Even naar Dronten - dag 1 (Gent - Rockanje (Oostvoorne))

Woensdag 21 mei, 8u30.

De Orca was de avond vooraf geladen.

'k Heb mijn wagen volgeladen...

Mijn doel voor vandaag is een bed and breakfast in Oostvoorne, bij Rockanje, net ten zuiden van Rotterdam, maar aan de overkant (de zuidkant) van de Maasvlakte.

De route is opgesplitst in drie stukken. Eerst een aanloop van thuis tot Breskens (49,5 km).



De rest vond ik op het web: een gpx-track van de Noordzeeroute. Daar haalde ik twee stukken uit. Het langste eind, 102 km, leidt me van Vlissingen naar de Haringvlietsluizen.



Dan komt er nog een klein stukje, 13,2 km, om tot aan de overnachtingsplaats te rijden.



Het is de eerste dag, de eerste keer dat ik met de Orca een - zij het korte - meerdaagse fietsreis maak.
Met een aangename temperatuur en rugwind kan ik de rit aanvatten. Die begint met een "verbinding" van ongeveer 50 km; van Gent naar Breskens. Dit is grotendeels gekend terrein. Hele einden van die route fietste ik enkele jaren geleden tijdens het ligfietstreffen in Lembeke.
De fietspaden zijn typisch Belgisch: smal, oncomfortabel en de auto's (gelukkig zijn het er niet veel) rijden rakelings langs je.

Vlaamse fietspaden

Omwille van de breedte van het pad (eerder "smalte") en de spoorbreedte van de Orca heb ik meestal de keuze tussen ofwel met één wiel over de kasseien dokkeren ofwel met een wiel op de rijstrook voor de auto's.
Gelukkig heb ik de wegcode mee en kies ik er grotendeels voor om gewoon op de rijweg te rijden. Moeten ze maar trager rijden achter mij.

Na ongeveer 30 kilometer steek ik de grens met Nederland over en meteen rij ik door het kenmerkende landschap van Zeeland: grote poldervlakten doorsneden door dijken, compacte woonkernen en prima aangeduide fietsroutes.

IJzendijke

Dat laatste wordt een constante tijdens de hele trip.

Na korte tijd kom ik aan in Breskens en daar wacht de overzet, die matig bevolkt blijkt op dit uur. Daar begint een tweede constante: tijdens het wachten wordt de Orca omgeven door nieuwsgierigen (in dit geval, gezien de dag en het tijdstip, actieve gepensioneerde fietsers). Een ander vast gegeven is dat fietsers een velomobiel meestal beschouwen als wel onbekend, maar ook bijzonder interessant als voertuig. Het is meestal van niet-fietsers dat je te horen krijgt dat het gevaarlijke dingen zijn.

Nadat ik mijn ticket gehaald heb, rij ik de Orca tot aan het toegangshekje voor de ferry, waarbij de loketbediende me voorstelt om voor mij het poortje te openen met mijn ticket (niet zo handig vanuit een velomobiel), ...in het Engels. Tja, een Orca ziet er blijkbaar erg exotisch uit, dus ik moet wel een buitenlander zijn (dat klopt ook: van net over de grens).

Een uitdaging, waar ik niet op inga.

Dit overvaren vind ik altijd een leuk intermezzo: je beweegt, je zit op het water, maar hoeft op niets te letten. Omdat op de boot toch oplaadpunten beschikbaar zijn, leg ik de accu maar meteen aan de stroom, voor alle zekerheid.

Weinig volk op de overzet

Na een half uurtje is de overtocht voorbij en zoek ik mijn weg uit Vlissingen. De haven vormt al een eerste hindernis. Gelukkig is een Orca nogal kort en kan ik de knik tussen beide sluisdeuren halen.

In Vlissingen laat de voorgestelde route me even in de steek: hij stuurt me over een kaai waar je enkel via trappen op en af kunt. Een alternatieve route is hier wel snel gevonden.

