Uitpakken en wegwezen

Een pakje op het terras...

Op  internationale treinen - in mijn geval binnenkort Thalys en TGV - moet een vouwfiets in een hoes zitten, dus werd een hoes gemaakt.

Bovenaan is het midden open gelaten, zodat je de fiets aan het frame kunt optillen.

Zo zet je de Birdy op de hoes om die er vervolgens omheen te trekken. Aan beide einden zit een touwtje in een tunnel, zodat je die einden wat kunt inkorten over de fiets en daarnaast werd, over zowat 1/3 vooraan en achteraan, een strip klittenband bevestigd.

Als het pakje opgevouwen is, zal het ongeveer 20x20x8 cm groot zijn.

De hoes is gemaakt van een rest gewaxt katoen; het label is recyclage en het touw ook. Ik hou ervan als materiaal een nieuw leven kan krijgen.

Eindeloos (2)

Deze week bracht ik anderhalf uur door bij Fietser om de sporing van eFAW op punt te stellen nadat aan de linkerkant zowat alles vernieuwd of gereviseerd was.

Op dat moment merkte ik dat ik binnenin de koets, naast de rechterwielkast, door een reeks gaatjes de vloer kon zien. Die gaatjes dienen om popnagels door te trekken...
Die rechterkant is al eens geplooid en weer opengetrokken geweest en vorige week knalde ik met het rechterwiel door een goot. Ik vermoed dat dit teveel was voor de al zwaar belaste popnagels, die nu het aluminiumgehalte van de Belgische wegen vergroot hebben.

eFAW moest dus op zijn kant en er dienden nieuwe popnagels in te komen. Die zijn van wezenlijk belang voor de stevigheid van de structuur.

Tijdens de werken

Meteen was eFAW weer wat stiller.

Bij de testrit na het afstellen leek alles normaal, maar de eerste woonwerkrit bracht nog een probleem aan het licht: het linkerwiel begon te slingeren zodra de grens van 20 km/u overschreden was. Mijn eerste idee was: "misschien is de band niet goed gecentreerd". Dat is een gekend probleem met de Perfect Moirees en met wat geduld makkelijk op te lossen: lucht eruit laten, de band op zijn plaats "kneden" en weer oppompen. Het zou ook aan het nieuwe wiel kunnen liggen, maar dat leek me sterk (maar niet onmogelijk).

Na het werk heb ik de band gecentreerd, maar dat bleek niets op te lossen. Zodra ik op het jaagpad was, wisselde ik beide voorwielen onder een stralend zonnetje. Zo kon ik weten of het wiel zelf de oorzaak van het slingeren was. Na amper 100m was het duidelijk: dat was niet het geval. De wielen gingen er weer af en na een korte controle bleken de bouten waarmee de L-balk op de veerpoot bevestigd was losgetrild te zijn. Niet moeilijk dat het wiel niet onder controle te houden was ! De bouten borgen met Loctite was de oplossing.

Groen !

De kou bleef dit jaar lang hangen. Eind maart ploeterden we nog door de sneeuw, maar nu, een maand later, gaan de temperaturen eindelijk omhoog. Dat is duidelijk te merken: het uitzicht verandert van dag tot dag, nu de natuur ontwaakt.

Dat betekent weer genieten op de woonwerkroute. Donderdag ging het zeiltje aan de zijkanten naar beneden: te warm!

Het zit in de details

Brecht en Ben (van Fietser.be) zijn trots. De WAW is weer een stukje netter geworden. En efficiënter. En ergonomischer.

Toen ik enkele maanden geleden de woonwerkrit met Foxy (een eWAW) deed, zat de remkabel rechts wel op een heel storende plaats. Ik ben niet groot (1,70 m) en niet breed, maar ik schuurde mijn kuit open aan de kabel die langs de wielkast liep. Dat is een gegrond argument om geen WAW te willen: het gaat om aandacht voor afwerking en dit was een eeuwigdurende bron van ergernis.
Welnu: WAW 165 wordt op dit moment opgebouwd voor de toonzaal. En daarin is die kabelloop anders en netter !

rechterwielkast Foxy

Rechterwielkast WAW 165

Ook op technisch vlak is er evolutie. Foxy is nog niet oud, maar de aandrijflijn is ondertussen weer bijgewerkt.
Dit is de kettingloop bij de voorlaatste generatie WAW (Foxy, dus). Kijk eens naar het aantal kettingwielen ! Het zijn er 5 in totaal.

En in WAW 165 ziet het er als volgt uit.

