Groepsreis met de velomobiel: op weg naar Charleville-Mézières - dagen 1 en 2

De onlangs aangekondigde meerdaagse trip is net voorbij. Hieronder volgt een kort verslag van de zesdaagse reis.

Om het wat leesbaar te houden, komt het verslag in enkele episodes.

De voorbereiding

Als je niet alleen reist, moeten afspraken gemaakt worden. Birger startte een spreadsheet via Google Drive, zodat iedereen wist wat de anderen zouden meebrengen. We kwamen overeen dat er gekampeerd zou worden. De maaltijden zouden we onderweg wel ergens vinden.
Kamperen betekent heel wat bagage, dus de velomobielen waren flink beladen.
Brecht hield het erg spartaans, terwijl ik de Cyclone fietskar nodig had voor wat hij als 'luxekamperen' omschreef. Alles is relatief...

We kwamen een week of zo voor het vertrek samen om de route grofweg te bepalen. Ook wat andere zaken werden op dat moment vastgelegd.

De eerste dag

21 september begon met een onaangename verrassing: Joop had al laten weten dat hij tijdens zijn recente reis een longontsteking opgelopen had. Die was nog niet helemaal genezen en dan is het niet verstandig om een fietsreis te maken. Joop en Anita konden dus niet mee. Balen, vooral voor hen, want ze keken er echt naar uit, net zoals de rest. Toen waren we nog met drie...

Voor het vertrek hadden we bij mij afgesproken: Birger en Brecht zouden naar mijn optrekje komen.

Brecht herschikt zijn bagage

De volgende afspraak was met Helen, die ons een heel eind tegemoet reed. Daarna ging de rit tot bij haar thuis.

Dit was bekend terrrein: langs de Schelde, over een prima jaagpad.

Bij Dendermonde hielden we onze middagpauze.

Inkopen voor het middageten

Ter hoogte van Bornem, aan de Drie Goten, namen we de veerpont. Daar hadden we het meteen aan de stok met de veerman, die vond dat dit geen fietsen waren en ons bijna de overtocht weigerde. 'Niets van aantrekken,' was de commentaar van een andere fietser, 'elke keer als we hier oversteken, heeft hij wel met iemand ruzie.' Jammer: prachtig weer, een mooie job en dan zo chagrijnig zijn...

Een eind verder stond Helen ons op te wachten. We reden verder langs waterwegen tot zover dat ging.

Orca en Mango reden hier zo over, maar voor de WAWs was het niveauverschil te groot

Verder met de gids voorop

Daarna rolden we langs landwegen, overal tussendoor, tot onze eindbestemming voor die eerste dag. Heerlijk weer, mooi tempo, aangenaam gezelschap... De trip kon niet beter beginnen.
Die eerste nacht was comfortabel: niet in ons tentje op een camping, maar geleidelijk aanpassen. Daarvoor kregen we een hele ruimte ter beschikking, met voor elk een matras. De velomobielen stonden veilig en droog in de garage.

Wat data:

• 105 km afgelegd
• bewogen gemiddelde van 25 km/u
• 103 hoogtemeters

Dag 2

(22 september)
Helen had gezegd dat ze vandaag mee zou rijden tot waar we ook zouden eindigen. De afspraak was dat we zo weinig mogelijk vaste bestemmingen zouden kiezen. We zouden rijden tot we het genoeg vonden en dan een camping zoeken. De grote lijnen voor vandaag, vrijdag: een RAVel (fietsroute over een oude spoorlijn) vanaf Hoegaarden tot Namen (Ligne 142). In Namen kom je aan de Maas en die zouden we verder volgen tot het eindpunt van de trip: Charleville-Mézières in Frankrijk.

Klaar voor het vertrek

Eerst dienden we vanaf Kortenberg tot aan Hoegaarden te raken. Dat kan niet langs waterwegen, maar we kregen wel andere zaken voorgeschoteld!

Smalle fietsroutes

Kasseien

En nog kasseien (tot aan het centrum van Hoegaarden)

 In Hoegaarden begonnen we met een ander reisthema: bier. In Hoegaarden drink je... Hoegaarden.

Naast het terrasje op het marktplein van Hoegaarden

Vanaf daar ging het via de RAVel tot aan het eindpunt ervan, in Namen. Een oude spoorlijn, dat betekent heel geleidelijk klimmen en dalen, in dit geval over voortreffelijk asfalt. Het enige nadeel, zeker in het eerste deel: bij elke kruising moet je voorrang verlenen. Onze Waalse buren vinden blijkbaar dat fietsers ondergeschikt zijn aan automobilisten. Zelfs aan de kleinste landweg of oprit naar een boerderij dien je te stoppen.

Het laatste eind tot Namen was zalig: kilometers lang geleidelijk afdalen. Amper of niet trappen en toch flink vooruit raken. Denk er een perfect vlak asfaltlint bij, dwars door het bos, en je kan in gedachten mee genieten.

Langs de kaaien in Namen

Tussen Namen en Dinant: alweer kasseien

Tussen Namen en Dinant: even poseren

Camping 1 lag langs een grote baan, dus die werd het niet. De tweede was veelbelovend: een eindje van de route, maar aan de oever van de Lesse. Dat zou lekker rustig worden.

Eerst moest een probleem met Helens tent (uit de vorige eeuw) opgelost worden: een glasvezel stok was gebroken.

Birger en Brecht spalken de stok

De herstelde stok, die het de hele nacht uithield

De realiteit bleek anders: 'Villatoile' is duur: we betaalden maar liefst 20 euro per persoon, voor telkens een klein tentje en een velomobiel... (3 euro extra per persoon om langs het water te staan). Er was slecht sanitair (bijbetalen voor de douche, dat was de enige keer dat dit hoefde, en ze waren absoluut ondermaats), de keuken was dicht (dat was anders aangekondigd aan de receptie) en daar bovenop kregen we gratis de hele nacht luide muziek... Dit was de duurste en tegelijk slechtste camping van de hele trip. Op andere plaatsen betaalden we minder voor ons drieën dan hier per persoon en we genoten van meer comfort.

De gegevens van dag 2

• 123 km gereden
• bewogen gemiddelde 22 km/u
• 760 hoogtemeters

Dit was ook de dag met de mooiste afdaling, waarbij de Orca met Cyclone fietskar maar liefst 65 km/u haalde! Brecht registreerde 74 km/u in zijn eWAW... De staat van het wegdek liet niet toe om nog sneller te rijden.

Het mooiste deel moet echter nog volgen. Daar genoten we van tijdens de dagen 3 en 4 van onze trip.