Rondje Frankrijk 2017 - chronologisch deel 3: Vélorizon

Waaraan het ligt, weet ik niet, maar het kleine treffen maakte meteen een overweldigende indruk op me. 
Rond 13 u staan twee dames nadrukkelijk te wuiven van achter een poort: Francine en Françoise zijn twee van de drie organisatoren van deze 'Vélorizon'.
We zijn gelogeerd (kamperen) op het terrein van een tehuis voor mentaal gehandicapten.
10 liggers krijgen daar een plekje.
De infrastructuur is prima: er zijn douches, een ruime zaal voor als het slecht weer is, tafels en stoelen. Er wordt voor koffie gezorgd en als er iets nodig is, hoeven we het maar te vragen.

Het gezelschap is erg gemengd: van jonge adolescenten tot gepensioneerde ligfietsers. Jim, 67, was met zijn ICE Sprint in de auto helemaal van midden de UK afgekomen. Dat ik vanuit België naar daar kwam, werd ook erg geapprecieerd. Daar deed ik het niet voor, maar het doet toch goed dat te horen. En het is gemeend, dat is ook duidelijk.

Kort nadien komt Oryanne toe. Zij bouwde een ondertussen al befaamde bamboe ligfiets met voorwielaandrijving. De dag erop, tijdens een rit, demonstreert ze op een indrukwekkende manier de combinatie van stabiliteit en wendbaarheid van haar fiets. Met de handen los rijden is geen probleem; slalommen tussen andere ligfietsers door evenmin.

Oryanne met de bamboefiets (let op de wielen)

Het geetf meteen het 'ik wil er een' gevoel. Dit is een prototype, maar ze schikt ze op bestelling te maken.

Geen handen nodig!

Ook het voertuig van Francine, die samen met Françoise en Oryanne het treffen organiseerde, is imposant: een elektrisch ondersteunde trike met voor ruim 200 W zonnepanelen als dak. Dit is autonoom ondersteund rijden.

Waarom? Ze zal deze zomer samen met Thomas (handbiker, vroegere skikampioen, maar met verlamd onderlichaam na een ongeval) twee maanden door Marokko trekken. Hoedje af hiervoor! Thomas gebruikt een speciale fiets, waar een platform in gemaakt is, waar je met de rolstoel op rijdt.

Wat veel meer indruk maakte dan de fietsen, is de openheid, de kameraadschappelijkheid. Iemand met weinig centen? Daar wordt niet moeilijk over gedaan; indien nodig betaalt de groep voor die persoon. Jim, met slechte knieën, krijgt op de hellingen geregeld een zetje van de elektrisch ondersteunde fietsers. Bovenaan elke heuvel wordt gewacht tot de laatste erbij is. Geen gegrap (jawel, maar op een positieve manier), geen gemor, wel solidariteit en onderling begrip.

Jim heeft het gehaald, duidelijk tot zijn grote opluchting

Vrijdag rijden we een flink eind ten oosten van Lunéville: veel klimmen, snelle afdalingen, slingerende wegen, schitterende landschappen en een prachtig gezelschap. Wat wil je nog meer? Dat is 80 km genieten.
Wel is het alweer snikheet. Jim ziet ergens onderweg dat het 27° C is. In de schaduw...

Klaar voor het vertrek op vrijdag

Twee 'tricyclistes' bestormen een van de vele hellingen

De Orca voelt zich hier ook in zijn element: met de ondersteuning gaat het klimmen zeer makkelijk (meestal op de laagste stand, waarbij de motor 50 % vermogen toevoegt) en in onbeladen toestand kan ik in volle vaart de slingerende hellingen af denderen. Francine zei verschillende keren dat ze het gevoel had dat er een auto aan kwam, zo groot was het snelheidsverschil. Leve de aerodynamica! De Orca voelde, zonder bagage en zonder fietskar, als een pluimgewicht.

Het valt hier trouwens op dat er redelijk wat ondersteund gereden wordt, met de velomobiel, met trikes en ook met tweewielige ligfietsen.

Vrijdag komt, na de rit ook Jean L'Etrange aan. Hij bouwt carbon raceliggers. Zijn concept is wat Oryanne overgenomen heeft voor haar bamboefiets: voorwielaandrijving en grofweg hetzelfde idee als de oude Flevobike en Cruzbike. Ze bewezen alvast dat voorwielaandrijving geen belemmering vormt om heuvels te beklimmen.

Na de rit controleer ik de Conti TourRIDE die ik tot hier meegesleept had (weet je nog: de lekke achterband). Het blijkt dat de antileklaag hier en daar door het loopvlak schemert. De band is dus meer versleten dan ik eerst dacht. Hij is enkel nog goed voor het afval. Weer een kilo uitgespaard ;-)

Maar ik had gezegd dat ik slechts even langs zou komen: zaterdag zou ik de echte tocht aanvatten. 's Morgens wordt alles afgebroken en opgeborgen. De afspraak is dat ik het défilé nog mee zou rijden. 

Verzamelen voor de optocht: rolschaatsters, lig- en andere fietsers

Daarna gaat elk zijn eigen weg. Uiteindelijk wordt het 11u30 eer onze wegen scheiden.

Dat weegt door, hoor. Eerst een hartelijke kennismaking, dan meteen met een heerlijke groep mensen deelnemen aan activiteiten en daarna helemaal op jezelf terugvallen.

Het is een hele omschakeling en de omgeving hielp hier flink aan mee: binnen de kortste keren rij ik door een desolaat gebied, dat het onderwerp uitmaakt van de 'Groene weg naar de Middellandse Zee'.

Daarover meer in een volgend deel.