Hier zijn er slechts twee (en wat meer kettingbuis).
Ketttingwielen zijn slijtagedelen en de bron van geluiden. Verminder het aantal wielen en je krijgt meteen minder onderhoud en lawaai. Dat is efficiëntie !

Achterste kettingwielen Foxy

Voorste kettingwiel WAW 165

Ook de algemene indruk van de afwerking is dat die er sterk op vooruitgegaan is.

Binnenafwerking WAW 165 (in opbouw)

Op de beelden van WAW 165 is ook goed te zien dat de rompdelen gemaakt zijn van een aramidevezel. Taai dus. De donkere delen die je daaronder ziet, vormen de carbon kooistructuur die voor de veiligheid en rompsterkte zorgt.

Reizen, fietstransport en bagage

Binnenkort trek ik er voor een weekje op uit. Het doel is het zuiden van Bretagne, waar een treffen voor oude zeilboten doorgaat.
800 km is een beetje ver om al fietsend af te leggen, vooral omdat ik één week weg ben en dus heen en terug moet en de auto vind ik verschrikkelijk saai voor die verplaatsing, dus viel de keuze op de trein. Vanuit Gent naar Vannes, dat betekent om het praktisch te houden een combinatie van Thalys en TGV. Vanaf Vannes moet ik dan nog ongeveer 30 km rijden naar de camping waar ik de week zal doorbrengen.

Als volbloed fietser kan het niet anders: er moet een fiets mee ! Daarvoor is de Birdy "iets" handiger dan de Alleweder (die trouwens niet eens mee mag op die treinen) en zelfs geschikter dan de toerbukker. De Birdy kan namelijk, vouwfiets zijnde, gratis mee op elke trein, mits hij in een hoes zit. Dat stukje huisvlijt wordt met plezier gemaakt door moederlief.

Een week kamperen betekent ook dat er kampeerspullen mee moeten, onder andere een tent (duh), slaapmat, slaapzak, grondzeil, kleren, kookspullen, ... en om het nog wat complexer te maken, kunnen die niet op de Birdy als die in de trein staat, maar moeten ze wel mee kunnen als ik fiets (van thuis naar het station, in Parijs van de Gare du Nord naar de Gare de Montparnasse en van Vannes tot aan de camping). Fietstassen zijn dus niet zo aangewezen, want dan heb je je handen vol in het station: een fiets in een zak, een set fietstassen, een tent, ... Dus komt er een fietskar achter de vouwfiets en voor de gelegenheid leende ik een KidCar Combi, die in mijn herinneringen veel aangenamer rijdt dan mijn goedkope Croozer Cargo.

Daarmee is het bagageprobleem opgelost, want zowel de (opgevouwen en verpakte) fiets als de (van dissel en wielen ontdane) fietskar mogen mee op de trein.
Om een kar te trekken, moet je een trekhaak op de fiets zetten. Ook dat is evident. Vervelender is dan weer dat je bij een Birdy met een of-of situatie te maken krijgt: ofwel de zijstandaard, ofwel de trekhaak! De fiets even parkeren met de kar erachter wordt dus onmogelijk (behalve met een fietssteun).

Binnenkort start het puzzelen: meten en passen wat allemaal mee kan.
De eerste fase is achter de rug: de trekhaak is gemonteerd en een testrit van een vijftal kilometers is al gemaakt met de combinatie. Daarbij bleek mijn herinnering correct: je merkt van de Kid Car veel minder dan van de Croozer Cargo. De kar bolt beter, dus mijn kruissnelheid ligt hoger, en het geheel rijdt comfortabeler. In de dissel van de Croozer zit een veer om voor de flexibiliteit te zorgen, terwijl de Kid Car gebruik maakt van een bolkoppeling. Die veer maakt het lastiger naarmate de kar meer beladen is: je voelt die veer werken, waardoor je voortdurend afgeremd wordt. De KidCar rijdt simpelweg veel strakker. Je hebt wat je betaalt, geldt nog maar eens.

Onherstelbaar ? Bestaat niet !

Een vouwpedaal die er na enig geknars de brui aan geeft. Internetbronnen die beweren "niet gemaakt voor onderhoud of herstellingen". Nou, da's een uitdaging.

Op de Birdy zitten vouwpedalen: HTI-F2 staat erop als type. Een korte as, typisch voor een vouwpedaal, en zo te zien geen mogelijkheid om open te maken.

Met een fijne schroevendraaier en wat geduld lukt het wel om de plastic bus die de as afsluit eruit te pietsen.
Jawel: daaronder zitten moeren, dus moet het los te maken zijn.

