2017: een terugblik

Intro 

2017 is nog niet ten einde, dat weet ik. Er volgt nog één week. Op kerstdag na, is dat een gewone werkweek, met dus woon-werk fietsforenzen. Dat is niets bijzonders meer, want dat doe ik al jaren voor zowat elke rit naar het werk.

Een terugblik hoort tot de jaarlijkse gebruiken. Daar is niks fout aan. Zo kun je nog even denken aan de hoogte- (en eventueel diepte-)punten van dat voorbije jaar.
 
2017 was, wat mij betreft, een bijzonder jaar.

Ritten en reizen

Ligfietstreffen

In april begon het echt, met het jaarlijkse ligfietstreffen. Dan vond deze keer plaats in Nieuwpoort, aan de kust. Leuk, zo'n weerzien.

Hillbilly-toer

Begin mei organiseerden we de 'hillbilly-toer', op de taalgrens tussen Vlaanderen en Wallonië. Daarbij gingen we uit van 'als het even kan, geen velomobiel'. Helen heeft enkel de WAW, dus ze had geen keuze.

Klaar voor het vertrek

Tot op heden de snelste afdaling die ik maakte met de Seiran

Bijna terug

De rit werd erg gesmaakt en wellicht komt er in 2018 een vervolg. Er zijn nog heuvels genoeg in de regio.

Le Grand Est

Daarna volgde de grote fietsreis voor dit jaar. In 2014 maakte ik een eerste 'grote' reis met de E-Orca: via de Normandische kust naar Bretagne en dan langs de 'Loire à vélo' en een Santiagoroute weer naar huis. Alles samen was dat zo'n 2000 km. Boeiend, leerrijk en het smaakte naar meer.

Honfleur, 2014, net over de Pont de Normandie

In 2017 nam ik het noordoostelijke kwadrant van Frankrijk als doel: via Nancy langs 'de Groene Weg naar de Middellandse Zee' tot Besançon. Via de Bourgogne westwaarts en dan 'Langs Oude Wegen' terug naar het startpunt.

De herinneringen aan de eerste rit waren een sterke motivatie. Deze keer verliep het helemaal anders. Was Frankrijk op drie jaar veranderd, lag het aan de perceptie of lag het aan de streek? Ik weet het niet, maar dit was desolaat.

Snikheet was het: minstens 30° C, dag na dag. Vaak eerder 35°. Dat is nog niets. De hele rit naar het zuiden was ook eenzaam. Mensen leven hier niet, maar overleven. Dit lijkt een gebied dat opgegeven is. Armoe troef. Noodgedwongen groenten eten uit de moestuin en amper iets anders, omdat er geen geld is. Geen kat tegenkomen. Eén winkel op een dag. Geen terrasjes, geen toeristen.

In 2014 werd ik bij elke halte aangesproken. Wat dat ding was waar ik mee reed, waar ik vandaan kwam, waar ik naartoe ging... Niets van dat alles deze keer. Als er al iemand was, was die enkel in zichzelf geïnteresseerd. Dit leek een ander land.
Ook mijn mindset was anders: bij de aanvang kwam ik op een treffen van Franse ligfietsers, in Lunéville.

Daar maakte ik kennis met vrienden voor het leven. De sfeer was ongelooflijk, de contacten intens. Het was tegelijk een kennismaking met een vernieuwende creativiteit binnen de ligfietswereld. Taboes zoals ondersteuning, mogelijke alternatieve aandrijvingen... alles bleek mogelijk.

Dat alles bleef malen door mijn hoofd. Overleven tegenover materialisme; het relaxte 'met de Franse slag' tegenover onze Vlaamse arbeidsmentaliteit; oprechte, warme vriendschap tegenover de gereserveerde houding in onze streken... Het is natuurlijk ook 'vakantie' tegenover 'werk'. Enfin, hier kwam ik vooral mezelf tegen en daar leer je ook van.

Haute-Savoie en Ardèche

Ook in augustus bracht ik enkele weken door in Frankrijk. 'Wat, alweer vakantie', hoor ik zeggen. Ook op dat vlak was het een bijzonder jaar: ik had massa's overuren staan van het jaar ervoor, dat erg intensief was op het werk. Van die overuren maakte ik dankbaar gebruik om wat meer andere dingen te doen dit jaar.

Augustus. Weer Frankrijk dus, maar deze keer enkele weken in de Alpen - de Haute-Savoie - en de Ardèche. Daar werd vooral gestapt, maar hier en daar ook gefietst. Met dat doel was de Seiran mee.
De hoogtepunten hier:

• de 'dolce via', op een oude spoorlijn. Mooi, maar niet zo goed (gravel, putten ...)
• een rit door het nationaal park van de Ardèche

Dolce Via

Mont Mézenc, een oude vulkaan

Velomobieltrip

En in september, jawel, volgde nog een week vakantie. Met een vijftal hadden we afgesproken een weekje op velomobielreis te gaan. Met een ommetje langs Leuven (zuidoostwaarts vanaf Gent) zouden we zuidwestelijk rijden, naar Charleville-Mézières. Alweer in Frankrijk!

Ongeveer ons traject

Joop moest jammer genoeg afhaken: hij worstelde met de gevolgen van een longontsteking. Dan is het leveren van zware inspanningen niet zo verstandig. Anita bleef dus bij hem en zo waren we nog met drie. Maar: wat een reis! De Trans-Ardenne blijft in ons geheugen als de mooiste fietsroute die we in ons leven al gereden hebben. Geknipt voor de velomobiel: schitterend asfalt, bijna helemaal vlak en slingerend langs de Maas.

Een droom voor velonauten: de Trans-Ardenne

Uitbreiding van de stal

Nadien werden het enkele materiële vernieuwingen die al een poosje op stapel stonden. In oktober werd de stal uitgebreid met enkele nieuwe fietsen:

• een Thorax Tangens. Een kranige oude trike, rondom geveerd, waar HP Velotechnik zo te zien veel inspiratie in opdeed voor de Scorpion FS.
• een Heinzmann PAN eTR-U pedelec. Defect, anderhalf jaar oud: een herstelproject.

De Tangens is ondertussen eTangens geworden: een Bafang-naafmotor maakt deze zware, maar erg comfortabele trike een stuk bruikbaarder. In de komende maanden volgt nog heel wat renovatiewerk.

Hier nog zonder pedalen en cranks

De Heinzmann pedelec is uitgerust met een bijzondere bottom bracket, met een hoop elektronica erin: trapsensor, krachtsensor, sensor voor de draairichting en stand van de cranks ... Maar die bottom bracket was stuk. De voorbije week heb ik er een nieuwe ingezet. De schijfremmen waren ook stuk: de zuigers zaten door de rempads en in de (hydraulische) achterrem zat amper nog olie. Ook die zaken zijn in orde.

In een volgende post blik ik vooruit op 2018.