jaarlijks rapport

Eind december 2013 reed ik in enkele dagen van bij Flevobike (Dronten) naar Gent. Ik zie de beelden nog zo voor me: windkracht 6 ongeveer en het goot water.

De laatste kilometers van de maidentrip (december 2013)

Natuurlijk had ik die storm op kop en daar bovenop deed de ondersteuning het niet. André Vrielink zou dat laatste kort daarna bij mij thuis komen oplossen.

8 jaar en 80.000 km

Fast forward naar december 2021 (intussen ook alweer enkele maanden geleden): de E-Orca is al 8 jaar geworden en zal waarschijnlijk ongeveer 80.000 km afgelegd hebben (ik hou de kilometers al lang niet meer bij). Als je goed kijkt, begin je het eraan te zien: op de dunste plaatsen zitten wat barstjes en haarscheurtjes in de stroomlijn. Hier en daar zijn er wat minieme 'battle scars', maar aangezien ik er nooit een aanrijding mee had en de Orca nooit op zijn kant gegaan is, is de schade heel erg beperkt.

Covid heeft wel wat gevolgen. Zo werk ik sinds pakweg maart 2020 grotendeels van thuis uit. In de periodes waarin het wel toegestaan wordt, ga ik één keer per week naar het kantoor. Hierdoor is het aantal fietskilometers flink gedaald: van pakweg 180 wekelijkse woonwerkkilometers naar 45. Minder kilometers, dus minder onderhoud. Met de ligfietsers worden nog amper ritten georganiseerd om diezelfde reden, dus worden nog minder kilometers afgelegd. Het zeer matige weer dit jaar zorgde ervoor dat de behoefte om te fietsen ook niet zo groot was.

Onderhoud in het afgelopen jaar

Kosten/vervanging in 2021: enkele kogelkoppen en voorbanden.

Toen de zomer naderde, maakte de Orca vreselijk veel lawaai bij elke bocht. De oorzaak is wel gekend: versleten kogelkoppen. Die zitten onder de velomobiel en worden continu bekogeld met zand, stof, modder... Een kogelkop bestaat uit een aluminium kom met daarin een stalen kogel. Tussen beide delen zit een kunststof schaal. Je kan dit vergelijken met pakweg een schoudergewricht, waar kraakbeen in zit om de wrijving te verminderen.

Stof, zand, aarde... dat kruipt tussen de kogel en de schaal en slijt/schuurt die stilaan weg. Daarna is het dus staal op aluminium en dat maakt veel lawaai. Meer dan een paar geschikte steeksleutels heb je niet nodig om kogelkoppen te vervangen, maar je bent er wel een poosje zoet mee, want het zijn er toch heel wat. Twee per stang, één op elk uiteinde. Dat betekent zes kogelkoppen per wiel (links en rechts) en dan nog in twee verschillende maten.

Daarna was het wel heerlijk stil rijden.

Ook de voorbanden werden dit jaar gewisseld. Aangezien Schwalbe besloten heeft dat er geen Trykers meer gemaakt worden en op basis van het oordeel van andere fietsers en van mezelf (op de Thorax eTangens) werden het dan maar Continental Urban Contact in de maat 42-406. Dat gaat net: in het begin sleepte het soms wat in de bochten, maar dat is verleden tijd ondertussen.

Voor de rest deed de Orca het zoals altijd: zonder enig probleem kilometers malen. Comes rain, comes shine. Met dakje, zonder dakje, alleen of in groep (rondje Oosterschelde in juli). Zelfs de 8 jaar oude LiFePo4-accu blijft meegaan. Van de oorspronkelijke 500 Wh zij er nog zo'n 420 over. Dat is toch wat de Cycle Analyst me toont. Het zal iets meer zijn, maar ik wil niet rijden tot de accu helemaal leeg is, want daarna wordt het toch een zware fiets om in beweging te houden. Het aantal laadcycli ligt rond 1.000. Ik heb dit in het begin eens per vergissing gereset in de Cycle Analyst, waardoor het werkelijke aantal hoger ligt dan wat die aangeeft.

