Fietsen in coronatijd

Dat COVID-19 heel wat consequenties heeft voor ons gedrag is ondertussen al duidelijk doorgedrongen.

Bij ons op het bedrijf is beslist dat iedereen die dat kan thuis moet werken. In de praktijk, in een IT-bedrijf, is dat dus zowat iedereen. Maar dat houdt in dat ik mijn huis niet meer verlaat. Dat is natuurlijk wel mee de bedoeling, maar een mens moet toch al eens een frisse neus halen.

Vandaag, met een heerlijk lentegevoel in de lucht, haalde ik na de werktijd de trike uit de garage - eindelijk, na een lange winter - om wat post in de bus te steken bij zoonlief. Die woont aan de andere kant van Gent. Zo kon ik meteen zien wat de recente maatregelen als gevolg hebben in een druk bezochte stad.

Het stadscentrum bruist normaal van de activiteiten: Gent is een toeristenstad met heel wat bezienswaardigheden. Maar vandaag? Vandaag was dat centrum akelig leeg. Alle winkels en horecazaken zijn dicht, dus de locals hebben geen enkele aanleiding om in dat centrum te komen. De toeristen blijven ook weg, want ook hotels zijn open, maar mogen geen restaurant openhouden.

Al dat volk lijkt naar de stadsrand te trekken, want toen ik met een omweg over het jaagpad langs de Schelde naar huis reed, bleek dat veel drukker dan het stadscentrum. Wandelaars en fietsers, alleen of per koppel, maar vaak op ruime afstand van elkaar.

Aangezien iedereen blijkbaar kiest voor de verharde asfalt- en betonpaden op het jaagpad en het natuurpark in de buurt, reed ik over de halfverharde paden. Helemaal alleen.

En wat doe je dan als je uitgedaagd wordt door een heuveltje met een uitzicht over het hele gebied? Juist: naar boven fietsen. 

Leve de rondom geveerde trike! Leve de assistentie! En dan de beloning: het uitzicht op de top.

Om af te sluiten, volgde nog een eindje licht onverhard.

Ver was het niet, pakweg 20 km, maar het deed goed om buiten te zijn, om te bewegen. Wie weet, mogen we dat volgende week niet meer. Net zoals nu in Italië. Dus geniet ik ervan zo lang het kan en mag.