Heel erg stil

... op deze blog. De reden? Er gebeurt niets. Toch niets dat het vermelden waard is.

Vanaf half mei tot begin juni was ik op vakantie, dus wordt nu gewerkt. Dat betekent vier dagen per week fietsen naar het werk. Heen en weer. 46 km. Elke keer weer. Soms met de velomobiel en soms met de trike.
Ze doen het allebei prima, zonder haperen. Daarover valt dus niets te zeggen.

De buren sloopten hun woning en tegelijk ging mijn 80 jaar oude tuinberging tegen de vlakte. Dat was praktischer, maar het betekent werk. In het weekend wordt in de tuin en rond het huis gewerkt. Dat maakt geen deel uit van deze blog, dus valt er ook niets over te vertellen.

Als er niet gewerkt wordt, op het werk of thuis, wordt gewandeld. Niet gefietst of toch maar amper. Ook dat valt hierbuiten.

Daarom is het stil.

Deze week was er toch één feit het vermelden waard: verkeerde keuze. Na weken droogte, na weken temperaturen tussen 25 en 30° C, na weken alterneren tussen eTangens en E-Orca, koos ik maandag de verkeerde fiets. 's Morgens was het heerlijk rijden: 18°, zon in de rug, amper wind.
Toen ik 's avonds aanzette, rommelde het in de verte. Enkele collega's en ik keken elkaar aan in de fietsenberging, ons afvragend of we droog thuis zouden raken.

Ter hoogte van Zevergem (16 juli 2018)

Eerst zag het er zo uit, met wat sporadisch gespetter. Maar enkele kilometers verder gingen de hemelsluizen helemaal open. Doornat was ik. In Zwijnaarde stonden we met 7 man (en vrouw) onder een brug te wachten. Toen de bui wat minder hevig werd, reed ik verder naar huis. Volgens buienradar zou het water pas een uur later naar beneden komen. Niet dus.

Verrassing: in de eigen gemeente was er geen spat regen gevallen. De buurgemeente had de volle laag gekregen.

Voor wie het aanbelangt: zaterdag rijden de liggers uit het Antwerpse hun jaarlijkse Grote Plassentocht rond de Oosterschelde. Maar Jan organiseert die dag een wandeling met vrienden, dus fietst hij niet mee. Ook daarover volgt dus geen blogpost.