Hoe het gaat met het SP-materiaal

Een tijdje geleden schreef ik over de aanpassingen aan de Birdy: een naafdynamo en koplamp van het Taiwanese Shutter Precision. Ondertussen zitten die componenten al een poos op de fiets en zijn we al vele kilometers verder.

De naafdynamo doet precies wat hij moet: ongemerkt stroom leveren. Ongemerkt als in: je merkt niet dat er een naafdynamo in de fiets zit. Stroom leveren is simpel: de koplamp brandt, dus het ding werkt. De dynamo is compact en valt helemaal niet op, is licht, dus je merkt niets van stuur- of veerreacties en de weerstand is zo klein dat je die al fietsend niet merkt. Ja, indien je het voorwiel optilt en eraan draait, merk je wel dat het sneller stil staat dan zonder naafdynamo, maar het verschil tijdens het fietsen is verwaarloosbaar en het comfortvoordeel weegt hier ruimschoots tegen op.

De lamp is wat moeilijker. De lichtintensiteit is ruim voldoende; de lichtbundel is eerder smal (zoals in een vorig bericht afgebeeld), maar volstaat voor wat ik met de Birdy doe. Vergeleken met de Cyo op eFAW en al helemaal met de Philips SafeRide (dynamoversie) op de fiets van dochterlief, is de lichtopbrengst en -bundel beduidend minder, maar dat wist ik vooraf (35 tegenover 60 lux).

Er zijn eigenlijk twee problemen mee. Het eerste is het gevolg van een keuze die ik maakte: de lamp is d.m.v. een plastic stuk op de stuurstang gemonteerd. Hierdoor werkt de hoogteverstelling van het stuur niet meer: het palletje waarmee de telescoopverstelling vergrendeld wordt, zit achter de lampsteun. Het tweede probleem is dat de koplamp behoorlijk trilt. Dat kan aan de plaatsing liggen, maar ook aan de manier van monteren of aan de lampbeugel (kunststof).

Beide problemen kan ik oplossen door de lamp dezelfde positie te geven als Riese und Müller zelf doet: op de linkerkant van de voorvork. Ik koos hier niet voor, omdat de lamp op die manier erg laag zit en dus minder efficiënt werkt.Misschien zal het noodgedwongen wel zo moeten. Dan moet ik wel een aluminium beugel fabriceren.

Uiteindelijk is het wel erg handig. Ik hoef me over de verlichting geen zorgen te maken, want die werkt gewoon altijd. Nu nog een achterlicht op de dynamo aansluiten en dan zijn we helemaal klaar (met de Birdy).

vouwfietsen en treinen

Onlangs hoorde ik de volgende verrassende stelling : "op de trein struikel je tegenwoordig overal over vouwfietsen. Ze zouden die dingen op de trein moeten verbieden. "
Als fervent fietser moet ik dat natuurlijk tegenspreken. Vouwfietsen moeten niet verboden worden, maar in de treinstellen moet plaats voorzien zijn. Op sommige treinen zag ik bij de deuren bergruimte die erg geschikt is hiervoor en waar je je fiets zelfs kan vastleggen, maar in de meeste gevallen is er niets, gewoonweg: niets. Wie met een Brompton rijdt, kan die meestal nog tussen twee banken kwijt, maar voor de meeste vouwfietsen is simpelweg er geen plaats. Dan staat jouw fiets dus in de weg.

Zo stond ik een week geleden op vrijdag zowel bij het doorgaan als het terugkeren in de gang van de trein: quasi alle zitplaatsen bezet en dus zeker geen plaats voor de fiets in de gang. de Birdy onbewaakt laten staan en zelf een plekje opzoeken ? No way: de eerste die uitstapt kan de fiets zo meenemen.

Een mens zou zo ontmoedigd raken dat hij nog liever weer met de auto op weg gaat. 

Ja: de Belgische Spoorwegen zijn min of meer geprivatiseerd en worden verondersteld winst te maken. Dat is echter in tegenstelling tot het hogere doel van de overheid (of dat worden ze toch verondersteld na te streven): we moeten naar een klimaatneutrale samenleving en een belangrijk middel hiertoe is het bijsturen van de transportmodi. De trein speelt hierin een grote rol, maar zo lang er geen wil is om mensen aan te moedigen om die trein te gebruiken - door het comfort aan boord te verbeteren en zo treinverplaatsingen aantrekkelijker te maken -, blijft het bij woorden.

Als nog meer mensen koppig volhouden en de trein nemen, met kinderwagens, baby's die ververst moeten worden (in Duitsland en Denemarken zijn daar uitgebreide voorzieningen voor, naar ik hoorde), vouw- en andere fietsen die een plekje moeten krijgen, ... dan moeten de spoorwegen wel volgen, hoop ik.

fietsen en sneeuw

Veertien dagen lag alles wit buiten: de tuin, de stoep, de velden, de meeste fietspaden... Af en toe vroor het de stenen uit de grond: -10° C en minder is echt koud in onze contreien.

Daar bovenop vind het stadsbestuur mijn straat vermoedelijk te afgelegen om sneeuw te ruimen. Voor mij niet gelaten, want dat betekent dat er (nog) minder verkeer langsrijdt. Anderzijds maakt het het fietsen knap lastig. Maar het maakt het ook weer mogelijk om de diverse fietsen met elkaar te vergelijken onder ongewone omstandigheden.

