avonduren

Ja, hoor, die "d" hoort er wel degelijk!

Woensdagavond was het lekker zacht. Geen zuchtje wind, open hemel en ik had zin om nog "even" een ritje te maken. Fietsnet.be is dan een mooie inspiratiebron. Naargelang de zin gaat het in één van de windrichtingen, waarvan oost en zuid het meest aantrekkelijk zijn.
West betekent dat ik Gent moet dwarsen en voor een rit is dat niet echt aangenaam, tenzij het centrum echt het doel wordt, maar da's slechts 5 km. Noord betekent dat ik naar het havengebied trek en dat is ook niet echt leuk toeren.
Het dakje bleef thuis,  net als de helm en het schuimdekje werd opgeborgen. Dit zou een rustig tochtje worden, ver weg van alle drukte.

Deze keer was "zuid" de keuze. Zuid betekent richting glooiend land en slingerende landwegen over heuvelruggen. Zuid betekende deze keer een korte aanloop tot in Melle en dan langs Merelbeke om de toeristische rit aan te vangen. Een knooppuntenroute betekent ook dat ik me kan verwachten aan smalle paadjes af en toe, onverharde stukken, veldwegen, kasseien, ... en bijgevolg amper tot geen autoverkeer, behalve waar de tocht de onvermijdelijke grote wegen moet kruisen.

In Merelbeke hebben ze afwijkende ideeën over fietspaden. Om te beginnen dienen die blijkbaar ook als parkeerplaats.

Pal in het midden...

Dit is, helaas, niets bijzonders. Elke fietser ervaart zo'n toestanden. Met een velomobiel is het wel iets moeilijker om langs te raken, maar het lukt wel.
In Merelbeke houden ze ook van amper zichtbare tractorsluizen.

 
Je zal zo'n onding maar op je weg vinden bij volslagen duisternis...
 
Van Merelbeke ging het naar Bottelare (waar ik bij de vorige doortocht aan veldrijden deed) en daar begint het landschap echt te veranderen.

Daar kom je in molengebied, met heuvelruggen, uitgestrekte weiden en akkers, met slingerwegen langs de hellingen.

Daar is het ook opletten geblazen op de landwegen: prachtige betonbanen, mooi vlak, maar op de meest onverwachte plaatsen - net in of achter een bocht bijvoorbeeld - ligt grind op het wegdek. De Orca begint dan naar de buitenkant te schuiven. "Expect the unexpected": snelheid matigen is het beste wat je kunt doen. Bij één zo'n afdaling aan pakweg 45 km/u kwam de buitenkant van de bocht gevaarlijk dicht. De pret van de snelheid weegt dan niet op tegen het risico.

Van Bottelare ging het naar Scheldewindeke en verder langs Oosterzele richting Sint-Lievens-Houtem. Toen was het al flink aan het schemeren.
Foto's maken zat er niet meer in: mijn compactje kan zoiets niet aan.

Ooit was Vlaanderen heel devoot katholiek (Bottelare).

Dan slingerde de route rond de noordwestkant van Bavegem, waar het keerpunt was. Vandaar ging het richting Gontrode en dan onder enkele spoorlijnen langs de vijvers terug naar Melle. In Melle passeerde ik een gebouw dat bij bierliefhebbers gekend moet zijn: brouwerij Huyghe (van o.a. "delirium tremens").
Daar was het gedaan met het gestage stijgen en dalen: het laatste stuk van de rit ging over het jaagpad langs de Schelde.

Ik zal zo'n 45 km gereden hebben. Wat opviel was de ongelooflijke rust. Geen geraas van autowegen, geen langszoevende, gehaaste automobilisten. Geen kolonnes wielertoeristen, geen onverwacht overstekende voetgangers. De wereld leek verlaten. Achter de gordijnen en ramen zag je hier en daar een tv-scherm oplichten en in de verte schenen oranje linten van de toch wat grotere verbindingswegen. Een prima rit om de dag af te sluiten.