Het jaar uit fietsen

Om het jaareinde te vieren, was ik uitgenodigd bij goede vrienden net over de grens in de Thiérache, in Frankrijk. Het spreekt voor zich dat er een fiets meegenomen werd en deze keer werd het de Heinzmann pedelec. Zo kon ik testen wat zo'n fiets waard is in flink heuvelachtig gebied.
Een ander belangrijk argument: die fiets kan gewoon op de fietsendrager achterop de auto. Met een velomobiel is dat heel wat minder evident.

Een bukker, geen stroomlijn, dat houdt in dat ik moest hopen op droog weer. Fietsen op een bukker in de regen doe je niet voor je plezier. Ik toch niet.

Op zaterdag 30 december vertrok ik met het VW T4 busje. Lekker cruisen aan 90 km/u, met een aangenaam muziekje onderweg. Af en toe regen, af en toe droog, geen files en behoorlijk goede wegen, terwijl ik op de Garmin gps kon vertrouwen om terecht te komen waar ik moest zijn. Dat ging lekker.

Zondag 31 december pikte ik een ritje uit een boekje met wat fietstochten in de regio: de Thiérache is bekend om zijn 'églises fortifiées' ofte burchtkerken. In de buurt van waar ik verbleef, kon ik aanpikken op een fietsroute die me daarlangs zou gidsen.
De streek is verlaten: enkel wat boerderijen, wat burchtkerken en - l'histoire se répète - bijna nergens terrasjes of andere drink- en eetgelegenheden. De beton- en asfaltwegen slingeren heen en weer, op en neer, geregeld bedekt met een flinke laag modder, achtergelaten door de landbouwmachines.

De Heinzmann, met achternaafmotor, liet het niet aan zijn hart komen. Uitgerust met 47 mm banden met een flink profiel en een degelijke voorvering kon ik alles mooi onder controle houden. Het voordeel van zo'n direct drive naafmotor is dat die onhoorbaar zijn werk doet. Je hoort er echt niets van, behalve als de motor echt heel hard moet werken: dan hoor je wat gezoem. Meer niet.

De streek is, na al een reeks bezoeken, niets bijzonders meer. Rustig, dat wel. Verlaten ook, maar dat schreef ik al. Gedurende het ritje van 32 km kwam ik welgeteld 3 auto's tegen. Eén van toeristen die het kerkje van Jeantes bezochten; één die me onderweg inhaalde en de laatste stond gewoon midden op de weg, terwijl de inzittenden een praatje hielden. Hier hebben de mensen nog tijd. Voor elkaar, om te leven en te genieten.

Het is ook duidelijk dat een bukker iets helemaal anders is dan wat wij ligfietsers gewoon zijn: een hard zadel, druk op de polsen. Spartaans heet dat. Een marteltuig voor wie wat anders gewoon is.
32 km is nog uit te houden, maar veel meer hoeft niet. Alle respect voor Paul Van Roekel die met zo'n onding weken op tocht gaat door de pampa's en de bergen!

De volgende keer neem ik de Seiran weer of de eTangens trike. Lekker rustig achterover liggen. 

Een gelukkig 2018 met veel aangename fietsuren aan iedereen die dit leest!