De trapper heb ik helemaal gedemonteerd, ontvet en gecontroleerd. Er was geen duidelijke oorzaak, maar met wat vet en zorgvuldig monteren moest het wel goed komen. Wat ondertussen wel duidelijk werd, is dat die trappers eerder onder "rommel" geklasseerd mogen worden. De lagers zijn helemaal niet afgedicht en zitten heel dicht op elkaar, zoals je kunt opmaken uit de foto hierboven. Aangezien een trapper behoorlijk belast wordt en beide lagers op pakweg 1 cm van elkaar zitten aan de binnenkant van de pedaal, komt daar de hele hefboomwerking van de rest van de pedaal op.

Wat doe ik daar nu mee ? Er zijn wat opties:

• oplappen en er verder mee rijden tot ze er helemaal de brui aan geven
• vervangen door vaste trappers
• vervangen door nieuwe vouwpedalen
• vervangen door afneembare pedalen

Optie 1 boezemt me weinig vertrouwen in, nu ik gezien heb hoe die dingen in elkaar zitten. Op een dag, en die ligt wellicht niet zo ver in de toekomst, moet het goed fout lopen. Het voordeel is dat oplappen enkel wat tijd kost, maar het blijft oplappen. Voorlopig is dit wel wat ik ermee deed, want anders was de Birdy onbruikbaar.

Optie 2 zorgt voor een beperking, want bij het opvouwen zit de linkertrapper geregeld in de weg van het stuur, zeker sinds ik er bar ends op monteerde. Enkel de linkerpedaal opvouwbaar maken, zou een oplossing kunnen zijn, maar pedalen koop je altijd per paar ! Daarnaast moet het bij vervanging meteen goed zijn. De kostprijs hier bestaat uit de tijd om ze te halen en de aanschafprijs (zo ergens tussen € 15 en kies-zelf-maar-hoeveel-je-eraan-wil-geven). Het voordeel is dat een set degelijke trappers even lang mee moet gaan als de fiets zelf.

Optie 3 - nieuwe vouwpedalen - heeft zowel voor- als nadelen. Het voordeel is dat die dingen relatief goedkoop zijn (ongeveer € 25) en dat ik met nieuwe vouwpedalen toch weer een poosje verder kan. Het nadeel is dat alle vouwpedalen met hetzelfde inherente gebrek zitten: beide lagers zitten heel dicht bij elkaar en gaan dus niet lang mee. Zeg nu zelf: 2.000 km met een stel pedalen is toch echt niet veel. Dit zijn geen hoogtechnologisch componenten met veel elektronica aan boord.

Optie 4 werd me door mijn fietshandelaar aangeboden: MKS MT-E Ezy afneembare pedalen.

Ze kosten zowat het dubbele van de vouwpedalen (€ 50), maar zijn eigenlijk ongeveer hetzelfde als vaste trappers, met toevoeging van een snelkoppeling waarmee je ze van de fiets kunt halen. De consequenties zijn ook duidelijk: enerzijds heb je de mechanische degelijkheid van gewone trappers (en dus de te verwachten heel lange levensduur) en anderzijds moet je ze ook weer ergens kwijt als je ze van de fiets haalt. Er wordt wel een zakje bijgeleverd.

Ik denk dat ik toch maar voor die laatste mogelijkheid ga.

Zwabberen en dweilen

eFAW zit in het nieuw: nieuw wiel links, nieuwe aluminium draagbalk aan de linkerveerpoot, nieuwe glijbus in diezelfde veerpoot, het voorste kogelkopje is vernieuwd en rechts is de voorste stang bijgesteld.
Al bij al zijn dat ingrijpende werken. Een korte testrit gisteravond deed vermoeden dat alles in orde was, maar bij het aanzetten vanmorgen was meteen duidelijk dat die indruk helemaal fout was.

De eerste 100m van de route gaat over sterk geaccidenteerd terrein: een stukgereden kasseiweg. Daarbij sloegen de voorwielen alle kanten uit en ergens vooraan klonk gerammel... Niet goed ! Met een zwabberende velomobiel valt amper te rijden, al helemaal geen grote afstanden.
Er zat niets anders op dan rechtsomkeer te maken (linksomkeer eigenlijk) en de auto te starten.

Vanavond wordt het zoeken naar wat fout gelopen is. Sporing ? Een stang die niet goed vastzit ? Geen idee eigenlijk. Zo op het zicht valt er niets abnormaals te merken.

Eindeloos

Meer fietsen in huis, meer werk...

