Bandenadvies: aanvulling (oeps)

Vrijdag 8 september.
Jan wil een ritje maken: even 30 km heen en even ver terug, met een bezoekje tussendoor.
Er is slecht weer aangekondigd: regen en rukwinden tot 60 km/u.

Orcaweer dus.

Jawel: ik rij dus vooraan met Schwalbe Marathon banden (40-406) waar ik toch wel tevreden over ben.

Onderweg gaat het goed: rugwind, zo'n 35 km/u in de volgebouwde straten van Sint-Amandsberg, een deelgemeente van Gent. De wegbedekking: klinkers. De omstandigheden: nat. Ik rem, want een eind voor mij vertraagt een auto. De remmen happen, de wielen blokkeren, de Marathons schuiven! Ik kan net zo goed niet remmen. Niet goed. Een spannend moment dat gelukkig goed afloopt.

Marathons en natte klinkers: geen goede combinatie dus. Marathons en herfst zijn misschien toch geen zo'n goede combinatie. Zal ik toch maar de Trykers nog eens proberen? Die zou ik onder dezelfde omstandigheden moeten kunnen testen. Pas zo kan ik weten of de remcapaciteit bij nat weer beter is. Maar liever niet: geen zin om in oncontroleerbare omstandigheden terecht te komen. De Orca was niet meer te besturen: hij gleed gewoon rechtdoor.
Ook in bochten meende ik al enkele keren te merken dat de zijdelingse grip wat minder is: de Marathons neigen tot schuiven, ook op droog wegdek.

Voor de rest was de rit erg aangenaam. Dakje erop, schuimdeksel voor de eerste keer sinds deze zomer. Lekker knus in t-shirt. 40 à 45 km/u. Muziek in de oortjes. Het landschap gleed voorbij. Op naar het noorden, bij de buren op bezoek.

De rit duurt amper langer dan met de auto, maar de beleving is veel intenser. Daarnaast is het beter voor de conditie, voor het milieu en zo zijn er nog wel wat argumenten. Het belangrijkste: ik beleef er veel meer plezier aan.

Herinnering: de onder velonauten veelgeprezen Shredda vouwbandjes heb ik ook al gehad. Het is moeilijk meten met een ondersteunde velomobiel. Tegenover de Trykers was het voornaamste merkbare verschil dat ze zowat het dubbele kosten. Ik ging niet sneller, de grip was ongeveer gelijk, de rijgeluiden iets hoorbaarder (profiel tegenover profielloos) en ze gingen niet lang mee. Dure bandjes zonder voor mij merkbare voordelen dus. Een hype?

Bijhorende bedenking: een E-Orca weegt zowat 50 kg (47 volgens Flevobike, maar ik heb meestal wel wat extra's mee: herstelspullen, een fietspomp, deze keer een rugzak met andere kleren). De accu zit ongeveer in het midden tussen beide voorwielen. Dat betekent dat de zijdelingse belasting in bochten toch wel wat hoger is. De fiets - en dus de banden - krijgen meer zijwaartse druk te verwerken. Een Orca heeft ook geen erg strakke vering en gaat dus makkelijk naar de buitenkant van de bocht hellen. Ik vermoed dat het buitenste wiel hierdoor extra belast wordt. Een van de voorbanden krijgt het dus telkens zwaar. Daar bovenop vind ik het vaak leuk om grenzen op te zoeken; zo weinig mogelijk te vertragen in de bochten. Zo kom je soms aan de limiet van wat de banden aankunnen.
Dat is een ander criterium dan minimale rolweerstand om wedstrijden te rijden of omdat je je eigen spierkracht optimaal wil benutten.