habitat

Vandaag was ik op de openlucht wielerpiste in Oostende (sportcomplex De Schorre). Daar ging vandaag een wedstrijd van HPV door, in principe voor ligfietsen met staartpunt, maar eigenlijk gewoon voor ligfietsen.

Omdat het mij gevraagd was en omdat ik dat ook wel eens wou proberen, ging de (auto-)rit vanmorgen daarheen, met achter de auto een carbon Quest op de aanhangwagen. Neen, niet van mij, maar van Bram, die ook wel eens wat piste-ervaring wou opdoen.

De opdracht: vanaf 11 u gedurende een vol uur rondjes van 333m draaien. Zoveel mogelijk, zo snel mogelijk. Dat de andere rijders ervaren waren, zag je zo. Hun materiaal was ook wat beter aangepast. Dat zag je ook zo.

Hun snelheid was voor mij onbereikbaar en dat was ook niet het doel. Een uur volhouden, dat was wat ik wilde.

Bij het inrijden vooraf was het meteen duidelijk: een open trike is geen pistefiets. Om de hellende bochten goed te nemen, moet je snelheid tussen 35 en 50 km/u liggen. 35 haal ik - gedurende één of twee rondjes, meer niet. Dus was het continu tegensturen. Het was véél lastiger voor de armen dan voor de benen ! Stel je voor: ik haalde uiteindelijk een gemiddelde van 28,5 km/u. De winnaar draaide gemiddeld rond aan > 50 km/u... Op de tijd dat ik één keer rond ging, was hij al twee keer de startstreep voorbij ! Ook de tweede en derde haalden die snelheid.

Toegegeven: mijn conditie kan beter en de Gforce was ook geen zicht: de verlichting kan niet uit, dus reed ik op piste met werkende koplamp en achterlicht. Aan één kant van de bagagedrager hing op de koop toe een fietstas, met daarin mijn Camelback met water gevuld. Een toerfiets in een wedstrijd.

Maar goed: ik haalde het uur. Doel bereikt dus. Toch vind ik toeren, sneller of trager, wel leuker. Op zo'n piste valt nu eenmaal niet veel te zien, behalve andere racers en eindeloos asfalt.

Habitat dus: de natuurlijke woonomgeving voor een soort. Maar niet voor de Gforce trike, niet voor trikes in het algemeen, denk ik, en ook niet voor mij.