Bijna een normale fietsdag

Het is kalm op de blog. Dat is omdat er niet veel te vertellen valt. Alles gaat zijn gangetje. 

's Morgens gaat even na 7u de poort dicht en Jan vertrekt naar het werk. Meestal gebeurt dat met de E-Orca, soms met de Seiran 24. Meestal is het droog, soms regent het. Tot nu is het meestal ook heel erg zacht voor de tijd van het jaar.

27 oktober, De Pinte

Zo was het ook weer vandaag. Er werd zowat 13° C verwacht en het zou de hele dag droog blijven. De E-Orca ging dus topless. Dat heeft in deze dagen één nadeel: de uiterst zichtbare lichtvin achterop vermindert mijn nachtzicht, omdat het witte licht van achter mij komt. In de bebouwde kom merk je er niets van, maar op onverlichte wegen maakt het wel een (klein) verschil. Dat weegt echter niet op tegen de sterk toegenomen zichtbaarheid.

Maar goed. Ik vertrok, begeleid door een asgrijze maan, en stilaan kleurde de oostelijke horizon oranjerood. Een beetje fris, maar voor de rest was het een prachtige ochtend om naar het werk te fietsen.

Vanavond was het de omgekeerde beweging. Het velomobieldakje lag thuis; de zon ging onder; de westkant kleurde prachtig en de temperatuur was zacht. Je zou denken dat het lente was! Zo is fietsen echt genieten.

9 december, Zevergem

Zoonlief zou vanavond bij mij eten, maar het brood was op. Geen nood: in de stadrand passeer ik wel enkele warme bakkers. Dat was de eerste 'bijna' in het relaas. 

• Bakker 1 was dicht. 
• Bakker 2 had geen brood meer. 
• Bij bakker 3 stond een jongen beteuterd te kijken: de bakkerij was al gesloten; de broodautomaat had zijn centen dankbaar aanvaard, maar weigerde in ruil een brood te geven. Automaat defect... 
• Bij bakker 4 had ik uiteindelijk geluk en zo kon zoonlief toch zijn boterhammetjes verorberen.

Na het eten werd de Orca weer van stal gehaald: op de fotoacademie, waar dochterlief in het vierde jaar zit, was er een 'toonavond'. Die is eigenlijk voor de studenten onderling bedoeld, maar ouders en familie worden ook getolereerd. Omdat ik, geheel objectief als vader, mijn dochter haar fotokunst wel wil bewonderen, ging ik kijken. Uiteraard werden ook de andere werken aan mijn deskundig oordeel onderworpen.

Op de weg terug kwam de eigenlijke reden voor die 'bijna' op de proppen. Ik besloot door het centrum van Gent huiswaarts te keren. Onderweg merkte ik, net voor een kruispunt (op de Recolettenlei, voor de Gentenaars) een donker silhouet op de rijbaan. Ik zag een klein groepje mensen, waarvan één geknield. Dat bleek een ambulancier van de brandweer te zijn op zijn vrije dag. Voor hem lag een man op de straat. Geen bloed gelukkig. Blijkbaar waren twee fietsers frontaal op elkaar ingereden als gevolg van een fout maneuver.
Zoals ik het gezien had, was de situatie gevaarlijk: een duister punt, donkere kleding en op de rijweg... De Orca werd dus achter de heren geparkeerd met de lichten aan.

Een pluim voor de Gentenaars: bijna voortdurend kwamen bekommerde voorbijgangers hulp aanbieden. Voortdurend werd gevraagd of er een ziekenwagen gebeld moest worden. Het doet goed om te merken dat mensen niet zomaar straal voorbij een ongeval lopen of rijden. De Orca is blijven staan tot de ziekenwagen er was. Hopelijk blijven de gevolgen beperkt tot het geplooide voorwiel van de andere fietser.