Een fiets gebruik je om te fietsen, dat is evident. Fietsen doe ik meestal puur functioneel: naar en van het werk. Af en toe komen daar ook boodschappen of recreatieve ritten bij, als er tijd en zin voor is.
Daarnaast ben ik graag bezig met foto's maken. Voor mezelf en om de blog wat op te fleuren. Beelden zeggen meer dan woorden, niet?
Al heel wat jaren werk ik met een Nikon D80, een digitale reflexcamera, waar een hele collectie aan objectieven bij hoort. Het is een fantastisch werktuig, maar voor op de fiets niet zo handig, want zwaar en volumineus, zeker indien je een reeks objectieven mee wil nemen. Twee jaar geleden haalde ik een Panasonic Lumix TZ19 in huis, als opvolger van de oude TZ1. Dat is een compactcamera met een groot zoombereik (16x). De laatste tijd ergerde ik me blauw aan stofjes op de sensor: bij elke foto moest ik vlekken wegwerken.
Dat stof schijnt erin te komen omdat zo'n groot optisch zoombereik werkt als een stofzuiger: bij het uitzoomen creëer je een onderdruk binnen in het toestel en zo trek je stof binnen, dat zich uiteraard op de sensor zet. Of, als je nog meer pech hebt, het nestelt zich tussen de lenzen. Met een compactje van enkele jaren oud moet je niet naar de fotozaak lopen, want als ze er wat aan willen doen, kost de ingreep meer dan een nieuw toestel.
Recent ondernam ik een voorzichtige poging om het toestel open te schroeven, maar dat blijkt een operatie van lange adem te worden, die - als het al lukt - slechts een tijdelijke oplossing biedt. Het stof komt onvermijdelijk terug.
Op zich valt dat natuurlijk bij te werken, maar als je bij elke foto vlekken moet wegwerken en daarnaast merkt dat het dynamisch bereik (verschil tussen licht en donker op één foto) eerder beperkt is en de lichtsterkte ook niet alles is, ga je toch nadenken.
De conclusie: ik had een nieuwe "reiscamera" nodig. De vereisten zijn: compact, redelijk licht en met toch een behoorlijke beeldkwaliteit. Zo'n aankoop betekent altijd hetzelfde: even wat intensief studiewerk. "Het beste" bestaat niet, dat leerde ik al lang geleden. Iets wat voldoet aan je eisen, dat is meestal wel te vinden en dan volgt het maken van de definitieve keuze, waarbij het altijd afwachten blijft of die dan voldoet aan de verwachtingen.
In dit geval viel de keuze op een Fuji X20, een "edelcompact". Het zoombereik viel terug van 16x naar 4x, het aantal pixels viel terug van 16 naar 12 miljoen, zoomen moet nu manueel en de camera is groter en iets zwaarder...
Maar ik krijg er wel wat voor in de plaats: veel betere beeldkwaliteit (dynamisch bereik, ruis, werken in hogere iso's), een doorkijkzoeker en een behuizing in metaal; het objectief is optisch beter en veel lichtsterker, de sensor is een heel andere klasse en je kunt heel wat zaken instellen. Minder snapshot, meer zelf bepalen. Nu moet ik er wat mee leren werken.
Voor de komende fietsvakantie wordt dit heel wat hanteerbaarder dan de reflex en beter van beeldkwaliteit dan de Lumix, vooral in duisterder omstandigheden. Vanaf nu worden de foto's voor de blog hiermee geschoten.
