Werkverkeer kan ook leuk zijn

Mijn vaste werkplek ligt ergens tussen Gavere en Nazareth. Ruimer gesteld: tussen Gent en Oudenaarde. Een deel van de job houdt in dat ik opleidingen geef. Dat gebeurt ook weer op enkele vaste locaties in Vlaanderen. Eentje daarvan is te vinden in Herent, dicht bij Leuven.

Meer en meer van de verplaatsingen maken de collega's en ik met de trein. Bij mij betekent dat:

• met de Birdy van thuis naar het station (7 km)
• met de trein tot Leuven
• met de fiets van Leuven naar Herent (5 km)

Tussen Leuven en Herent ligt een heuvelrug. Dat is intrigerend. De makkelijkste route loopt vanaf Leuven langs het kanaal naar Mechelen en dan via de fietssnelweg F3 naar Herent. Dat alles klinkt indrukwekkender dan het is, want het gaat over amper 5 kilometer.
In vogelvlucht is het minder ver, maar dan ligt er een flinke heuvelrug in de weg dus. Heuvels, dat dient toch om te beklimmen? Dus: deze week, na de opleiding, nam ik een andere route, over die heuvels.

Dat bleek toch wat stukken onverhard te bevatten.

Eerst een zandweg tussen wat akkers en die ging al gestaag omhoog.

Dan kwam die heuvel. Een mooi uitzicht, maar daar maakte ik geen foto van. Daarna moest ik naar Leuven en volgens OSMAnd was er een kortere weg voor de fiets. Je moet wel wat haar op de tanden hebben. 

De foto's doen de realiteit geen recht: dit ging vrij steil naar beneden, met hier en daar een trede. Op een korte, hoge vouwfiets doe je dat door achter het zadel te hangen en met voorzichtig sturen en remmen (afstappen kan ook, maar dat wilde ik niet).

In Leuven volgt dan nog een leuke afdaling (langs abdij Keizersberg) en dan is het afgelopen.

Hoe gaat dat met de Birdy? Het off road gedeelte gaat verrassend goed, ondanks de kleine wieltjes (18") en de laaghangende derailleur. De vering voor en achter helpt daarbij flink.
De snelle afdaling op asfalt verteert de fiets minder goed. 40 is haalbaar, daarboven wordt het link: de stabiliteit gaat dan flink achteruit. Meer riskeer ik niet hiermee. Vermoedelijk is het frame niet stijf genoeg daarvoor. Gelukkig zijn de remmen van goede wil.

Het is vooral leuk dat het kan: zomaar even tussendoor, op weg naar het station, een verrassende route vinden en heelhuids beneden raken. 

Echte fietsplannen

Onlangs vertelde een fietsbuddy dat ze eigenlijk wel zin heeft om deze maand een fietstrip te ondernemen in Zeeland. 'Wel,' zei ik, 'als je dat ziet zitten, wil ik wel meerijden.'

Ik hoefde echt niet aan te dringen. Het resultaat is dat we vanaf zondag onze ligfietsen noordwaarts zullen sturen. Fietsen en kamperen, kamperen en fietsen en dus hopen op droog weer. Anne heeft geen velomobiel en omdat het gezelliger is om samen op een open fiets te rijden, neem ik de Seiran. Dat praat makkelijker.

Het grof uitgewerkte plan is dat we van Gent naar Vlissingen fietsen en daar aanpikken op de LF1: de Noordzeeroute. Die volgen we enkele dagen.

Een stukje van de LF1 Noordzeeroute

We zien wel hoe ver we raken. 
Een voorzichtige schatting:

• zondag tot Walcheren
• maandag naar Goeree - Overflakkee
• dinsdag misschien tot ergens rond Hollands Diep
• daarna buigen we weer zuidwaarts om via Bergen-op-Zoom en Antwerpen terug in Gent te raken.

Maar die plannen zijn flexibel. Het zal van de omstandigheden afhangen wat het echt wordt.
 
Tent en slaapspullen gaan mee. Nu nog uitzoeken hoe dat allemaal gaat met de Seiran. De Ortlieb ligfietstassen zullen zeker van pas komen.
De fietsvakantie die gedurende de zomer gepland was, mag dan niet doorgegaan zijn, genieten van de Zeelandse fietspaden in goed gezelschap is ook niet mis.

Op één vlak lijkt het wat minder: we zijn een week te laat. Dat wil zeggen dat vanaf eind deze week frisser en wisselvalliger weer aangekondigd is.

Klussen aan de Orca

Deze zomer was het bij momenten warm, heel erg warm. De Orca had er last van, want op een bepaald moment merkte ik dat de veerpoot achteraan vast zat. 'Komt wel goed,' dacht ik.
Niet dus.