Fiets 1: eFAW. 1 of 2 cm sneeuw vormt geen probleem. Aangereden sneeuw betekent natuurlijk wel opletten, want voor je het weet, gaat de fiets een kant op die je vooral niet wil, maar je blijft rechtop, want drie wielen betekenen heel wat extra stabiliteit. Bij meer sneeuw, zoals de voorbije weken, wordt het moeilijk. Waar bij een gewone fiets het voorwiel een spoor maakt, dat het achterwiel dan min of meer volgt, moet een velomobiel (of een trike) drie sporen maken, waarbij het achterwiel dus ook de twee voorwielen door de sneeuw moet duwen. Een Vredestein PM (54-406) die goed halfweg zijn levensduur is, blijkt daar niet zo goed voor te zijn. Los van de wegligging was er ook een probleem met de naafinterface van de NuVinci-versnellingsnaaf. Voorlopig vriest het weer niet meer en er is een winterachterband in bestelling, dus het nazien daarvan moet nog even wachten.
Vervelend is dat in 20" niet echt veel keuze bestaat in lekbestendige banden met een flink profiel. Wie met een 26" achterwiel rijdt, kan zijn gading vinden in terreinbanden, maar in 20" zijn die er niet. BMX-banden wel, maar die laten qua lekbestendigheid veel te wensen over. Ik lees toch niets over antileklagen.

Fiets 2: Kobra. Geen spatborden, niet de meest stabiele fiets en slicks. Die bleef dus mooi binnen.

Fiets 3: Trek 7320 bukker. Daarop liggen Continental SportContact banden (37-622) en die blijken in sneeuw absoluut niets waard. Het zijn ook quasi slicks en dat zal er wel mee te maken hebben. In mijn eigen straat moest ik met de Trek te voet gaan deze week. De ene keer dat ik toch probeerde te rijden, ging ik onderuit.
Binnenkort kijk ik dus uit voor een setje banden die geschikter zijn voor winterse omstandigheden. Dat wordt dus twee keer per jaar wisselen.

Fiets 4: de Birdy Speed met Marathon Racers op 6 bar. Kleine wieltjes (18") zoeken sneller sporen, zijn gevoeliger voor bulten, ribbels, richels en dergelijke, maar de Racers hielden zich goed; beter dan de Conti's op de Trek. Het nadeel van de Birdy is dat alle pekel die het voorwiel opwerpt in de richting van het kettingblad gedirigeerd lijkt te worden. Een ketting en pekel: geen goede combinatie.

Opvallend daarnaast is dat vele automobilisten absoluut geen rekening houden met fietsers: ze vervolgen gewoon hun weg, spatten pekel en smurrie in het rond (vooral naar de fietsers) zonder nadenken en passeren rakelings langs de fiets. Dat je met twee wielen in de sneeuw absoluut niet stabiel rijdt, lijkt hen geen zorg te wezen. Gevaarlijk dus. Als de fietspaden dan niet geruimd zijn en je bijgevolg op de weg moet rijden, moet je ook al niet op veel begrip rekenen !
Daar is eFAW een voordeel: het ongewone profiel doet automobilisten toch uitwijken of zelfs achter me wachten. De zwiepers die de achterkant af en toe maakte, zullen daar ook niet vreemd aan zijn.

NuVinci N360 en strenge vorst

Vorige week begon de miserie met de versnellingsnaaf: geen beweging meer in te krijgen (ongeveer -10° C). Het vrijloopsysteem gaf geen probleem, de versteller kon pakweg 30° verdraaid worden, maar in de naaf veranderde niets.

Mijn eerste analyse: het probleem is te zoeken in ofwel de naaf zelf (pech, want verzegeld) of de interface. Bij het zoeken naar informatie vond ik dit antwoord van NuVinci op hun forum: "From a cold weather standpoint, we test the hub down -20C and the hub works fine. We can certainly recommend and stand behind temperatures this cold, but since that is all we test down to, we can't comment on uses that go colder than that."
Het probleem zou dus niet mogen bestaan.

Deze week vriest het nog steeds, maar minder hard (deze morgen ongeveer -4° C). Het gevolg was dat na 10 tot 15 km het verstellen wat stroever ging en naar mijn gevoel vooral bij de uitersten (hoogste en laatste verzet). 

Suggestie van Fallbrook: de naafinterface bestaat uit een reeks (plastic) tandwieltjes. Het is mogelijk dat daar water in terechtgekomen is. Openmaken en invetten.
Omdat de naaf in een 20" wiel zit - lager bij de grond - en in de wielkast van eFAW continu besproeid wordt als het nat ligt, lijkt me dat heel goed mogelijk. Nu is het zoeken naar een geschikt smeermiddel, dat lang meegaat, met de geschikte viscositeit en met een groot temperatuurbereik.

WAW levertijden

De WAW staat in de belangstelling de laatste tijd. Eerst een artikel op Lowtechmagazine, dan (vorige maand) eentje in het tijdschrift Eos en vermoedelijk binnenkort een reportage bij de VRT (Vlaamse openbare omroep). Dat heeft gevolgen: het aantal bestellingen stijgt. Dat is prima voor Fietser.be, ze verdienen het om hun pionierswerk beloond te zien.