Een keer het stadje achter mij ligt, begint het eind Noordzeeroute van de dag : 120 km door duinen en bossen, waarbij opvalt hoeveel daar gefietst wordt.

Deze route volg ik minstens voor de rest van de dag

Ook hier weer - het is woensdag - zijn de fietsers grotendeels gepensioneerden. Veel daarvan verplaatsen zich op een e-bike.

Stilaan schakel ik mentaal over op "reismodus". Waar er in het begin nog onzekerheid is (waar begin ik nu aan, wordt dat wel leuk, er ligt thuis werk te wachten, hoe zullen de (bijna volwassen) kinderen het ondertussen doen), begin ik te genieten van de omgeving en van het fietsen. De dagelijkse zorgen verdwijnen naar de achtergrond, het hier en nu komt in de plaats. Trappen en het pijltje volgen op de paarse streep van het scherm, meer is er niet aan. Voor de rest is het rondkijken naar de telkens afwisselende omgeving en alles ondergaan.

De ondergrond bestaat meest uit asfalt, maar ook klinkers, schelpenpaden en gravel krijg ik onder de wielen.

Prima fietspaden: vlak, breed en zonder scherpe bochten

De route omzeilt zowat alle steden, dorpen en gehuchten en slingert heen en weer en op en neer. Soms rij je wat dichter langs de zee en dan weer verder af. Soms rij je door open duinengebied en dan weer in dichte, lage bossen. 

Aangezien ik in het zuidelijke deel van Nederland de route volg, gaat die onvermijdelijk over de vele waterkeringen die de Zeeuwse eilanden verbinden. Dat is precies wat ik voor ogen had bij het plannen van de tocht. Esthetisch mogen die waterkeringen dan niet veel voorstellen (staal en beton, oud en grauw), technisch zijn het wel mooie dingen.

De hele dag waait de wind uit een ongewone hoek: zuidoost. Het waait ook behoorlijk hard en dus krijg ik tijdens de hele rit een duwtje in de rug. Prima voor het gemiddelde en het maakt het ook wat minder lastig.

Dit is een uitstapje, dus hoeven geen snelheidsrecords gehaald te worden. Omdat het tenslotte "maar" om 150 km gaat en omdat ik met een kruissnelheid van zowat 30 km/u rij, is er tijd genoeg om geregeld te stoppen. Zo kan ik foto's maken en de omgeving in ogenschouw nemen.

Zo moet je wel je tijd nemen...

Wat ik in de voorbije jaren ervaren heb bij afstandsfietsen komt hier prima van pas: geregeld kleine hoeveelheden eten werkt voor mij het beste. Af en toe neem ik een slok water uit de Camelbak, afgewisseld met fruitsap uit een flesje in de (nieuw geplaatste) bidonhouder. Met het lekkere tempo, het mooie weer en een prima energiepeil kan ik duidelijk lang doorgaan.

Het vervelendste zijn de af en toe blijkbaar hardhorige fietsers. Je ziet ze midden op het pad rijden, alsof het voor hen alleen is, en op de claxon reageren ze niet. Na twee keer toeteren nog steeds niet en ook niet na de derde keer. Als ik dan versnel en erlangs schiet, schrikken ze zich te pletter. Hopelijk letten ze daarna beter op, maar ik betwijfel het.

Af en toe zie ik koppels op fietsen die duidelijk meer voorzien zijn op kilometers afmalen, met degelijke Ortlieb of Vaude fietstassen voor- en achteraan. De Noordzeeroute is populair.

Helling van 10%

Onverwacht snel, het is nog geen 17u, kom ik aan  bij het "Paradijs in de duinen", mijn overnachtingsplaats voor die nacht. Daar beschik ik over een huisje voor mij alleen!

Na het uitpakken, controleren van de Orca en mezelf opfrissen, wordt het dorpje even verkend. Daar valt niets te beleven en dus ga ik langs de dijk op zoek naar een restaurant (er zijn er twee, een eind buiten het dorp). Dan kruip ik vroeg onder de wol: morgen wordt het een marathonsessie van bijna 200 km!