De veerpoot moest eruit, moest open en wellicht was het na 2,5 jaar tijd om er wat vet in te doen.
Na het openmaken bleek de binnenkant nog als nieuw te zijn. Nu is er enkel wat siliconenolie tegen de binnenwand gespoten. Omdat de temperatuur ondertussen zowat 10° gedaald is, wacht ik even af. Ondertussen lijkt het opgelost, maar dat kan puur aan de lagere temperatuur liggen.

Ook rammelde iets binnenin. Rammeltjes in de velomobiel, dat is om gek van te worden. Na even zoeken was ook daarvan de oorzaak gevonden: een losgeraakte schroef in het paneel met het contactslot (rechts). Helaas: de schroef was niet gewoon losgekomen, maar de schroefdraad is uitgesleten. Dat heb je wel eens met stalen schroeven in aluminium buis...

De oplossing: het paneel losschroeven. Aan de kant van de dolgedraaide schroef kwam een strook tapijtkleefband (dubbelzijdig klevend). 

Ik hoop dat dit drie dingen doet:

• trilling dempen tussen buis en paneel
• hechten
• samen met de schroef in de stukgedraaide schroefdraad getrokken worden, zodat de schroef weer klemt

Tot nu lijkt het te werken.

Tenslotte is ook het jaarlijkse moment weer aangebroken dat het nog schemert als ik naar het werk vertrek. Tijd om de lichtvin weer te monteren.

Veel werk houdt het niet in: de vin wordt met drie zuignappen bovenop de romp vastgezet en de bedrading komt tussen een bestaand stekkerblok.
In het voorjaar voegde ik er een stukje elektronica tussen, waarmee ik de voorste ledstrip kan doen knipperen. De bedieningsschakelaar zit rechts achter het zitje, tegen het frame aan.

Het enige nadeel van die vin dat ik tot nu ondervond, is dat de verlichtingsaccu sneller herladen moet worden. Een kleine prijs voor de sterk verbeterde zichtbaarheid.
Nu nog even uitzoeken of het mogelijk is om ook de rode (achterste) strip over die regeling te laten lopen, zodat die mee ingesteld wordt met de voorste. Dit zou de zichtbaarheid nog verbeteren - een continu brandend achterlicht en een knipperende strook erboven - en het energieverbruik reduceren.

De E-Orca is klaar voor het najaar. 

Feestje?

Succesvolle vloggers met een eigen Youtube-kanaal zullen meewarig kijken, maar voor mij is het toch even het vermelden waard: 'metdefietsonderweg' overschreed vandaag een grens.

Daar doe ik het uiteraard niet voor. Het impliceert wel dat de blog toch behoorlijk gevolgd wordt en dat er dus af en toe interessante dingen op verschijnen.

Die 400.000 zijn niet allemaal pageviews van geboeide lezers: af en toe verschijnen er bizarre pieken in de 'hits'. Laat ons die maar negeren.

De plannen voor het komende jaar:

• waarschijnlijk geen nieuwe fiets(en). N+1 lijkt op dit moment niet van toepassing, want ik heb alles wat ik nodig heb. Er is trouwens geen plaats meer voor eentje meer. Dus ook geen roets.
• als het kan wat meer fietstochten in de vrije tijd, ook meerdaags. Daar beginnen we binnenkort aan (uitleg volgt nog wel).
• niets anders dan regulier onderhoud, tenzij indien er onverwachte pannes zouden ontstaan. Elk van de fietsen is nu optimaal aangepast.
• blijven bloggen hoort er ook bij.
• wat andere streken verkennen: de VW T4 camper heeft de actieradius vergroot. De heuvels in Noord-Frankrijk liggen nu op nog geen uur afstand, bijvoorbeeld. Daar kon ik anders niet voor een dagje naartoe.

De rest zien we wel. 

Luxeprobleem

Vlaanderen kreunt onder de hitte: half september en dagen achtereen meer dan 30° C.

De weerman zegt dat dit van 1901 geleden is. Dat is meer dan 100 jaar!
Er zijn nog warme septembermaanden geweest. Zoals in 1991, het geboortejaar van dochterlief. Toen was het ook heet, maar volgens de weerman minder dan nu.

De VW T4 Multivan heeft niets aan de gewoontes veranderd. Op één keer na, toen ik zoonlief en een vriend aan het station afgezet heb, blijf ik met de fiets naar het werk rijden. Dat is veel leuker, veel aangenamer en veel ontspannender. Na al die jaren kan ik nog elke keer genieten van het uitzicht, van de opkomende zon als ik aan de Schelde kom, van de geuren en kleuren van het landschap ... Ook de verbondenheid met andere fietsforenzen die ik elke dag weer kruis, maakt de rit de moeite waard.

