Vooruit en achteruit

SRAM iLight D7 naafdynamo: diagnose

Het onderhoud van de Seiran leidde tot iets wat ik al gevreesd had: de naafdynamo is EOL. 'End of life'. De lagers bleken vast te zitten - vastgeroest - en de lagerschalen sleepten in de naaf.

De naaf is hierdoor uitgesleten. Dat kan niet hersteld worden.

Vastgeroest is naar mijn mening vaak het gevolg van een foute behandeling vroeger. Er zijn mensen die een fiets, ook de draaiende delen, met een hogedrukspuit behandelen. Daarmee haal je de smeermiddelen uit de lagers, die kort daarna aan hun einde komen.

Theoretisch kan daar natuurlijk wel wat aan gedaan worden: de zittingen uitfrezen en een grotere maat lagers plaatsen, bijvoorbeeld. Economisch is dat geen echt verstandige zet. EOL dus. Lagers zomaar vervangen heeft geen zin, want er zal altijd speling op zitten.

Dat betekent twee zaken:

• voorlopig zit in de Seiran geen naafdynamo meer - de originele (Deore) naaf zit weer in het wiel -, dus ook de Luxos U doet het niet meer.
• terug naar het originele plan. Er komt een Shutter Precision SD8 naafdynamo in.

Gebruiksgemak

Anderzijds monteerde ik op de achterbrug een adapter en een zijstandaard.

Adapter voor een zijstandaard

Seiran met zijstandaard

Zo kan de fiets eindelijk op zichzelf staan. Elke medaille heeft zijn keerzijde: dit voegt gewicht toe.

Voorderailleur

De voorderailleur werd ondertussen zo goed mogelijk afgesteld. De bovenkant van de derailleur moet zo dicht mogelijk tegen de ketting aan zitten, zodat je minimaal kracht moet gebruiken bij het schakelen. Dan blijkt dat dit eigenlijk niet goed kan, omdat de hoek tussen de derailleur en de ketting fout is, althans volgens de fietsenmaken. Een conceptfout? In elk geval schakelt het nu heel wat vlotter. 

De Seiran voorbereiden voor het grotere werk

Nu de Seiran 24 bijna een jaartje in huis is, heb ik er voldoende kilometers mee afgelegd om te weten wat er anders/beter aan moet voor mij. Omdat ik ook niet alles kan, maakte ik maar een afspraak bij de fietsenmaker hiervoor. Jawel: een gewone fietsenmaker, die zoiets als een uitdaging ziet. Ze haken echt niet allemaal af bij het zien van een ligfiets.

De fiets zag er hiervoor iets anders uit dan normaal.

De tot voor kort normale outfit (nu met Ortlieb ligfietstassen)

Zonder bagagedrager

Naafdynamo: revisie

Een eerste is dat de vorig jaar ingebouwde SRAM iLight D7 naafdynamo voortdurend piept. Ik vermoed dat die in een vorig leven met de hogedrukspuit gereinigd is (of het kan ook gewoon puur pech zijn), waardoor een lager drooggelopen is. Joris, bij Plum in Gent, ziet het zitten om de naaf open te maken en te reviseren. Dat doe ik niet zelf, omdat hiervoor speciaal gereedschap nodig is, dat wellicht meer kost dan de naaf op zich.

Beveiliging

Ten tweede ben ik het moe om elke keer te moeten denken aan een slot en om telkens ik ergens binnen wil gaan op een omslachtige manier de Seiran vast te zetten. Er komt dus een ringslot op de achtervork. Ook dat zal Joris regelen: gaatjes boren, draad trekken en het slot monteren. Dat zou ik ook wel kunnen, maar die man doet vaak iets voor me en dan mag al eens iets teruggedaan worden, niet?

Zijsteun

Als derde ben ik het moe om de fiets telkens ergens tegenaan te moeten gooien. Er moet dus een standaard op komen. Filip, van 'De Ligfiets', had niet direct een geschikte steun liggen: Challenge gebruikt een achtervork met een nogal afwijkende vorm, 'split tube' gedoopt, en daarenboven is een standaard voor een 24" wiel ook al niet evident. Hij had wel in een hoekje een adapter liggen om over de achteras te zetten, waar een (instelbare) standaard op geschroefd kan worden.

Zo wordt de Seiran gebruiksvriendelijker voor alledaagse zaken, zoals een ritje naar het stadscentrum, een tochtje met de ligfietsvrienden ...