Al bij al doet de Orca zijn reputatie als 'bombproof' alle eer aan. De mijne toch: Ronnius (liggende fietser) heeft er een andere mening over. Zijn Orca heeft zo'n 20.000 km op de teller en er is bij wijze van spreken elke keer als hij ermee wil rijden iets aan de hand.

Intusssen kondigde Flevobike de verkoop van het allerlaatste exemplaar aan. Ik rijd dus met een erg zeldzaam voertuig rond: wereldwijd zullen er ongeveer 150 verkocht zijn.

De toekomst

Reisplannen met de E-Orca heb ik niet. Zoals bij iedereen evolueert ook mijn leven. Er komen andere behoeften, andere prioriteiten. Het zal wellicht bij dagtrips en ritten naar het werk blijven. Ook de covid-pandemie maakt plannen moeilijk.

Onlangs werd onder Orcarijders naar aanleiding van het einde van de productie de onvermijdelijke vraag gesteld: wat als je de Orca moet vervangen? Binnen dezelfde niche ongeveer heb je de Poolse Cabbike (van Pima) en binnenkort de Podbike, die ondertussen herdoopt is tot Frikar.
Binnen het kleine wereldje van de velonauten lijkt de aandacht vooral naar de meer prestatiegerichte modellen (Alpha 7, Snoek, DF ...) te gaan, maar dat zijn toch weer andere voertuigen. Performanter, lichter en spartaanser.

Eigenlijk verwacht ik dat mijn trouwe velomobiel nog heel wat jaren dienst zal doen. Van milieunormen heeft die zeker geen last.

Update 'Orca's in the World'

Enfin, eigenlijk 'in Europa', aangezien ze niet geëxporteerd worden buiten het Oude Continent.

De lijst kreeg een flinke update, dank zij informatie die me door Flevobike bezorgd werd. Je zal zien dat vanaf de Orca met het serienummer 105 dat nummer voorafgegaan wordt door RO. Juist: vanaf dan worden ze bij Velomobiel Roemenië in elkaar gezet.

Misschien, voor de volledigheid, nog even herhalen dat de onderkuip nu niet meer uit Twintex gemaakt wordt, maar uit carbon met Innegra. Dat laatste is erbij om het geheel minder broos te maken. Carbon heeft namelijk de vervelende eigenschap te versplinteren bij aanrijdingen. Ook de panelen die de bovenkant vormen, worden uit hetzelfde materiaal gemaakt, waarna ze gespoten worden met autolak.

averij

Twee weken geleden voelde ik dat de Orca niet reageerde zoals normaal. Het voelde aan als een lekke achterband, maar dat was het niet: de achterbrug zat los...

Dat was op zondag. Later die week reed ik naar Fietser.be om dit samen met Brecht en Ben te bekijken. Enkele popnagels bleken stuk en de kit waarmee een ring vastgezet werd was losgekomen. Niet goed...
Hieronder zie je wat het gevolg was.

Na een kort overleg belden we met André Vrielink en snel werd besloten dat het defect enkel bij Flevobike kon hersteld worden. Dit is zowat het meest complexe punt in de Orca, want dat draaipunt is waar de Rohloffnaaf, de motor, de achterbrug en de secundaire ketting samenkomen. Het is het scharnierpunt van de achterophanging.

Er werd dus een afspraak gemaakt en gisteren, 20 december, reed ik met de defecte Orca in het busje naar Dronten.

Eerst leg ik even uit wat er zo complex is. Daarna volgt hoe Arjan Vrielink het aanpakte.