Met die warmte is de fietskeuze wel een afweging. Dat kan natuurlijk enkel omdat er een keuze is. Neem ik de E-Orca, dan houdt de romp de warmte vast (gelukkig is mijn Orca wit), maar de ondersteuning zorgt er dan weer voor dat ik minder inspanning moet leveren.

Wordt het de Seiran, dan kan de warmte wel weg, maar ikzelf moet harder werken.

De Birdy en de Trek toerfiets tellen niet mee: op die 22 km verlies ik met die fietsen teveel tijd.

E-Orca of Seiran? Seiran of E-Orca?
In verplaatsingstijd maakt het 5 tot 10 minuten verschil. De beleving is totaal verschillend: binnen een beschermende cocon, maar met meer rijgeluiden of blootgesteld aan de elementen en meer betrokken bij de omgeving...

Ik doe het dus op zijn Belgisch: een compromis. Soms de E-Orca (meestal eigenlijk) en dan weer de Seiran. Ik sprak met mezelf af om toch één keer per week de rit met de Seiran te maken, zolang het weer het toestaat.

Wat ik met dat laatste bedoel: voor de Orca maakt het niet uit. Droog of stortregen; veel of weinig wind; modder, zand ... Alles is afgesloten, waardoor dit voor het onderhoud amper of geen verschil maakt. Met de Seiran is het anders. Een grotendeels open ketting, derailleur, een frame met hoekjes en kantjes... Slecht weer betekent niet enkel dat ik aangepaste kledij aan moet, maar dat er vaak gepoetst en gereinigd moet worden.
Vandaar dat de Seiran een mooi-weer-fiets is. Zoals nu dus.

Dienst na verkoop testen

In februari 2015 kocht ik bij Fietser.be een 'range extender', om even een trendy term te gebruiken. Eigenlijk is het gewoon een tweede accu voor de Orca: een 400 Wh (10 Ah) LiFePo4 accu van Crystalyte Europe. Die kreeg een plaatsje onder het zitje.

In juli nam ik deel aan een 'rondje Oosterschelde' met de Vlaamse Ligfietsers. Een heel toffe toer. De dag na de rit reden Ronny en ik terug vanuit Essen naar Gent. Op die terugrit gebruikte ik de Crystalyte accu, die er met 6,3 Ah (volgens de Cycle Analyst) de brui aan gaf. Misschien had ik hem niet helemaal geladen?

Nadien ging ik nog één week werken, waarna het tijd was voor de grote vakantie. Toen heb ik bewust de accu volgeladen om te testen wat hij nu nog deed. Het werd algauw duidelijk: 6,2 Ah was wat hij nog leverde. Niet goed dus.

De voorbije week volgde nog een ultieme meting. De spanning bleef ruim boven 38 V, maar weer na hetzelfde opgenomen vermogen viel de spanning weg. Dat kan maar één ding betekenen: één of enkele cellen zijn stuk.
Zoals Brecht, bij fietser.be, ook zei: dit kan het gevolg zijn van diep ontladen. Dat kan gebeuren als je een accu opzij legt zonder ernaar om te kijken. Accu's hebben nu eenmaal last van zelfontlading: ze lopen langzaam leeg. Als de spanning onder een bepaald niveau zakt, gaan de cellen stuk. Dat is onomkeerbaar.
Maar ik wissel continu tussen beide accu's - de 500 Wh Flevobike en de 400 Wh Crystalyte -, waardoor die diepontlading zo goed als uitgesloten is. Je kunt een accu bij het gebruik normaal ook niet te ver ontladen: het BMS (battery management system) sluit de boel af een keer de ondergrens bereikt is. Het is maar als je hem leegrijdt en daarna, zonder bijladen, opzij legt, dat het fout kan gaan.
Een typisch voorbeeld: een mooiweerrijder met e-bike zet de fiets eind oktober in het stalletje achter in de tuin en haalt hem in mei weer tevoorschijn. Gedurende een half jaar is er niet naar omgekeken. Dan is de kans niet denkbeeldig dat de accu stuk is.

Er lag bij Fietser.be nog een exemplaar te wachten met gelijkaardige verschijnselen. Alleen: dat was een 24 V exemplaar en de spanning daarvan was te laag. Die was wellicht wel te ver ontladen.

De accu is nu afgeleverd bij Fietser.be en zij zullen hem bij Crystalyte bezorgen. We zullen zien hoe de service daar verloopt. Theoretisch heb ik twee jaar waarborg.

