Spring is in the air

Fietsen naar het werk

'Het kan verkeren,' zijn gevleugelde woorden van Bredero. Dat geldt zeker voor de weersomstandigheden.

28 februari 2018, Zevergem

Waar het vorige week nog -5° C was, halen we nu vlotjes 10° C. Dat voelt op slag aan als lente en zeker als de zon daarbij ook nog hard haar best doet.

Tijd om te genieten. De dagen dat er veel zon aangekondigd wordt, rij ik nu met de trike naar het werk.

5 maart 2018, De Pinte

Dat duurt wat langer, want die rijdt niet zo snel, maar dan kan ik ook weer langer genieten van de omstandigheden. Lekker lui achterover in de rijdende strandzetel... De banden roffelen over het asfalt, de elektromotor zoemt zachtjes achter mijn rug en het ondertussen door en door gekende landschap ontvouwt zich rondom mij. Achter elke bocht in de Schelde is het weer anders.

5 maart 2018, Zwijnaarde (zicht op Merelbeke)

Het enige is dat de talloze konijnen duidelijk minder ontzag hebben voor de trike dan voor de Orca. Dat zal de naam zijn misschien? Een Orca is tenslotte een jager... Het gevolg: opvallend vaak gaat één van de voorwielen over een konijn, dat net de verkeerde kant uitloopt of van richting verandert op het allerlaatste moment. Suicide rabbit in real life! Tot nu toe liepen ze daarna altijd verder: een tik van een goed afgeveerde band is toch van een ander kaliber dan een klap van een velomobielromp. De snelheid is ook verschillend, net als de totale massa.

In elk geval: de lente hangt in de lucht. De belofte van ontluikend groen, leven dat overal openbloeit en de heerlijke geuren van gras en ontbottende bomen.

Als er dan weer regen dreigt, stap ik met evenveel plezier weer in de E-Orca, met of zonder dak. Maar het gaat wel altijd mee. Maartse buien, weet je wel.

Minder leuk: dodenwakes

Dat het hier een tijdje stil was, had een andere reden. Totaal onverwacht en om een heel foute reden was er geen tijd voor de blog. Amper had ik, als actief lid van Fietsersbond Gent, twee dodenwakes georganiseerd, of er werd alweer een dodelijk fietsslachtoffer gemeld. Een 16-jarig meisje deze keer, op een kruispunt dat al ruim 15 jaar op de planning stond voor heraanleg. 15 jaar...

Een dodenwake dus. Dat vraagt heel wat voorbereiding, zeker indien er massale belangstelling is. Met een klein team moet alles bekeken worden, alles gepland, zoveel mogelijk voorzien. Er volgen coördinatievergaderingen met andere organisaties, met de politie... Dat alles moest rond zijn op iets meer dan een week tijd. En dan is er geen tijd om nog te bloggen. De gedachten zijn ook op wat anders gericht.

Eigenlijk is het schandalig: 15 jaar wordt de heraanleg voor zich uitgeschoven, terwijl iedereen wist hoe levensgevaarlijk dit kruispunt was (net als vele andere). 'An accident waiting to happen,' is de juist uitdrukking hier. En als het dan gebeurt, kan plots een aanpassing gebeuren binnen enkele weken. Geen excuses van de wegbeheerder, o, neen. Dat er een dode gevallen is, een jong meisje met een heel leven voor zich, daar rept de verantwoordelijke dienst met geen woord over .Geen verantwoordelijkheid nemen, maar de zwarte piet doorschuiven.

Zo'n dodenwake, met ongeveer 850 deelnemers, doet je wat. Op het moment zelf is het coördineren, zorgen dat alles goed en veilig verloopt. Niet alleen, natuurlijk: samen met de politie en enkele collega's van de Fietsersbond. Het was mijn taak om het verloop in het oog te houden, de mensen op de juiste plek te krijgen in de juiste volgorde.

Ghostbike als nagedachtenis voor Nikita, 5 maart 2018, Oostakker

Maar de indrukken stromen binnen en nadien moet je dat allemaal verwerken. Je staat op een podium, instructies te geven aan iedereen. Voor je, op de eerste rij, staan de ouders, jonge zussen en broer van het omgekomen meisje. In tranen, steun zoekend bij elkaar. Daarachter, rijen diep: vrienden, familie, klasgenoten, ook in tranen. Da's even slikken. Flink slikken. Daarom lag de blog dus stil.

We kunnen slechts hopen dat het nog lang duurt eer weer zoiets nodig is. En ondertussen voeren we de druk op, zodat de overheid eindelijk iets doet aan die 'zwarte punten'. Niet zoals in het verleden: zwarte punten schrappen van de lijst zonder de kruispunten aan te pakken, maar ze effectief veilig en conflictvrij maken.
Hoe is het mogelijk; naar Nederland is het amper 30 km. Zoals collega Yves het stelde: hier is de kennis aanwezig, maar in Nederland wordt ze toegepast. Niet altijd en overal, maar veel meer dan hier.