De draaikrans

Dit onderdeel bestaat uit twee schijven. De eerste zit tussen twee lagen Twintex in en wordt zowel met polymeerkit als met popnagels vastgezet. Dit luistert erg nauw, want hier wordt de hoek van de achterbrug bepaald. De tweede schijf wordt er van buitenaf op geschroefd. De spanning waarmee beide delen op elkaar gedraaid worden, bepaalt hoe strak de achterbrug kan scharnieren.
Aan de binnenkant, in de romp, zitten de motor en de Rohloffnaaf er tegenaan. De uitgaande as van die naaf komen door die draaikrans om de secundaire ketting aan te drijven.

Herstellen

De herstelling viel uiteen in drie luiken:

• demonteren
• herstellen
• monteren

Demonteren

Arjan begon er meteen aan. De Orca werd helemaal leeg gemaakt: zitje en matten eruit en de kap eraf. De accu had ik al verwijderd voor ik vertrok, net als het gereedschap, de gps...
Dan werd de velomobiel op de draaibok vastgeschroefd.

Dit is echt een handig ding: je kunt de Orca hierop om zijn lengteas roteren en zo kun je overal makkelijk bij.
De wielen gingen eraf, de wielkasten werden grondig schoongemaakt en daarna werd ook de bodemplaat verwijderd. Bij inspectie bleek dat de kettingspanner niet goed vast zat.

Daarna maakte Arjan de achterbrug open. Daar zit de secundaire ketting in. Die brug moest open om aan de draaikrans te kunnen.

Met een speciaal stuk gereedschap werd de krans losgeschroefd. Daarna kon de achterbrug eraf. Dit is al een eerste reden om dit bij Flevobike te laten doen: zo'n spullen heb je niet in huis.

De volgende stap: de motorbehuizing en motor moesten er ook uit, net als de Rohloffnaaf.

Omdat de aluminiumschijf waar de draaikrans op vastgeschroefd wordt tussen twee lagen Twintex vast zit (eigenlijk 'zat' in dit geval), moest Arjan twee sleuven frezen in het materiaal, zodat die schijf er weer uit kon.
Vooraf had hij alle popnagels waarmee die schijf vastzit uitgeboord.

Met voorzichtig manipuleren haalde hij de schijf eruit.

Hier is het voorbereidende werk afgelopen. Je ziet de gaten van de popnagels en de sleuven die gemaakt werden om de ring eruit te halen.

Herstellen

De ring werd grondig gereinigd. Alle sporen van de kit werden verwijderd en alle onderdelen kregen een inspectie. De lagers bij het tandwiel van de motoroverbrenging bleken versleten en André perste er nieuwe op.

Opnieuw monteren

Terwijl André hiermee bezig was, bracht Arjan nieuwe kit aan en plaatste de ring opnieuw in de romp. Daarna werd die met nieuwe popnagels geborgd.

Nadien werd weer even overlegd hoe het verder kon. Zekerheid voor alles.

Op basis van verbeteringen bij latere E-Orca's (die van mij is nr 36, nu zitten ze aan 120) werd beslist extra popnagels aan te brengen. Zo wordt de belasting per punt verminderd.

Daarna werd de de montage verdergezet.

Dit is de draaikrans, voor die vastgezet werd. Dit is een precies werk: te weinig spanning en er zit speling op; teveel en de weerstand wordt te groot. Een keer de krans precies afgesteld is, wordt die met drie kleine schroefjes geborgd.

Kleinigheden

• Deze keer werd - na ongeveer 60.000 km - de secundaire ketting vernieuwd.
• De veerpoten vooraan werden ook opengemaakt, gereinigd en opnieuw ingevet. Er was geen slijtage te merken. Dit was puur onderhoud.
• Ook drie kogelkoppen werden vervangen. Die dingen krijgen het hard te verduren.
• Tenslotte moest één van beide drukknoppen van het dakje vervangen worden. Die was versleten. Bij veel Orcarijders blijft dat dakje gewoon zitten. Ik haal het er vaak af, omdat ik graag open rij. Hierdoor wordt het geregeld verwijderd en weer geplaatst en dat versnelt de slijtage van die drukknoppen.

