Oliebollen of toch niet?

De weersverwachtingen voorspelden niet veel goeds: de hele dag sneeuw en hoe noordelijker, hoe meer. Vanuit Vlaanderen is Nijmegen natuurlijk noordwaarts... We zouden het wel bekijken onderweg.

In Gent had het de hele nacht hevig geregend, maar meer ook niet. Op het nieuws hadden ze het over verkeersellende in Antwerpen: een ontspoorde tram door een sneeuwhoop, ongevallen, blikschade, ... We zouden wel zien. Het druppelde flink toen Birger klokslag 9u aanbelde, maar dat kon ons niet deren. Dat de Garmin GPS de route niet wilde laden ook niet: met een track lukt het ook wel. Tot aan Waasmunster was het prima te doen. Troosteloos, nat, geen boeiende route (het moest vooruit gaan), maar het ging wel.

Vanaf daar waren de beken overvol: het had er nog meer geregend dan thuis. De plekken sneeuw werden talrijker en de riolen en grachten konden het water niet meer slikken. Ergens langs de spoorlijn vond ik het jammer dat ik geen foto kon maken: de Mango van Birger leek een boot, met een enorme boeggolf. Hij zei nadien dat het water ook in de Mango stroomde... Toen we Antwerpen naderen, begon het te sneeuwen.

De rest van het gezelschap zat gezellig in een café aan de Scheldekaai te wachten: Gert Jan en Lucien moesten van niet ver komen, want het Antwerpse is hun speelterrein. Bert en Joop zijn onvervalste Zeeuwen en vooral Joop had al flink wat kilometers achter de kiezen. Omdat de voorspellingen niet denderend waren, besloten we maar meteen aan te zetten.

Helaas: hoe verder we kwamen, hoe heviger de sneeuwval werd. De jaagpaden waren onberijdbaar, dus moest een alternatieve route geïmproviseerd worden.

Begin van het jaagpad (Albertkanaal?)

Maar ook op dat alternatief konden de fietspaden niet gebruikt worden - er lag zo'n 5 cm sneeuw op - en we moesten op de rijweg. Na enkele gevaarlijke inhaalmaneuvers meegemaakt te hebben, besloten we dat we liever in goede gezondheid terugkeerden dan met gevaar voor lijf en leden verder te gaan.

Neen, jongens, dit kan echt niet.

Lucien ging toch door: zijn vrouw was met de auto onderweg naar Nijmegen. De vijf andere helden keerden de velomobiel en togen zuidwaarts. Noordelijk werd het enkel slechter en de volgende dagen wordt strenge vorst aangekondigd, dus de terugweg zou ook niet zonder risico's zijn.

Na de accu even bij te laden bij Gert Jan, gidste hij me terug naar de andere (voor mij de goede) kant van de Schelde.

Antwerpen Linkeroever in de sneeuw

Het bleef nog een heel eind guur: sneeuw en een aanwakkerende wind, die ik nu wel in de rug had.

Langs de Expresweg, ergens ter hoogte van Sint-Niklaas

Geen Oliebollentocht 2014 voor deze Vlaamse delegatie dus.

Positief is wel dat de afsluiting van de voetengaten en de nieuw gefabriceerde ruitjes hun nut bewezen hebben. Als er sneeuw binnen kwam, was dat omdat het deksel af en toe open moest om te overleggen of om andere redenen.

De nieuwe schoenen (Shimano SH-MW81) voldoen ook. Ze zijn enkel niet zo geschikt om te stappen omdat de zool te stijf is, maar dat is ook niet de bedoeling. Koude voeten had ik niet.
De nieuwe bril voldeed eveneens aan de verwachtingen: geen water (of sneeuw) in de ogen, dampt niet aan en ik voel hem ook niet. Na pakweg 11u in de Orca telt dat toch al.

We kunnen stellen dat de Orca zijn eerste sneeuwtest prima doorstaan heeft, maar dat geldt ook voor de andere velmobielen die mee reden: Quest (XS), Strada en Mango+. Gert Jan opperde wel dat de gesloten wielkasten van de Quest XS wellicht erg veel sneeuw vangen. Zijn Mango scoort beter op dat vlak.

De prijs voor "grootste held" gaat naar Bert, die het waarmaakte zonder kap of dak, maar hij is dan ook een Zeeuw en dat zijn stoere mannen.