Flevobike - dag 3: recordpoging

Doel

Dit stond ook op het programma, aansluitend op het onderhoud: ik wilde proberen of het lukt om op één dag van Dronten naar Gent te rijden. Een tweede objectief: mijn eigen persoonlijke record - 197 km op een dag - verbreken.

Voorbereiding

De route was, dank zij enkele Nederlandse tips, grotendeels uitgestippeld met de routeplanner van de Nederlandse Fietsersbond. Het Belgische deel maakte ik via brouter.de, omdat je daar een voor velomobiel geoptimaliseerde route kunt laten berekenen.

Ik leer bij: deze keer was niet enkel de gps met de nodige tracks mee, maar ook kaarten van Nederland en België. Op die manier heb je een backup voor het onwaarschijnlijke geval dat de gps er compleet de brui aan geeft en daar bovenop een overzicht, zodat je kunt zien waar je ongeveer bent op je route.

Bij de voorbereiding testte ik uit of de Ortlieb ligfietstassen, die ik kocht voor de Seiran, ook dienst kunnen doen als tassen in de Orca.

Ortlieb ligfietstassen

Archiefbeeld: pakken voor de reis, zonder de Radical tassen

Niet dus: te groot, te breed. De Radical M banaantassen zijn dus gepromoveerd tot reistassen voor de Orca. Op de Seiran gebruik ik ze niet meer. In de Orca kunnen ze netjes naast het zitje. Ze zitten voor niets in de weg en maken het veel overzichtelijker.

Met ruim 250 km voor de boeg is voldoende eten en vooral drinken van belang. Een halve liter sportdrank is mee, een halve liter water en ongeveer evenveel fruitsap. Op zijn Nederlands is een voorraadje krentenbollen aanwezig. Snelle suikers zorgen voor energie.
Een hele dag in de zon vraagt ook de nodige maatregelen: een petje met een ruime klep en een degelijke zonnebril moeten me afdoend beschermen.

De rit

Zaterdag 28 mei: iets voor 8u vertrek ik in Dronten. De hemel is klaar blauw, de wind komt uit het oosten. Prima rij-omstandigheden! De track wordt geladen en ik ben er helemaal klaar voor. De route staat op de Oregon 450, die ik op een 16000 mAh powerbank aansloot; ik hoef het lijntje maar te volgen. De fietskaart (OpenFietsMap, Benelux full version) heb ik voor ik vertrok vervangen door de recentste versie.

Na het onderhoud rijdt de E-Orca duidelijk stiller en soepeler. Het is duidelijk niet voor niets geweest dat ik de verplaatsing maakte.

Net buiten Dronten

Rond Dronten is het even zoeken en algauw kom ik in een eerste stuk onverhard.

Dit was niet voorzien

Het zal toch niet... Gelukkig blijft het bij dit ene stukje. Daarna beginnen de eindeloze kilometers over uitmuntende fietspaden en landelijke wegen in prima asfalt in een uitgestrekt agrarisch gebied. Het enige wat ik zie, zijn enorme akkers rond grote boerderijen. Alles is rustig. Amper verkeer, geen mens te zien, de wind in de rug en de temperatuur is ideaal. Als vanzelf hou ik ongeveer 32 km/u aan. Dat is een snelheid die niet teveel inspanning vraagt, lekker comfortabel en toch vlot.

De fietspaden blijven steeds even goed van kwaliteit: vlak, breed en duidelijk zichtbaar. Vaak ook liggen ze ver weg van de autowegen. Helaas zijn zo'n fietspaden in Vlaanderen dun gezaaid.

Rugwind en vlakke baan

Zalig fietsen

Zo kennen we ze hier niet

Heerlijk rustig fietsen

Algauw laat ik Flevoland achter me.

Ergens in Flevoland

Hier en daar moet ik ongelooflijk brede stromen dwarsen: eerst het Eemmeer, dan de Lek, via het Merwedekanaal tot over de Merwede, verder rij ik over de Maas en de Bergsche Maas. Bij die oversteken - het kan moeilijk anders - loopt het fietspad dan weer naast de autoweg. Maar het blijft duidelijk afgescheiden, helemaal anders dan wat de Fransen ervan maakte op de Pont de Normandie, bijvoorbeeld.

Zo hoort het niet (Pont de Normandie)

Brug over het Eemmeer, met een mooi afgescheiden fietspad

zicht op de Maas

De Waal over bij Gorinchem

Zo rond 12u30 wordt het tijd voor de middagpauze. Ik hou halt aan Fort Altena, in de buurt van Werkendam en Sleeuwijk. Een heerlijke omelet met een blonde La Trappe zorgen voor de nodige energie. Wat moet het hier rustig geweest zijn, voor de A27 er lag.

Na het eten bezoek ik een fototentoonstelling in een oude munitie-opslagplaats. Bijzonder: het weinige licht doet de foto's geen recht, maar anderzijds heeft het wel iets boeiends. En het is heel erg rustig: ik ben op dat moment de enige bezoeker in de nauwe gangen van deze bakstenen bunker.

Het deel vanaf Werkendam tot Breda valt minder mee: daar volgt het fietspad de E311/A27. Maar het schiet wel op. De lucht is ondertussen wat gesluierd. Het wordt broeierig. Hopelijk volgt geen onweer.