Uiteindelijk was dit het eerste grote defect, op enkele dagen na vijf jaar na de aankoop. De Orca is klaar voor weer heel wat jaren forenzen.

Flevobike Orca - nieuws

Woensdagavond kwam iemand de Orca bekijken. Neen: ik ga hem niet verkopen, maar Seb wil zelf ook een velomobiel en de E-Orca is een zeer waarschijnlijke kandidaat. Alleen: op dit moment kun je die niet testen bij Fietser.be omwille van de productiestop en omdat Flevobike de prijzen herberekend heeft. Nog even geduld dus.

Testen ging niet: Seb is minstens een een kop groter dan ik en een Orca 'even' afstellen zit er niet in. Het zitje verzetten gaat makkelijk, maar de trapas is een ander verhaal...

Enfin, hij zei me dat de prijs nu weer te vinden is op de Flevobike site. Hij had gelijk!

Er zijn wel wat zaken veranderd.

Het belangrijkste is dat er nu een ander type accu gebruikt wordt voor de ondersteuning: de 36V (eigen) Flevobike accu is verdwenen. Nu wordt een 48V accu gebruikt van een externe fabrikant. Belangrijk is ook dat de capaciteit verhoogd is van 500 naar 678 Wh (14,5 Ah). De actieradius is dus groter geworden.

Van de 70 mm trommelremmen is geen spoor meer: nu is 90 mm de standaard geworden. De accu voor de verlichting is nu meteen 12V. Vroeger werd als basis een 6V systeem aangeboden, maar in de praktijk werd het steeds 12V.

De basisprijs bedraagt 8.550 euro, maar je moet bedenken dat je er voor die prijs meteen een Rohloffnaaf bij hebt. Daarnaast heb je nog heel wat opties, waarbij de ondersteuning de belangrijkste is. Naar mijn mening is die bij een Orca onontbeerlijk.

De bron: Flevelo Duitsland en Flevobike.nl

Ventilatie in de E-Orca

De zomer komt eraan. Op warme dagen transformeert elke velomobiel in een sauna. Daarom waarschijnlijk zitten er afvoergaatjes in de bodem: zo kan het zweet weg.

Omdat alle velonauten dit fenomeen kennen, zijn er ook meer creatieve geesten die er een oplossing voor zoeken. Soms zit de creativiteit bij de ontwerper, de fabrikant; soms bij de gebruiker. Die laatste moet dan een achteraf-oplossing vinden.

Fietser.be, bijvoorbeeld, biedt als optie een neus met 'SPAI' aan: 'stagnation point air intake'. Klinkt goed, niet? Het betekent dat er lucht binnengehaald wordt op een punt waar dat de stroomlijn het minst beïnvloedt.
Daniël Fenn nam dat idee over in de DF, waar vooraan ook zo'n gat zit.

Foto: Intercitybike

In een Orca kan dat niet: de constructie is anders en de lampen zitten in de weg. Ik bedacht een 'wat als': wat als je een tweede deksel hebt, waar je de zijkanten uit weghaalt?

In oranje: weg te halen (originele foto: Flevobike)

Je kunt namelijk niet zomaar het deksel verwijderen, want daar zitten bijvoorbeeld de spiegels in.
Met wat verder nadenken, kwam ik tot het besluit dat het wellicht weinig zou uithalen. Dat is namelijk het deel waar de romp 'verjongt' (smaller wordt). De luchtstroom zou weinig afkoeling geven. Dat werd bevestigd door Arjan Vrielink, toen ik onlangs bij Flevobike was en wat mogelijkheden met hen besprak.

Maar Flevobike had natuurlijk ook een oplossing. Pasklaar. Die werd me vorig jaar in oktober al bezorgd, maar dan was de zomer voorbij en dus had ik weinig zin om koude lucht in de velomobiel te laten stromen.