Het nadeel is dat ook de levertijden stijgen. Nog niet zo erg als enkele jaren geleden met de Quest, maar de levertermijn bedraagt nu weer bijna een half jaar ! Groot verschil met enkele jaren terug: sinds de productie in Tsjechië is de afwerking er sterk op vooruitgegaan. Binnenkort komt de Mk IV uit, waarbij de drie delen nog wat beter op elkaar zouden moeten aansluiten, en dan is - dixit Fietser - het concept WAW helemaal af.

In elk geval: esthetisch is de WAW een topper, naar mijn mening. Lang, laag en slank. 

Dat er standaard een dakje meegeleverd wordt, is ook mooi meegenomen.
Bijkomende evoluties van de laatste tijd:

• meer en meer uitgevoerd met Rohloffnaaf
• eindelijk een mooie en goede oplossing voor de knipperlichten, maar er hangt een stevig prijskaartje aan
• de ophanging is nu goed uitgebalanceerd
• sinds enkele jaren is het mogelijk om de hele binnenkant met akoestisch vilt te laten bekleden, wat de WAW veel stiller (en beter afgewerkt) maakt
• veiligheidsverlichting in de spiegelsteunen geïntegreerd

Brecht zit al te broeden op "the next generation": een hitech VM volgens een radicaal ander concept. Een keer de plannen concreter worden, zal op hun site wel informatie te vinden zijn hierover.

Winterperikelen

Na de klapband van maandag en de vastgevroren versnellingsnaaf dinsdag had ik er genoeg van: woensdag en donderdag werd dus de auto gestart om naar het werk te rijden. eFAW bleef op stal.
Eigenlijk niet slecht: als het 's morgens -11° C is, is fietsen, zelfs in een velomobiel, niet echt aangenaam. Als de wegen flink besneeuwd liggen, duurt de verplaatsing ook erg lang. Drie uren per dag op de fiets, dat is wat teveel van het goede.

Vrijdagmorgen legde ik dan, als experiment, een winterband op de voorwiel van dochterliefs fiets. Zij is fietstechnisch de minst sterke in huis, dus kan wat meer stabiliteit zeker geen kwaad. Zo'n band kost aardig wat (€ 50), dus hoopte ik dat het resultaat zou opleveren.

Gisteren liet ze me weten dat die band een duidelijk voelbaar verschil maakt. Doel bereikt.
 
Ook vrijdag moest ik voor het werk naar het Antwerpse. Dat betekent van thuis met de Birdy naar het station fietsen - de meeste straten lagen er heel behoorlijk bij (geen fietspaden op die route) - dan met de trein tot in Ekeren en dan weer fietsen tot op de bestemming.

In het weerkeren was de trein in Ekeren net vertrokken en dus besloot ik dan maar tot aan het station van Berchem te fietsen. Uiteindelijk heeft de Birdy vrijdag bijna 50 km gebold. Dat wordt dus afspoelen: een aluminium fiets, een onbeschermde ketting en straten vol pekel, dat is geen ideale combinatie.

Zaterdag haalde ik dan de Marathon Supreme weer van het wiel en legde een nieuwe Perfect Moiree in de plaats. Ook de achterband wordt vervangen door een band met meer profiel, zodat de winterse omstandigheden met betere wapens bestreden kunnen worden: afhankelijk van wat de fietsenzaak me kan leveren, wordt het ofwel een Schwalbe Big Ben ofwel een Big Apple Plus in de maat 47-406. De PM (54 mm) leg ik dan opzij tot het weer zachter zal zijn.

winterprik en NuVinci-probleem

Het was in alle media aangekondigd: de vorige nacht zou er een heel pak sneeuw vallen. Zo ergens tussen de 5 en 10 cm en in het westen het meest. Vanmorgen lag er dus 8 à 10 cm, schat ik.
Dus werd een al lang geplande alternatieve route uitgetest, die me langs de rand van de heuvelige Vlaamse Ardennen zou leiden: langs Schelderode, Melsen, Vurste, Semmerzake naar Gavere. Die weg, de Gaversesteenweg, start in Merelbeke.

Maar het begon al goed: de nagelnieuwe linkerband stond vanmorgen weer plat ! Daar ging de planning: de extra tijd die ik voorzien had voor de rit ging op aan het wisselen van de binnenband.

Dat bij mij in de straat niet gestrooid noch geruimd wordt, dat is al jaren zo en da's ook niet erg. In de dreef om de hoek lag vanmorgen geen modder, maar een oneffen ondergrond bedekt met een flinke laag sneeuw. Weer afstappen dus en duwen. Prima was dan weer dat vanaf een eindje verder, vanaf de Brusselsesteenweg, ook de fietspaden geveegd waren !

Dan kwam ik aan de Gaversesteenweg, waar ik op de weg dacht te rijden. Dacht, want na pakweg 100m besloot eFAW dat dit niet kon; de fiets maakte een zwieper en dook tussen twee (stilstaande) auto's door tot aan de stoeprand aan de overkant. Gelukkig tussen twee auto's. Ik heb dan toch maar voor het geveegde fietspad gekozen voor een heel aantal kilometers.

Verderop werd de sneeuwlaag op dat fietspad geregeld dikker: mensen die de oprit ruimden, schepten het goedje op dat pad. Als ze er zelf maar vanaf waren. Auto's die langsreden strooiden de sneeuwpap ook al op dat fietspad. Dus ging ik weer de weg op. Moesten ze maar wat trager rijden achter me. Af en toe maakte de achterkant van eFAW een flinke slinger en dat hield de auto's op een ruime afstand. De voorwielen bleven de hele tijd mooi het gekozen traject volgen. Gelukkig !