Balhoofdlager

Of zoals Joris het noemt: de 'kopserie'.  Daar zit speling op. Ik krijg het niet in orde. Gebrek aan ervaring wellicht. Ook dat zou ondertussen geregeld worden;

Daarna zal de fiets klaar zijn om de zomer door te komen. 

Excuus gevonden!

Een stralend blauwe lucht en een prima temperatuur nodigen uit om te fietsen. Maar de lente is losgebarsten en de tuin smeekt om erin te werken. Plicht versus plezier (hoewel tuinwerk ook niet onprettig is).

Vrijdag werd het grasveld voor de eerste keer dit jaar gemaaid en de voorbije dagen ging een meter beukenhaag eruit. Da's zwaar werk: beukjes van 20 jaar oud hebben een flink stel wortels. Er moet nog zeker een meter uit (de rest mag blijven staan).

Weet je: het was al een poos geleden dat ik mijn broer bezocht, dus bleef de tuin vandaag maar zoals hij erbij ligt. En ik moest dringend de Seiran met de nieuwe Ortliebtassen testen.

Zien of de zelfgemaakte beugels het zouden houden.

Conclusie 1: de beugels hebben het gehouden. (onheilsprofeten roepen nu in koor: 'wacht maar: over niet al te lange tijd vallen ze helemaal uiteen')
Conclusie 2: de Ortliebs zijn - hoe kan het ook anders - uitermate degelijk. Er kan héél veel in (54 liter voor beide samen, dat is echt royaal).
Conclusie 3: voor fotospullen zijn fietstassen niet ideaal. Het duurt te lang om de spullen eruit te halen. De Agu toptas zal er dus bij komen, specifiek voor de camera. Extra objectieven moeten dan maar in de fietstas, want die zijn te omvangrijk voor het Rack Pack. (ik zou ook de Radical toptas kunnen testen op dit vlak).

Tussen de tracks stond er nog eentje om 'met een boogje' naar Sas-van-Gent te rijden. Een oostelijk boogje, via het provinciaal domein in Wachtebeke.

Het doel was er, het weer leek prima en de route was er ook, dus kon ik vertrekken. Voor de heenrit was er slechts één spelbreker: een stevige bries uit het noordoosten, van zowat 25 km/u. 40 km daar tegenin rijden is wat minder aangenaam. De noordelijke component zorgde er ook voor dat de wind het flink wat kouder deed aanvoelen.

En altijd valt er wat te zien op zo'n ritten.

Destelbergen

Zou die aannemer dat nu echt menen, dat bord aan de rechterkant?

Dit is de 'achterkant' van het provinciaal domein in Wachtebeke. Hier zit ik al bijna aan de grens met Nederland.

En jawel: ik was dus ook aan - en over - de grens met onze noorderburen. Op bezoek bij de broer is slechts een symbolische oversteek: de grens ligt op 500 m. Maar wat een uitzicht heb je daar in Zeeland!

Ook dit is vaste kost bij een ritje in noordelijke richting: in Langerbrugge neem ik het veer over het kanaal Gent-Terneuzen.

Langerbrugge is zowat de rand van de Gentse agglomeratie. Dan denk ik 'bijna thuis', maar eigenlijk blijft er dan nog altijd 11 km te fietsen. Daar maak je abstractie van als je zover bent, maar de laatste kilometers kunnen flink doorwegen.

Wat die wind betreft: op de heenweg schommelde de snelheid tussen 20 en 25 km/u. Als je rekent met een windsnelheid van 25 km/u, speelt die wind toch wel een flinke rol hierin. Op de weg terug lag de snelheid rond 30 km/u. Dat toont aan dat op deze ligfiets de wind duidelijk invloed heeft.


Uiteindelijk was het weer een leuke rit en een mooie afsluiter van een stralend weekend.

O, ja: pakweg 70 km afgelegd. Niet slecht voor een namiddagje.

Orca-inspectie

Nu de winter zowat achter de rug is, werd het tijd om de plexiplaat van de voetengaten te halen. 't Is lenteweer, dus de klus kon buiten geklaard worden.

De plaat heeft gedurende de - al bij al zachte - winter zijn waarde bewezen: het comfort aan boord was heel wat beter. De warmte blijft binnen, regen en sneeuw buiten. Omdat een Orca een echt korte draaicirkel heeft (6m tussen muren), is flintstonen iets wat heel zelden nodig is. Omdat in- en uitstappen met de ruime instap ook geen probleem vormt, is het al even weinig moeite om even uit te stappen en de kar te keren.

