Stuurmanskunst

Voor gisteren was hevig weer voorspeld: wind tot 100 km/u. Code oranje, heet dat.

's Morgens was het vooral nat: de zuidwester had ik pal op de neus en er viel toch behoorlijk wat water uit de lucht. Dat betekent dat de combinatie schuimdek en Flevobike-dakje me droog diende te houden. Verder was het een redelijk normale rit.

Na het werk, aan de fietsenstalling, was het duidelijk dat het droog zou blijven. De temperatuur was ook relatief hoog, dus het dak en schuimdek gingen in de fiets en het minivizier kwam in de plaats. Even duidelijk was dat de wind dit tot een iets avontuurlijker verplaatsing zou maken.

Onderweg hoorde ik op de radio dat we op dat moment het hoogtepunt van de storm meemaakten. Stevige rukwinden tot 100 km/u en dat met zijwind, hier en daar een luwte achter een bosje, dat samen zorgde ervoor dat ik de aandacht erbij moest houden.

Op een gegeven moment zag ik een fietser op me af komen, helemaal schuin hangend tegen de wind in, stapvoets rijdend. Sneller ging wellicht niet. Hij stopte zelfs even om een voet aan de grond te zetten, anders werd hij omgeblazen.

Met de Orca ging het aan 40 km/u, laverend tussen de afgewaaide takken waar dat kon. Krakend rijden over de takken waar het moest.

Ik hield waar het kon het midden van het jaagpad aan, want windstoten duwden me soms bijna een meter opzij. Af en toe had ik het gevoel dat het wiel aan de kant van de wind verdacht licht stuurde.

Eigenlijk is het wel gezellig zo. In de velomobiel zit je beschut en de drie wielen zorgen voor behoorlijk wat stabiliteit.

Ergens onderweg zag een kraai me aankomen en vloog op: achterwaarts, want hij kon niet tegen de wind op...

Thuis was het net wat minder: de plastic serre hing in flarden aan het frame...