Wie tot nu toe voor een velomobiel koos, kiest voor een HPV: een human powered vehicle. Vanuit milieustandpunt is dit logisch en zuiver. Alleen de productie van een velomobiel is milieubelastend, maar de rest van zijn levenscyclus heeft weinig impact:
- geen uitstoot (echt zero emission, in tegenstelling tot de elektrische wagen)
- lange levensduur
- impact op de infrastructuur is beperkt: niet breder dan een fiets, neemt amper meer plaats in, kleine asdruk
- de maatschappelijke kost is erg klein: bij een eventueel ongeval is de tol veel lager dan bij auto-ongelukken
Anderzijds, vanuit het uitgangspunt - hoe krijgen we mensen uit de auto en in de velomobiel -, is het huidige concept onvoldoende.
Laten we dat uitgangspunt, de automobilist, nog eens bekijken. Je stapt de deur uit, opent de auto, draait de contactsleutel om (of duwt op de startknop) en vertrekt. Met een automaat hoef je zelfs niet te schakelen. Remmen en sturen in een lekker beschutte omgeving, geen inspanning, achtergrondmuziekje, aangename temperatuur, zwevend over een asfaltweg. Stel je voor dat je zo'n persoon in een huidige velomobiel moet krijgen: fietskledij aantrekken, zweten om het verdomde ding op gang te krijgen, klappen voelen bij elke oneffenheid, zit je wel in de juiste versnelling, douchen bij aankomst, ... Het contrast is simpelweg te groot.
Dus moet de velomobiel anders.
Beeld je in hoe je instapt: benen hoog opheffen, opletten waar je je voeten zet of je trapt door de bodem, schoenen in de trappers klikken, is de accu voor de verlichting geladen, ... Niet echt toegankelijk voor wie het autocomfort gewoon is, niet ? De moderne auto zegt je zelfs als het tijd wordt om een afspraak te maken bij de garage !
Fase 1: instappen. Bekijk een Quest.
En zet daar een Orca van Flevobike naast
Zeker, indien je snel wil gaan, zal de eerste het wel beter doen. Als je een voertuig wil dat het in alledaagse omstandigheden - boodschappen doen, op bezoek gaan, naar het werk rijden - beter doet, kies ik wel voor de Orca, dank u.
Fase 2: aanzetten.
Een velomobiel wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van de stroomlijn. Die beschermt je tegen de elementen en vermindert de luchtweerstand, da's evident. Maar daar betaal je een prijs voor: het extra materiaal weegt en niet weinig ook: reken maar op 30 kg die je moet op snelheid brengen. Dat kost energie en voor een mens betekent dat zweten, dus zegt de verwende Europeaan: "neen, dank u, geeft u me maar mijn auto". Je voelt me al komen: maar er maar een e-velomobiel van. 250 W extra vermogen en een flinke accu. Enerzijds jaag je de kostprijs weer omhoog en betekent dit een extra belasting van het elektriciteitsnet, anderzijds - omdat het rendement van een velomobiel nu eenmaal zo hoog is - is het nodige vermogen veel lager dan van een (elektrische) auto. Lees dit er maar eens op na !
De technische kant hiervan is ook weer een kwestie van kiezen:
- een naafmotor (in het achterwiel)
- een tussenas met hierop de motor
- een motor die de trapas aandrijft (oplossing van fietser.be, Lohmeyer en in eFAW)
Het resultaat blijft: de velomobiel wordt toegankelijker. De daaraan gekoppelde vraag: zal dat wat uitmaken ? Stel dat iemand erin slaagt een velomobiel te maken voor pakweg 2.500 euro, met het nodige comfort, de gewenste gebruiksvriendelijkheid en praktisch in het gebruik, zal dat ook betekenen dat er meer mensen ervoor zullen kiezen ? En zullen dat dan fietsers zijn die voor meer comfort kiezen of automobilisten die de auto meer aan de kant willen laten staan ? In beide gevallen winnen de velomobielfabrikanten erbij, maar enkel in het tweede geval betekent het een maatschappelijk voordeel.
Hoe mooi het ook klinkt, maar ook een fietser heeft geen "zero emission". Al het extra voedsel dat je nodig hebt vergt ook fossiele brandstoffen. Daarom zou een fiets met elektrische ondersteuning wel een milieuvriendelijker kunnen zijn dan zonder.
BeantwoordenVerwijderenIn de praktijk eet je er niks meer of minder om. ALs je niet fietst wordt je gewoon vet.
BeantwoordenVerwijderenFietser, energie, rendement, ... Daarover had ik het al in een andere post: http://metdefietsonderweg.blogspot.com/2011/12/elektromotoren-en-ecologie.html
BeantwoordenVerwijderenIk durf het nog bouter te stellen uit o.a. eigen ondervinding.
BeantwoordenVerwijderenAls je maar vaak en veel genoeg fietst/ inspanning levert gaat je spijsvertering eerst tijdelijk omhoog dus ook de voedsel behoefte. Daarna neemt het weer af tot het niveau als voorheen. Je lichaam past zich aan de regelmatige inspanning aan en normaliseert dat door efficient energie gebruik.
Als je dan geen inspanning (meer) levert word je idd (weer) vet.
Een erfenis uit de tijd dat we het nog niet elke dag voldoen te eten kregen. Als het lichaam geen energie vraag meer heeft maar wel brandstof aanvoer, wordt dit direct omgezet in lichaamsvet. Als een appeltje voor de dorst voor later als er misschien weer geen voedsel genoeg is of meer inspanning geleverd moet worden.
De vervuiling door je voedselinname lijkt mee te vallen.....mits je geen dierlijke producten eet. De productie van vlees is extreem vervuilend en millieu belastend. Hiermee stoppen levert al een enorme verkleining van je footprint op. Ongeacht of je fietst of de auto neemt.
BrandweerQuest: ook uit eigen ondervinding: ik weeg al meer dan 30 jaar hetzelfde. Veel sporten, weinig sporten, veel vlees (relatief dan), weinig vlees: het maakt geen zier uit. De gewichtsvariatie blijft beperkt tot maximum drie kilogram. Het hangt ook af van hoe je lichaam met de toegevoegde bouwstoffen omgaat ;-)
BeantwoordenVerwijderenVleesteelt heet inderdaad een zeer energie-intensieve sector te zijn. Dat is een belangrijk argument voor vegetarisme: gewoon een tussenschakel uitsparen.