Ter vergelijking: de 506 Wh Flevobike accu is ondertussen ruim 2,5 jaar oud en levert nog 460 Wh. André Vrielink vond dat niet ok. Jammer genoeg was zijn meetapparatuur defect toen ik in mei bij hen was. Een volgende keer zullen we dit toch bekijken.

onverwachte wendingen

Het is hier heel lang stil geweest, niet?
Dat komt omdat ik vakantie had van 1 tot 22 augustus. Dat komt ook omdat die vakantie niet helemaal verliep zoals ik die al vanaf het voorjaar in mijn hoofd had. Tenslotte gaat de blog over fietsen en als er amper gefietst wordt, valt er niets te vertellen.

Plan A betekende vijf weken vrij en met de Orca tot aan Limoges.

Het plan van het voorjaar

 Op het werk werd het in het voorjaar duidelijk dat dit toch niet zou lukken. Plan A werd dus uit- of afgesteld.
 
Er werd overgeschakeld naar plan B. De vakantie leek aardig gepland: twee tot drie weken zou ik doorbrengen in minstens halfweg Frankrijk, mogelijk nog verder naar het zuiden. Seiran en kampeerspullen meenemen. Naar daar met de trein en verder zouden we wel zien.

Toen kwam het bericht van de vrienden: ze zaten in de omgeving van de Mont Blanc (Haute-Savoie). Dat bleek bijna onbereikbaar te zijn:

• de TGV naar Lyon heeft geen plaats voor fietsen
• de TER-treinen (intercity) werkten met onmogelijke overstaptijden, zoals 5 minuten
• zonder fiets ontstond een probleem om alles mee te nemen (kampeerspullen)

Kortom: plan B viel in duigen.

Het backup-plan was om te doen wat begin juli niet gelukt was wegens omstandigheden: bij andere vrienden op bezoek gaan. Zij wonen in het noordoosten van Frankrijk, op een kleine 200 km van hier.

Ondertussen dacht ik na over de onmogelijkheid om bepaalde plaatsen te bereiken met de fiets, vooral indien er een tijdsdruk aan gekoppeld is. Ik kan bijvoorbeeld wel naar de Haute-Savoie fietsen, maar dat betekent 1000 km en dus pakweg tien dagen. Reken nog tien dagen om weer te keren en de vakantie is om zonder ter plaatse te kunnen verblijven.

De trein bleek ook niet alles. De Franse spoorwegen lijken er werk van te maken om dit te bemoeilijken. Op bepaalde lijnen kan de fiets niet mee; kan dat wel, dan moet die vaak in een hoes en is de lengte beperkt (doe dat maar eens met een ligfiets) en hun routeplanner trekt er ook niet op. Stel je voor: om de route van Lille naar Lyon uit te vogelen, bleek de site van de Deutsche Bundesbahn veel geschikter!

Toen kwam de oplossing.

VW Transporter T4 Multivan toen ik hem kocht

Dit is een Volkwagen T4 Multivan uit 1994: een busje in het verleden omgebouwd tot kampeerwagen. De Birdy kan erin. Natuurlijk. De Seiran kan erin en jawel: zelfs de Orca kan ik meenemen! In de auto. Niet erop, niet erachter, maar erin!
Met zijn overweldigende 1900 cc atmosferische diesel met 44 kW / 60 pk is het een echte tuffer. Meer hoeft niet.
Wie aandachtig kijkt, ziet dat dit het busje was van Brecht, van Fietser.be.

Is Jan bekeerd? Neen, hoor: de T4 is bedoeld om zo weinig mogelijk mee te rijden. Woon-werk verplaatsingen blijf ik met de fiets doen. De boodschappen (meestal) ook. Eigenlijk verandert er weinig, maar er is een back-up. Ligfietsritten ver van huis zijn ook haalbaarder: gewoon de bank platleggen en de fiets kan erin. Nog even proberen, maar het lijkt erop dat de Seiran ook op het fietsenrek past.

Binnenin is het lekker ruim.

Zicht vanop de achterbank (links het keukenblok)

Op dinsdag 9 augustus haalde ik de wagen in huis en op woensdag laadde ik de spullen, de Seiran en de Birdy erin en vertrok naar de Thiérache (tussen Maubeuge en Charleville-Mézières). Daar werd toch wat gefietst. Beelden daarvan volgen in een andere post.

De vakantie is ondertussen alweer enkele weken voorbij. Er is weinig gefietst, maar van alles gedaan dat al lang lag te wachten.

En de fietsen? Die rijden allemaal zonder haperen.

Na de zomerpauze is het werkjaar weer opgestart. Het belooft voor de rest van het kalenderjaar vreselijk druk te worden op beroepsvlak, dus ik vrees dat de blog wat minder frequent aangevuld zal worden.