En nog een eindje verder gaf de accu er de brui aan. Het lijkt erop dat de capaciteit bij lage temperaturen flink lager is: waar ik er anders pakweg 13 Ah uit haal, zal dat nu ongeveer 7 Ah zijn. Ik kon het niet zien, want het vizier was aangedampt. Daar kijk ik wel boven, maar de Cycle Analyst zit lager en die kon ik dus niet zien.
De laatste hellingen - bergop in Semmerzake en de brug op in Gavere - moesten dus op mankracht genomen worden. Met de extra weerstand van de sneeuwpap was dat hard werken !

De terugweg was andere koek en wel hierom: ik kon enkel met het kleinste verzet fietsen. Niet zo leuk, want dat betekent dat het tempo zo rond de 20 km/u draait.
De grip kon zon ongeveer 30° verdraaid worden, dus lijkt het me dat het probleem niet in de kabels, maar in de naafinterface of in de naaf zelf te zoeken is. Dat is ellende, want zoiets zoek je niet uit als het de stenen uit de grond vriest. Staat de fiets binnen, dan ontdooit de boel en werkt alles weer normaal... Vandaag (woensdag) nam ik dus maar de auto. Noodgedwongen. Anderzijds: bij het aanzetten toonde de thermometer -11 °C aan en dat is toch wel erg koud om te fietsen !

Wat een dag !

Dit korte relaas valt uiteen in twee delen: de heen- en de terugrit.

Vanmorgen besloot eFAW om trendy te doen: tijdens de rit raakte het bereik van de NuVinci N360 steeds beperkter, tot ik rond halfweg met een fixed gear reed. Gelukkig is na 8 km op de heenweg alles vlak. Dat betekende een kruissnelheid van 28 km/u tot aan de werkplek. Zal wel met water/vocht in de kabels te maken hebben, gecombineerd met lage temperaturen. Zodra er tijd is, zal ik de kabels dus moeten olieën.

Vanavond had ik dan weer het hele bereik maar net over halfweg eindige het leven van de linkerband in één klap.

Gezellig: bij vriestemperaturen op een stikdonker jaagpad binnen- en buitenband wisselen. Nu ligt links een Schwalbe Marathon Supreme vouwband (42-406), rechts een PM (47-406) en achter ook een PM (54-406). Tijdens het wisselen zijn drie fietsers me voorbijgereden, maar blijkbaar was het te koud om ook maar even in te houden.

Je ziet dat de band zijn beste tijd gehad heeft. Ik heb er geen 5000 km mee gedaan - opgelegd op 7500 km en nu op 13100 stuk - en dat lijkt me niet zo denderend. Nochtans is de uitlijning in de tussentijd enkele keren nagezien en die bleek perfect. 't Is winter, dus tijd om banden met een flink profiel in de plaats te gebruiken. Donderdag shoppen...

Anticiperen

Neen, geen foto's deze keer.

Toen ik deze morgen opstond, was de wereld rondom het huis bedekt met een dun wit laagje. Gelukkig had ik van de voorbije mooie dagen gebruik gemaakt om lang uitgesteld snoeiwerk te doen: de heggen aan beide kanten van de tuin hebben enkele jaren ongestoord kunnen groeien, maar nu moeten ze dringend tot een aanvaardbare hoogte teruggebracht worden.

Vandaag kon dat dus niet meer... Het beetje sneeuw bleek het preludium van wat ons de komende week te wachten staat.

Morgen wordt het koud, volgens het KMI: maximum rond het vriespunt. Dat wil zeggen: zo'n 3 of 4 graden in eFAW. De fietshandschoenen en een muts liggen klaar. Misschien trek ik nog een extra laagje aan (tot nu was het fietsshirt en een loopjasje erover), maar de korte broek zou nog moeten volstaan.
Het grootste probleem bij lagere temperaturen ontstaat bij de voetzolen: het spd-systeem zorgt ervoor dat de kou van de trappers via de plaatjes tot in de schoenen kruipt. Ik twijfel nog over de aanschaf van verwarmde zolen. Het alternatief bij echt lage temperaturen is de regels overtreden en toch maar de auto nemen, maar als het niet enkel vriest, maar ook sneeuwt, is die 's morgens helemaal ondergesneeuwd... Daarbij is zo'n winterlandschap mooi om zien; vanuit de blikken doos heb je daar veel minder zicht op.

Morgen vriezen dus. De nacht erop wordt dan weer sneeuw verwacht: dinsdagmorgen zou er een laag van 10 cm of meer kunnen liggen. De normale route, langs een jaagpad, is dan niet meer berijdbaar: op jaagpaden wordt niet gestrooid of geveegd. De enige fietsoptie is dan een middelgrote weg (de Gaversesteenweg) nemen en met de auto's meerijden - eigenlijk: de auto's achter me houden -, want op fietspaden wordt doorgaans ook niet geveegd of gestrooid.

Anticiperen dus, met enige ongerustheid.

Mooi weer

Midwinter is voorbij; de dagen worden weer langer. Dat betekent dat ik weer in de schemering naar het werk rijd.
Daarnaast was het de voorbije week behoorlijk fietsweer: droog en goed qua temperatuur. Fototijd!

