Even naar Dronten - dag 3 (bij Flevobike)

Dit was waarvoor de hele rit bedoeld is: onderhoud voorde E-Orca. Op vrijdag bleef ik dus bij Flevobike in Dronten.

Arjan begint eraan om 8u30: de hele aandrijving wordt opengemaakt en de Rohloffnaaf gaat uit de fiets. Dat laatste gaat erg makkelijk (maar het vraagt tijd), want de naaf zit eigenlijk enkel gevat in twee lagers en aan de uitgaande kant is die nog eens vastgeschroefd.

De olie wordt eruit gezogen en vervangen door spoelolie, zoals Rohloff voorschrijft dat het moet gebeuren. Nadien wordt ook de spoelolie met een spuit uit de naaf gezogen en de verse olie komt in de plaats.

Ondertussen heb ik de kans om de naaf even te bekijken. Behalve een serienummer staat er niets op de behuizing vermeld. Die behuizing is speciaal volgens de vereisten van Flevobike gemaakt: de aftapplug zit op een andere plaats.

Dubbel tandwiel: één voor de aandrijfketting, één voor de motor

Nu is het bij een Orca of Greenmachine al niet evident om de olie te wisselen met de naaf in de fiets, maar met een E-Orca wordt het helemaal moeilijk: in dat geval zitten op de inkomende as namelijk twee tandwielen. Er is er eentje voor de ketting die van de pedalen komt en een tweede voor de elektromotor. De tanden van beide passeren natuurlijk voor de vulopening en met de naaf in de velomobiel is het bijna onmogelijk om de juiste positie te vinden en het slangetje van de spuit op de naaf te schroeven. Dat moet dan ook nog meerdere keren gebeuren:

• olie aflaten
• spoelolie inspuiten
• spoelolie aflaten
• normale olie inspuiten

Een pak werk dus. Het goede nieuws is dat dit volgens Flevobike enkel dient te gebeuren bij 5000 km en daarna misschien nog eens bij 50.000 of meer. Ik merkte ook dat je voelt als het tijd is hiervoor: de naaf schakelt dan wat onwillig. Ze zouden het ook graag anders zien voor de oliewissel, maar technische beperkingen (de interne opbouw van de naaf) maken dit onmogelijk.

Terwijl de boel open ligt, wordt de ketting gecontroleerd en die blijkt na 6000 km nog als nieuw. Er is geen spoor van slijtage en de smering is ook nog prima. Dat is het voordeel van de gesloten behuizing: er komt geen beetje vuil bij de ketting, geen korreltje zand. Als je er dan nog op let om je trapfrequentie hoog genoeg te houden, wordt de ketting erg weinig belast en moet ze dus lang meegaan. Dat zou, zonder enig onderhoud, 50.000 km of meer moeten zijn.

Ik gaf ook aan dat de trapas het volgens mij niet deed zoals het hoorde: ik merkte geregeld een getik, alsof de ketting ergens tegenaan liep en er zat ook speling op de as. Aangezien die niet in een brackethuis zit, moest de oorzaak ergens anders gezocht worden. Die is snel gevonden door Arjan: normaal zitten op de as twee lagers gelijmd, maar die zitten hier los. Daardoor kan de as enkele millimeters naar links en rechts bewegen en zo kan de ketting een boutje raken. Met wat Locktite is het euvel snel opgelost. Ik heb geen getik en geen speling meer gevoeld sinsdien.

Dan is het de beurt aan de elektronicaman: André sluit zijn computer aan op de motorcontroller en voert een update in (versie 3 ondertussen). Het meest praktische gevolg is dat het manueel uitschakelen van de ondersteuning nu ook in de sequentie van de ondersteuningsgraden opgenomen is (eco - normaal - high - high plus - uit (en weer naar het begin van de sequentie)). Daarnaast merk ik bij de eerste testrit dat de motor ook alerter reageerde: starten of stoppen met trappen leidde veel sneller tot een reactie van de ondersteuning (minder vertraging). Dat zou niet aan de update liggen, maar waaraan wel, dat is niet uit te maken.

Vanaf het begin was een ledje van het knipperlicht linksachter defect. Ook dit wordt aangepakt: het kapje dat de leds afschermt wordt losgemaakt en de hele keten (bedrading met drie in serie geplaatste leds) wordt vervangen.

Op de Cycle Analyst (V 2.3) zit ook een snelheidssensor. Die is eigenlijk nodig om correcte data te verkrijgen. Een deel van de informatie is namelijk gerelateerd aan snelheid en afstand: die heb je nodig om het rendement (Wh/km) te laten berekenen. Ik zag niet meteen hoe ik die een plekje kon geven, maar André monteert de sensor op de rechter veerpoot, op dezelfde houder van de sensor voor de ondersteuning.
Ook met de snelheidssensor van het display voor de ondersteuning was er een probleem: de snelheidsaanduiding viel geregeld weg. Dat betekent o.a. dat je op het display geen idee kan krijgen van de afgelegde afstand. De oorzaak was een eenmalig iets: de kabelbinder waarmee de draad aan de remkabel vastzat, was vermoedelijk te hard aangehaald. De draden voor zo'n sensor zijn maar een haar dik en dus raken ze snel doorgesneden. Hier wordt de sensor met de bedrading vervangen, waarna ook dit opgelost is.

Al bij al wordt zowat de hele vrijdag gesleuteld aan de Orca. Tussen de bedrijven door kijk ik wat rond in de werkplaatsen.

Erwin last een frame voor een Orca

Creatieve jongens zijn het zeker: ergens ligt een concept om van een rolstoel een elektrisch ondersteunde handbike te maken. De module wordt gewoon op de rolstoel vastgezet.

Jawel, dit zijn onderdelen van een Greenmachine, maar dan wat aangepast.
 
Na de middag leen ik even een test-Greenmachine om wat in de buurt te gaan rondneuzen en die fiets te ervaren.

De rit leidt me, niet toevallig, naar Velomobiel.nl, waar Allert even wat tijd vrijmaakt voor me en me o.a. het model van de Q4W (vierwielquest) toont. Ik hoor snel dat het uitgangspunt bij het ontwerp van een Quest totaal verschillend is van dat bij de Orca. Waar Velomobiel kiest voor maximale efficiëntie in functie van snelheid, gecombineerd met eenvoud en een zo laag mogelijke prijs, gaat de voorkeur bij Flevobike naar maximale kwaliteit en inzetbaarheid. De efficiëntie op het vlak van snelheid is minder belangrijk (maar wordt niet verwaarloosd). Een ander doel en een andere insteek leidt duidelijk tot een compleet verschillende velomobiel.
Naast de deur, bij Alligt, staat de vierwielversie van de Sunrider voor de poort.
Algauw bol ik terug naar Flevobike om verder te helpen en te volgen bij het onderhoud. Zo kan ik leren hoe mijn eigen velomobiel in elkaar zit. Je weet nooit dat er iets moet aan gebeuren en het is dan wel handig als je weet hoe dat moet.

's Avonds praat ik nog wat na met de Vrielinks, ondertussen samen met Arjan genietend van een Belgisch biertje dat "toevallig" meegekomen is.

Voor ik het goed en wel besef, is er alweer een dag voorbij.De Orca staat, volgeladen, klaar om de volgende ochtend weer aan te zetten.