Katharen en eilanden en zo

De reis was netjes uitgestippeld, tot ik  enkele dagen voor het vertrek een bericht ontving van Franse vrienden, waardoor de eerste bestemming meteen veranderde. In plaats van over Limoges recht naar de Pyreneeën te rijden, was Ile de Ré, een mooi eiland bij La Rochelle, nu het eerste doel.
Met de T4, met 60 pk aan boord voor pakweg 1,8 ton, was dat 2 dagen rijden.

Ile de Ré (20 tot 22 mei)

Je zou het niet verwachten, want het past niet in het beeld dat we hebben van Frankrijk, maar dit is een fietsparadijs. 110 km (recreatieve) fietspaden en alle bestemmingen zijn duidelijk aangegeven.

Atypisch voor Frankrijk: verhard (beton of asfalt), breed en comfortabel fietspad

Dit was waar eTangens met de nagelnieuwe accu de eerste test onderging. Enkele ritjes van pakweg 50 km waren puur rijplezier.

Aan de Phare des Baleines

Dit is geen fietspad ;-)

Terwijl op het thuisfront iedereen uitgeregend werd, genoot ik van zomerse temperaturen in een exotische omgeving. Het was enkel opletten voor de Franse fietsers: dit zijn bijna stuk voor stuk mensen zonder ervaring, die ter plaatse een fiets huren - dat kan daar in het kleinste gehucht - en zich aan geen regels houden. Ze rijden overal: links, rechts, in het midden van het fietspad en zelfs links op autowegen waar een fietspad naast ligt.
Omdat de meesten niet voor 11u lijken buiten te komen, maakte ik de ritten vroeg in de voormiddag: veel veiliger...

Veel hellingen zijn hier niet te vinden. Waarschijnlijk was dit voor de ontdekking door het massatoerisme geen echt rijke omgeving. Vlak, aan de Atlantische kust, met lage huizen (tegen stormschade) en met als voornaamste product het zeezout dat ze in zoutpannen wonnen.

Regio Montségur (23 tot 26 mei)

Hier ben ik in de Pyreneeën beland. De uitvalsbasis is een "camping à la ferme" (le Mathibot, in Bénaix) uitgebaat door een ouder Vlaams koppel. Zes staanplaatsen, maar ik heb het rijk voor mij alleen.
De befaamde burcht van Montségur ligt 'om de hoek' (achter een bergtop). De eerste dag rij ik een rondje, langs de voet van de burcht. Enkele flinke hellingen zijn een goede opwarming.

De belofte van klimplezier

Dat lijkt er al op

Al klimmend krijg ik zicht op de burcht van Montségur. Onbereikbaar met de fiets: enkel te voet raak je er.

Hoogste punt van deze rit

Bij de afdaling wordt ik beloond voor de inspanningen bij middel van een route met schitterende haarspeldbochten.

De afdaling lonkt

Dit zijn de eerste die ik met eTangens onder de wielen krijg. In mijn herinneringen zit de afdaling van de Col de Soulor met de Gforce trike, maar dit is andere koek. eTangens, met zijn indirecte besturing en grote spoorbreedte, vertoont niet de minste neiging tot kantelen (ik verplaats mijn gewicht wel naar binnen in de bochten). De trike ligt muurvast op de weg, maar de voorbanden krijgen het hoorbaar hard te verduren.

De Garmin Oregon maakt er wel een spelletje van en stuurt me, ondanks een uitgetekende route, op een compleet andere weg. Onverhard, door het bos, maar schitterend. De extra kilometers worden op die manier met plezier gereden.

Eerst wat bos

Dan onverhard, maar wel prachtig

Statistieken:

• 52 km gefietst
• 950 hoogtemeters overwonnen
• tot 63 km/u afgedaald: eTangens is duidelijk niet zo snel (en ik hou het veiliger dan vroeger)

De dag erop blijft de trike op zijn plaats en ga ik te voet, via de 'sentier cathare' of 'voie des tissérands' naar de burcht, die ik deze keer wel bezoek.