Nu kan het weer wel.

Dit is wat geleverd werd.

Luchthapper, by Flevobike

Een stuk plastic, 3D geprint. Klik je simpelweg vooraan op de opening. Zo:

De foto hierboven toont meteen een probleem: het minivizier combineren met de luchthapper is geen goed idee. Het vizier leidt de lucht omhoog, wat op het vlak van windgeruis (of gebulder op hogere snelheid) een enorme verbetering betekent. Dat houdt ook meteen in dat de luchtstroom naar die happer onderbroken is. Werkt niet.
 
Binnenin geeft dit het volgende:

De luchthapper zonder vizier doet wel wat hij moet. Het uitzicht ervan vanuit diverse hoeken zie je hieronder.

Ik kan je al zeggen: het werkt. Het werkt prima. De lucht wordt binnen in de Orca geblazen en geeft minstens een frisser gevoel. Het is geen airco, maar afkoeling is er wel.

Flevobike - dag 2: groot onderhoud

Na 28.000 km was het tijd: groot onderhoud voor de E-Orca.

Mechanisch nazicht

Bij Flevobike beschikken ze over een fantastisch toestel om langs alle kanten aan de Orca te kunnen werken: met vier bouten (de gaten zitten klaar in de bodem van de Orca) wordt de velomobiel op een bok vastgezet, waarna hij 360° om zijn lengteas kan draaien. Zo kun je overal zonder moeite bij.

Klaar om de bodemplaten (over de ketting) los te maken

De bodemplaten zijn los. De afdekking van de achterbrug ook.

Ondersteboven, op de kant: allemaal geen probleem

De hele aandrijflijn werd onder handen genomen. De primaire ketting was nog niet op, maar toch zowat 75 % versleten. Die werd dus vervangen. Bij Flevobike liggen kettingen op lengte klaar. Hierdoor is slechts één sluitschakel nodig.
Verrassend genoeg was de secundaire ketting - van de Rohloffnaaf naar het achterwiel - nog zo goed als nieuw, terwijl die veel meer vermogen moet verwerken. Die ketting krijgt namelijk het gezamenlijke vermogen van mijzelf en de ondersteuning toegediend. Anderzijds is deze wel helemaal afgesloten van de buitenlucht. Even reinigen en opnieuw smeren was voldoende.

Zicht op de secundaire ketting

Ketting, Rohloffnaaf en achteras verwijderd

Met de motoraandrijving was er wat meer aan de hand: de veer achter de kettingspanner in het motorhuis was gebroken. Wat oorzaak was en wat gevolg, is moeilijk uit te maken, maar op het tandwiel dat van de motoras naar de Rohloffnaaf gaat, was een tand afgebroken. De motorketting was ook helemaal versleten, terwijl ik die al vernieuwd had. Voorlopig moet een nieuwe ketting volstaan: tandwielen zijn niet voorradig en er moet ook een vrijloopsysteem op komen dat meer koppel kan verwerken. Flevobike is in blijde verwachting van een levering door Daum. 

Dit is tot op heden een zeldzaam probleem met de Orca: de vrijloop van de motor loopt vast. Dat komt wellicht omdat het systeem te licht uitgevoerd is (komt van Daum). Er is een nieuwe as in de maak: 14 mm in plaats van 12. Hier kan een forser vrijloopsysteem in komen en daarmee zou het euvel eindelijk van de baan zijn. Het probleem was gekend, maar de oplossing was niet evident.
 
Komt wel en dan wissel ik dit zelf. De lagers van de motoras waren in prima staat, net als de motor zelf. Ik denk niet dat er veel e-bikes zijn waarbij je kunt zeggen dat de motor 30.000 km of meer meegaat. Prima kwaliteit!

