Voortschrijdend inzicht

Mijn zoon is - uiteraard - van een andere generatie. In zijn leeftijdsgroep - twintigers - is het erg cool om alles met een racefiets te doen. Die moet dan liefst vintage zijn. Beenhard, geen bagagecapaciteit en bij de minste regen sproeien je banden je vol water en het vuil van de weg.

Maar het staat cool, het is trendy, dus de jeugd wil niets anders. Je moet zelfs niet proberen om ze om te praten. Dat doe ik dus niet, behalve misschien in het begin.

vintage Bianchi racefiets

 

De fiets is intussen al gestolen en teruggevonden geweest, het zadel en de zadelpen zijn vervangen, de remmen waren vervangen (door Shimano DuraAce), de bandjes vernieuwd...

Maar recent begon hij te ondervinden waar ik hem voor gewaarschuwd had: een racefiets is niet bedoeld om dag in dag uit over de kasseien in een stad te hossen, om door weer en wind te rijden en buiten te overnachten. Tuurlijk: de wedstrijdrijders doen dat ook, maar als na een race de fiets niet meer tiptop is, neemt hun mecanicien die onder handen of krijgen ze via hun sponsor simpelweg een andere. Voor de gewone mens is het telkens langs de kassa passeren of veel tijd steken in het onderhoud, los van het onbestaande comfort.

Stukken begonnen slijtagetekenen te vertonen: stuurgedrag dat maar zozo was, remmen die het niet meer deden... Uiteindelijk begaf het freewheel het. Bianchi, alles basic Campagnolo, allemaal andere sleutelmaten, dus papa kon niet helpen.

Waar papa wel mee kon helpen: de (intussen ook bijna vintage) Trek toerfiets had net een complete revisie gehad, met een volledig vernieuwde aandrijflijn, nieuwe remblokken, afgestelde naven... 

De fiets voor de revisie.

 

Revisie bijna klaar: nieuwe ketting, cassette, cranks, zadel, derailleurwieltjes, derailleurkabel achter...

Na de aanpassingen op bovenstaande foto kwam er nog een andere koplamp op (zonde: het glas van de Philips SafeRide was verdwenen en de elektronica was gesneuveld door vocht) en de banden werden vervangen door Continental Contact Speed 37-622.

Vorige week kreeg ik het dan te horen: 'fijn dat je me op die manier om gekregen hebt, zonder aandringen. Ik snap meer en meer de voordelen van zo'n fiets. Enne: mag ik hem houden?'

Wat doe je als vader? De revisie kostte zowat € 300, waarbij de grootste kosten het zadel, de banden en de crankset waren, maar de fiets wordt nu als dagelijks vervoermiddel gebruikt en daar is hij voor bedoeld. Dus: 'ja, hoor, hou hem maar.'

De stap naar een ligfiets is wat te groot, schat ik. En eerlijk: in een stadscentrum heeft een ligfiets, wat mij betreft, geen enkel voordeel. Daar is een degelijke, comfortabele bukker nog altijd het beste.

De essentie is dat mijn kinderen de liefde voor het fietsen meegekregen en meegenomen hebben: als het even kan, geven ze allebei de voorkeur aan de fiets. De auto is voor als het moet.