Scheldedijk, De Pinte, rond 17u

Fietsen in 2012 - deel 3

Tijdens de zomer kwam er nog een fiets bij: de Valenteyn Kobra. Waar de Birdy zo goed als nieuw en klaar om te rijden was, was de Kobra meer een renovatieproject. De fiets kwam uit een kelder, waar hij enkele jaren opgeslagen was.

Recht uit de kelder

160mm Miche cranks

nieuwe Schwalbe Durano voorband

Hoofdsteun in wording

Nieuw kettingwiel met bijhorende lager

 

Continental GP achterband (en probleem met rem) en nieuwe Sora derailleur

Op dit moment rijdt de fiets, maar daar is alles mee gezegd. Er is nog behoorlijk wat werk aan, waarvoor de Kobra helemaal gestript moet worden.
Op het programma: de "tram" (buis waarop trapas zit) doorzagen en door middel van een binnenbuis verstelbaar maken. Zitje kan dan ook weer lager komen (gunstiger voor het zwaartepunt), frame opschuren en herspuiten. Misschien, indien ik er een eenvoudige oplossing voor kan bedenken, wil ik het stuur ook verstelbaar maken.

Shutter Precision LS003

Wat is het: een koplamp ! En wel de koplamp die ik samen met de SV-8 naafdynamo van dezelfde fabrikant (Shutter Precision) in Taiwan bestelde.

In een post vorige maand kreeg je al beelden van de Birdy, waaraan die onderdelen toegevoegd werden. André was nieuwsgierig naar mijn ervaringen hiermee, dus hier volgen ze.

Eerst het eenvoudigste: de naafdynamo. De SV-8 is een dynamo die 3W/6V levert in een 20" wiel (2,4W in een 28"), dus geschikt voor bijvoorbeeld het voorwiel van een 20/26 ligfiets of een vouwfiets.

De conclusie is hier eenvoudig: ik merk niets van de aanwezigheid van de dynamo. Die doet gewoon wat hij verondersteld wordt te doen: stroom leveren. Geen extra weerstand, geen gerammel of ander nadeel. Het ding is keurig afgewerkt en héél compact. Wat de lagers doen, dat zal ik pas over x jaren weten.

De koplamp dan. Die kocht ik op goed geluk, want behalve op de site van de fabrikant vond ik er geen informatie over. € 45 voor een ledlamp die 35 lux levert is zowat een normale prijs. De vorm vond ik leuk (anders dan de anderen), de grootte leek me ook niet fout - niet te groot, dus geen hinder bij het vouwen van de Birdy - en het feit dat de lamp in 8 kleuren leverbaar is, was een mooi extraatje. Om het eenvoudig te houden, is de LS003 tot het minimum herleid: geen knoppen, altijd aan. Wel een standlicht voor 7 minuten, dus handig bij het binnenzetten of wachten aan de verkeerslichten.

Aan de bovenkant van de lamp zit een kapje, zodat het licht afgeschermd is. Waar de Philips SafeRide naar boven wat licht uitstraalt en daardoor je nachtzicht (lichtjes) vermindert, merk je van de LS003 bij schemer niet dat die werkt. Ook overdag niet: je moet je hand voor de lamp houden om dat te controleren.

De lampvoet is gemaakt uit kunsthars en dat is eigenlijk wat minder: de rvs-beugel bij Philips - en vooral bij BuM - is een pak stabieler. Ik moet het nog even uitzoeken, maar vermoedelijk past een BuM-beugel evengoed op de SP lamp.

Wat bedoel ik met stabieler: de lamp durft op klinkers of kasseien nogal trillen en dat zie je aan de lichtbundel. Wat het zal doen aan de levensduur van de beugel (hoe breukgevoelig die is), dat blijft afwachten.

Een ander belangrijk punt: de lichtbundel. De LS003 wijkt op het vlak van projecteren van het licht af van wat ik ken: waar de Philips, de BuM Cyo en mijn oude Oval Senso werken met een spiegelreflector, maakt SP gebruik van een lens voorop de lamp. In principe zou dit, voor zover ik weet, tot eenzelfde resultaat moeten kunnen leiden. In de praktijk blijkt de combinatie van lens en kapje te resulteren in een eerder smalle lichtbundel met een sterke hotspot. 

LS 003 lichtpatroon (beeld van site fabrikant)

De afbeelding plukte ik van de site van Shutter Precision. Omdat dit beeld exact overeenstemt met wat ik zie, heeft het weinig zin om er zelf nog eens een foto van te maken. Het is een goede "stadslamp", maar niet iets waarmee ik bij volslagen duister op jaagpaden wens te rijden.
Daarbij moet ik vermelden dat de lamp ongeveer de helft kost van wat een Cyo (60 lux versie) moet opbrengen.
Eigenlijk is dit logisch: wil je een bredere lichtbundel, dan zal je ofwel minder licht hebben per m² met dezelfde lichtbron ofwel moet je een led met meer vermogen monteren en dan kost het meer.