Veiligheidshalve werden de lagers in beide voorwielen vervangen: die waren verdacht. Als je een lager laat draaien en je hoort het knarsen, is er wat fout. Hiervoor worden lagers van Sturmey Archer gebruikt: die beschikken over betere dichtingen.
Vier kogelkoppen werden meteen vernieuwd omdat de toestand twijfelachtig was. Als je toch bezig bent...

Een blik onder de bodemplaat: de besturing

Onderhoud van de elektronica

De connectoren van beide accu's en van de Cycle Analyst werden vervangen door een betere kwaliteit. Hiermee zou wisselen van accu probleemloos moeten verlopen: tot nu durfde dat wel eens moeilijkheden opleveren, omdat de verbindingen niet foutloos waren (had ik ook zelf gedaan). Nadien heb ik de parameters voor de ondersteuningscurves nog bijgesteld, aangezien ik enkel de twee laagste van de vier gebruik ('eco' en 'normal'). Nu liggen ze wat dichter bij elkaar, waardoor ook 'high' en zelfs 'high plus' bruikbaar worden. Dit kan enkel met een 'factory'-display, waar je als gewone klant niet over beschikt.

De maximum stroom beperkte ik wat verder. Waar die eerst op 16 A stond ingesteld, is dat nu 12 A geworden. Ruim voldoende, volgens mij en (vooral) de heren Vrielink, en gezonder voor het hele systeem. Als de stroom beperkt wordt, verminder je het maximumkoppel, waardoor de overbrenging toch wat minder te verwerken heeft. Theoretisch zou ook de autonomie hierdoor wat groter moeten worden.
De software was nog up to date, dus daar bleven we verder af.

De kabel van de sensor voor de Cycle Analyst was door. Vermoedelijk veroorzaakte een tak of zo dit, bij het meedraaien in het wiel. De kabel werd vervangen. Ook de sensorkabel naar het motordisplay werd opnieuw aangesloten.

Dan waren er nog wat prulletjes:

• de drukknopen van het dakje (kant van het deksel) zijn vernieuwd
• de sporing werd bijgesteld
• de spanzitting is weer opgespannen
• de veerpoten werden opengemaakt en van nieuw vet voorzien
• de rubberrand aan de neus is gedicht (er kwam soms wat regenwater door)

Een testrit maakte meteen duidelijk dat zo'n onderhoud resultaat heeft: de E-Orca reed heel wat stiller en alles reageerde net wat sneller. Ook werkten het motordisplay en dat van de Cycle Analyst weer helemaal zoals het hoort.

Ondertussen kon ik nog maar eens een blik werpen op de componenten van de Orca.

Dit is bijvoorbeeld het scharnierpunt van de achterbrug. Gefreesd uit aluminium, daarna voorzien van een keramische coating en voor de volledigheid daar bovenop een teflon film. Minimale wrijving, maar niet goedkoop! Zulke details staan in geen enkele brochure, maar ze maken duidelijk dat de heren bij Flevobike hun werk grondig doen.

Dat is ook duidelijk tijdens zo'n onderhoud. Toen Arjan de achterbrug weer dichtschroefde, werd de hele naad verzegeld en werden uitsluitend nieuwe boutjes gebruikt. Geen half werk.

De Orca is klaar voor de volgende 30.000 km. 

Het is zover: bij Flevobike

Vanmiddag laadden we de Orca op het dak van de auto en vatten we de rit naar Dronten aan. Daar eindigde het voor mij. Mijn compagnon de route ging nog een uurtje verder, naar het verre noorden: Friesland.

De E-Orca voor het bedrijfgebouw van Flevobike

Na dik drie uren, met hier en daar flinke vertragingen, waren we op mijn bestemming. De Orca werd de werkplaats ingerold, waar nog drie nagelnieuwe soortgenoten stonden, in diverse stadia van afwerking. Meteen was dit het moment om even de stand van zaken te bekijken.

Eén van de nieuwe beschikte over een nieuw type achterlicht, met remlicht! Helaas kan dit momenteel enkel in combinatie met de schijfremmen.