Zoals al gezegd, toonde eFAW de voorbije week zijn leeftijd. Dat betekent dat er drastische werken nodig zijn.
Vandaag, zondag, is de linkervoortrein onder handen genomen:

• nieuwe glijbus in de veerpoot
• nieuwe L-balk aan diezelfde veerpoot
• nieuwe kogelkop vooraan
• nieuw wiel

Nippel door velg getrokken

Nog uitgesloten en gescheurde spaakgaten

Nieuwe L-balk links en nieuwe kogelkop (de voorste)

En - vooruit maar - ook een nieuw wiel

Gisteren blokkeerde de rechterpedaal van de Birdy plots: lager gesneuveld... Onherstelbaar, want de boel is op elkaar geperst en dus niet gemaakt om te onderhouden of herstellen.
De komende dagen wordt dat rondkijken voor vervanging. Liefst zou ik weer vouwpedalen nemen, omdat die de fiets toch nog wat compacter maken, maar het nadeel daarvan is dat de as niet half zo lang is en de lagers dus meer te verduren krijgen.

Vandaag maakte ik met zoonlief een kort fietstochtje en onderweg voelde zijn voorwiel plots vaag aan: de voorvork is links onder de kroonplaat doorgebroken. Jammer: het is een mooie "vintage"-bike van 40 jaar geleden. Dat wordt dus zoeken naar een authentieke voorvork voor deze fiets.

De Trek toerfiets werkt gelukkig nog zonder problemen...

Variatie

Ik meldde het in het verleden al: de WAW is stilaan in twee richtingen geëvolueerd. De ene loot is de puur sportieve versie, zo licht mogelijk, beenhard, spartaans. Die hoeft niet meer dan goed 25 kg te wegen (bron: de WAW-configurator van Fietser).

De andere is de eWAW, dikwijls met vilten binnenbekleding en meer op comfort gericht. Dit is de forens-configuratie. Het probleem blijkt de combinatie van e-drive (extra vermogen) en vermoedelijk mindere technische beslagenheid met de derailleur te zijn. Daarom worden meer en meer eWAWs uitgerust met een Rohloffnaaf. Het nadeel is evident: de Rohloff is prijzig !

Brecht, van Fietser.be, heeft nu zijn persoonlijke WAW uitgerust met een Shimano Alfine 11, bij wijze van experiment. Een iets beperkter bereik, maar ook een veel lagere prijs. Ik ben benieuwd wat dit op termijn zal geven.

Ergonomie en (on)aerodynamica

"Het gemak siert de mens". En een Alleweder is een velomobiel die snel van voorkomen kan veranderen. Het zeiltje mag dan qua luchtweerstand geen topper zijn, het geeft wel het gemak van bij warm weer snel over een grote opening te kunnen beschikken: zeiltje losmaken en opvouwen en meteen kan veel warmte wegwaaien. Dat maakt de Alleweder tot een ideale velomobiel bij zomerse hitte.

Diezelfde veelzijdigheid is een uitdaging voor wie graag gegevens volgt onderweg: fietscomputer, gps, ... Waar moet je die kwijt zodat je de schermen kunt zien ?
Tot voor kort zat de computer op een Minoura Space Grip, gemonteerd binnenin op de wielkast. Daar was die mooi weggestopt, weg van nieuwsgierige blikken en beschermd tegen guur weer. Het nadeel was dat het ding onzichtbaar was met het zeil dicht.
Enkele weken geleden verplaatste ik de Sigma BC1609 naar de houder waar in de duistere periode een extra lampje op zit, bij de rechterspiegel. Handiger, maar half verstopt achter de spiegel en de knoppen waren moeilijk bereikbaar.

Nu zit er een extra steuntje op de steun voor het Flevobike velomobieldakje. Op die manier zit de fietscomputer mooi in het zichtveld. 

De aandacht kan bij de weg blijven; enkel de focus moet even veranderen. Ergonomisch prima als oplossing. Het nadeel is dan weer dat het ding in de rijwind zit en dus wellicht remmend werkt.
Met de rugwind van de voorbije dagen zou het dan weer een voordeel zijn: enkele extra vierkante centimeters oppervlakte om de wind op te vangen !

Multifunctioneel

Iemand wees me op een zoveelste nieuwe ontwikkeling: een combinatie van een achterlicht, kabelslot en alarm voor op de fiets. Het systeem is nog niet gecommercialiseerd, maar oogt wel aantrekkelijk.

Foto: BikeWatch

Meer informatie vind je hier.

Routes en gemiddelden

Mijn woonwerkroute bedraagt over het geheel 23 km enkel, waarvan ongeveer 13 km langs een jaagpad, nog een kilometer langs een rechte weg en de rest loopt door de stadsrand.

Het jaagpad mag gerust beschouwd worden als een fietssnelweg: geen auto's, meestal (heel) weinig fietsverkeer en een sporadische wandelaar. Verder heb je daar amper zijwegen en ligt het asfalt en voor het grootste deel héél goed bij. Ideale VM-omstandigheden dus.
De stadsrand is een andere zaak: soms fietspaden, soms geen. Sommige fietspaden zijn behoorlijk en andere zijn niet te doen met de velomobiel om diverse redenen: te slechte staat, te smal, teveel op- en afritten, ... Dan rij ik gewoon op de rijbaan, aangezien dat wettelijk ook mag. In Vlaanderen wordt namelijk een onderscheid gemaakt tussen fietsen (twee wielen) en rijwielen (met meer dan twee wielen). Breedte speelt hierin geen rol.

Die andere rijomstandigheden hebben een sterke invloed op de kruissnelheid en dus ook op de gemiddelde snelheid. Onlangs testte ik dat even uit op de weg terug naar huis. Bij het aanzetten werd het gemiddelde op 0 gezet. De terugweg betekent eerst ongeveer 14 km langs eerst een rechte weg zonder hindernissen, gevolgd door 12 km jaagpad.

Op dat eind lag de gemiddelde snelheid op ruim 35 km/u (met een stevige zijwind en dus het befaamde "zeileffect"). 

Toen ik thuis aankwam, was dat gemiddelde tot onder 30 km/u gezakt.

Die gemiddelden op zich vind ik volstrekt onbelangrijk. Wat telt, is hoe lang ik erover doe vanaf het vertrekpunt tot aan mijn doel (het bedrijf waar ik werk). Waarom ik het dan meld? Omdat het duidelijk illustreert dat de route er heel veel toe doet. Er is geen enkele mogelijkheid om die 8 km vanaf thuis tot aan het jaagpad in een kortere tijd af te leggen. Misschien wel met een hogere kruissnelheid, maar dan wordt de af te leggen afstand zo groot dat er niets mee gewonnen wordt. Dat is dan misschien wel interessant om hogere gemiddelden te meten, maar indien ik er daardoor een kwartier langer over doe, is dat niet relevant.

Actie !

Eén van de gevaarlijkste punten in Gent, al jarenlang, is de Dampoort: een onoverzichtelijk kluwen van wegen, waar voetgangers, fietsers, bussen en auto's zich een weg door moeten banen. Op dat kluwen vind je nog een station en een halte voor heel wat buslijnen.

Wie als voetganger langs de "drie gaten" wil oversteken, krijgt hier welgeteld 12 seconden voor. De reden: mochten voetgangers meer tijd krijgen, dan komt de autodoorstroming in het gedrang. Het is duidelijk waar de prioriteiten liggen voor de wegbeheerder.
Het stadsbestuur staat achter het STOP-principe (stappen, trappen, openbaar vervoer, privevervoer; in die volgorde), maar het gewest, dat dit kruispunt beheert, heeft er een ander idee over. Dit is al decennialang een punt van discussie en al even lang de oorzaak van talloze aanrijdingen en ongevallen.

Vorige week werd nog maar eens een fietser op het fietspad aangereden. 

Foto: Fietsbult

Daarover berichtte de Fietsersbond op de blog. Eerst werd het ongeval bekendgemaakt en later volgde de aankondiging van een actie.

Gevaarlijke slijtage

De stuurprecisie van eFAW ging pijlsnel achteruit en de stabiliteit boven 40 km/u was gewoon weg. Bij nazicht bleek dat in de L-balk aan het linkerwiel, waar de diverse stangen op bevestigd worden, het voorste gat (voor de spoorstang) helemaal uitgesleten was. Er was geen mm materiaal meer over. 

Als die stang los zou komen, zou het wiel dwars komen te staan.
Levensgevaarlijk dus.

Uit een eind T-profiel wordt een nieuw stuk gemaakt om het oude te vervangen. 
Dat was het moment om die veerpoot grondig na te zien. 

Een glijbus bovenin (het witte stuk ongeveer centraal op de foto) is ook helemaal versleten. Een nieuwe is besteld. Voorlopig  is alles weer gemonteerd en hopelijk zijn de nieuwe stukken binnen de week geleverd.

Bij de demontage merkte ik ook dat, nu de spaken in het linkerwiel versterkt zijn met spaakringen, het zwakke punt niet meer de spaak is: een nippel is door de velg naar buiten gekomen. Ook die velg is  dus aan vervanging toe. Dat vraagt om nadere inspectie: misschien steek ik beter meteen een nieuw wiel.

eFAW begint zijn leeftijd te tonen.