Nog een praktisch detail: op de lamp zitten ook voetjes om een kabeltje naar het achterlicht te trekken. Het wordt dus kiezen: de voeding voor het achterlicht vanaf de dynamo laten vertrekken of vanaf de koplamp. Bij een lamp met aan/uitschakelaar is dit eenvoudig: het achterlicht is de "slave"; de koplamp de "master". In dit geval staat het licht altijd aan, dus het stuurt geen signalen door naar het achterlicht. Een mogelijkheid is dat er een overspanningsbeveiliging in de lamp zit, die dan meteen het achterlicht ook voor doorbranden behoedt, maar dat weet ik niet.

Speurtocht - deel 2

Pieperdepiep. Gek wordt je ervan: ergens uit het vooronder stijgt gepiep op. Metaal op metaal, maar moeilijk te lokaliseren.

Gisteren haalde ik nog maar eens de crank met de kettingbladen uit eFAW. Qua tijd linkte ik het gepiep aan de nieuwe ketting, dus kon de breedte van de nieuwe 8-speed ketting (die in de plaats van een 9-speed kwam) wel een bepalende factor zijn.

Een crank met kettingbladen, da's een soort mecano. In dit geval - van binnen naar buiten - een 54T blad, rechtstreeks tegen een 65T blad, dan wat pasringen en aan de buitenkant het blad voor de ketting vanaf de motor. Ik maakte de bladbouten los en wisselde de 54T en 65T bladen van plaats. Hierdoor ontstond er meer ruimte tussen beide kettingen.

Het lijkt erop dat het gepiep nu weg is, maar er blijft veel weerstand bij het duwen op de trappers. Wellicht heeft dat iets met uitlijning te maken. Of met kettingbuizen die net te smal zijn voor de 8-speed ketting. of met een kettingspanner (en de wieltjes erin) die versleten is. Of met een kettingwiel dat niet goed meer is. Of met een combinatie van factoren...

Uiteindelijk rijdt de fiets nu alsof je continu bergop rijdt en dat is niet de bedoeling. 't Is flink vermoeiend en waarschijnlijk ook nogal sletig voor de fiets.

2013

Op fietsvlak was 2012 helemaal niet slecht wat mij betreft. Dat hebben jullie mooi kunnen volgen. De andere vlakken doen voor deze blog niets terzake...

Omkijken heeft weinig zin. Ik kijk liever vooruit, naar de plannen voor 2013. eFAW zal me, als alles loopt zoals het hoort, dit jaar nog verder vergezellen bij het woonwerkverkeer. Ondertussen verzamel ik ijverig centjes om het jaar daarop naar een opvolger uit te kijken. Er is dus geen haast bij en dat betekent dat er veel tijd is om te verkennen, te vergelijken en prioriteiten te stellen. Een aangename hulp bij het sparen is de fietsvergoeding (€ 0,20/km), die ik opzij kan zetten voor een vervanger.

Aan eFAW wil en hoef ik niet veel meer te veranderen. De Birdy is, op wat details na, klaar om nog heel wat jaartjes ongewijzigd mee te draaien. De Trek 7320 toerfiets staat al jaren op punt (ook weer: op wat details na). 2013 wordt dus het jaar om de Valenteyn Kobra onder handen te nemen.

Ik ben benieuwd wat dat zal worden. De Kobra is en blijft een lage racer. Dat wil zeggen dat het een mooi-weer-fiets is: zonder spatborden, met minimale verlichting, maar wel met de mogelijkheid om bagage mee te nemen. Essentieel is wel dat ik de fiets op mijn maat afgesteld krijg en dat betekent ingrijpende werken.
Lukt dat niet, dan staat eventueel een "conventionele" ligfiets op het verlanglijstje. Iets als een Nazca Paseo, maar dat is een ver backup plan, voor het geval dat.

2013 wordt dus een fietsjaar: nog minder auto, dus meer fietsen.

Die auto is in 2012 deel gaan uitmaken van een autodeelgroep en ook dat werkt prima. Geen discussie, een duidelijke agenda en even duidelijke afspraken. Dat het werkt, is in 2012 bewezen en er is dus geen enkele reden om het dit jaar anders te doen. Minder auto's voor meer mensen: mooi, toch ? Die mensen zijn ook allemaal fietsers, die de auto enkel zien als een aanvulling. Hierdoor doet de auto, zelfs bij gebruik door een groep van vijf gezinnen, nog altijd minder kilometers dan het gemiddelde voor Vlaanderen.

lek en speurtocht

Toen we dinsdag terugkeerden uit Assen, bleek duidelijk dat er een probleem was met de linkerband van eFAW.  Gisteren haalde ik het wiel eraf om de band na te zien. Een keer die van de velg gehaald was, was het duidelijk: een speldachtig stuk metaal stak recht door het loopvlak naar binnen. Dat had een keurig gaatje gemaakt in de binnenband.
De binnenband werd dus gewisseld, de boel weer gemonteerd (bij een PM betekent dat zorgvuldig de band centreren) en de klus was geklaard.

Dit is dit jaar zo ongeveer het derde lek. Keurig rondom, elke band één keer. Op pakweg 8000 km is dat niet slecht.

De speurtocht is wat complexer. Het viel me de laatste tijd op dat ik veel energie moest steken in het fietsen met eFAW. Gisteren keek ik de ketting na (ergens piept iets, maar ik vond de reden nog niet) en daarbij liet ik het achterwiel vrij draaien. Toen merkte ik dat er ergens in de aandrijving enorm veel weerstand zit. Zaak is nu om uit te zoeken wat het probleem veroorzaakt.
Ik haalde de ketting al van het voorblad en daardoor viel de weerstand meteen weg. Dat elimineert al de trapas en de aandrijving vanaf de motor. Blijven: de ketting en het achterwiel.

Voeten op de grond

Via de blog van Wim las ik dit.

Erg is dat, vooral voor diegenen die achterblijven. De velonaut had zijn voertuig pas van zaterdag. Misschien is het gebrek aan ervaring dat aan de basis ligt: een snelle afdaling en een venijnige bocht volgens iemand op Vélorizontal.

Sommigen zullen weer bevestigd zien "dat dit zeer gevaarlijke voertuigen zijn", er is op hetzelfde forum naar aanleiding hiervan al gepleit voor helmplicht, maar vermoedelijk zijn vooral onervarenheid en pure pech de basis van dit jammerlijke ongeval, net als de euforie van de snelheid (?).

We kunnen ons nooit helemaal beschermen, alle maatregelen ten spijt. Het belangrijkste is dat je je als fietser, op welke fiets dan ook, bewust bent van je kwetsbaarheid. We moeten er vooral de juiste lessen uit trekken en vooral niet pleiten voor nog meer wetten.

Rolkooien, helmen, kreukelzones, ... ze hebben allemaal hun nut, maar dan telkens binnen bepaalde grenzen. Als je te snel gaat of een tegenligger rijdt frontaal op je in, is de kans groot dat die dingen niets uithalen.

Hoe dikwijls denk je niet "daar ben ik goed vanaf gekomen". Wel: voor deze velonaut was dat jammer genoeg niet het geval. We zijn niet onkwetsbaar en af en toe worden we daar pijnlijk aan herinnerd.

Flevobike

Niet de fiets, maar het bedrijf.

Johan Vrielink was zo vriendelijk op op oudejaar naar Dronten te fietsen om ons de zaak te tonen en te vertellen over waar ze daar mee bezig zijn.

Praten met Johan, dat is deel worden van de geschiedenis van de ligfiets en andere fietsontwikkelingen, dat is ondergedompeld worden in een bad van technische kennis, innovatieve ideeën en steeds weer zoeken naar verbetering.
De rondleiding begon bij een ontwikkeling voor "derden": de GoCycle, met een compacte (voor-)naafmotor en de accu in het frame.

We kregen wielen te zien, transmissies, geëxtrudeerde aluminiumprofielen, onderdelen van de Orca en de Greenmachine, een Gazelle Friiik - waarvoor Flevobike het versnellingssysteem ontwikkelde - en veel machines voor de productie van onderdelen. Dat op zich is al heel boeiend, hoe van een blok massief aluminium de diverse delen van de aandrijflijn gevormd worden. Op het anodiseren na, wordt alles in huis uitgevoerd. Johan blijkt erg veel te zien in 3D printers voor toekomstige fabricage, vooral voor prototyping en ontwikkeling dan.

3D hobbyprinter

De mal voor de onderkant van de Orca was ook een indrukwekkend stuk aluminium. Het materiaal voor dat deel van de romp, Twintex, is bijzonder knap en blijk behoorlijk sterk: bij onze vraag naar de stevigheid hiervan gaf Johan een stevige trap tegen de achterste wielkast van een Orca. Die gaf geen krimp; we hoorden enkel een doffe "bonk" en dat was het. Doe dat maar eens met een Quest ! (goed, dat is dan weer een ander soort VM).

Als velomobielrijders (eFAW voor mij, de Quest voor Noekie en de ervaringen met de WAW en Mango van Noekie en CyclEd) hadden we natuurlijk veel belangstelling voor het concept achter de Orca. De Twintex onderkant hadden we al gezien in de voorraadruimte; het basisproduct, de mal en fabricage van die bodemplaat kwamen later ook aan bod.

mal voor de bodemplaat van de Orca

Handig, zo'n stevige en toch flexibele bodem !

De bovenkant van de stroomlijn blijkt ook uit drie delen te bestaan, zijnde de neus, het deksel (dat integraal openklapt) en de staart. Die horen bij de weinige delen waarvoor de productie uitbesteed wordt: ze komen namelijk uit dezelfde fabriek waar Velomobiel.nl zijn koetswerkdelen produceert en bestaan uit hetzelfde materiaal. Omdat het in dit geval om drie vrij kleine stukken gaat, lijkt vervangen ook geen groot noch kostelijk probleem.

Wat aan de Orca (en zijn voorganger, de Versatile) ook snel opvalt, is de afwerkingskwaliteit en het oog voor het praktische gebruik: de binnenkant is netjes afgewerkt; de aandrijving is van voor tot achter compleet afgeschermd; knipperlichten zijn standaard en de bediening ervan zit op de stuurknuppels.
De besturing is analoog aan die van de WAW: stuurknuppels links en rechts. Ze zitten wel hoger, waardoor je op de vloer links en rechts van het zitje materiaal kwijt kunt.

Johan is overtuigd dat 3 x 20" meer voor- dan nadelen biedt, dus is dat de configuratie voor de Orca. Slechts één reserveband nodig. Sterker nog: hijzelf voert simpelweg een reservewiel mee !
Wat nog ontbreekt, is een remlicht, maar daar wordt ook aan gewerkt.