Zalig rustig bospad: geen mens kwam ik tegen

Het doel, bovenop de bergtop

Nog een beloning: een prachtig uitzicht

De originele toegangsweg naar de burcht

Cijfertjes hierbij:

• 831 hoogtemeters
• 13 km gestapt

Mijn derde dag op de camping gebruik ik om een voie verte te verkennen - een omgebouwde spoorlijn - naar een stuwmeer: 'Lac de Montbel'.
Dit valt eigenlijk wat tegen: de voie verte maakt duidelijk dat in dit deel van Frankrijk fietsen een recreatieve bezigheid is: wel behoorlijk vlak - logisch voor een oude spoorlijn -, maar halfverhard met dolomiet. Na een tiental kilometers is het zelfs verminderd tot twee sporen in het gras. Onbruikbaar met de fiets. De streek is hier ook veel vlakker en minder boeiend.

Data:

• 42 km gefietst
• 480 hoogtemeters

Maury, bij de burchten van Quéribus en Peyrepertuse (26 tot 29 mei)

Hier zet ik mijn tentje (en busje) op een klassieke, maar kleine camping.

Kampeerplekje in Maury

De verbindingsrit vanaf de vorige plek is kort - iets meer dan 100 km -, maar verloopt via bergwegen, dus het gaat langzaam.
Op de dag van de aankomst maak ik een verkennende rit in zuidelijke richting. Een 20-tal kilometers via kronkelende bergwegen (wat anders), met veel klimmen, dalen en slingeren. Zo kom je meteen in de sfeer.

Op dag 2 volgt een grote rit: vanaf de camping naar de Gorges de Galamus en verder naar beide burchten.

Gorges de Galamus

'gorge' is de Franse term voor wat wij beter kennen onder de Engelse benaming 'canyon' (kloof in het Nederlands, maar niemand gebruikt dat woord).
Ik was er op de weg naar Maury (camping 'le Maurynate') per ongeluk met de auto op terechtgekomen: die verdomde gps stuurt me soms langs wegen die ik beter niet zou nemen. Waarom niet? Dit is gebied voor wandelaars en fietsers: schitterende natuur, een slingerende weg, tegen de bergwand gekleefd. Op sommige plaatsen slechts 2 m breed en met een overhangende rotswand boven je hoofd (soms maar 2,7 m hoog ook). Hier voelde ik me een indringer met mijn busje.

Hier kom je met een camper niet doorheen

Goed. Die tweede dag was de kloof mijn eerste doel. Zalig om door te fietsen! Geen auto's - misschien hebben de andere toeristen een betere gps? -, amper andere fietsers, want in de voormiddag en het is nog geen hoogseizoen.

Stenen op het asfalt maken duidelijk dat die weg niet helemaal zonder risico is: af en toe komt wel eens wat naar beneden.

Peyrepertuse

Van daaruit ging de lus verder, alsmaar slingerend, klimmend en dalend, naar de befaamde burcht Peyrepertuse. Dat was de langste klim tot nu toe: vanaf Duilhac gaat het omhoog, kilometers lang en af en toe behoorlijk steil.

Jawel: daarboven is het doel

Vanaf hier nog 4 km klimmen

Voor wie denkt 'flauw, met ondersteuning': van de vijf ondersteuningsniveaus heb ik tot nu toe enkel de eerste twee gebruikt. Met de loodzware Tangens zou het zonder onmogelijk zijn. Stand 1 geeft 20 % extra vermogen, stand 2 40 %. De rest is voor 'noodgevallen'.

Peyrepertuse is indrukwekkend groot en het uitzicht is subliem.

Vanuit dat dorpje kom ik

Ik probeerde me voor te stellen hoe de wacht indertijd de horizon afspeurde, beducht op indringers. Van daaruit controleerden ze ongetwijfeld een héél groot gebied.

Oeps

Tijdens de afdaling, waar ik naar uitkeek, ging het flink mis. Ik denk dat ik kan stellen dat ik blij mag zijn dat ik het nog kan navertellen. eTangens beschikt over een mooi remsysteem: de gekende Sturmey Archer trommelremmen, maar dan hydraulisch bediend met een Magura-systeem, waarbij je beide remmen met één hendel bedient. Als extraatje zit er een topklasse V-brake (Shimano) op het achterwiel, die als parkeerrem functioneert.
Ik schat dat de hele klim/afdaling naar de burcht gemiddeld zo'n 10 % hellingsgraad heeft.

