Het lijkt erop dat Frankrijk nu pas het fietsen ontdekt. In Bretagne hoorde ik van meerdere mensen dat wat hier als normaal beschouwd wordt daar echt uitzonderlijk of simpelweg onbekend is: naafdynamo, naafversnellingen, fietskarren, ... In de steden lijkt het nu pas te starten en daarbuiten zijn het onbekende zaken. Een ligfiets en dus zeker een ligtrike is nog een andere categorie.
Ook op fietsvlak is Decathlon alomtegenwoordig en dan meestal met goedkope basisfietsen die niet echt het fietsplezier verhogen.
Mijn jongste, die op een aantal tochten met zijn Specialized terreinfiets meereed, lag geregeld in een deuk toen hij beschreef hoe de mensen op de trike reageerden. De meeste reacties waren varianten op "wat ìs dat in godsnaam ?". Mensen zagen het tuig aankomen en draaiden mee tot we weer uit het zicht verdwenen, ouders trokken aan de kinderen hun mouw om ze op het fenomeen te wijzen.
Af en toe werd ik erop aangesproken door verwarde mensen die zich de meest exotische mechanismen voorstelden. Dat het in se niets meer is dan een fiets met drie wielen, daar kwamen ze pas toe na een hele uitleg. Waar de Gforce langskwam, werd de fiets nagewezen en monden vielen open (en dat mag je echt letterlijk nemen): voor zowat iedereen in het zuiden bleek dit echt de eerste kennismaking met een ligfiets. Op de camping had het algauw de naam van een pijlsnel futuristisch tuig: door de geringe hoogte lijkt de trike nog sneller.
Bij de beklimming van de Soulor kreeg ik dan weer veel opgestoken duimen en bij de afdaling bewees de trike meteen dat hij echt snel is. Ik heb er geen idee van hoe de chauffeurs van de wagens die ik voorbijging hierover dachten...
Ondertussen rijpen plannen om eens met (minstens ?) twee trikes een fietstrekking (en Français: un randonnée) te organiseren. Zoonlief ziet het alvast zitten. Wat er veelbelovend uitziet is het project "Loire à vélo", maar ook bijvoorbeeld Bretagne of de Gorges du Tarn zien er aantrekkelijk uit.
Ook op het vlak van fietsinfrastructuur is er nog veel werk aan de winkel. Hier durven we wel eens mopperen over onoordeelkundig aangelegde fietspaden. Wat moet je dan denken van aanliggende fietspaden op een route nationale: pal naast een rijstrook waar auto's 90 rijden, ligt een 70 cm brede strook aan de foute kant van de vangrails... Wie wil daarop rijden ?
Of zoals ik in Bretagne meemaakte: een voetpad verhard met dolomiet (zeg maar beige grint) moet met fietsers gedeeld worden, terwijl de auto's het asfalt voor zich alleen krijgen.
Vlak bij waar we kampeerden in de Pyreneeën zagen we een mooi voorbeeld van hoe het er nu op vele plaatsen aan toe gaat: dwars door Argelès-Gazost loopt een kaarsrecht fietspad, vermoedelijk op een oude spoorlijn, maar de rest van de gemeente lijkt op wat hier dertig jaar of langer geleden gangbaar was: geen spoor van fietsinfrastructuur, overal parkeerplaatsen, koning auto regeert en op de koop toe hangt de gemeente vol luidsprekers die muzikaal behang uitbraken, dag en nacht... De fiets als utilitair voertuig is daar duidelijk nog niet ontdekt.
Het viel trouwens op dat zowat elke fiets die we er zagen een peperdure koersfiets was (wel mooie machines hoor) met een eigenaar die navenant gekleed was. Het reliëf leent zich dan ook wel minder tot gewone verplaatsingen dan in ons vlakke landje !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten