Rijden met een eOrca (testrit) (2)

Na de beschrijving volgt datgene waar wellicht iedereen op wacht: hoe rijdt die VM?

Zithouding en comfort

Voor je begint te rijden, moet je eerst instappen. Door de grote opening gaat dat heel makkelijk. Je klapt het deksel naar voor, stapt in, laat je in je fauteuil zakken en haalt het deksel weer naar beneden.

Het zitje steunt meteen prima en de bedieningen zitten waar ze moeten. Het schermpje voor de elektrische ondersteuning zit op een uiterst zichtbare plaats. Wat ook opvalt: het zicht rondom is quasi onbelemmerd. Dit is een voordeel van het "velomobieldakje" van Flevobike: er is een dak boven je hoofd, maar rondom heb je slechts twee dunne aluminiumbuisjes die het dak steunen.

Voor regenweer of bij kou wordt een schuimdeksel met minivizier meegeleverd. Dat zit er met dit mooie weer niet op, dus heb ik geen idee van de effectiviteit hiervan.

Door de "deuk" in de neus kun je tot heel dicht voor je het wegdek zien. Dit is, wat mij betreft, een heel verschil met de WAW (waar je veel dieper zit) en de Mango (waar de bolle neus het zicht wat beperkt - het nieuwe aerodek zou dit kunnen opvangen).
Het zitje in de eOrca staat ook een heel pak rechter dan in een WAW. Het kan wel bijgesteld worden, maar de houding is duidelijk meer op comfort ingesteld.

Binnen de kortste keren valt ook de ruimte binnenin op: waar ik, zo smal als ik ben, in de WAW als in een cocon zit en waar in de Mango twee schuimblokken dienst doen als schoudersteun om de piloot op zijn plaats te houden, ervaar je in de Orca een zeer ruimtelijk gevoel. Het zitje zal duidelijk goed moeten steunen om mij op mijn plaats te houden, want voor de rest kan ik me nergens tegen afzetten, behalve door met mijn armen wat naar buiten te drukken.

Rijden

Tja: hier gaat het natuurlijk om. Bij het aanzetten valt op dat de Orca heel direct stuurt. André had me al verwittigd: je moet je armen ontspannen en slechts met één of twee vingers corrigeren. Enkel bij echt korte bochten moet je meer werken. En kort draaien doet de Orca! Volgens de gegevens is de draaicirkel 6m tussen twee muren. Dat is weinig, heel weinig.
Ter vergelijking: bij een Quest is minimum 11m opgegeven (met smalle banden) en dat is waarschijnlijk op een open weg. Reken dus maar op minstens 13m.

Bij het aanzetten hoor ik de ketting ratelen op het blad vooraan. André zegt achteraf dat dit een foutje is dat enkel bij zijn fiets hoort: een afstandsblokje - dat verhindert dat de ketting kan aflopen - is net te dik, waardoor het tegen de ketting aanloopt bij het kracht zetten.

Het eerste eind reed ik, op verzoek, met de ondersteuning uitgeschakeld om even aan de fiets te wennen. De manier van trappen in een VM is niet nieuw, maar de bediening van de Rohloff vraagt duidelijk wat aanpassing. In het begin is het even twijfelen: moet ik nu met de klok mee of net ertegen? Soms gaat het met één, soms met twee stappen tegelijk... Maar dat duurt niet lang: na een paar kilometers ben ik gewend aan zowel de besturing als het schakelen. Enkel bij korte bochten - en die zijn er genoeg zolang ik in Dronten rijd - is het nog even opletten: je hoeft maar aan een bocht te denken en de Orca duikt er al in. Wendbaarheid is duidelijk een sterk punt.

Op de testdag - vrijdag 5 juli 2013 - was het weer net aan het omslaan. De voorbije weken (en maanden) waren overwegend kil en vochtig, terwijl voor de periode erna echt zomerweer aangekondigd werd. Ik had me afgevraagd wat de combinatie van glanzend zwart carbon en een stevig zonnetje zou geven, maar er werd me verzekerd dat de ventilatie voldoende zou zijn zolang de fiets in beweging is. Door de stuuropeningen in de wielkasten stroom verse lucht over je armen en over de neus wordt frisse lucht naar je hoofd gestuurd. Dit blijkt prima te werken. Ook de spanzitting blijkt een prima keuze: waar een kuipzitje je gegarandeerd een natte rug bezorgt, heb je daar in de Orca helemaal geen last van.

Zodra we Dronten uit zijn, schakel ik de assistentie in in de laagste stand. Ook hier is het verschil met de andere systemen die ik ken duidelijk: de Cyclonemotor voor de trapas (bij de eWAW en mijn Alleweder) maakt gebruik van een planeetwielstelsel en dat hoor je goed. Het systeem grijpt ook eerder bruut aan. De Sunstarmotor die Sinnerbikes gebruikt, is fluisterstil en biedt op een aangename manier ondersteuning, maar er blijft een sponsachtig gevoel bij het aanzetten. Het enige wat je bij de Orca merkt, is een licht gegier dat van onder het zitje opstijgt (waar de motor zit). Geen vertraging, geen sponsachtig gevoel, geen rukken in de aandrijving,...

Zicht vanuit de eOrca

Het volgende stuk van de weg, van Dronten naar het Ketelmeer, biedt me een eerste gelegenheid om de eOrca de sporen te geven. Dit is op het gevoel: dit exemplaar is de eOrca van André Vrielink, waar allerlei nieuwe zaken in uitgetest worden. Hij had onder andere het programma voor de motorsturing aangepast, waarbij als onverwacht neveneffect de snelheidsaanduiding ernstige afwijkingen kreeg. Wel zag ik in de spiegels algauw Paul in de verte verdwijnen. Bij de eerste halte, aan de Ketelhaven, zei hij me dat vanaf Dronten de snelheid niet onder de 30 km/u gekomen was. Daarbij moet je weten dat de ondersteuning afbouwt vanaf 23,5 km/u om weg te vallen bij 25. Daar merkte ik dus niets van, wat ook weer wijst op een perfecte integratie van de elektrische aandrijving. Zei ik het al: mijn referentie is een oude Alleweder, dus elke andere VM zal in vergelijking wel "snel" zijn.

Op dat moment gaat net de ophaalbrug open om wat boten door te laten, dus moeten we even halt houden in het zonnetje. Meteen klap ik het deksel open en kan de warme lucht weg. Door de grote opening gaat dit ventileren heel snel. Bij de nabespreking vertelt Arjan dat ze de oppervlaktetemperatuur gemeten hebben bij de (zwarte) carbon-editie en bij een witte (of gele?) Orca: er zat maar liefst 15° C verschil tussen!

Het zicht blijkt prima, de rijgeluiden zijn minimaal. Het blijft een VM en geen open ligger, dus je hoort wel meer, maar het blijft zeer binnen de perken. De spanzitting kan ik echt appreciëren: je voelt dat deze goed ventileert.

Prima zicht, ook dichtbij

Dan komen we aan het Ketelmeer, waar een fietspad langs de dijk loopt gedurende heel wat kilometers. Dit is alweer een eind om te zien wat ik uit de Orca kan persen. Waar ik met de Alleweder hard moet werken om boven de 35 te raken, zal de topsnelheid hier zo'n 50 km/u bedragen. Niet slecht voor een "trage" velomobiel. Hierbij valt ook de stabiliteit en de stijfheid van het geheel op. Ik kan met een gerust hart de stuurhendels loslaten: de Orca blijft mooi rechtdoor sporen. Enkel indien het wegdek wat helt, zal hij naar links of rechts afwijken. Sturen met één vinger van één hand blijkt absoluut geen probleem. Het enige wat soms stoort, is dat er geen steun is voor de armen. Bij de WAW, die met eenzelfde stuurprincipe werkt, lig je zowat op de bodem met je armen. Hier zitten de stuurhelften een eind hoger, waardoor je je armen opgetild moet houden. Waarschijnlijk went dit snel, maar in vergelijking met de andere geteste machines valt het op.
Wel ontbreekt hier het snelheidsgevoel van de WAW, maar dat is dan ook een onvervalst scheurijzer.

Bij dat doortrappen merk ik niets van slingerbewegingen of flex van het koetswerk of de trapas. Ook de Rohloff ben ik intussen gewoon en schakelen gaat vlot. Enkel bij lagere snelheden, waarbij de assistentie bijspringt, gaat het net wat moeilijker. André legt nadien uit dat je hier een fractie van een seconde langer moet wachten: de Rohloff schakelt wat moeilijker onder belasting en het duurt even eer de assistentie wegvalt als je stopt met trappen. Daardoor moet je even wachten vooraleer op of terug te schakelen. Dat went echter snel.
Het mag ondertussen duidelijk zijn: de eOrca is zeer comfortabel, evenzeer ruim, maar het is geen racemachine. Alles is gericht op dagelijks gebruik.

Op het allerlaatste stuk kies ik voor een ventweg met kleiklinkers, verkeersdrempels en enkele slingers. Ondanks de 35mm Marathon Plus banden en 20" wielen rondom geeft de Orca geen krimp. Waar een WAW in die omstandigheden een oorverdovend gerammel produceert ( binnenin toch), valt het in de Orca heel erg mee. De rubberprofielen waarmee de panelen op elkaar aansluiten, zullen hier wellicht toe bijdragen, net als de soepeler ophanging.

Remmen

Dit exemplaar is uitgerust met onafhankelijk bediende schijfremmen. Niet ideaal, zegt André, maar het doel dat ze voor ogen hebben is niet eenvoudig te bereiken: gekoppelde remmen die zowel met de linker- als de rechterhand te bedienen vallen. De voornaamste bedenking die hij daarbij maakt, is dat een gekoppeld, hydraulisch systeem betekent dat alle remkracht wegvalt bij een eventueel lek in de leiding.
De onafhankelijke remmen kunnen venijnig zijn voor wie niet goed oplet: de fiets stuurt sterk naar de kant waar je remt. Het is dus een kwestie van telkens beide remmen te gebruiken of gebruik te maken van dit effect om te vertragen in een bocht. Dat laatste vraagt natuurlijk wat ervaring.
Aan remkracht is er in elk geval geen gebrek! Het blijft niet mijn keuze: voor de omstandigheden in Vlaanderen ben je beter af met de trommels, bij voorkeur 90mm. Zo goed als onderhoudsvrij, krachtig en bijna onverslijtbaar.

Nog een unicum is dat de Orca ook achteraan voorzien is van een (trommel-)rem. Die wordt beschouwd als een handrem en wordt bediend met een hendeltje aan het linker schakelpaneel. Dit is een erg handig alternatief voor wat de andere fabrikanten bieden, hoewel het systeem met automatische ontgrendeling in de Mango me ook goed beviel.

Voor we het goed beseffen, is de testrit alweer voorbij. Paul en ik zijn eensgezind: op het vlak van afwerking kan geen enkele VM tippen aan de Orca. Voor reëel, dagelijks woonwerkverkeer is dit de fiets bij uitstek: alles goed afgeschermd en gemaakt om lang mee te gaan, praktisch en doordacht, makkelijk te stallen (niet lang) en toch eerder ruim.