Hier en daar is er het onvermijdelijke oponthoud, omdat mensen willen weten wat dat 'ding' is, of zoiets goed rijdt (nou en of), hoe hard ie gaat, hoe snel ... Enfin, de gebruikelijke vragen die elke velonaut wel kent. Niet erg: ik heb toch wel wat tijd en een pauze nu en dan is welkom. Het blijft bizar hoe onbekend de velomobiel is. Hoe vaak werd op die ene dag niet gevraagd of ik die zelf gebouwd heb.

Trouble!

De eerste keer dat ik een paard kruiste tijdens deze rit, sloeg het beest prompt op hol. Het enige wat je dan kunt doen, is wachten en hopen dat de ruiter een juiste beslissing neemt. Bij die jongedame vroeg dat wat tijd, tot ergernis van enkele automobilisten.

Deze dames vroegen me vriendelijk om even te wachten. Ze leken al ervaring te hebben met velomobielen. In de regio rond Soest lijken mensen erg van paardrijden te houden. Paarden houden helaas minder van velomobielen...

De routeplanner stuurt me vaak langs waterwegen. Dat is zalig fietsen: brede, rustige paden in vaak prima staat.

Platbodem op de Maas

Oever van de Maas

Langs het Merwedekanaal

Nog steeds het Merwedekanaal

Even oponthoud: tijd voor een krentenbol

Op naar Breda

Ook rond Breda zie ik weer heel veel water. Doet me denken aan de film 'Alatriste', waarin het gebied rond Breda één uitgestrekt moeras lijkt.

Onopvallend ga ik de grens over, langs de Mark.

Enkel een grenspaal toont dat ik in België aankom. Even verder wordt het verschil duidelijker: de fietspaden zijn hier helemaal anders. Ontmoedigend. Net alsof de overheid wil melden: 'neem maar de auto'. Het gevolg is dat ik op de autoweg rij: hier ligt tenminste glad asfalt. Het fietspad ernaast slingert heen en weer en op en neer, vol putten en vaak gelegd in klinkers of gebarsten en oneffen betonplaten.

Aan Schoten, ten noorden van Antwerpen, heb ik 200 km afgelegd. Mijn vorige dagrecord, 197 km, is verbroken. Al de rest wordt pure winst. Ik vier dit met een ice tea op een terrasje.

Antwerpen is altijd vervelend voor het tempo, maar je kunt er eigenlijk niet rond. Aan de voetgangerstunnel is het relatief kalm.

Neen, ik nam de lift, maar de roltrap is subliem

De lift staat open als ik er aankom en ook bij het verlaten kan ik direct de lift in. Op linkeroever ligt een naar Vlaamse normen uitzonderlijk fietspad, dat van Antwerpen naar Kruibeke loopt. Daarna rij ik weer over de weg, want het pad stopt abrupt. Er is wel een dubbelerichtingspad, maar dat loopt tussen de huizen en de parkeerstrook in. Veel te gevaarlijk aan 30+.

De wind is ondertussen gedraaid van oost naar noord: nu heb ik zijwind te verwerken. De onweersdreiging is weggeblazen; de zon schijnt recht in mijn gezicht.

Stilaan begin ik de benen te voelen, dus in Haasdonk volgt nog een pauze. Een fris biertje, een half uurtje uitblazen en dan kan ik het laatste eind aanvatten. Van hier gaat het naar Sint-Niklaas via grote wegen.

Wie verzint hier de fietspaden? Soms zijn ze zo smal dat de voorwielen erbuiten komen... Auto's staan half op het fietspad geparkeerd, omdat de parkeerstroken te smal zijn en overal is de staat lamentabel. Alle tekenen zeggen: 'hier fiets je beter niet', maar er is geen keuze, omdat de auto's ernaast voorbij razen aan 70 of 90 km/u. En onze overheden maar zeggen dat mensen meer met de fiets moeten rijden. Of deed ik er fout aan brouter.de de route te laten bepalen? Er is een alternatief, langs de spoorlijn Sint-Niklaas - Gent, maar dat is hier en daar ook net even breed als de Orca (wat als een tegenligger opduikt?) en slingert links en rechts van de spoorweg.

'Tweerichtingsfietspad' (Sint-Niklaas)

Een eindje voor Lokeren verlaat ik de grote gewestweg. Oef. Hier wordt het weer rustig en de ondergrond is comfortabeler. Zo gaat het gezapig verder.

20u: ik open de garagepoort. De opdracht is volbracht.

270 km afgelegd
200 hoogtemeters bedwongen
28,2 km/u als bewogen gemiddelde
60 km/u als top (tiens, waar was dat?)
0 lekke banden, ook geen andere defecten

PS: vanmorgen hoor en lees ik dat de Antwerpse Kempen rond 18u een zwaar onweer te verwerken kregen. Daar was ik rond die tijd in de buurt. Ik moet er rakelings langsgereden zijn, maar heb niets gemerkt. 

Om af te sluiten nog een beeld dat de hele rit zowat samenvat

Water, perfecte fietspaden en windmolens: dit moet Nederland zijn.