Ligfietstreffen - dag 2

Het duurde een poosje, maar hier is het verslag van dag 2 van het Ligfietstreffen in Essen.

Dag 2 was de echte fietsdag. Twee ritten waren voorzien: een familietocht van pakweg 30 km en een rit voor de die-hards, die ruim 100 km zou bedragen. Birger en zijn gezin, met jonge kinderen, koos natuurlijk voor de korte tocht, net als de meesten met open ligfietsen.

De lange rit kreeg de voorkeur van de velomobielrijders - 13 stuks - en drie moedigen op open liggers. Eén Nazca Cruiser 20/26 reed mee; een Challenge Seiran SL 26/26 en een HP Velotechnik trike. Het weer viel niet mee, jammer genoeg: grijs, veel wind en amper 10° C.

De organisatie was onberispelijk. Er was zelfs begeleiding met een auto voorzien, geheel in stijl was dit een nagelnieuwe Toyota Prius. De tocht zou dus helemaal milieuvriendelijk verlopen. De auto reed niet mee met ons - de meeste plekken waren voor de auto niet bereikbaar -, maar zou hier en daar de bevoorrading verzorgen en kon in de nodige logistieke steun voorzien.

We zagen het wel zitten.

De rit ging eerst zuidwaarts, naar de Kalmthoutse Heide. Een lange sliert velomobielen en ligfietsen biedt een kleurrijke en diverse aanblik.

Lucien, onze voorrijder en tevens één van de organisatoren

Ronny legde het hele weekend op video vast

Brecht had een WAW 4.0 meegebracht

De hekkensluiter (carbon Strada)

Daarna ging het noordwaarts, naar Nederland, naar de Oesterdam, naar open vlakten en veel wind; tegenwind. Daar werd iets algauw duidelijk: open ligfietsen en velomobielen gaan anders om met zo'n weersomstandigheden. Er werd besloten dat de ligfietsen hun eigen tempo zouden aanhouden.

Tijd voor overleg

Daarna kwamen we aan de befaamde Oesterdam en konden de velonauten de teugels vieren. Aan het eind zouden we elkaar wel weer treffen.

Met de wind in de rug ging het flink vooruit

Joop en Anita, één van de weinige dames in het gezelschap

Zo ging het verder. Een lang lint van kleurrijke voertuigen trok door het zuiden van Nederland en onderging het landschap.

De traditionele groepsfoto

Ronny's Orca zorgde - tot zijn wanhoop - voor wat variatie. Eigenlijk was het absoluut niet leuk: het euvel waar mijn E-Orca tot vorig jaar aan leed, trof nu die van hem: exploderende banden. Bij hem was het achterwiel het probleem en dat is het vervelendste wiel om banden te wisselen. (Ondertussen bezorgde Flevobike ook hem een nieuwe velg.)

De laatste explosie kregen we te zien en te horen na een pauze. De groep stond te wachten bij een geopende sluis, toen een luide knal de achterkant van de Orca een eindje deed zakken. Met zoveel bereidwillige handen is een band snel gewisseld, maar het is niet bevorderlijk voor de gemoedsrust indien je weet dat je twee dagen later in je eentje ruim 100 km moet fietsen.

Anderzijds heb je ook het gegeven dat velomobielen aandachtstrekkers zijn. Waar je ook stopt, komen nieuwsgierigen kijken en vragen stellen. Als er dan een groep van die rare voertuigen opdaagt, heb je dat natuurlijk nog meer.

Hoe snel gaat dat nou? Hoeveel kost zoiets ...

Daarna ging de tocht verder. Langs het water, door de bossen, tussen velden door, langs stille dorpskommen...

Voor wie de rit eens wil maken: de track is beschikbaar.