een man of vijf samen krijgen om een eerste ritje te maken. Niet teveel volk, niet te lang; een voorzichtige start.

Samen met Ronny en Filip vertrok ik vanuit Gent, om 7u 's morgens, om de 70 kilometer naar het startpunt te rijden. Twee E-Orca's en een Schlitter Encore in toeruitrusting (Rohloff, SON, Supernova E3 Pro koplamp ...).

Na vijf kilometer gaf mijn rechterband er met een luide knal de brui aan. De oorzaak: een glassplinter had zich een weg gebaand door het loopvlak. Nog geen vijf minuten later konden we doorrijden. 
Ons streefdoel was om 10u in Lier staan. Dat is behoorlijk doorrijden. Maar met een stevige rugwind, een aangename temperatuur (ongeveer 12° C bij de start) en hele einden langs jaagpaden moest het wel lukken.

Bijna aan de start (begijnhof Lier)

Toen we in Lier onder de Zimmertoren aankwamen, zowat rond 10u15, was het al duidelijk: LIA had de behoefte onderschat.

Net aangekomen

Er stond al een collectie velomobielen en een hoop open liggers en trikes te wachten. De eigenaars troepten samen in een cafeetje, de meesten met een dampende kop koffie voor zich.

70 km aanloop voor een rit van 40 km... Sommigen zouden ons gek verklaren, maar we waren zeker niet de enigen die zo'n afstand aflegden. Vanuit het noorden, het westen, het zuiden kwamen liggers aangestroomd.

LIA had het prima geregeld. Er was een pleintje waar we onze voertuigen konden stallen en voor we vertrokken, werden we nog vergast op de welluidende klanken van een fanfare.

Klaar voor het vertrek

Even een groepsfoto maken

Fanfare ter gelegenheid van de maidentrip. Even wachten tot we weg kunnen.

Na een briefing - 'Gert-Jan rijdt voorop en je gaat er niet voorbij; Lucien sluit de groep af' - vertrok het gezelschap. De verwachte vijf à zes deelnemers waren er ondertussen zowat 30 geworden, waarvan de helft met een velomobiel. Het is ooit anders geweest: velomobielen waren een jaar of vijf terug ruim in de minderheid, terwijl nog langer geleden behoorlijk wat zelfbouw ligfietsen meereden.

Het thema was weer duidelijk: op de heenweg reden we hele stukken langs de Schelde, de Rupel en de Nete. De rit zelf volgde slingerpaden langs de Grote en Kleine Nete en een eind kaarsrecht langs het Albertkanaal. Water dus.
Vooral de hele bende rijdend langs zo'n slingerend riviertje is een prachtig zicht.

Prachtig zicht, die velomobielen langs de Nete

Een mix van fietstypes

Quest, WAW, Orca en Mango

Nog wat variatie

Ergens onderweg vonden we nog een prima stek voor een groepsfoto.

Nog wat beelden van onderweg.

Strada, WAW, Orca, Alleweder, WAW, Quest en Quest

Het waren niet allemaal jonge volbloeden die mee reden

Rond een uur of drie waren we terug aan het vertrekpunt. Op een plein in Vlaanderen vind je overal café's, dus werden de kelen gesmeerd en werd de rit geëvalueerd. 
Stilaan vertrokken de deelnemers weer naar alle windstreken. Ook het Gentse drietal vertrok weer, voor het eerste deel van de rit samen met wat andere ligfietsers.

Wind tegen, donker, onverlicht ... Het viel wat minder mee, die terugrit. Dat we ondertussen al ruim 110 km in de benen hadden, zal er ook wel mee te maken gehad hebben. Het tempo lag duidelijk lager en zakte gaandeweg nog verder. De E-Orca's hadden het voordeel van de 'E' in de naam, maar de Schlitter van Filip wordt puur door spierkracht aangedreven. Op de 'fietssnelweg' tussen Puurs en Sint-Amands merk je dat wel: om de haverklap wordt de route versperd. Vertragen, stoppen en weer op gang komen vreet energie. Als je dat elke paar honderd meter moet doen, zie je je snelheid zo zakken.

Uiteindelijk was ik rond 20u weer thuis, met 195 km extra op de teller. Maar het was het waard: toffe mensen ontmoet, een leuke rit gereden en op die manier leer je weer eens een andere streek kennen. LIA heeft duidelijk een vliegende start gemaakt. Daarmee is de lat meteen hoog gelegd.

Hun volgende uitdaging: het ligfietstreffen 2016 organiseren. Als je ziet wat ze er deze keer van maakten, moet dat zeker lukken.