Hoe is het mogelijk

Toen ik vanmorgen bij Fietser langsging om wat stukken voor eFAW (veerpootonderdelen) te bestellen, stond daar een "licht" beschadigde eWAW.

Blijkbaar was de VM onder handen genomen door een drietal dat iets te diep in het glas gekeken had. Gelukkig voor de eigenaar zijn de daders gekend en gevonden. 

Hier heeft de WAW een voordeel: de neus wordt eraf geschroefd, er wordt tijdelijk een reserveneus op gezet en er kan weer gereden worden.

Dreigend mooi

Het wisselvallige aprilweer kan voor schitterende uitzichten zorgen.

Het prachtige zicht was voor mij en later bleek dat een collega de bui over zich gekregen had.

Werfverkeer

Eén van de variaties van de werkroute leidt me momenteel langs een zeer uitgebreide werf: men is bezig om de R4 - de grote ring rond Gent - rond te maken. Tegelijk wordt een nieuw stadsontwikkelingsgebied uitgebouwd, met o.a. een nieuw stadion voor de Gentse voetbaltrots: AA Gent (AKA de Gantoise).

Het werfverkeer na 17u ben ik dus, die door die werf rij. Niet illegaal, want de route is volledig - of toch ongeveer - bewegwijzerd. Dat neemt niet weg dat ik me in eFAW af en toe heel kleintjes voel.

De brug waar ik hier op sta, wordt binnenkort gesloopt en vervangen door een nieuw kunstwerk, dat al klaar ligt op de oever. Ik ben benieuwd hoe de nieuwe weg zal aanvoelen.

spannende rit

In het weekend had ik het kransje van 17 tanden verwisseld voor eentje van 19. Het was voordien al duidelijk geworden dat een kransje van een cassette wel past op de NuVincinaaf, maar dat de ketting daarmee voortdurend afliep. Het goede nieuws was dat een Sturmey Archer tandwiel ook op de naaf past, dus koos ik deze keer voor zo eentje. Voor testen was er geen tijd geweest, behalve een korte boodschappenrit maandag.

Dinsdag, met de eerste woonwerkrit, kwam de eerste heuse test. Het werd duidelijk dat het beoogde doel, een voldoende kort kleinste verzet, gehaald was. Aanzetten en een brug oprijden was daardoor een pak minder zwaar geworden.

Maar meteen bleek dat eFAW achteraan een nieuw probleem opleverde: de achterkant kwispelde bij de minste oneffenheid gezwind heen en weer. Het was echt opletten geblazen en op klinkerwegen had ik zowat drie keer de breedte van de fiets nodig en moest voortdurend gecorrigeerd worden.
Daarnaast liep de Big Ben aan bij een iets steviger linkerbocht.

's Avonds, zodra ik weer veilig thuis geraakt was, keek ik de bevestigingen achteraan na. Al snel werd duidelijk dat ik de bouten van de achteras enkel handvast gedraaid had. Bizar dat dit ook voor de demping zo'n gevolgen heeft !
Vanavond ga ik nog even de druk op de achterband na: die zou met de hogere temperaturen ook wel eens te hoog kunnen zijn (stond zowat op het maximum enkele weken geleden) en ook dat heeft effect op die demping.

Klein onderhoud

Hoe meer fietsen, hoe meer werk...

Gisteren haalde ik wat spulletjes om te vervangen:

• 19T kransje voor eFAW (2de poging) (€ 6,5)
• nieuw elastomeerblok voor de Birdy (achtervering) (€ 7)
• halogeenlampje voor de toerbukker (€ 2,5)

Om met het eenvoudigste te beginnen: dat elastomeerblok zit gewoon op een huls geschoven tegen de achterbrug en zorgt voor vering en demping.
De laatste tijd merkte ik dat de vering nogal slap werd - dat de fiets neigde tot deinen aan een bepaalde trapfrequentie - en dat er speling ontstond bij de borgklem van de achterbrug. Geen acuut probleem, maar iets dat nagezien moest worden. Dat alles is eenvoudig opgelost met een nieuw elastomeerblok.
Het was zelfs zichtbaar dat het aan vervanging toe was. De fiets dateert van 2006, dus dit is gewoon veroudering van het materiaal.

Vorige week, bij het vertrekken 's avonds, gaf het lampje in de koplamp van de Trek bukker er de brui aan. Dat is snel vervangen, maar je moet een lampje liggen hebben, natuurlijk. Ook dat is vanmorgen onder een stralend zonnetje gebeurd.