Wel is duidelijk dat de materiaalspanning aan de achterzijde teveel was voor het materiaal. 

E-Orca gestrand in de tuin

De middenste bout zit een eindje dieper dan de beide achterhoeken en die spanning was teveel voor het - nochtans redelijk flexibele - polycarbonaat. De volgende winter komt daar dus een strook over om de druk te verdelen, net zoals aan de voorkant.

Ondanks de SUV-achtige bodemvrijheid van de Orca - zowat 12 cm - is het duidelijk dat de neus toch af en toe de grond raakt: de beide bouten op de voorhoeken vertonen daar duidelijke sporen van. 

Een alternatief zou kunnen zijn om de plaat aan de binnenzijde te zetten. Zo win je weer enkele millimeters, maar dan vergroot de kans dat je bij elke omwenteling met je hielen tegen de plaat komt. Dat kun je ook oplossen, natuurlijk, met kortere cranks, maar dat heeft dan weer veel ingrijpender gevolgen (niet noodzakelijk negatief).

Het was het moment om ook even de staat van de primaire ketting na te gaan. Die ziet er na 27000 km nog altijd zo goed als nieuw uit. Smeren is nog steeds niet nodig. Ik kan dus met zekerheid besluiten dat de complete afscherming zijn nut bewezen heeft.

De Orca is klaar voor nog veel kilometers. 

Lenteweer!

Een gewone werkweek. Elke dag rij ik met de E-Orca op en af. Elke dag een marathon.

Maar toch is het deze week anders. 's Morgens vriest het net niet. Het is wel droog, dus het Flevobike Velomobieldak blijft thuis, net als het schuimdeksel. Het minivizier volstaat.

't Is de tijd van de schitterend verlichte ochtendlucht, met de zon net boven de einder. 't Is de tijd van wit berijmde graslanden, van katjes in de wilgen, van eendenkoppels op het jaagpad.

7u30 - sluis Bovenschelde Merelbeke

7u50 - Gavere

Mooie dagen om te fietsen.

Na een lange grijze periode met veel regen waren de voorbije fietsdagen een hele verandering: wolken zoals je ze vindt op schilderijen van oude meesters; indrukwekkende onweersluchten; bomenrijen die fel oplichten in de ondergaande zon. Geen sprake van sneeuw in onze contreien.

Als je wat dichter kijkt, zie je ook dat de botten klaar staan om open te barsten. De natuur komt weer tot leven.

7 maart - op de terugweg (Eke)

8 maart - het begin van de route langs het jaagpad (Zwijnaarde)

8 maart - waterige weiden (Zevergem)

In deze periode rij ik alweer cabrio, maar het dakje zit wel in de Orca!

Onderhoudsdag

Koud, regen en veel wind. Geen fietsweer en er ligt werk te wachten.

1. Een Birdy vouwfiets met derailleur. Met zijn 18" wielen betekent die combinatie dat de ketting centimeters boven de grond hangt. In de winter is dit een ideaal recept om pekel op te scheppen. Resultaat: een roestbruine ketting met vastgecorrodeerde schakels...

Pekelschade: schakels die vastzitten

De ketting moest dus dringend gereinigd en opnieuw gesmeerd worden. Deze keer was het de uitgebreide behandeling:

• een bakje met 'Kettenreiniger' en een oude kwast dienen om de hele ketting grondig schoon te maken.
• droogwrijven met een vod
• smeren met KMC kettingolie, die nadien met een borsteltje goed tussen de schakels gewreven wordt
• een poos laten staan, zodat de vluchtige stoffen kunnen verdampen

2. Giant Expedition. Dochterlief haar vintagebike: vroeg aluminium frame. Ook hier vooral een roestige ketting. Reinigen en smeren dus. Maar ook de snerpende V-brake vooraan vroeg nazicht.

3. Een lawaaierige motorketting in de E-Orca. Enkele maanden geleden werd die al eens gesmeerd, maar blijkbaar was het smeermiddel (KMC kettingolie) niet goed genoeg in dit geval. Het motorhuis ging er dus weer af, de ketting werd helemaal gereinigd en royaal met lithiumvet bestreken.

Aandrijving achter de motorbehuizing

Na een test was meteen duidelijk dat de aandrijving weer veel stiller functioneert. Het rendement zou ook wat hoger moeten zijn.