Prototypetest toplicht

Toplicht Mk I

Vroeger dit jaar zocht ik een oplossing om de opmerkingen - terecht of niet - over de beperkte zichtbaarheid van een velomobiel te counteren. Na wat pogingen kwam de oplossing er in de vorm van een 'lichtmast'.

Functioneel doet die wat ik ervan verwachtte. Er komen geen opmerkingen meer over het stealthkarakter van de Orca. Dat zou evengoed kunnen zijn omdat mensen die opmerking niet meer durven maken... Maar goed.
Esthetisch liet de 'mast' wel te wensen over. Een eind aluminium bovenop een strakgelijnde velomobiel, dat is niet echt het fraaiste zicht.
Dat moest dus even herdacht worden.

Toplicht Mk II

Flevobike zelf liet zich inspireren door de 'lichtmast' (vermoed ik) en bedacht een elegantere oplossing: ze maakten een 'vin' met een 3D-printer. 

Foto: Flevobike/André Vrielink

Je moet wel over het materiaal beschikken, natuurlijk. Flevobike zit aan de bron, aangezien Johan Vrielink vanuit hun operatiecentrum dergelijke machines assembleert en verdeelt over Europa.


Een hele tijd bleef het stil: de 'vin' was geproduceerd in welgeteld één exemplaar, maar zo lang daar geen verlichting in zit, blijft het niets meer dan een stuk plastic om de Orca te ornamenteren. De reden: tijdsgebrek. Ik vond het idee ook leuk als associatie: een vin hoort gewoon bij een 'killerwhale'.

De voorbije week vroeg ik André Vrielink of daar nog iets mee gedaan werd en kijk wat ze me bezorgden!

Een pre-productie afgewerkte vin

 Hiermee worden meteen een reeks tekorten van de originele mast opgevangen:

• geen starre verbinding. Bij het eventueel omgaan komt de vin gewoon los.
• de verlichting wordt gevoed door de 12 V / 6,75 Ah boordaccu. Geen losse batterijen meer om te laden
• onverlaten konden de Comet lampjes makkelijk verwijderen. Hier is dat minder evident.
• Het geheel is beter geïntegreerd in de lijn van de Orca.

Het idee om de ledstrips aan de binnenkant te kleven, vind ik schitterend. Zo behoud je de strakke lijn van de 'vin' en bij uitbreiding de hele Orca. Daar bovenop heb je een groot verlicht oppervlak. Wat verder in de post zie je dat duidelijk geïllustreerd.

Rood achter, wit voor en knipperlichten die naar achter gericht zijn

Omdat het geheel ook weer met zuignappen bevestigd wordt, kun je de vin quasi spoorloos verwijderen. Het enige wat erbij hoort, is dat je de bedrading naar binnen moet brengen. Daarvoor moet een gat geboord worden, dat je dan weer met een plug kunt afsluiten. Dat is een geringe prijs voor de sterk verbeterde zichtbaarheid.

De 'vin' bij daglicht op mijn E-Orca

Vooraanzicht met wat minder licht

De achterkant met wat minder licht

Ondertussen gebruikte ik de vin ook al bij duisternis.

Zeg nu niet dat dit niet goed zichtbaar is

Het effect van leds binnenin de kunststof vin is duidelijk

De bedrading is zo opgevat dat de vin oplicht zodra je de boordspanning inschakelt, net zoals het achterlicht. Je kunt het dus nooit vergeten. Dat heeft als gevolg weer dat de accu wat vaker moet geladen worden.

Het geheel is een accessoire dat niet op vijf minuten geproduceerd wordt. Er moet een kunststof vorm geprint worden; de ledstrips moeten aan de binnenkant een plekje krijgen en de bedrading moet verbonden worden. Omdat het over een echt kleine productie gaat, zal de prijs ook navenant zijn. Rekening houdend met de pluspunten (veiligheid, esthetiek en afwerkingsniveau), vind ik het wel verantwoord.

Nu rest me nog een vervelend klusje: het gat dat gemaakt werd om de lichtmast te bevestigen, moet weggewerkt worden. Gelcoatherstellingen, liefst onzichtbaar, zijn niet zo evident.

Nog een Fibre Flare

Nu de dagen korter geworden zijn, is het weer het moment om de aandacht te richten op verlichting. Die dient zowel om te zien als om gezien te worden.

Vorig jaar maakte iemand me erop attent dat bij hevige regen eFAW moeilijk te zien was van achteraan in het duister. Een beetje bizar: het achterlicht zit hoger dan op een bukker; de hele achterkant is reflecterend oranjerood en op de zijkanten is reflecterend folie gekleefd. Maar toch: indien iemand me zegt dat eFAW niet voldoende zichtbaar is onder die omstandigheden, moet daar wat aan gedaan worden.

Zo kwam ik uit bij de Fibre Flare. Daarover schreef ik eerder al: hier en hier. Het licht bewees ondertussen al ruim zijn nut en betrouwbaarheid.

De Fibre Flare als achterlicht bestaat in twee lengtes; de kortste wordt gevoed door twee knoopcellen, de langere met twee AAA-batterijen. Mijn exemplaar is een lange versie, waarin twee oplaadbare batterijen terechtkwamen. Met een (opgegeven) autonomie van 75 u hoef ik zelfs niet elke maand batterijen te laden. Ik hou niet zo van knoopcellen: niet oplaadbaar, beperkte capaciteit en dus belastender voor het milieu.

eFAW is op dat vlak dus dik in orde, maar er zijn nog fietsen in huis. Daaronder een Birdy Speed, waarbij me ook al opviel dat als gevolg van het concept het achterlicht erg laag zit. Zo'n Fibre Flare is dan een oplossing: die kan op de zadelbuis. Gisteren ging ik nog maar eens langs bij mijn vaste fietshandelaar om nog een exemplaar bij te halen. En kijk: ik kreeg de allerlaatste mee voor de helft van de normale prijs (nu € 14)... Die is nu op de Birdy gemonteerd, maar kan heel snel op een andere fiets gezet worden (of aan een rugzak gehangen).

Zijn commentaar: het is een heel goed concept, maar blijkbaar niet verkoopbaar. Veel mensen maakten bij eFAW ook al de opmerking dat het een fantastisch achterlicht is, maar de stap naar het zelf aankopen (als je er eentje nodig hebt) blijkt toch te groot. Tja, als je bij Hema flutlichtjes kunt kopen aan € 5 voor voor- en achterlicht samen, dan schuift veiligheid (en zichtbaarheid) blijkbaar meteen naar achteraan op de prioriteitenlijst, veronderstel ik.