Iets complexer is het vervangen van een kransje. Daarvoor moet het wiel eruit en bij een versnellingsnaaf moeten toch nog wat stukken vervangen worden. Niet moeilijk, maar het vraag wat meer tijd. Dat was meteen het moment om het achterwiel nog eens netjes te maken en te kijken hoe de NuVinci zijn eerste winter doorgemaakt heeft.

De coating blijkt heel pekel-resistent. Tijdens de controle bleek dat één spaak loszit: blijkbaar heb ik op die spaak de draad niet goed gerold. Binnenkort zal ik die vervangen.
 
Hierbij wil ik nog even herhalen waarom ik 17T wil vervangen door 19T. De NuVinci heeft een bereik van 360 %. Dat is behoorlijk en in de praktijk ruim voldoende, maar in combinatie met het kleine 20" achterwiel blijkt het kleinste verzet te groot om goed te kunnen klimmen (bruggen op rijden) en het grootste heb ik nog niet nodig gehad. Dus moet het verzet in zijn geheel wat korter en dat bereik je het makkelijkst door het kransje op het achterwiel te vervangen. 

Fietsen deed ik vandaag niet: er stond teveel op het programma. Dat haal ik wel in met het woonwerkverkeer.

Navigatie

Ik meldde al enkele keren dat mijn oude, trouwe Zümo 500 het goed doet. Betrouwbaar, compatibel met heel wat kaarten (waaronder die van OpenFietsMap), makkelijk te bedienen, ... Het grootste nadeel is de autonomie: die bedraagt om en bij de vier uren. Je ziet zo dat dit op een dagtocht niet goed komt.

Omdat de Zümo ontwikkeld werd voor gebruik op de motor, verwacht die 12V voeding. Ombouwen, mits wat geknutsel, naar 5V via USB blijkt mogelijk, maar is niet eenvoudig. Het blijft dan ook een omvangrijk ding. In eFAW is dat niet direct een probleem, maar op de bukkers en de Valenteyn is het een andere zaak. Ook al omdat de Zümo behoorlijk wat gewicht in de schaal werpt. Al dat gewicht op het stuur, dat merk je.

De experimenten met OSMAnd+ en fietskaarten op het mobieltje draaiden op een fiasco uit. Vermoedelijk ligt het niet aan OSMAnd, maar aan de Sony Ericsson X10i met zijn oudere Android 2.3. De app crashte om de haverklap en er verschenen meldingen dat het werkgeheugen te klein is om de kaarten te laden. Als dan ook nog blijkt dat het scherm zo goed als onleesbaar is in de zon, dan weet je het wel: niet echt geschikt. Ook op het vlak van autonomie is dit niet veel beter dan de Zümo.

Dus besloot ik om, 7 jaar na de vorige, nog een gps-toestel aan te schaffen, specifiek voor toerfietsen: voorbereiden van ritten, ritten uittekenen op de pc en routes volgen. Omdat een beetje een gelijkaardige werking toch maar leuk is, koos ik voor een Garmin Oregon 450. De autonomie daarvan bedraagt ongeveer 16u (afhankelijk van de instellingen) en dat is heel wat meer dan wat de Zümo aankan. Het ding werkt op 2 AA'tjes, dus met twee extra batterijtjes kan ik het meerdere dagen uitzingen.
Bij het toestelletje kocht ik een eenvoudige stuurhouder. Goedkoop en functioneel, met één beperking: je kunt die niet zomaar van de ene fiets op de andere overzetten.Dat betekent dat je een houder per fiets nodig hebt.
RAM mount lijkt hier wel mooie oplossingen voor te bieden, die flexibeler zijn, maar tegelijk duurder dan twee van die eenvoudige houders.

Oregon op de Trek toerbukker

Oregon op de Birdy

Een ander experiment is het koppelen van de Zümo aan een externe accu, zodat alle functies van het toestel kunnen benut worden. Op de interne accu werkt bijvoorbeeld de spraaksturing niet, noch de ingebouwde mp3-speler, noch de bluetooth-connectie. De Zümo is bedoeld voor eFAW en occasioneel gebruik in de auto, als die nog eens van zijn plaats komt.
Mits het fabriceren van een verloopsnoertje is dit ondertussen gelukt (met een geleende LiIon accu).. Een eerste woonwerkrit met de Zümo maakte duidelijk dat deze oplossing perfect werkt.

Zümo 500 met externe accu

De interne accu van de Zümo levert 2600 mAh, de toegevoegde externe accu 6500 mAh. Hiermee zou de autonomie dus zowat 12u moeten bedragen.