In de technische hoek van het gebouw liggen de aluminiumdelen waar de aandrijving in terechtkomt en een reeks daarvan is voorzien van een elektrische ondersteuning. Die is ongelooflijk compact en zit tegen de Rohloffnaaf aan, net als de koppelsensor die het vermogen regelt. Geen extra ketting, enkel een tandwieltje dat het vermogen overzet. Omdat de motor voor de tussenas zit met de Rohloff, kan die ook gebruik maken van de 14 versnellingen. Eenvoudig en elegant, zoals het hele concept dat Orca heet.
Van daar loopt de ketting in een volledig gesloten (geanodiseerde) aluminium behuizing tot aan het achterwiel. Al die delen zijn met een schitterende precisie vervaardigd. Zo weet je meteen waarom een Orca niet de goedkoopste velomobiel is, maar op termijn moet die aanpak lonen.

De Quattro van Miles Kingsbury blijkt ook voor Flevobike een bron van inspiratie: Miles heeft met zijn originele invalshoek duidelijk aangetoond dat we op het vlak van velomobielarchitectuur nog zeker niet aan het einde zijn. 16" wielen, vier wielen, voorwielaandrijving, ... elk van die praktisch uitgewerkte concepten bleek het in de praktijk heel goed te doen. Het uitrijden van ROAM is daarvoor wel afdoend bewijs, vind ik. 

Kortom: dit was een erg boeiend bezoek aan een bedrijf dat steeds innovatief uit de hoek komt.

Eindejaar vieren in het "hoge noorden"

Laat ik maar met de titel beginnen: dat "noorden" is relatief. Vanuit het Gentse, vanuit Vlaanderen, is Nederland al het noorden.

Mijn uitvalsbasis (en die van Noekie en CyclEd) voor de Oliebollentocht was Assen, waar we konden logeren bij Eds sympathieke ouders.

Vrijdag, na een lange rit, kwamen we in Assen aan, om zaterdag bij duister alweer aan te zetten: Ed werd verwacht op de briefing voor de begeleiding van de OBT, waarover ik al een berichtje schreef, net als vele anderen, zoals hier en hier. Een volledig overzicht vind je op ligfiets.net

Zondag rolden we de Quest, Nazca Fuego en eFAW weer uit hun stalling om de streek te verkennen. Eerst ging de rit zuidwaarts en al snel verlieten we de bebouwing. De voorbije natte weken hadden overal hun sporen nagelaten.

Al even snel werd duidelijk dat wind en neerslag ons de hele rit zouden vergezellen. Daar had ik om gevraagd: tot toen heb ik - eerlijk waar - nog bijna nooit het genoegen kunnen proeven van rijden door striemende regen, hagel en meer van dat soort weer. Dat had ik de avond ervoor aangekondigd en de weergoden hadden duidelijk meegeluisterd. Al na enkele kilometers gingen de hemelsluizen open. De intensiteit van de regen nam gestaag toe.
Via fietsknooppunten gingen we naar het eerste doel: de hunebedden van Balloo, maar tegen de tijd dat we daar kwamen, was de regen in hagel veranderd. Arme Ed: wij zaten knus onder ons velomobieldakje, de hagel trommelend op het aluminium van eFAW, terwijl hij de ijskogels onbeschermd moest trotseren. Maar - het pleit voor hem - hij gaf geen krimp.

Van daar af zwenkten we noordoostwaarts naar het Ballooërveld, een mooi stukje natuurgebied (voornamelijk heide) ten oosten van Assen. Ondanks de striemende regen en de stijve bries kon ik toch genieten van een schitterend landschap. Het fietspad was hier maar een schelpenpad, net breed genoeg voor eFAW en de Quest van Noekie, maar het ging toch vlot.

Toen gingen we verder noordwaarts door het nationale park langs de Drentsche Aa naar Zuidlaren, waar we even opwarmden met een heerlijke warme chocolademelk (en toen scheen de zon), om daarna geconfronteerd te worden met een voor velomobielen onneembare hindernis op de geplande route.

Improvisatie is ook een kunst, net als kaartlezen (op papier en gps - openfietsmap) en de hindernis werd vlot omzeild. Dat laatste mag je niet letterlijk nemen, want bij dit stuk moesten we tegen de strakke westenwind opboksen. Als die gepaard gaat met regen en hagel valt dat wat minder mee, zeker weer op de Fuego. Stilaan draaide de neus weer door het westen naar het zuiden en via een toch wat minder boeiend deel - na een rit door een nationaal park kon het moeilijk anders - keerden we terug naar de uitvalsbasis. Dat ging met eFAW steeds moeizamer (ik weet het aan tegenwind en vermoeidheid), maar de dag erop werd duidelijk dat de linkerband druk verloor. Dat zal dus ook wel een rol gespeeld hebben: met 1 bar rijdt het niet zo vlot, maar ook  niet zo erg dat je dit onderweg merkt...

Alles bij elkaar was het weer een schitterende rit, met voldoende uitdagingen, waarbij ik een landschap ontdekte dat in Vlaanderen ver te zoeken is. Nederland heeft als fietsland nog wat meer aantrekkingskracht gekregen.

Beste wensen

Tja, één keer per jaar moet het kunnen. Niet fietsgerelateerd, maar ook weer wel.

foto: Ilke Goddemaer

Voor 2013 betekent dat : veel fietsplezier.

Keep the rubber down !