Het nieuwe type achterlicht

De grootste vernieuwing is er op het vlak van de boordelektronica. Het 'dashboard', waarop je de lichten bedient, is helemaal gewijzigd.

Nieuwe bediening van de lichten

In mijn exemplaar kies je met elke knop één lamp, waarbij in mijn Orca de linker lamp dichterbij schijnt en de rechter lamp als schijnwerper dienst doet.

Nu werkt het eerder als in een auto: in de eerste stand worden de lichten gedimd, maar ze werken wel allebei. In de hoogste stand geven ze het volle vermogen. Het lijkt me dat het sterk aanbevolen is bij dit systeem om te kiezen voor de verstelbare lampen, maar dat is niet zeker.

Ook de knipperlichten werken anders en weer zoals in veel recente wagens: na een druk op de knop knipperen ze drie keren. Als je langer drukt (pakweg een seconde), blijven ze werken tot je weer drukt. Indien je beide knoppen (links en rechts) tegelijk indrukt, activeer je het noodsignaal: de vier knipperlichten werken samen, tot je ze met een druk op de knop weer uitschakelt.
De knop voor het lichtsignaal doet beide koplampen knipperen.

De elektronica die alles stuurt

Omdat het elektronisch verloopt en programmeerbaar is, kan Flevobike de knipperfrequentie aanpassen, net zoals bijvoorbeeld het aantal knippersignalen van de richtingaanwijzers na een druk op de knop.
 
De Orca's die klaarstaan, zijn allemaal bedoeld voor Duitsland. Ze zijn allemaal zeer volledig uitgerust:

• (uiteraard) elektrisch ondersteund
• Magura Big Twin schijfremmen met dubbel uitgevoerde remklauwen en hydraulisch bediend
• bagagenet en Ventisit bodemmatten
• verstelbare koplampen

Dubbel uitgevoerde Magura Big Twin schijfremmen

Het is allemaal nog wat luxueuzer geworden, nog mooier.

Uitdagende onderhoudsbeurt

De teller van de E-Orca staat op ruim 28000 km. Het wordt stilaan tijd voor een grondige controle van de hele aandrijflijn en andere slijtagedelen. Waar kun je daar beter voor terecht dan bij de fabrikant? Ik ken de Orca stilaan goed genoeg om veel zaken zelf te doen. Daarenboven kan ik ook bij Fietser.be terecht voor heel wat zaken, maar voor deze zomer staat een flinke rit op het programma, dus wil ik het deze keer wel door de specialisten ter zake laten gebeuren.

Jan fietst dus binnenkort naar Dronten, naar Flevobike. Toevallig kan ik een lift krijgen tot daar, met de Orca op het dak van de auto. Daar zeg ik geen neen tegen. Bij Flevobike verwachten ze me ook al.

Het terugrijden doe ik wel op eigen kracht. Via brouter.de liet ik net een velomobiel-vriendelijke route uitstippelen. Jawohl: die routeplanner biedt de optie 'velomobiel'. De conclusie: 290 km bedraagt de afstand naar huis. Dat is een mooie uitdaging, want die afstand zou op één dag haalbaar moeten zijn. Een flinke rit, dat wel, een hele flinke, maar toch te doen. Denk ik. Gewoon een kwestie van tijdig te vertrekken. Lukt het niet, dan vind ik wel een hotelletje of kamer met ontbijt ergens onderweg. Lukt het wel, dan zal ik mijn persoonlijke record - langste dagafstand - met bijna 100 km verbeterd hebben.

De planner gaf trouwens een kortere optie - 270 km -, maar dat is dan de 'trekking'-optie, waarbij expliciet vermeld staat dat die voor een langzaam tempo bedoeld is. Bijna 300 km op één dag en een langzaam fietstempo, dat gaat niet samen. De velomobieloptie wordt het.