Wel: ik had nog maar enkele honderden meters, flink remmend, afgedaald, toen de trike plots bruut versnelde. Geen remmen meer... Ik had de remhendel plots in mijn rechterhand, maar die hing nergens aan vast. Bout weg.

Zo werkt het niet!

De achterrem trok ik zo strak mogelijk aan, maar die kon niets meer doen dan verhinderen dat ik verder versnelde. 10 % helling, slingerende weg met haarspelbochten en geen remmen het vermelden waard. Snel denken is dan nodig, zeker als je zo'n 40 km/u haalt op dat moment. Ik klikte mijn sandalen uit de pedalen en drukte met alle macht mijn voeten tegen het asfalt. Gevaarlijk op een trike, want je kunt met je been onder de dragers naar de voorwielen terechtkomen, maar er was geen alternatief. Wellicht sprongen de vonken van de SPD-plaatjes, maar ik had geen tijd om daarnaar te kijken.
Gelukkig werd de weg wat vlakker en zag ik 100 m verder aan de rechterkant een parking met grint bedekt. Daar kon ik de trike stoppen.

Zo beschreven valt het nog mee, maar op dat ogenblik denk je 'hoe zal dit eindigen?'

Er moesten wel nog 20 km afgelegd worden en dat lukt niet zonder remmen, zeker niet in de bergen. De bout was weg en wie weet waar die beland was.
Te voet terug is geen optie, dus moest de trike gekannibaliseerd worden op een veilige manier, zodat de remmen weer zouden functioneren. Na wat nadenken en de opties bekijken, schroefde ik de flessenhouder en klem van de Terracycle houder: de bouten van de klem hadden de juiste maat, zij het iets te lang. De houder en drinkfles gingen in de ligfietstas en met één van beide boutjes kon ik de remhendel weer bevestigen. Daarna ging het (gelukkig) foutloos verder.

Een van de rustige dorpen onderweg

Quéribus

Vanop Peyrepertuse had ik het in de verte al horen rommelen. Daar viel niets aan te doen, behalve wat opschieten.
Op de vorige camping, bij het bezoek aan Montségur, had een andere fietser me gezegd dat hij met de fiets aan de hand naar de burcht had moeten stappen. 'Onmogelijk steil,' zei hij, 'tot 19 %'. Dat klinkt als een uitdaging, dus moest ik dat toch maar eens proberen. Temeer omdat Quéribus langs de route terug lag.

19 % is inderdaad steil. eTangens kroop in de kleinste versnelling (34 T achteraan, vooraan moet ik eens goed kijken, maar het zullen er niet veel meer zijn) en met de ondersteuning op stand 2 de helling op. Maar: het lukte. Een trike heeft daarbij een groot voordeel: je hoeft geen evenwicht te bewaren.
Boven nam ik net de tijd om een foto te nemen, want de onweersdreiging naderde snel en er moest nog een eind gereden worden.

De laatste afdaling

Bergaf, gelukkig: dat gaat veel sneller, ook met remmen.

Maar helaas: ik hield het niet droog. De druppels werden dikker en het werden er meer. De regenjas ging aan. Amper was ik op mijn plekje aangekomen toen de hemelsluizen echt open gingen.

Wat data:

• 56 km afgelegd
• 1541 hoogtemeters
• helling dus tot 19 %

Dag 3 heb ik pech: in een regio waar het normaal vanaf eind april ophoudt met regenen, maar dan echt helemaal, wordt vandaag regen afgewisseld met onweersbuien. De geplande rit doe ik niet, want daar heb ik toch niets aan in dit weer. Tijd voor de blog.

Als ik de trike uithaal (die staat in de bustent) voor een korte rit, blijkt daar bovenop nog de linkerband lek te zijn. Herstelwerk dus. Liever hier dan onderweg en liever op zo'n dag dan als er gefietst kan worden.

Morgen gaat het naar de volgende stek.