De Zümo heeft, ondanks zijn leeftijd, nog altijd een groot en duidelijk scherm. De combinatie van touchscreen en enkele knoppen blijft ook handig.

In eFAW vond de gps een plekje rechts van het zitje, gemonteerd op een RAM-steun, waardoor de kijkhoek makkelijk ingesteld kan worden. De voornaamste beperking is dat de aluminiumhuid het signaal wat afschermt, waardoor het wat langer duurt om een fix te krijgen.

Klussen en fietsen

Wat doe je zoal op een frisse, zonnige lentedag ? Aan de fietsen werken, natuurlijk !

Vorig jaar installeerde ik op de Birdy een Basta Click 3 Booster: een combinatie van brakebooster en ringslot (of iets wat daarop lijkt). 

In de praktijk bleek het niets dan ellende:

• het slot rammelt in de behuizing
• het ding weegt als lood en op de Birdy betekent dit extra onafgeveerd gewicht
• de slotpal (een staaf die je door het wiel schuift) rammelt ook
• om het sluit dicht te doen, moet je de pal eerst naar beneden duwen om te ontgrendelen en dan naar voren kantelen, tussen de spaken door. Dat lukt niet zonder ondertussen het wiel te draaien en dat is helemaal niet praktisch.
• om het slot te ontgrendelen, moet ik telkens beide fietstassen verwijderen, want aan de linkerkant zit het slot achter de fietstas. Onmogelijk om de sleutel erin te stoppen zonder die eraf te halen. Aan de rechterkant moet de slotpal dan weer naar achter/onder gedraaid worden en daarvoor zit de rechtertas dan weer in de weg.
• Als overmaat van ramp kan elke grapjas het sluit vergrendelen zonder sleutel. Als je die op dat moment niet bij hebt, sta je mooi te blinken...
• Als ik de staat van het slot op de foto vergelijk met hoe het er nu, na één winter, uitziet, is het contrast ook groot. Het ding blijkt niet echt oxidatiebestendig.

Ik hou het wel bij het Abus scharnierslot in de toekomst.
 
Het meeste werk was er aan eFAW:

• de VM remde voor geen meter. De wielen gingen er één voor één af, de remschoenen werden nog maar eens opgeruwd, de remkabels bijgesteld en de zaak werd opnieuw gemonteerd. Morgen merk ik wel of het iets uithaalde.
• de snelheidsmeter van de Cycle Analyst (boordcomputer voor de e-drive) deed het al een poosje niet meer. Nu bleek dat ik de vorige keer bij de montage van het linkerwiel een fout gemaakt heb: de kabel van de sensor is hierdoor doorgesneden of -getrokken. Dat wordt dus een volgende klus.
• De achterbrug werd even flink afgeborsteld: die was bekleed met zand en aarde. eFAW zal allicht een halve kilo lichter geworden zijn.
• De Sigma BC1609 fietscomputer kreeg als experiment een ander plaatsje (naast de rechterspiegel), zodat ik die hopelijk in mijn zichtveld kan houden. Indien dit een betere plaats blijkt te zijn dan binnenboord, fabriceer ik een extra steun hiervoor.
• De batterij in de Sigma moest alweer vervangen worden. Dat was net een maand geleden. Goedkope lithium cellen van het internet...

Voor de Garmin Zümo was ik op zoek naar extra energie. De test waar ik nu mee bezig ben, is het gebruik van een externe accu. Op dit moment heb ik er een in bruikleen van een collega, met een opgegeven capaciteit van 6500 mAh bij 12V. De ingebouwde accu heeft een capaciteit van 2600 mAh, dus dit zou de autonomie flink moeten verbeteren. Er kwam wel wat knutselwerk bij kijken: de stekkers van de accu en de gps waren natuurlijk niet dezelfde. Dus werd vanavond nog even de soldeerbout boven gehaald. Verloopsnoertjes van een universele lader voor mobieltjes dienden als donor. Volgende opdracht: de bedrading in eFAW op een nette manier leggen.
Indien die accu waarmaakt wat ik verwacht, kan die de NiMh cellen (2000 mAh) vervangen en zowel de claxon, de knipperlichten als de gps voeden. Even afwachten.

In de namiddag was het tijd voor enkele uren snoeiwerk onder een stralend zonnetje en aangezien het mooi weer was, haalde ik de Trek bukker maar nog even van stal om in daarna een ritje te maken. 20 km langs de Schelde (niet moeilijk: die stroomt met een grote boog rond de gemeente) en in enkele buurgemeenten, om weer wat nieuwe stukjes te verkennen.