Essentiële verplaatsing

De regels in België zijn in het begin van deze week heel strikt geworden. Ze zijn nog niet zoals in Frankrijk, waar je een 'permis' (een geschreven toelating) moet hebben om je huis te mogen verlaten, maar het lijkt er wel op.

Kort: enkel essentiële verplaatsingen zijn toegelaten. Dat wil zeggen dat je de auto enkel uit mag halen om eten te kopen, naar het werk te gaan (hoewel telewerken sterk aanbevolen is) of andere hoogstdringende zaken.
Daarnaast wordt wel aangeraden om te wandelen of te fietsen. Dat kan in gezinsverband (de scholen zijn dicht) of met één vriend of vriendin. En jawel: sindsdien zie ik hier de politie geregeld patrouilleren.

Toen ik gisteren mijn voedselvoorraad wilde aanvullen, vond ik in het warenhuis de eieren enkel nog in dozen per 12. Wat moet ik als alleenstaande met zo'n massa eieren? Ze bleven dus mooi in de winkel.

Vandaag kreeg ik een seintje: iemand had eieren teveel. Of ik er wat van wilde? Natuurlijk. En het gaat om voeding, dus met een beetje goede wil kan je dit beschouwen als een essentiële verplaatsing. Een ommetje van pakweg 14 km: daar neem je toch de fiets voor? Dat wordt dan ook nog aangemoedigd door onze overheid.

Dus - het is droog en relatief mooi weer - haal ik de trike weer van stal. Eerst steek ik een box met dvd's bij mijn ouders binnen en dan gaat het verder om eitjes te halen. Het is rustig op de baan. Amper auto's, weinig fietsers en voetgangers. Iedereen zit binnen te wachten tot de plaag voorbij is. Dat is ook wat we moeten doen: zo weinig mogelijk contact om besmetting te vermijden.

Voor de terugweg kies ik voor een ommetje. De verleiding is te groot.

Daar, aan de overkant van de Schelde, ergens achter de bomenrij, moet ik zijn. Het is een beetje fris, maar hier heb ik de wind in de rug. Twee keer: echte wind en ondersteuning, maar die staat op niveau 2 van de 5. De motor levert zo'n 80 à 100 W extra.

Hier ben ik alweer aan de 'goede' kant, maar weer wordt een ommetje gemaakt. Een stukje onverhard kan er altijd bij. De assistentie en de vering rondom maakt dit allemaal licht verteerbaar. Op deze paden kom ik welgeteld één wandelaar tegen die zijn hond uitlaat.

Net op tijd kom ik thuis: het begint te druppelen. Het is weer tijd voor het sociale isolement. Maar nu mét eitjes...