separatisme

Het past helemaal in het huidige plaatje: "alleen doen we het beter". Vlaanderen is een zakdoek groot, maar binnen die zakdoek heb je zelfs in het kleine ligfietswereldje allerlei fracties. WOL is daar eentje van: de West- en Oost-Vlaamse Liggers...
Eigenlijk is het puur praktisch: het is meestal te ver om aan ritten aan de andere kant van het land deel te nemen (maar iedereen blijft welkom), dus wordt binnen een beperktere kring georganiseerd.

Binnen WOL bestaat al een tijdje de traditie van "doortrapperstochten": geen toeristisch ritje met op tijd en stond een stop om de inwendige mens te versterken, maar starten en rijden tot aan de aankomst. Gelukkig wordt daarbij telkens de snelheid van de traagste als maatstaf genomen.

Vandaag was er weer zo eentje: een frisse ochtendrit van 42 km ten oosten van Gent. 42 km, dat is een rit van grofweg 2 uurtjes. Na de ongewoon warme novembermaand lijkt het nu toch wat winterser: temperatuur iets boven het vriespunt, nevelig en alles grijs. De bladeren aan de bomen tonen alle schakeringen van groen (weinig) over rood tot bruin.

Dagthema: mistig, duister en vochtig

Geen wind, geen verkeer en een beperkt zicht.

Ik twijfelde nog even, maar de Kobra is echt geen fiets voor zo'n omstandigheden. De E-Orca dus maar weer, deze keer wel zonder dakje, want dat praat makkelijker.

Met vier zijn we. Antony is van Oudenaarde komen fietsen (chapeau) en de rest zijn locals: Ronny moet niets meer doen dan naar het andere eind van zijn straat rijden om aan het startpunt te komen. Voor mij is het amper twee kilometer ver en Paul moet er zowat negen doen.

Select groepje: Paul en Ronny voorop, Antony op de trike erachter.

De eerste helft van de toch slingert door "den buiten" ten oosten van Gent. Betonwegen, haakse bochten, modder op de weg en zelfs een pokdalig stukje onverhard.

Al daverend foto's maken valt niet mee

Het lijkt alsof we alleen zijn op de weg, op wat schaarse mountainbikers na.

Antony voorop, Ronny volgt op de volgeveerde Grasshopper

Paul had het wat moeilijker: op racebandjes wordt dit glibberig

Hier en daar, waar we een drukkere weg kruisen, valt het op dat verlichting met dit weer essentieel is.

Lang leve de led-verlichting

Halfweg, in Schellebelle, komen we op heel bekend terrein: het jaagpad langs de Schelde. Deze keer is het stroomafwaarts van Gent. De Zeeschelde dus.

Nu wordt het makkelijk: we volgen het jaagpad stroomopwaarts en komen zo zonder enige moeilijkheid aan ons vertrekpunt aan.

Met dank aan Ronny om de rit uit te tekenen (en te verkennen) en aan Antony en Paul voor het gezelschap.