Mag het wat meer zijn?

Het begon met een ongelukkig timing. Uitgerekend op de dag waarvoor verkeersellende wegens sneeuwval aangekondigd was - code oranje - moest Jan met de auto ruim 100 km verderop een opleiding gaan geven. 3 uren op de baan om er te raken en toen sneeuwde het niet eens!
Na de opleiding deed ik even lang over de terugweg. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe witter het werd. File alom.

Bijna thuis. Dit is de straat waar ik woon.

Ik wilde vandaag wel met de fiets naar het werk. Dat begon met keuzestress: ga ik met eTangens of de E-Orca? Een trike is lichter en makkelijker te controleren als het fout loopt, maar in de Orca zit ik meer beschut en de spoorbreedte bedraagt 15 cm minder. Dat laatste betekent meer kans om met beide voorwielen in de sporen van de auto's te kunnen blijven.
Als ik dan bedenk dat er zout gestrooid is en dat de hele aandrijflijn van de Orca afgeschermd is, is die keuzestress snel verdwenen.

Op basis van de ervaringen van velonauten die gisteren de sneeuw trotseerden, besluit ik nog gauw de voorbanden te wisselen. De Trykers gaan eraf, de Marathons (40-406) erop.

Ik weet dat F-Lites beter zijn, maar 40 mm is nu eenmaal het maximum dat de Orca aankan en F-Lites zijn 50 mm banden.

Vanmorgen, bij het openen van de garagepoort, zag ik dat het goed was.

De gewone route, door een natuurpark achter de tuin, werd het toch maar niet: daar was geen doorkomen aan. Bijna 10 cm sneeuw, daar rij je je in vast met een velomobiel. De gewone wegen dan maar.

In Merelbeke - waar ik over de fietsinfrastructuur weinig lyrisch kan zijn - hadden de ruimdiensten de fietspaden prima geveegd.

Het einde van de Fraterstraat, Merelbeke

Een heel eind verder, in Gavere, was het veel minder. Uitstappen en de Orca door de sneeuwhopen sleuren was de enige mogelijkheid. Dat moest dan uitgerekend op zowat het enige gevaarlijke punt op de route, waar ik een gewestweg moet dwarsen.

Onderweg kwam ik ook de nodige sneeuwhopen tegen. Het witte goedje kwam door de voetengaten binnen. 

In het weerkeren, vanavond, ondernam ik een poging om het jaagpad langs de Schelde te volgen. Dat is de favoriete, bijna dagelijkse, route, maar dit ging echt niet goed.

Het spoor was net te smal: ik moest met één voorwiel in de sneeuw rijden. Het tempo lag daardoor erg laag: vaak niet meer dan 20 km/u. Na een vijftal kilometers ging ik een brug over, weg van het jaagpad, om toch maar weer de gewone weg te volgen. Daar kon ik de snelheid verdubbelen. Minder mooi, minder rustig, maar wel sneller en minstens even veilig.

Sneeuw: niet ideaal om met de fiets naar het werk te rijden...