Evenwichtskunsten

Wie al met een velomobiel reed, weet het: dit is verslavend. Het zoemen van de banden over het asfalt; de wereld langs je heen zien razen, nogmaals versterkt door het lage standpunt; het inhalen van arme fietsers die zich moeizaam door de lucht moeten duwen (ze weten niet beter); comfortabel geleund in je zitje malen je benen de kilometers erdoor.

Elke reden is goed om weer in je bolide te stappen. Waar de pers onlangs verontwaardigd deed over de "ontdekking" dat de meerderheid van de Vlamingen (in Nederland is het wellicht amper anders) zelfs om brood of vlees gaat met de auto, neemt de velonaut voor alle verplaatsingen zijn futuristische voertuig. Wat zeg ik: je verzint boodschappen om toch maar weer een eind te kunnen rijden. Die bakker om de hoek? Niet ver genoeg. Het brood aan de andere kant van de stad is beter!

En soms, heel soms, laat je je meeslepen door je enthousiasme. Snelheid werkt verslavend. Het lage zichtpunt versterkt het snelheidsgevoel, meer nog dan op een open ligger. Dan vergeet je dat er ook wetten van de fysica zijn. Who cares? Fuck physics! Alleen: die fysica vergeet jou niet.

De brug afrijdend met gestaag toenemende snelheid, neemt het windgeruis toe en de banden roffelen over de oneffenheden van de weg. Beneden volgt een 180° bocht, erg kort, met kans op tegenliggers, dus die moet echt aan de binnenkant genomen worden. Je hangt naar binnen, zoveel mogelijk, om de snelheid erin te houden. Dan gaat het binnenwiel de lucht in. Het evenwichtsgevoel wordt plots verstoord. De heerlijke sensatie van "mij overkomt niets" blijkt een illusie.
Gelukkig is er op dat moment geen tegenligger. Snel tegensturen doet de velomobiel weer op drie wielen belanden en met iets meer respect voor de wetten van de zwaartekracht en denkend aan het zich verplaatsende zwaartepunt gaat de rit verder. Soms moet het wat spannend worden.

Een vierwielvelomobiel, dat zou wel wat kunnen zijn! Dan kunnen twee wielen tegelijk het luchtruim kiezen!